Εις το Γεννέσιον της Θεοτόκου.

 

Κάτι μας σπρώχνει συνεχώς προς τα έξω, έξω από τον εαυτό μας και αυτό το κάτι μας κρατά αιχμάλωτους, απαιτεί συνεχώς την δικαίωση του, την ικανοποίησή του, όμως…. ποτέ δεν την κατορθώνει, μένουμε συνεχώς……ανικανοποίητοι.

Και οι άλλοι, μα  και ο ίδιος μας ο εαυτός, δεν ανταποκρίνονται τελικά στις προσδοκίες μας, όλοι, ο εαυτός μας, η Μαρία, όλοι…..μόνους μας κατέλειπαν διακονείν….. έτσι νιώθουμε…. Και θα φθάσουμε να προβάλλουμε αυτό τον θυμό και στον ίδιο τον Θεό….. όν μέλει σοι…..θα πούμε, στον ίδιο τον Θεό, ότι δεν μας νοιάζεται! Αυτός που μας έπλασε.

Όμως ο Κύριος γνωρίζει…. μένει έξω από τις δικές μας συγκρούσεις, επειδή μας γνωρίζει. Όλο αυτό το δικό μας το κατασκεύασμα της ζωής μας, είναι απλά….. δικό μας κατασκεύασμα.  

Μεριμνάμε και τυρβάζουμε περί πολλών απλά και μόνο για να μην ησυχάσουμε….. ποτέ!

Και η ψυχή μας δεν μπορεί να μας ακολουθήσει. Μένουμε χωρισμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό, από την ψυχή μας, η οποία από καταβολής της, «την αγαθή μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ΄αυτής…..»

Η ψυχή μας είναι «φυσικά» προσηλωμένη προς τον Θεό, παρακάθεται παρά τους πόδας του Ιησού και ακούει τον λόγον Αυτού……σταθερά….,ενώ εμείς αγωνιούμε να την παρασύρουμε στην τύρβη της εξωστρέφειας μας,…..ίνα μη συναντιλάβηται.

Η παράνοια της ζωής μας είναι ότι αυτό ΔΕΝ μπορεί να συμβεί στην αθάνατη ψυχή μας. Και μένουμε συνεχώς….άδειοι…..κάτι μας λείπει…… Κάποιος μας λείπει… .Μας λείπει….ο εαυτός μας…..Αυτός ο εαυτός που από της Δημιουργίας του, την αγαθή μερίδα επελέξατο, γιατί έτσι δημιουργεί ο Θεός.

Αυτό ενσάρκωσε η άλλη Μαρία, της οποίας το Γενέθλιο εορτάζουμε σήμερα. Παρέμεινε ασάλευτη μέσα στον εαυτό της, σταθερά στον χώρο όπου τα Άγια των Αγίων, στον χώρο της Αγιότητας, της παρθενίας, στον χώρο όπου άκουγε συνεχώς τον Λόγο του Θεού. Και ζούσε με αυτόν.

Σήμερα Γεννάται η Κυρία που θα γεννήσει τον Ιησούν, θα γίνει Θεοτόκος.

Σε απόλυτη υπακοή με τον Πλάστη της αυτή είναι η Αρχή Της Ζωής και της Ζωής μας. Ενώ είναι μια Γέννηση με φυσικό θέλημα, θα υπερβεί τη φύση και στο τοκετό και στη Κοίμηση, γιατί είναι εν Πνεύματι ενωμένη με το Αδιαίρετο, αδιαίρετη και Εκείνη, με τον Άφθαρτο, δεν γνωρίζει ούτε κι΄ Εκείνη.

Εμείς ζητούμε την αυτοδικαίωσή μας από τους άλλους, πρόσωπα ή γεγονότα και μπορούμε να απαιτήσουμε και από τον ίδιο το Θεό τη δικαίωση-  αυτοδικαίωσή μας….

Έτσι από μόνοι μας…..μένουμε μόνοι….διακονείν….κανείς δεν φταίει…..

Ένα βήμα είναι η σιωπή…κι΄ αν κάποια στιγμή….επάρασα τις γυνή φωνήν εκ του όχλου…..εις μάτην…..

Ο Χριστός πάντα θα μας απαντά ότι όσοι μακάριοι ακούν το Λόγο του Θεού……τον φυλάσσουν….

Εσωτερικά, μέσα τους, φυλάσσουν τον λόγο του Θεού και τον εαυτό τους.

Σε νήψη, σε ησυχία, γεννιέται το αθάνατο.

Πάτερ ημών.

 

Ο Κύριός μας δεν μας έμαθε να λέμε απλώς «Πατέρα!», θέλει να λέμε: «Πατέρα μας». Αν αναγνωρίζω τον Θεό ως Πατέρα μου, τότε οφείλω να αναγνωρίζω ότι έχει και άλλα παιδιά· άρα αυτά τα παιδιά είναι οι αδελφοί μου· μπορώ λοιπόν να θεωρήσω τον Θεό ως κοινό «μας» Πατέρα, τον Πατέρα μιας και της αυτής Οικογένειας.

Αυτή η ιδιότητα των παιδιών του ίδιου Πατέρα, αυτή η αδελφοσύνη μεταξύ όλων των ανθρώπων αποτελεί ένα σύνδεσμο πολύ πιο ισχυρό απ’ όλες τις διαφορές. Καταργεί όλα τα τείχη που μας χωρίζουν.

Δεν μπορώ να λέω «Πάτερ ημών» εν πνεύματι και αληθεία, αν ξεχνώ ότι η ανθρώπινη αδελφοσύνη δεν αποκλείει κανέναν. Εδώ ο Χριστιανός αναγκαστικά θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον κόσμο, γιατί ο κόσμος δεν θα θέλει να θεωρούμε αδελφό μας και παιδί του ίδιου πατέρα τον ξένο, τον πολίτη ενός εχθρικού κράτους, τον πολιτικό αντίπαλο, αυτόν που ανήκει σε μια άλλη φυλή, το μέλος μιας άλλης κοινωνικής τάξης, κάποιον που μας είναι αδιάφορος ή αντιπαθητικός, τον εγκληματία. Συμβαίνει μάλιστα να υπάρχουν Χριστιανοί, που ως άτομα είναι δίκαιοι και ειρηνικοί, οι οποίοι όμως δεν βλέπουν καμμιά αντίφαση στο ότι το κράτος τους ή η κοινωνική τους τάξη μπορεί να εκμεταλλεύεται -είτε πολιτικά είτε οικονομικά- άλλους ανθρώπους. Αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να λένε «Πατέρα μας». Δεν μπορούμε να προφέρουμε τα ιερά αυτά λόγια, παρά μόνο αν έχει εξαφανιστεί από την ψυχή μας κάθε απομεινάρι μίσους, εγωισμού ή βίας.

Ο Χριστιανός ευφραίνεται να λέει «Πάτερ ημών» μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας μαζί με την Εκκλησία. Θα ήταν όμως βλασφημία προς τα λόγια αυτά εάν -με το πρόσχημα ότι δεν ανήκουν στη δική του συγκεκριμένη θρησκευτική κοινότητα- απέκλειε από τη θεϊκή πατρότητα και την ανθρώπινη αδελφοσύνη αυτούς που δεν ανήκουν στην ίδια ομάδα ή αυτούς που δεν είναι Χριστιανοί, και αν νομιμοποιούσε τον εαυτό του να τους διώκει, όπως συμβαίνει τόσο συχνά.

«Πάτερ ημών»: αυτές οι δύο λέξεις είναι η ρίζα δύο μεγάλων εντολών. Επειδή ο Θεός είναι Πατέρας, οφείλουμε να τον αγαπούμε με όλη μας την καρδιά, την ψυχή και τη διάνοια, αυτόν που πρώτος μας αγάπησε με όλο Του το είναι. Επειδή ο Θεός είναι Πατέρας μας, οφείλουμε να αγαπούμε τα άλλα του παιδιά, τον διπλανό μας, όπως τον εαυτό μας. Η λυδία λίθος λοιπόν κάθε πράξης σύμφωνης με το θέλημα του Θεού είναι: αγαπώ μ’ αυτή μου την πράξη τον διπλανό μου όσο αγαπώ και τον εαυτό μου;

Λέγοντας «Πάτερ ημών», ρίχνω την καρδιά μου μέσα στην καρδιά του Θεού, αφού πρώτα έχω κλείσει μέσα μου όλους τους ανθρώπους.

Κι ακόμη, κάθε φορά που προφέρω αυτές τις λέξεις, πρέπει να αναγνωρίζω βαθιά μέσα μου, ότι τις προφέρω μαζί με τον Μονογενή Υιό, τον Ιησού Χριστό. Ο Θεός είναι ο «Πατήρ» μας, ο Πατήρ του Ιησού και ο δικός μας, με διαφορετική βέβαια έννοια. Πόσο αγαθός είναι όμως ο Θεός, που μας επέτρεψε –μέσα από τη χάρη της Υιοθεσίας- να μπορούμε να συναντούμε κατά κάποιο τρόπο τον Υιό του τον Αγαπητό και να τον ονομάζουμε Αδελφό μας!

Lev Gillet, Πάτερ Ημών… Κύριε Ιησού Χριστέ: Οι δύο θεμελιώδεις προσευχές που στηρίζουν την πίστη των χριστιανών, Ενός μοναχού της Ανατολικής Εκκλησίας, μετάφραση Πολυξένη Τσαλίκη – Κιοσόγλου, 1η έκδ., Αθήνα, Ακρίτας, 2007.