Κυριακή τετάρτη εκ του κατά Λουκά.

  

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ.

«..Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού…».

Υπάρχει μια απίστευτη ομορφιά στις λέξεις αυτές, μια μοναδική, ολόκληρη αλήθεια, μια ενότητα.

Όλα έρχονται από τον Θεό, όλα προ-έρχονται από τον Θεό.

Η κίνηση. Η ενέργεια. Η θέληση.

Είναι ο «σπείρων» αλλά είναι και ο «σπόρος αυτού». Είναι Αυτός που εξέρχεται. Είναι Αυτός που ενεργεί.

Εμείς είμαστε κάτω από αυτήν την ενέργεια, την θέληση, την κίνηση. Είμαστε άλλοτε ένας δρόμος, δίχως όρια, δίχως φύλαξη, ακόμα και τα πετεινά του ουρανού, σκέψεις φευγαλέες, ριπές του ανέμου, κλέβουν τον Λόγο του Θεού από τις καρδιές μας, μας κατατρών σκέψεις, ο νους μας πετάει διασκορπίζεται, ο σπόρος που είναι για εμάς γίνεται τροφή στα πετεινά του ουρανού και του νου μας, φεύγει μακριά.

Εμείς είμαστε σαν την πέτρα, λίγο φυτρώνει, λίγο μας συγκινεί, αλλά, δια το μη έχειν ικμάδα, ξηραίνεται.

Είμαστε, αφήσαμε να γεμίσει η ψυχή μας άκανθες, στοιχεία ξένα, γεμάτη η ζωή μας συνήθειες και έξεις κακές. Συμβιώσεις που μας πνίγουν, παρουσίες που ψηλώνουν δίπλα μας και μέσα μας, ψηλότερα από εμάς τους ίδιους τελικά και όταν ζει μέσα μας ο Λόγος του Θεού, αυτά τα αγκάθια «ζουν» πιο έντονα, μέσα μας, δίπλα μας και μας πνίγουν πια και αποπνίγουν και τον Λόγο του Θεού, τον Λόγο της ύπαρξης μας.

Και όμως…… είμαστε, όταν, χωρίς όλα αυτά, κατά φύσιν γη αγαθή….. Αυτήν τη γη έπλασε ο Θεός και αυτή η γη, καρποφορεί κατά χάριν, καρπόν εκατονταπλασίονα, τόσο πολύ και πολύ…..αυτή την δυνατότητα μας έδωσε……εκατονταπλασίονα….!

Είμαστε γη αγαθή, αδελφοί μου. Αλλά όχι μόνον αυτό, είμαστε αυτοί που έχουν την δυνατότητα να πολλαπλασιάσουμε αυτό που λαμβάνουμε, εκατό φορές πιο πολύ, αυτό είναι το μεγάλο δώρο του Θεού, η μεγάλη μας δυνατότητα. Ο σκοπός μας.

 Είμαστε κι΄ εμείς δημιουργοί. Που δημιουργούμε αυτό που ο Θεός δίνει έτι περισσότερο.

Εξέρχεται η ενέργεια του Θεού και προς τα πάντα και τους πάντες και τον ακούμε και χαιρόμαστε.

Σήμερα, εδώ μέσα, κάθε Κυριακή, χαιρόμαστε αυτόν τον Λόγο.

Ας ακούσουμε, αδελφοί και ας δούμε. Την θέση μας…., πού είμαστε….. πού στεκόμαστε….παρά την οδόν…..; πάνω σε πέτρες και γίναμε και εμείς σαν τις πέτρες; Ρίζες δεν έχουμε; Ποιούς έχουμε δίπλα μας και γύρω μας, ακάνθους που συμπνίγουν την Ζωή μας, μέριμνες για πλούτο, ηδονές του βίου, τίποτα δεν τελεσφορούμε….

Ο Σπείρων όμως, εξήλθε και σήμερα, αδελφοί μου, να σπείρει τον σπόρον Αυτού.

Ο σπόρος αυτός είναι ήδη μέσα στη καρδιά μας…. από πριν…..από καταβολής κόσμου, απ’ όταν μας έφτιαξε ο Θεός, γη αγαθή και καλή.

Κατέχουμε τον σπόρο, ας ακούσουμε και σήμερα τον Λόγο του Θεού με υπομονή….. όπως η γη γύρω μας, αξίζει ο κόπος.

Καλή υπομονή, αδελφοί μου.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Εκ του κατά Λουκά

 

 «..Εξήλθεν ο σπείρων τον σπόρον αυτού».

Όμως εμάς μας συνάντησε «παρά την οδόν», να περπατάμε σε δρόμους που επιλέξαμε, να έχουμε στόχους, να φανταζόμαστε κάποιαν αφετηρία απ’ όπου ξεκινήσαμε κι ακόμα περισσότερο να φανταζόμαστε ότι έχουμε κάποιον προορισμό, μορφή και σχήμα της δικής μας επίσης φαντασίας. Πάμε προς τα εκεί που μας οδηγούν οι σκέψεις μας….. Αυτές οι σκέψεις μας είναι τα πετεινά του ουρανού που μας κατατρώγουν, που κατατρώγουν, δηλαδή, την ουσία μας, Τον σπόρο, το Λόγο του Θεού που είναι μέσα μας, εκεί όπου Τον έσπερε ο Σπορέας από καταβολής κόσμου.

Αυτές μας οι σκέψεις, οι λογισμοί, όσο βαδίζουμε στο δρόμο που χαράξαμε, μας γεμίζουν…… παράπονα, κρίσεις και κατακρίσεις, μας σκληραίνουν και ο Λόγος Του Θεού ξηραίνεται, από την πέτρα που επιτρέψαμε να σχηματιστεί μέσα μας. Και αφήσαμε, να φυτρώσουν άκανθες, σαν άκανθες, όλες αυτές οι αρνητικές εμπειρίες και τα βιώματα, είναι άκανθες που υπερισχύουν του αγαθού που είμαστε.

Και όλα αυτά, γιατί αντί να είμαστε αγρός, χωράφι εύφορο, πρόσφορο, ορισμένο σταθερά στο σκοπό του, επιλέξαμε εντελώς επιπόλαια, τον δρόμο. Όλο κάπου πάμε, από κάπου ερχόμαστε και συνεχώς προς τα κάπου πάμε, αλλά δεν φθάνουμε. Δρόμος πετρώδης, ακανθώδης δοσμένος σε μια μάταιη κίνηση, ενώ, η γη η ακίνητη, δέχεται, μόνο δέχεται και τον Σπόρο και Τον Σπορέα και εύκολα, ποιεί εκαντοταπλασίονα.

Ας δούμε πού έχουμε σκληρύνει σαν την πέτρα, ας δούμε ποια αγκάθια μας συμπνίγουν, τι και ποιοι μας πνίγουν, εμείς ποιους συμπνίγουμε, πού;

για να βλαστήσει ο σπόρος- Λόγος Του Θεού, μέσα και από μέσα από αυτό που όντως είμαστε: Η γη η αγαθή…..όμως, ας βγούμε έστω και για λίγο από το δρόμο μας,…..των ψευδαισθήσεων των μάταιων σχεδίων……

Αυτό που μας έχει δοθεί, αυτό που έσπειρε ο Σπείρων τον σπόρον Αυτού, είναι σίγουρα…….καλλίτερο.

Καλή Μετά-νοια