Εκ του κατά
Ιωάννη
«Καθένας από εμάς έχει έναν εσώτερο χώρο. Έχουμε όλοι μέσα μας έναν
κρυφό σκοτεινό χώρο, ένα κλειδωμένο δωμάτιο, φτιαγμένο από αγάπη, έναν εσώτερο
παράδεισο. Όμως οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε την ύπαρξή του μέσα
μας.»
Τυφλοί εκ γενετής, πορευόμαστε με
μία εσωτερική κενότητα, ορφανοί από αγάπη, μη βλέποντες, αφού το φως δεν φθάνει
μέσα μας, περνάει από τα μάτια μας αλλά δεν φθάνει σε αυτόν τον εσωτερικό χώρο,
στο γαμήλιο κοιτώνα, που το φως συναντά την ψυχή μας, την κάθε ψυχή και την φωτίζει.
Η όραση είναι εσωτερική υπόθεση,
δεν εξαρτάται από τα μάτια. Με την ψυχή
βλέπουμε, με αυτήν κατανοούμε τι βλέπουμε. Και επειδή το φως περνάει μέσα από
τα μάτια αλλά βρίσκει άδειο το δωμάτιο στα μύχια της ύπαρξής μας, λείπει η ψυχή
και τότε στον άνθρωπο γεννιέται ένας πόνος. Ζει σαν τυφλός, εκ γενετής. Και
ακόμα και αυτοί οι μαθητές του Χριστού θεωρούν την τυφλότητα αποτέλεσμα
αμαρτίας.
«Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος, ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθεί;» Μα
ο Χριστός αποκαλύπτει ότι όλα συμβαίνουν
«ίνα φανερωθεί το έργο του Θεού εν αυτώ».
Τα πάντα γύρω μας είναι φανέρωση
του Θεού, αρκεί να το δούμε. Η φύση είναι ένα βιβλίο γραμμένο από το Θεό για να
Τον γνωρίσουμε, τα γεγονότα της ζωής μας διαδρομές προς Αυτόν. Παντού ο Κύριος
έχει αφήσει ένα γράμμα για εμάς να το διαβάσουμε.
Και εμείς τυφλοί εκ γενετής,
βλέπουμε αλλά δεν βλέπουμε.
Οι γείτονες του τυφλού της
παραβολής, που τόσα χρόνια τον έβλεπαν, ξαφνικά δεν είναι σίγουροι εάν είναι
αυτός, δεν πιστεύουν στα μάτια τους, δεν βλέπουν, το θαύμα τους τυφλώνει.
Οι φαρισαίοι, αντί για την υγεία
και τη σωτηρία των συνανθρώπων τους, προτιμούν να δουν την κατάλυση του
Σαββάτου, αρνούμενοι την εγγύτητα του Θεού. Ακόμα και οι γονείς του τυφλού
παραβλέπουν τη σωτηρία του παιδιού τους από φόβο. Δεν βλέπουν ποιος τον
θεράπευσε.
Όλοι αυτοί βλέπουν αλλά δεν
βλέπουν.
Όσο τα μάτια μας θα μένουν ορφανά, έτσι θα είμαστε όλοι μας, τυφλοί εκ γενετής. Όσο ο εσώτερος χώρος, ο θάλαμος της ψυχής μας θα μένει σκοτεινός, τίποτα δεν θα βλέπουμε. Και αυτό μας δίνει ένα αίσθημα μεγάλης μόνωσης, γιατί εκεί δεν κατοικεί το φως, δεν έχουμε αφήσει να μπει ο Νυμφίος της ψυχής μας, λείπει ο φίλος μας. Και όταν ο χώρος αυτός είναι άδειος από Χριστό, γεμίζουμε μοναξιά, φόβο, μελαγχολία και ανία.
«Μπορεί να έχεις μεγάλη περιουσία και πολλά πλούτη, τραπεζικούς
λογαριασμούς που σε εξασφαλίζουν, το σπίτι σου μπορεί να έχει τα πάντα, αλλά μέσα σου μπορεί ακόμα να παραμένεις άδειος. Αν ο Θεός δεν είναι εκεί, ο
πικρός άνεμος της μοναξιάς φυσά μέσα από εσένα. Κάποιες νύκτες, η ψυχή
στερημένη για τόσο πολύ χρονικό διάστημα από το χάδι του Θεού, ξυπνά
τρομοκρατημένη από την ίδια της τη μοναξιά, καταμεσής της νύκτας και θρηνεί...» την
τυφλότητά της. Γι’ αυτό όσο και όταν έρχεται ημέρα, ας εργαζόμαστε τα έργα της ημέρας,
γιατί, όταν πάλιν, μέσα μας, θα νυχτώνει, ουδείς δεν δύναται να εργασθεί.
Όταν ο Χριστός είναι στον κόσμο
μας, Αυτός είναι το φως. Αυτός
ξαναπλάθει την Δημιουργία. Πτύει χαμαί
και παίρνοντας πηλό, τον πηλό με
τον οποίον αιώνες πριν μας έφτιαξε και μας ξαναφτιάχνει. Με την δική του
ενανθρώπιση. Κάποτε φύσηξε σε αυτόν τον πηλό και του έδωσε ζωή και τώρα «πτύει» ανακατεύεται ο ίδιος και μας
δίνει το φως μας αφού Αυτός είναι το φως του κόσμου.
Και όταν όλοι εμείς τυφλοί εκ γενετής,
γείτονες τυφλών, γονείς τυφλών, φαρισαίοι τυφλοί, θα δούμε πραγματικά, τότε θα
ζητήσουμε να τον γνωρίσουμε. Πρώτα θα Τον δούμε και ύστερα σαν φίλος προς φίλο
θα τον ρωτήσουμε: «Και τις εστίν, Κύριε,
ίνα πιστεύσω εις Αυτόν;» Και το θαύμα της ύπαρξής μας θα ολοκληρωθεί όταν η
ψυχή μας θα ακούσει: «και εώρακας αυτόν
και ο λαλών μετά σου, εκείνος εστίν». Είναι η συγκλονιστικότερη στιγμή της
ζωής όλων ημών των εκ γενετής τυφλών.
Όχι όταν θα αναβλέψωμεν, αλλά
όταν θα δούμε το πραγματικό φως του
κόσμου τούτου.
Και τότε, βλέποντες, θα πούμε : «Πιστεύω, Κύριε» και πεσόντες θα προσκυνήσωμεν Αυτόν που εωράκαμεν και ακούσαμεν λαλών μεθ’ υμών.
Αμήν.
ΤΟ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Πόσο εύκολο είναι να αναβλέψει
τυφλός!....
Πόσο δύσκολο όμως είναι να αλλάξουμε
εμείς τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας.
Τον τρόπο που σκεπτόμαστε, τον τρόπο που
αναλύουμε, που κρίνουμε τον κόσμο γύρω μας. Να αλλάξουμε,
δηλαδή, τον τρόπο που εργάζεται ο Νους μας. Πόσο δύσκολη είναι, δηλαδή, η Μετάνοια…..
Ενώ ο Θεός εύκολα πλάθει και αναπλάθει
τη κτίση γύρω μας, ποιεί πηλόν εκ του πτύσματος και μας λέγει: «’Υπαγε νίψαι
εις την κολυμβήθρα του Σιλωάμ…..» πηγαίνουμε και επιστρέφουμε…. Βλέποντες! Τόσο
απλό…..
Όμως ο Νους επιμένει στους δικούς του
συσχετισμούς….. «Τις ήμαρτεν;» Ποιος πταίει…. Ποιος εκτός από εμάς…. βλέπουμε
τον πρότερον τυφλό, αυτόν που κάθε ημέρα βλέπαμε προσετώντα και αναρωτιόμαστε ….
«ούτος εστίν ή άλλος όμοιος αυτώ εστίν:»
Αρνούμαστε με επιμονή να δούμε το θαύμα. Ο
Φαρισαίος που θρέφω μέσα μου έχει πάρει τις δικές του αποφάσεις….. ότι το
Σάββατο ου τηρεί, ότι άνθρωπος αμαρτωλός τοιαύτα σημεία ποιεί….
Τα μάτια μας βλέπουν τα θαύματα του Θεού
γύρω μας και μέσα μας αλλά ο Νους μας έχει από πριν αποφασίσει για τα πάντα και
για όλους. Εύκολα θα μας πει για τον άλλον…..εν αμαρτίαις συ
εγεννήθης όλος και συ διδάσκεις ημάς;…. Αυτό το «όλος» είναι η βάση της πλάνης μας. Γενικεύουμε……εύκολα…
Ποτέ ο άνθρωπος δεν είναι «όλος» στην
αμαρτία. Διότι είναι έργο του Θεού….. Ο Θεός πλάθει, αναπλάθει και συγχωρεί.
Εμείς επιμένουμε σε γενικεύσεις, διότι ο άλλος δεν τηρεί το Σάββατο, διότι δεν
κάνει αυτό που κάνουμε εμείς, γιατί δεν αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του άλλου το
πρόσωπο του Χριστού. Και έτσι δεν βλέπουμε τίποτα. Ή μάλλον βλέπουμε
όλα αυτά που ο Νους μας υπαγορεύει. Σχεδόν πάντα….. αρνητικά.
Και εκβάλουμε έξω, την Αλήθεια. Και
βέβαια και όποιον την φανερώνει…..Και ποιος φανερώνει την Αλήθεια εμπρός μας; Ο
άλλος, ο συνάνθρωπος…..ίνα φανερωθεί τα έργα του Θεού εν αυτώ….
Ο συνάνθρωπος, ο ελλιπής, ο τυφλός, ο
παράλυτος, η Σαμαρείτης, ο διαφορετικός από εμένα, που δίπλα μας προσαιτεί, ή
περιμένει Άνθρωπον ή ελπίζει κι εμείς οι γείτονες δεν βλέπουμε. «Ουχ ούτος
εστίν ο καθήμενος και προσαιτών…. άλλος όμοιος αυτώ εστίν….» δεν είναι άλλος,
είναι όμοιος με εμάς, είναι ο εαυτός μας……
Και όλοι έτσι, τυφλοί, κρίνουμε…..
Αλλά, θα αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και
τον άλλο, μόνον όταν θα δούμε τον Χριστόν…. Το
μόνο μόνο που χρειάζεται το «τις εστί, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν;» Να εγκαταλείψουμε τις βεβαιότητες μας, αυτές
που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ο άλλος είναι…….άλλος. αυτές που μας κάνουν να
πιστεύουμε ότι «ουκ έχουμε άνθρωπο….», αυτές που μας κάνουν να απαντάμε: «Ουκ
έχω….»
Ο Νους που μας τυφλώνει και δεν βλέπουμε
τι υπάρχει γύρω μας και μέσα μας και μας οδηγεί συνέχεια σε αυτό που μας λείπει,
που μας πείθει ότι μας λείπει, σε αυτό που δεν είναι οι άλλοι και όχι σε
αυτό που όντως είναι….
Και η όραση η αληθινή επανέρχεται μόνον
όταν κοιτάξουμε πραγματικά στο πρότυπό μας που στέκει εμπρός μας που « και
εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου εκείνος εστίν….»
Στέκει εμπρός μας, αδελφοί, ο καταλύων
το Σάββατο και απ’ αυτό που είμαστε, πλάθει πηλόν, μας οδηγεί στην κολυμβήθρα
του Σιλωάμ να νιφτούμε, μιλά μαζί μας. Εμπρός μας.
Πιστεύω, Κύριε και
προσκυνώ σε………
Και τότε θα δούμε……