ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΚΤΗ ΕΚ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

«Ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ: θάρσει, τέκνον, αφέονται σοι αι αμαρτίαι»

Θάρσει, τέκνον, έχε θάρρος. Αφέονται σου οι αμαρτίες.

Για ποιο λόγο;

Μα, για την πίστιν αυτών. Των άλλων. Εκείνων που έφεραν τον παραλυτικό.

Για την δικιά τους αγάπη, γένου εσύ υγιής και άρων την κλίνη σου, και περιπάτει.

Πόση μεγάλη αντίθεση στο ανάγνωσμα το σημερινό, αγαπητοί μου αδελφοί με εκείνο της περασμένης Κυριακής.

Πόσο διαφορετική αντιμετώπιση.

Τότε, είχαμε δύο ανθρώπους ψυχικά ασθενείς, υπό την επήρεια των πονηρών πνευμάτων. Χαλεποί λίαν, κατώκουν στα μνήματα, μαζί με τους νεκρούς, και κανείς δεν τους πλησίαζε.

Ο ασθενής της σημερινής διήγησης, είναι καθηλωμένος σωματικά και παράλυτος.

Και ο Κύριος μας δίνει εδώ, μια πολύ σημαντική πληροφορία: Ο άνθρωπος αυτός είναι άρρωστος εξ αιτίας των αμαρτιών του. Οι αμαρτίες του τον καθιστούν παράλυτο. Όχι κάποιος βιολογικός λόγος, αλλά η απομάκρυνση του από το Θεό.

Και η θεραπεία είναι η άφεση των αμαρτιών του. Η απελευθέρωσή του από τα δεσμά της πνευματικής του αναπηρίας, θα του δώσει την δυνατότητα να εγερθεί και να απέλθει στον οίκο του.

Ο Χριστός και εδώ, σήμερα, όπως και την περασμένη Κυριακή, αποκαθιστά την υγεία. Για ποιόν λόγο; Για την πίστη όχι του παραλυτικού, αλλά των άλλων.

Βλέπετε ξεκάθαρα, πόσο μπορεί να βοηθήσει ο ένας τον άλλον.

Οι Γεργεσηνοί είχαν αφήσει τους δαιμονισμένους στα μνήματα. Τους είχαν λησμονήσει. Και θύμωσαν όταν τους είδαν και πάλι ανάμεσά τους.

Εδώ, σήμερα, οι γραμματείς σκανδαλίζονται διότι αφέονται αμαρτίες.

Προσέξτε γιατί σήμερα, σε αυτό το θαύμα, έχουμε γραμματείς

Διότι σήμερα, ο Θεός, μας αποκαλύπτει πάλι το πρόσωπό του.

Σαν πρόσωπο Αγάπης. Σαν Θεό Χάριτος.

Και όχι σαν Θεό του Νόμου.

Αυτόν το Θεό εκπροσωπούν οι γραμματείς, οι οποίοι θεωρούν την αρρώστια σαν τιμωρία και την τιμωρία αυτή σαν τον μόνο τρόπο σωτηρίας των ανθρώπων.

Την ίδια περίπου αντίληψη είχαν και οι Γεργεσηνοί.

«Ούτος βλαστημεί». Γιατί για τους ανθρώπους του Νόμου, δεν υπάρχει η άφεση, η συγχώρηση.

Τους ρωτά ο Χριστός.

Τι σας φαίνεται ευκολότερο, να τον σηκώσω στα πόδια του ή να του συγχωρέσω τις αμαρτίες του;
Η ανατροπή που τους προτείνει, είναι πέρα από τις πνευματικές τους δυνατότητες.

Έχει ο Υιός του Ανθρώπου εξουσία να συγχωρέσει αμαρτίες επί της Γης.

Όταν υπάρχει Πίστη.

Αυτό είναι το νόημα το τόσο σημαντικό του σημερινού αναγνώσματος.

Η Πίστη σώζει και όχι ο Νόμος.

Και ένα ακόμη πολύ λεπτό σημείο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με επιστροφή και μετάνοια του ίδιου του παραλυτικού, αλλά έχουμε να κάνουμε με τη πίστη και την Αγάπη των δικών του Ανθρώπων. Που τον σώζουν.

Εδώ προτυπώνεται η Αγάπη της Εκκλησίας και η δύναμη της Προσευχής.

Της Αγάπης μας , της Προσευχής μας, για αυτούς που αγαπάμε.

Για να μην κρίνουμε κατά τον Νόμο αλλά κατά την πίστη στον Υιό του Θεού.

«Εγερθείς πάρε την κλίνιν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου».

Να πάρει την κλίνη του ,γιατί άραγε;

Δεν έφθασε η ίασή του; Δεν έφτασε ότι είναι καλά και δεν θα είναι πλέον κατάκοιτος πάνω σε ένα κρεβάτι;

Πρέπει ο άνθρωπος αυτός να πάρει μαζί του την μνήμη της παραλυσίας του, την ευθύνη του.

Τον σώνει η πίστις των άλλων και η εξουσία του Θεού, πού συγχωρεί εδώ επί της γης, τις αμαρτίες. Όμως θα πορευτεί πίσω ο παραλυτικός, εις τον οίκον του, για να δουλέψει ο ίδιος, αγαπητοί μου αδελφοί, για  την σωτηρία του.

Κουβαλώντας πίσω στο σπίτι του το κρεβάτι του, κουβαλά την μνήμη της αμαρτίας του, για να στρωθεί και να δουλέψει.

Με ευθύνη προσωπική.

Σε λίγες μέρες αδελφοί μου, θα αρχίσουμε την περίοδο του 15αύγουστου.

Μία περίοδο με έντονη πνευματική προσπάθεια στην οποία η Εκκλησία μας έχει θεσμοθετήσει νηστεία και παρακλήσεις, δηλαδή αγώνα πνευματικό και σωματικό.

Σ αυτό το πνευματικό στάδιο, θα μπούμε με το κρεβάτι μας στην πλάτη. Θα μπούμε όλοι με την αναπηρία της πνευματικής μας καθήλωσης.

Θα πρέπει να παλέψουμε με αυτό που φοβήθηκαν οι Γεργεσηνοί.

Θα πρέπει να αναζητήσουμε μέσα μας τις δικές μα ς ενθυμήσεις, τις τόσο παρόμοιες με των γραμματέων, ώστε να συγχωρέσουμε και να χωρέσουμε το μεγαλείο του Θεού που λέγει:

Θάρσει  τέκνον.

Έχε θάρρος, παιδί μου.

Αφέονται σοι οι αμαρτίες.

Αμήν.

'Όπου κι αν είσαι να προσεύχεσαι

 

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού…  Ι

Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη. Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πεσμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και το δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μαζί με όλη την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατό του. Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ’ Βασ. 20:1-6).

Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43). Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό. “Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;”, θα με ρωτήσεις. Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). “Ελέησέ με, Κύριε!”, θα παρακαλάς κι εσύ. “Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο”. Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας.

Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. “Ελέησέ με!”. Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: “Ελέησέ με!”. Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο τόπος, όσο τρόπος προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;

…Αυτό λοιπόν κάνε κι εσύ! Στέναξε βαθιά, φέρε στη μνήμη σου τις αμαρτίες σου, στρέψε το βλέμμα σου στον ουρανό, πες με το νου σου «’Ελέησέ με, Θεέ μου», και ολοκληρώθηκε η προσευχή σου.

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Δ΄ομιλία «Περί Άννης»)

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Εκ του κατά Ματθαίον

«Υμείς εστέ το φως του κόσμου».

Αυτή η Διαθήκη θα ακολουθεί τους μαθητές του Χριστού από εκείνη τη στιγμή και για πάντα.: Είστε το φως του κόσμου. Ο κάθε άνθρωπος που θα γνωρίσει τον Χριστό, θα γνωρίσει το Φως και θα είναι και ο ίδιος το Φως.

Δεν είπε ο Κύριος θα γίνετε το φως, ή να γίνετε το Φως, αλλά, είστε το Φως. Και δεν θα μπορέσετε να κρυφτείτε έτσι που δεν κρύβεται ο λύχνος, έτσι που φαίνεται μια πόλη από μακριά, έτσι θα φαίνεστε και εσείς και τα έργα σας.

Με την δύναμη της Αγάπης Του μας μιλά σαν σε φίλους και μας δίνει τη Χάρη να είμαστε κάτι, εντελώς άκοπα, να είμαστε δηλαδή μόνον και μόνον γιατί εκείνος το θέλησε, Φως.

Προσέξατε, αδελφοί μου, αυτό το τόσο σημαντικό σημείο. Δεν έχουμε να κοπιάσουμε για τίποτα. Η δύναμη της αγάπης του Χριστού μας χαρίζει την ευλογία να είμαστε Φως, Του κόσμου.

Δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τον δρόμο, γιατί έχουμε τους προφήτες, έχουμε τον Νόμο. Τίποτα δεν πρέπει να αλλάξουμε όπως και Εκείνος δεν άλλαξε τίποτα. Εκείνος πλήρωσε τα πάντα, με την Αγάπη Του. Με την θυσία Του. Για αυτό και σήμερα μας δίνει χάριτη την οντότητα του Φωτός. Για να πληρώσουμε κι εμείς με τα έργα μας αυτήν την Διαθήκη. Και αυτή είναι η χαρά μας αλλά και η μεγάλη μας θλίψη.

«Καταδικασμένοι» στο φως, να είμαστε και να μην μπορούμε να το αρνηθούμε. Κάθε μας πράξη σκότους, μας αποξενώνει από τον εαυτό μας. Κάθε επιθυμία πονηρή, κάθε πάθος μας φέρνει σε αντίθεση με αυτό που είμαστε. Μας χωρίζει από την δωρεά του Φωτός. Μας διχάζει. Ίσως για αυτό δεν βρίσκουμε ησυχία στην αμαρτία, ίσως για αυτό δεν αναπαύεται η ψυχή μας παρά μόνον κοντά στο Φως.

Για αυτό νιώθουμε «καταδικασμένοι» με τα έργα μας να είμαστε το Φως. Κάθε άλλη κίνηση είναι αντίθετη με την κληρονομιά μας. Και μας χωρίζει από τον ίδιο μας τον εαυτό και από τους άλλους που βλέπουν σε εμάς το φως αλλά δεν βλέπουν έργα φωτός.

Και κάτι πολύ σπουδαίο ακούμε σήμερα από το Ευαγγέλιο.

Όταν είσαι το φως, τότε δεν μπορείς να κρύψεις ή να κρυφτείς.

Όλα είναι τόσο φανερά. Τα έργα σου φωτεινά ή σκοτεινά γίνονται αντικείμενο παρατήρησης από όλους. Και γίνονται αιτία, εάν είναι καλά, να δοξαστεί ο Πατέρας, και αν δεν είναι καλά να υβρίζεται το όνομα του Θεού. Εδώ, στον κόσμο. Σε αυτόν τον κόσμο στον οποίο είμαστε χάριτη, το Φως.

Στην Βασιλεία των ουρανών, όμως θα κριθούμε αδελφοί. Η Δωρεά θα μας ζητηθεί. Και εκεί, στην Βασιλεία, θα πάρουμε άλλο όνομα. Τα έργα μας θα μας επαναπροσδιορίσουν.

Εδώ είμαστε το Φως.

Εκεί μέγας ή ελάχιστος

Εδώ η ιδιότητα είναι δεδομένη. Εκεί όχι.

Από αυτή την Διαθήκη κανείς μας δεν θα μπορέσει να αλλάξει ούτε μια κεραία ούτε ένα ιώτα. Μην ανησυχείτε λοιπόν, αδελφοί μου, κανείς μας  δεν μπορεί να βλάψει την Κληρονομιά του Θεού, έως αν παρέλθει ο ουρανός και η γη.

Την ψυχή μας βλάπτουμε. Μόνον τον εαυτό μας.

Η Εκκλησία του Χριστού μένει ασάλευτη μες τους αιώνες. Εμείς κρινόμαστε. Για αυτό που είμαστε.

Για αυτό που ψάχνουν οι άλλοι σε μας.

Εκ του κατά Ματθαίον.

«Υμείς εστέ το φως του κόσμου….».

Αυτό ούτε που το έχουμε ποτέ σκεφθεί…..! Όλα τα έχουμε σκεφθεί για τον εαυτό μας αλλά και για του άλλους, αλλά ότι είμαστε το Φως του κόσμου ούτε καν….. όχι να γίνουμε, όχι ότι πρέπει ή μπορούμε να γίνουμε, αλλά ότι είμαστε ήδη…….από την …..αρχή…..από κατασκευής μας…… Τόσο απλά, τόσο όμορφα, τόσο γενναιόδωρα.

Αγωνιζόμαστε από την ώρα που αρχίζουμε να περπατάμε…..για να περπατήσουμε, να φθάσουμε τον ένα και τον άλλο μας στόχο, με τόση αγωνία, με τόση βία, για να γίνουμε αυτό ή το άλλο…..

Και ξεχνάμε ότι η αφετηρία μας αλλά και ο τελικός μας προορισμός είναι το Φως. Προήλθαμε από το Φως και προς το Φως πηγαίνουμε απλά γιατί είμαστε Φως! Και Φως είναι και οι Άλλοι, δίπλα μας, γύρω μας.

Αυτούς τους Τρεις Ιεράρχας, τους τοποθετήσαμε μαζί, τους εορτάζουμε σήμερα Μαζί, γιατί σε αυτούς βλέπουμε το Φως που τόσο ποθεί η ψυχή μας. Σε αυτούς αναγνωρίζουμε το Φως της Τρισηλίου Θεότητος, το Φως του Τριαδικό που τόσο οικείο μας είναι, τόσο ένα με την ύπαρξή μας….. Κοιτάμε την εικόνα των Αγίων σήμερα Τριών Ιεραρχών και νιώθουμε αυτήν την γλύκα, την σταθερότητα, την σιγουριά τους. Κοιτάμε, εάν κοιτάμε, γύρω μας τη Γη, τη θάλασσα, τον ουρανό και βλέπουμε όχι βέβαια μια τυχαιότητα, αλλά μια λαμπρή εκδήλωση του Θεού. Ανασαίνουμε τον αέρα το πρωί και δεν καταναλώνουμε αλλά ευφραίνεται η ύπαρξή μας γιατί υποπτεύεται και σιγά σιγά αντιλαμβάνεται την δωρεά του Θεού.

Αυτό μας λένε οι Τρείς Ιεράρχες, αυτό μας δείχνουν οι Πατέρες μέσα απ’ αυτόν το κοινό εορτασμό.

Το πανταχού Παρών της Τρισηλίου Θεότητος.

Και όχι μόνον αυτό…..μέσα από το Ευαγγέλιο που όρισαν να διαβάζουμε σήμερα, μας λένε μην σταματάτε σε αυτό, μην σταματάτε στο να θαυμάζετε του άγιους, του κόσμου γύρω σας, αναγνωρίστε τους και προχωρήστε…. Ακούστε το υμείς εστέ το Φως του Κόσμου.

Και στραφείτε όχι μόνο γύρω σας, αλλά και μέσα σας, μέσα μας, σε εμάς απευθύνονται οι Τρείς Ιεράρχες και εμείς είμαστε το Φως του Κόσμου, από καταβολής κόσμου, από την ώρα που ήρθαμε στο είναι.

Οι Άγιοι πάντα έτσι μας βλέπουν….και έτσι θα μας δουν όταν τους συναντήσουμε μέσα στο Φως.

Σήμερα, αδελφοί μου, να δεχθούμε την θέση μας….η θέση μας είναι το Φως, στο Φως. Κάθε σκέψη μας που δεν είναι Φως, δεν είναι δική μας, κάθε τί που δεν είναι αγάπη δεν υπάρχει….κάθε τι που δεν «φαίνεται» δεν είναι από εμάς……

Αυτό που πραγματικά είμαστε δεν κρύβεται….. ότι κρύβουμε, ότι θέτουμε υπό το μόδιον, είναι η αμαρτία και η αμαρτία υπάρχει μόνο στο δικό μας μυαλό, είναι μια πτώση δική μας, δεν έχει να κάνει, πραγματικά δεν υπάρχει, είναι υπό το μόδιον, μην κουραζόμαστε να κρύβουμε τον εαυτό μας, άδικος κόπος.

Είμαστε το Φως του Κόσμου και αυτό το Φως φωτίζει όλους γύρω μας τους εν τη οικία, όλους αδελφοί μου, όχι όσους ….επιλέγουμε….λάμπει το Φως που μας έχει δοθεί, σε όλους γύρω μας…., αυτό που μένει σε εμάς, αυτό είναι το ενεργητικό κομμάτι της ύπαρξής μας , δηλαδή τα καλά μας έργα. Αυτό είναι το δικό μας έργο, αυτό που μας κάνει απ’ το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν…….

Για αυτή μας την εκδήλωση εργάσθηκαν οι Τρείς Ιεράρχες….. και οι ίδιοι στον εαυτό τους……ώστε εμείς σήμερα, εδώ, να βλέπουμε τα καλά τους έργα και να δοξάζουμε τον Πατέρα.

Αυτός είναι ο σκοπός. Τα έργα μας να μας κάνουν…να δείχνουν τον Πατέρα……όχι εμάς. Έργα που δείχνουν εμάς είναι με ημερομηνία λήξης, τα καλά μας έργα δείχνουν τον Πατέρα και οδηγούν έτσι στην…..Βασιλεία των Ουρανών…εκεί…..όχι αλλού.

Ας κοιτάξουμε σήμερα, αδελφοί μου, αυτό το φως, που είμαστε, που είναι οι Τρείς Ιεράρχες, που είναι όλοι γύρω μας και όλα… ο κόσμος του Θεού…..τίποτα άλλο….., ότι κρύψαμε κάτω από το μόδιον δεν υπάρχει.

Ας μην ασχολούμαστε με ότι δεν υπάρχει….άδικος…..πόνος…..  

  

 

 

"Φως ιλαρόν" Το βασίλεμα του ήλιου.

 

Έχουμε στο σπίτι μας ένα μικρό δωμάτιο μ’ ένα εικονοστάσι, που βρίσκεται προς τη μια γωνιά του. Απάνω στο εικονοστάσι είναι βαλμένο, στη μέση, ένα παλιό μεγάλο Ευαγγέλιο με ασημωμένες τάβλες, ένας αρχαίος σκαλιστός σταυρός, ένα μικρό κουτάκι με άγιο λείψανο, ένα ασημένιο χέρι, μεγάλο όσο είναι το φυσικό χέρι, που έχει μέσα άγιο λείψανο της αγίας Παρασκευής, και κάμποσα εικονίσματα, που ανάμεσά τους είναι μία μεγάλη εικόνα της αγίας Παρασκευής, παλιά κι ασημωμένη από τέμπλο.

Όλα αυτά ήτανε της οικογενειακής εκκλησιάς μας, και τα πήραμε μαζί μας τον καιρό που φύγαμε από τη Μικρά Ασία, καταδιωγμένοι από τον Τούρκο, μαζί με λίγα εκκλησιαστικά βιβλία. Αντί να πάρουμε άλλα πράγματα, που θα ήτανε πιο χρήσιμα σε μας, κατά τη γνώμη του κόσμου, προτιμήσαμε να πάρουμε αυτά τα αγιασμένα πράγματα.

Περάσαμε στη Μυτιλήνη, που είναι κοντά στο μέρος που γεννηθήκαμε, αντίκρυ στη μεγάλη στεριά της Ανατολής.

Το καντήλι καίει μέρα-νύχτα ακοίμητο, μπροστά σ’ αυτό το εικονοστάσι. Το δωμάτιο μοσκοβολά κερί και λιβάνι. Εκεί είναι το καταφύγιο μας στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, εκεί λέμε και τις ευχαριστίες μας στον Θεό για ό,τι καλό μας στέλνει. Εκεί λέμε τον εσπερινό και τον όρθρο, όποτε τύχει να μην πάμε στην εκκλησία, τις παρακλήσεις, τις δοξολογίες. εκεί γίνονται οι αγιασμοί και τα ευχέλαια, από αγιαμένους παπάδες και καλογήρους Η ψυχή μας κ’ η καρδιά μας, βρίσκονται εκεί.Έχουμε τα Μηναία, το Πεντηκοστάριο, την Παρακλητική, το Τριώδιο, το Ωρολόγιο, το Αγιασματάρι, κλπ… Εκείνο το θαλάμι είναι η κατ οίκον εκκλησία μας.

Από τα δεξιά βρίσκεται ένα παραθύρι, δίπλα στη βορεινή γωνιά. Απ’ εκείνο το παραθύρι, που είναι βορεινό, δεν μπαίνει ολότελα ο ήλιος όλον τον χειμώνα. Μονάχα κατά την αρχή του καλοκαιριού αρχίζουν και τρυπώνουν λοξά χρυσές αχτίνες από τον ήλιο, την ώρα που βασιλεύει.

Τρυπώνει δειλά-δειλά, αυτό το φως, το «Φως ιλαρόν», όπως το λέγω, και κάνει μια στενή λουρίδα όρθια, χρυσαφένια, δίπλα στη βορεινή γωνιά, αριστερά από το εικονοστάσι. Φανερώνεται τις πρώτες μέρες του Ιουνίου, και χάνεται τις πρώτες μέρες του Αυγούστου. Το αγιασμένο πυροτέχνημα στην αρχή βαστά λίγες στιγμές κ’ ύστερα αποτραβιέται. Κατά την αρχή Ιουλίου στέκεται ίσαμε μια ώρα. Και στις τελευταίες μέρες του βαστά πάλι λίγες στιγμές, ως που χάνεται, και δεν ξαναφαίνεται πιά.

Αυτό είναι το «Φως ιλαρόν». Από μικρό παιδί το έβλεπα το βράδυ που βασίλευε ο ήλιος, εξωτικό, χρυσοκόκκινο, να χρυσώνει τα σπίτια, τα μικρά τα βουνά, τα βράχια, τα πανιά των καραβιών, σαν να ήτανε χρυσοκαπνισμένα. Το θέαμα ήτανε πανηγυρικό, κ’ έπεφτα σε έκσταση, σαν να ερχότανε εκείνο το φως από έναν άλλον κόσμο, από τη βασιλεία των ουρανών, κατά κει που βασιλεύει ο ήλιος.

Πόσο ποιητικά εκφράζει ο λαός μας τη μεγαλοπρέπεια που έχει εκείνη η ιερή ώρα, λέγοντας πως ο ήλιος «βασιλεύει». Αληθινά, ποιος βασιλιάς ντύθηκε ποτέ με τέτοια πορφύρα; Θα’ λεγε κανένας πως δεν είναι ο ήλιος αυτός ο βασιλέας, αλλά ο Χριστός, ο βασιλεύς των βασιλευόντων.

Έχω την ιδέα μάλιστα πως ο ευλαβής λαός μας, λέγοντας «ο ήλιος εβασίλεψε», επήρε τα λόγια, γυρίζοντάς τα, από το «Προκείμενον» που λέγει ο ψάλτης το Σαββατόβραδο στον εσπερινό: «ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο» ίσα-ίσα την ίδια ώρα που βασιλεύει ο ήλιος. Εκείνη την ώρα το χρυσορόδινο φως μπαίνει από το παράθυρο της εκκλησίας, που είναι κατά το δυτικό μέρος, και χτυπά απάνω στο σκαλιστό τέμπλο, κάνοντας το να λαμποκοπά σαν «χρυσοπλοκότατος πύργος».

Λίγο πριν το «Προκείμενον» λέγει ο ψάλτης, ή κανένας καλόγερος, ή κανένανς ταπεινός αναγνώστης το «Φως ιλαρόν», εκείνον τον θεσπέσιον εσπερινόν ύμνον.

Έχω γράψει πολλές φορές γι’ αυτή την αγιασμένη και κατανυκτική ώρα: Σ’ ένα τέτοιο γράψιμο μου λέγω τα παρακάτω: «Προς το βράδυ, ένα χρυσαφένιο γλυκό φως μπαίνει μέσα στον αγιασμένο πύργο της εκκλησιάς (στον τρούλλο), σαν να τον γεμίζει με θυμίαμα. Τούτη την ιερή ώρα βουΐζει ο τελευταίος φτερωτός προσκυνητής, ένας αθώος καντηλοσβήστης…

Από κάτω, την ίδια ώρα, λέγει ο καλόγερας με φωνή ήσυχη το «Φως ιλαρόν», ενώ ο ήλιος βασιλεύει, και τελειώνει η μέρα: «Φώς ιλαρόν αγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς. Διό ο κόσμος Σε δοξάζει».

Δάκρυα έρχουνται στα μάτια του ανθρώπου, ακούγοντας αυτά τ’ αρχαία λόγια, που είναι απλά και αιώνια σαν το βασίλεμα του ήλιου. Το βιβλίο που’ ναι ακουμπισμένο απάνω στ’ αναλόγι, γράφει πως είναι «ποίημα Αθηνογένους του Μάρτυρος».

 Παμπάλαιος ύμνος, που τον λένε κάθε βράδυ, σαν τελειώνει η μέρα, από δυο χιλιάδες χρόνια ίσαμε σήμερα, απλοί άνθρωποι που βαστάνε από τους αρχαίους Έλληνες, σαν και τούτον τον Αγιονορίτη καλόγερα, που είναι και στο πρόσωπο σαν τους παλαιούς»(*).

Αλλά και τούτη την ώρα που γράφω, λάμπει απάνω στον τοίχο, κοντά στο εικονοστάσι με τα αγαπημένα εικονίσματα που γλύτωσα από τους αλλόθρησκους και που τα προσκυνούσαν οι πρόγονοί μου.

 Πόσο χαίρουμε σαν το βλέπω να μπαίνει μέσα στο καταφύγιό μου! Η χαρά που νιώθω είναι μια κρυφή χαρά, που τη φυλάγω στην καδιά μου, σαν ένα φως ανέσπερο, που θα την ζεσταίνει τον χειμώνα Αυτό το υπερκόσμιο φως είναι μια ελπίδα που έρχεται «εξ ετοίμου κατοικητηρίου του Κυρίου», είναι μια θεϊκή επίσκεψη που μου δίνει παρηγοριά.

Κάθε βράδυ το περιμένω με αγάπη. Δεν πηγαίνω πουθενά για να μην χάσω την ιερή αυτή επίσκεψη. Χαίρομαι που κρατά πολλή ώρα η παρουσία του και παρακαλώ ν’ αργήσει να φύγει. Μόλις αρχίζει και φεγγίζει μυστικά λέγω: «Καλώς το! Καλώς ήρθες πάλι στο φτωχικό μας. Κάθε βράδυ με χαρά σε περιμένουμε, και σαν φεύγεις, με ελπίδα σε προσμένουμε να ’ρθεις το άλλο βράδυ. Ας αργήσουνε να περάσουμε οι μέρες που μας έρχεσαι».

Κάνω τον σταυρό μου και συλλογίζουμαι: «Τούτη την ώρα χρυσαφώνεις τα παλιά τέμπλα στα μοναστήρια, στολίζεις με ακριβά πετράδια το φτωχό εικονοστάσι, που είναι μέσα στη σπηλιά του ασκητή ή κανένα σκοτεινό κουβούκλι που κάνει την προσευχή της καμιά ταπεινή και πικραμένη ψυχή. Την ίδια ώρα, όμως, μπαίνεις και σε σπίτια ψυχρά και δίχως πνοή, που κάθουνται μέσα άπιστοι άνθρωποι, και δεν σε παίρνουνε είδηση, αλλοίμονο! ω χαιρέτισμα αρχαγγελικό, ω αγιασμένη πορφύρα, που έγινες από τα αθάνατα αίματα που χύσανε οι Μάρτυρες του Χριστού.

Μπαίνεις και σε φυλακές σκοτεινές, εκεί που βασανίζουνται οι απελπισμένοι, για να τους δώσεις λίγη ελπίδα. Μπαίνεις και σε τρύπες υγρές κι ανήλιαγες. Μπαίνεις και σε άψυχα κι άσπλαχνα εργοστάσια, μα κανένας δεν σε παίρνει είδηση, ούτε πότε μπαίνεις, ούτε πότε φεύγεις, ούτε ποια μέρα θα σβήσεις, φεύγοντας για πάντα, σαν τον άνθρωπο που δεν γυρίζουν να τον δούνε.  Άραγε ο Θεός σε στέλνει μονάχα σε μας για να μας φέρεις την ελπίδα του και τον χαιρετισμό της αγάπης του, και σε περιμένουμε με αγάπη και με πόθο;...»

Αλλοίμονο!  Σε στέλνει σε όλους τους ανθρώπους μα αυτοί δεν σε βλέπουν, ω φως ιλαρόν*, ω φώς εσπερινόν, ω φως ανέσπερον!

*ιλαρόν:-επίθετο- εύθυμο, φαιδρό , χαρωπό.

 Πηγή: Φώτης Κόντογλου “Ευλογημένο Καταφύγιο”, Κεφάλαιο :Το βασίλεμα του ήλιου, Εκδόσεις -ΑΚΡΙΤΑΣ

Ο Φώτης Κόντογλου γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μικράς Ασίας στις 8 Νοεμβρίου 1895 και πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1965.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η μετά θάνατον ζωή.

 

- Ξέρεις τι εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό; Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό.

 Γέροντα, γιατί το σώμα Του νεκρού λέγεται «λεί­ψανο»;

 -Γιατί είναι ό,τι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο. Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό. Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήσει ο Θεός και το σώμα, για να κριθεί με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε. Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα - πνευματικό σώμα-, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια. Θα υπάρχει δηλαδή μια αγγελική ηλικία.

 -Γέροντα, στην άλλη ζωή όσοι θα είναι στην Κόλαση θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στον Παράδεισο;

- Κοίταξε, όπως αυτοί που είναι την νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σε ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι και όσοι θα βρίσκονται στην κόλα­ση θα βλέπουν όσους θα είναι στον Παράδεισο. Και αυτό θα είναι μεγαλύτερη κόλαση. Όπως πάλι όσοι την νύχτα είναι στο φως, δεν βλέπουν αυτούς που είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι και αυτοί που θα βρίσκονται στον Παράδεισο δεν θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στην κόλαση. Γιατί, αν έβλεπαν τους κολασμένους, θα πονούσαν, θα θλίβονταν για την ταλαιπωρία τους, και δεν θα απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ εστί πόνος...».

Και όχι μόνο δεν θα τους βλέπουν, αλλά ούτε θα θυμούνται αν είχαν αδελφό η πατέρα η μητέρα, αν δεν είναι και εκείνοι στον Παράδεισο. «Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού» λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα τους θυμούνται, πως θα είναι Παράδεισος; Αυτός μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει. Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.

 Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχει μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θα αισθάνονται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρει το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου. Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχει περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη; ». Δηλαδή καθένας θα βλέπει στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του. Η ορατότητα όμως δεν θα καθορισθεί από τον Θεό, άλλα θα εξαρτηθεί από την δική του καθαρότητα.

- Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος.

 -Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζει η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όταν κάποιος έχει τύψεις συνειδήσεως και νιώθει φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, η είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζει την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλοσύνη κ.λπ., τότε ζει τον Παράδεισο. Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο.

Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα, λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λπ., δεν θα καταλάβει τίποτε. Αν Του σπάσεις τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβει. Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Η, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και, δεν θέλεις να τελειώσει. Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. Η βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!». Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή.

Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ό,τι στην πραγματικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ' ό,τι την ημέρα. Έτσι και όταν πεθάνει ο άνθρωπος, αν πάει στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθείτε να ζει κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! 'Εδώ δεν μπορείς να αντέξεις για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια -Θεός φυλάξει- να είσαι μέσα στην θλίψη. Γι' αυτό καλύτερα να μην πάμε στην κόλαση. 'Εσείς τι λέτε;

- Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση λέτε, εκεί να καταλήξουμε;

- Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι η όλοι στον Παράδεισο η κανένας στην κόλαση... Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξει, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάει στην κόλαση. Ο Καλός Θεός ας μας δώσει καλή μετάνοια, για να μας βρει ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και, να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του.

 

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: Η μετά θάνατον ζωή

 

 

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ ΕΚ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

Σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί θα μου επιτρέψετε να λοξοδρομήσω λίγο, διότι η ομορφιά του σημερινού ευαγγελίου, με παρασύρει. Και να σας πάρω μαζί μου εκεί απ’ όπου η Βία και η Ανάγκη και η ανθρώπινη ματαιοδοξία μας απομάκρυνε. Έξω στα κτήματα, στις εξοχές.

Σήμερα αρχές του Ιούλη. Για να καταλάβουμε αυτό που θέλει η ευαγγελική περικοπή να μας πει. Να νιώσουμε δηλαδή την έγνοια του θεού για όλους και για όλα. Για τα απλά και ταπεινά,  για τα μεγάλα. Για όλα.

Εκεί στα κτήματα που για πολλούς από εμάς παραμένουν θησαυροί ονείρων των παιδικών μας χρόνων, που αυτήν την εποχή γέμουν καρπών. Εκεί που ακουμπά ο ανθρώπινος κόπος και πόνος. Κι εκεί, η συνάντηση με τον θεό.

«εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν, ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας...»

Αυτό λέγει ο Χριστός στον άνθρωπο. Και προσθέτει

«ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά»

Εδώ είναι ένας πολύ λεπτός διαχωρισμός.

Γιατί ο άνθρωπος και να σπείρει πρέπει και να θερίσει και να τα

συνάγει   σε   αποθήκες. Πού είναι λοιπόν η διαφορά;

Μα, στην καρδιά. Στο που θα δώσεις την καρδιά. Σε ποιόν κύριο θα δουλέψεις.

Θεώ ή μαμωνά;

«ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά».

Η καρδιά, όχι τα χέρια. Κι αυτό θα φανεί στον λύχνο του σώματος.

Στα μάτια.

«και εάν ο οφθαλμός σου πονηρός η, όλον το σώμα σου σκοτεινόν έσται»

Μας μιλάει ξεκάθαρα ο Χριστός για την μεγάλη διαφορά. Να ξέρεις για να ζεις η να ζεις με την πίστη;

Να μεριμνάς για τα καθημερινά με αγωνία η να χαίρεσαι την αγάπη του Θεού;

«καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει ου κοπιά, ουδέ νήθει.»

Αγαπητοί μου αδελφοί, θέλησα στην αρχή της ομιλίας μας να σας παρασύρω έξω στους αγρούς. Για δύο λέξεις:

Εμβλέψατε, καταμάθετε.

Αυτά διδάσκει η φύση πού μας χάρισε ο θεός.

Εάν εμβλέψουμε θα καταμάθουμε.

Από τα πετεινά του ουρανού και τα κρίνα του αγρού.

Για να γλιτώσουμε από το σκοτάδι. Το σκοτάδι της Ανάγκης. Πού γεννιέται εκεί που οι φροντίδες γίνονταν φυλακή, εκεί πού όλα,

ενδύματα, βρώματα και πώματα μας απομακρύνουν από την χαρά και την ελευθερία. Χωρίς εντέλει να δυνάμεθα να προσθέσουμε επί την ηλικία ημών πήχυν έν.

Και όλα αυτά θα φανούν στα μάτια μας.

Που είναι λύχνος του σώματος.

Το σημερινό ευαγγέλιο αποζητά την ενότητα. Θέλει να δείξει την ενότητα σώματος, πνεύματος και ψυχής. Μα να μας δώσει με τόσο όμορφες εικόνες να καταλάβουμε ότι στον άνθρωπο δεν κυριαρχεί το σώμα με τις ανάγκες του. Ότι ο άνθρωπος βρίσκει την πνευματική του ελευθερία όταν αφεθεί με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Έτσι πού τα πετεινά του ουρανού και τα κρίνα του αγρού εξασφαλίσουν την φυσική τους ελευθερία. Βλέπετε πόση αρμονία υπάρχει στον φυσικό κόσμο; Αυτή η αρμονία αναζητάτε από τους έχοντες πίστη στον Χριστό. Βλέπετε τους ασκητές μας. Πόσο Κοντά φτάνουν σ αυτήν την «φυσική» αρμονία επειδή αφήνονται στον Θεό;

Πάνω σ αυτήν την Εμπιστοσύνη οικοδομείται η θέωση του ανθρώπου. Δηλαδή απελευθέρωση του από τα δεσμά τις ύλης και η πορεία του από το κατ εικόνα στο κατ ομοίωσιν.

Δια τούτο

«ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ

Εκ του κατά Ματθαίον

«…εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η…»

Τι θα πει,να είναι ο οφθαλμός μας απλούς;

Μα πιο κάτω, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, δίδεται η απάντηση. Ο απλούς είναι ο οφθαλμός που παντού βλέπει τη Παρουσία του Θεού. Είναι ο οφθαλμός που όταν βλέπει τα πετεινά του ουρανού, κατανοεί απλά ποιος τρέφει αυτά. Ο οφθαλμός που βλέπει τα κρίνα του αγρού και από αυτά μαθαίνει πως αυξάνει, δεν κοπιάζουν, ούτε γνέθουν, είναι όλα αφημένα στην μέριμνα του Θεού. Όλη η φύση γύρω μας είναι άγια και όταν ο οφθαλμός μας είναι απλούς αυτά όλα έτσι τα βλέπει.

Εάν όχι, εάν είναι σκοτεινός τότε τα πράγματα περιπλέκονται, και η προσωπική μας ανταρσία του καθενός μας ξεχωριστά, δημιουργεί σκότος. Μόνον ο άνθρωπος καθ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού, μπορεί να δημιουργήσει. Μέσα στην κτίση να φέρει στο είναι κάτι καινόν, νέο,  σύμφωνα με τη δωρεά του «καθ’ ομοίωση». Και επειδή τίποτα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ πέρα από ότι έφτιαξε ο Θεός, πώς μπορεί το κτίσμα κάτι καινόν, νέον να δημιουργήσει;

«Το φως το εν σοι σκότος εστί»

Αυτή είναι η απάντηση. Μας δόθηκε φως, και το μετατρέπουμε σε σκότος. Στο κόσμο του Θεού δημιουργήθηκε φως και εμείς το κάνουμε σκότος. Και αυτό ξεκινάει από τους οφθαλμούς μας,δηλαδή από εκεί που βγαίνουμε προς τα έξω από όπου παραλαμβάνουμε τις εικόνες του κόσμου που μας περιβάλλει,  ενός κόσμου φυσικά φωτεινού και επειδή υπάρχει σκότος μέσα μας, το παραμορφώνουμε σε σκότος και κατά τη προσωπική του καθ`ενός μας προαίρεση η ποσότητα και η ποιότητα του σκότους μας διαφέρει. Και το σώμα σκοτεινιάζει και αυτό και ολόκληροι διχαζόμεθα, διαχωριζόμαστε δηλαδή από τον κόσμο του Θεού, σε ένα δικό μας κόσμο στον οποίον μόνοι κατάμονοι μεριμνούμε, σπέρνουμε,  θερίζουμε, συνάγουμε σε αποθήκες και ποτέ δεν φθάνει. Γιατί νομίσαμε μέσα στην παράλογη αλαζονεία μας ότι ο κόσμος στρέφεται γύρω από εμάς, ότι εμείς στεκόμαστε στο κέντρο αυτού του κόσμου. Και δεν μπορούμε να προσθέσουμε στην ηλικία ημών πήχυν ένα. Το σώμα σκοτεινό, μας  ταύτισε με τη τροφή, την στέγη, τα ενδύματα. Και ξεχνάμε ότι η ψυχή πλείον εστί της τροφής, και το σώμα του ενδύματος.

Δουλεύομε σε δύο αφεντικά και για αυτό δεν μας χωράει η γη.

Και όλα γύρω μας ευημερούν, ευτυχούν και δοξάζουν κάθε μέρα το Κτίστη, και τα πετεινά του ουρανού, και τα κρίνα του αγρού και τα χόρτα ακόμα του αγρού που ούτε γνέθουν, ούτε συνάγουν σε αποθήκες, αλλά ζουν μέσα στην χούφτα του Θεού. Σήμερα ζουν και αύριο βάλλονται εις κλίβανο γιατί έτσι θέλει ο Θεός.

Μόνο εμείς αντιστεκόμαστε στη ζωή και τη κάνουμε δική μας, χτίζουμε έναν άλλο κόσμο, ξένο στη φύση, το δικό μας εγωτικό κόσμο και το πιο παράλογο από όλα. Με όλα αυτά αγωνιζόμαστε να ξεφύγουμε από το θάνατο, τη φθορά και την απώλεια. Γιατί τα θεωρούμε θάνατο, φθορά και απώλεια. Ενώ μέσα στον κόσμο του Θεού δεν υπάρχει ούτε θάνατος, ούτε φθορά, ούτε απώλεια.

Αλλά έτσι λάθος τα βλέπει ο δικός μας οφθαλμός που δεν είναι απλούς, αλλά τον κάνουμε πονηρό και σκοτεινό, σκοτεινιάσαμε και το σώμα και τον κόσμο. Και βλέπουμε λάθος και καταβάλλουμε τεράστιες προσπάθειες να υπερασπιστούμε αυτό το λάθος. Από ολιγοπιστία.

Ενώ Εκείνος που μας έφερε εις το είναι γνωρίζει τις ανάγκες μας πάντες. Και εμείς γνωρίζουμε ότι ο πονηρός μας οφθαλμός μας προβάλλει μέσα μας.

Για να τα ανατρέψουμε όλα αυτά πρέπει να ζητήσουμε πρώτον τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη αυτού.

Αυτό είναι το κλαδί, αυτό θα μας αποτραβήξει από αυτήν την πολυπλοκότητα της ζωής μας, από όλα αυτά τα άχρηστα που νομίσαμε χρήσιμα, από όλα τα περιττά που κάναμε αναγκαία αλλά επειδή ήταν περιττά και άχρηστα, ποτέ δεν μας χόρτασαν. Πάντα πινώντες και διψώντες καταναλώνουμε ο ένας τον άλλο δανείζοντες και δανειζόμενοι από το κενό στο κενό.

Ενώ παντού γύρω μας ένα σύμπαν αφθονίας δεν το βλέπουμε. Και ο πατήρ ημών ο ουράνιος, γνωρίζει τι χρήζουμε, και λέγει ότι αν τον αναζητήσουμε «ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».Με τέτοια αφθονία εκδηλώνεται ο Λόγος του Θεού: «ταύτα πάντα».