Κυριακή των Μυροφόρων.

 

«Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;»

Αυτό διερωτώνται οι τρεις γυναίκες στο δρόμο προς το μνημείο. Είχαν ξεκινήσει λίαν πρωί, όπως λέγει το Ευαγγέλιο, «της μιας των Σαββάτων», είχαν αγοράσει αρώματα για να αλείψουνε το σώμα του Κυρίου με αυτά.

Και προχωρούσαν προς την τόσο σπουδαία συνάντηση, δίχως να δεσμευτούν από την λογική, δίχως ο φόβος να τις εμποδίσει.

Είδαμε την προηγούμενη Κυριακή τους Μαθητές «των Θυρών κεκλεισμένων» εφοβούντο, γαρ να περιμένουν.

Είδαμε και τον Θωμά που ζητά να βάλει το χέρι του «εις τον τύπον των ήλων», για να πιστέψει. Και σήμερα, στην Κυριακή των Μυροφόρων, αυτές οι γυναίκες έρχονται μόνες ,με τα αρώματα της Πίστης και της εμπιστοσύνης, ίνα αλείψωσιν Αυτόν.

Και η μόνη ερώτηση. «Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;»

Δεν ήξεραν ακόμη ότι ο Θεός είχε μια για πάντα αποκυλίσει αυτόν τον λίθον ο οποίος «ήτο γαρ μέγας σφόδρα».

Μέγας σφόδρα είναι αδελφοί μου ο λίθος του θανάτου. Μέγας σφόδρα είναι αυτός ο λίθος που φράζει την ζωή όλων μας και όσον πορευόμαστε των θυρών κεκλεισμένων, ο φόβος θα μας κυριαρχεί. Μα όταν «ανατείλλαντος γαρ του ηλίου» θα αντιληφθούμε τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, και στο όνομά Του θα φέρουμε αρώματα «ίνα αλείψομε Αυτόν», τότε μπορεί να αξιωθούμε της μεγάλης συνάντησης. Της κατά πρόσωπο συνάντησης με Εκείνον που έγινε όμοιος με μας «κατά πάντα».

Για αυτό στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο νεανίσκος λέγει στις Μυροφόρες «Ιησούν ζητείται τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένο». Πράγματι Ιησούν ζητάμε, τον Ναζαρηνόν και μάλιστα τον Εσταυρωμένο. Δεν ζητάμε τους άρχοντας αυτής της γης. Δεν ζητάμε τους δυνατούς και τους σπουδαίους. Ζητάμε Ιησούν τον Εσταυρωμένον. Αλλά,

«ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν».

Οι Μυροφόρες γυναίκες εκείνο το πρωί, ευρήκαν τον λίθον αποκεκυλισμένον, και το μνημείο καινόν. Δεν είδαν τους ήλους ούτε τον τύπον των ήλων, αλλά είδαν τον τόπον όπου έθηκαν Αυτόν.

Το χαρμόσυνο μήνυμα της νίκης κατά του Θανάτου, της Ανάστασης, τις γέμισε φόβο και έκσταση. Τις ξεπέρασε, τις έκανε να μην πουν τίποτα σε κανέναν.

Εδώ ένα σπουδαίο μήνυμα. Ένα κήρυγμα κατά του φόβου. 

Του φόβου απέναντι στην πιθανότητα της Αθανασίας. Απέναντι στην δωρεά της Αθανασίας. Αυτός ο φόβος είναι το κράτος κάτω από το οποίο ζούμε αδελφοί.

Και ο Χριστός φωνάζει, «μην φοβείσθε, εγώ νενίκηκα τον θάνατο». Αλλά είναι δύσκολο. Δύσκολο για τον άνθρωπο. Οι Μυροφόρες γυναίκες ξεκίνησαν με όπλο την αγάπη τους και την πίστη τους για τον Κύριο. Επήγαν προς την συνάντηση. Έφεραν αρώματα, αλλά, ζητούσαν Ιησούν τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον.

Και ο νεανίσκος τους λέγει ότι, αυτός που ζητείτε, «ουκ έστίν ώδε» αλλά, θα τον δείτε στην Γαλιλαία, εκεί αυτόν όψεσθε.

Μα και πάλιν ο φόβος.

Το ανθρώπινο.

Εκείνο που τόσο δύσκολα θα χωρέσει ο νους μας.

Την δωρεά της ελευθερίας.

Θα δούμε την ερχόμενη Κυριακή την Σαμαρείτιδα να αντιδρά με τον ίδιο τρόπο στο πνευματικό κάλεσμα. Στο νερό που, αν πιεις δεν θα διψάσεις ποτέ, που της λέγει ο Κύριος, εκείνη ψάχνει τον… κουβά «άντλημα ουκ έχεις», του απαντά.

Ο Θωμάς ζητά να βάλει το χέρι του πάνω στον τύπον των ήλων και σήμερα, οι γυναίκες αυτές «εξελ-θούσαι ταχύ, έφυγαν από του μνημείου».

Μακρύς ο δρόμος, αδελφοί μου για την Σωτηρία

Και τα Ευαγγέλια μας διδάσκουν , μας φωτίζουν , μας ευ-αγγελίζουν την κάθε ιστορική στιγμή που μας περιγράφουν για να μην χαθούμε σ αυτόν τον μακρύ δρόμο. Μας φέρνουν στο Παρών του καθενός μας την δυνατότητα να συναντηθούμε με τον Χριστό.

Σαν τον Θωμά

Σαν τις Μυροφόρες

Σαν τον Τυφλό, τυφλοί και εμείς να αναβλέψομε. Για να ιδούμε με τα μάτια τα υλικά «τον τόπον όπου έθηκαν αυτόν» τον τόπον όπου κι εμείς περνάμε την ζωή μας, αλλά που δεν θα μείνουμε για πάντα και εάν πορευτούμε προς την Γαλιλαία των Μαθητών, έτσι όπως προστάζει ο νεανίσκος, εκεί , αυτόν οψόμεθα.

Αυτόν θα ιδούμε.

Όπως μας υποσχέθηκε

Αμήν.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Και διαγενομένου του Σαββάτου….»

…και όταν πέρασε το Σάββατο…… 

Γιατί για όλα υπάρχει ο χρόνος τους….και ο χώρος τους. Για όλους μας και για τον καθένα από εμάς…..ξεχωριστά.

Μόνον ο Θεός δεν περιορίζεται στον χώρο και στον χρόνο. Δεν έχει την δική μας διαδρομή.

Εμείς έχουμε…. Εμείς χρειαζόμαστε το λίγο φως και την δύναμη που δίνει το πρωϊνό της μίας των Σαββάτων, δηλαδή της επομένης μέρας μετά το Σάββατο, ανατείλαντος του ηλίου, για να έχει η ψυχή συγκεντρώσει τα αρώματα της υπομονής, της αγάπης και της ελπίδας, προπάντων της….. μοναξιάς.

Να έχει βιώσει την Μεγάλη Παρασκευή, ψυχή μυροφόρος δίπλα σε επιτάφιο γεμάτο αρώματα, να έχει μετρήσει τον χρόνο του πένθους, του δικού της πένθους και λίαν πρωί, την μία των Σαββάτων, έτοιμες οι ψυχές, μέσα στον δικό τους χώρο και χρόνο, η Αγάπη θα αναζητήσει ένα Τάφο καινό, πίσω από ένα λίθο, μέγα σφόδρα.

Δεν ψάχνει άνθρωπος άνθρωπο, δεν ψάχνει όμοιος Τον όμοιο….

Εμείς ψάχνουμε ο ένας τον άλλο για να λυτρωθούμε, αλλά μάταια, τρόμος και έκστασις και μόνον το κτιστόν αναζητά το άκτιστον, το Φως τη πηγή του. Όλα τα άλλα είναι μια διαδρομή….εάν ζητείται λοιπόν Ιησούν τον Ναζαρηνόν τον Εσταυρωμένον…..ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν.

Όμως μην μείνετε σε αυτόν,,, αλλά υπάγετε….

Μην σταθούμε σε τόπους, πλέον και χρόνους. Ηγέρθη και μαζί Του και εμείς, προάγει ημάς. Αυτός προάγει ημάς, δεν μπορούμε να μείνουμε ώδε, στον τόπο όπου έθηκαν Αυτόν. Σειρά έχει η Γαλιλαία, πίσω στην Αρχή, εκεί που θα Τον δούμε.

Αυτή είναι τώρα η διαδρομή μας, όλη αυτή η πίεση του Σαββάτου και ότι κι΄ αν είπαμε ο ένας προς τον άλλο, όσο και αν μας απασχόλησε το τις αποκυλίσει υμίν τον λίθον….ας αναβλέψουμε και ας δούμε ότι αποκεκύλισθαι ο λίθος, όσο μεγάλος και αν ήταν.

Μόνο να αναβλέψουμε, μόνο να έχουμε αγοράσει αρώματα, μόνο να έχουμε συμπληρώσει τον χρόνο, της μίας των Σαββάτων, μόνο να είναι λίαν πρωί, να έχει παρέλθει η νύκτα μα όχι εντελώς, να είναι όλα στο

μεταίχμιο, στην άκρη εκεί που η ψυχή φτάνει γεμάτη τρόμο αλλά και έκσταση.

Στην κατάλληλη στιγμή του καθενός μας.

Ο χώρος δεν είναι εδώ που έθηκαν Αυτόν και εμείς ….συνεχίζουμε αδελφοί μου…

Εκείνος τώρα προάγει ημάς.

Άλλος χώρος στην Γαλιλαία.

Μην φοβούμεθα ας αναβλέψουμε εκεί θα Τον Δούμε.

Καλή μας Ανάληψη.

 

 

 

 

 

Κυριακή του Θωμά.

«και των θυρών κεκλεισμένων, όπου ήσαν οι μαθητές συνηγμένοι δια τον φόβων των Ιουδαίων...».

Ο φόβος αγαπητοί μου αδελφοί, έκανε τους μαθητές να ζουν των «θυρών κεκλεισμένων», μέσα στα περιορισμένα τους όρια. Είχαν ακούσει το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως έτσι όπως το ακούσαμε κι εμείς κι όμως ακόμα εφοβούντο «τους Ιουδαίους». Αλλά ο Χριστός, ήλθε «και έστη εις το μέσον», στην θέα όλων, ανάμεσα στους φίλους και λέγει: «ειρήνη υμίν». Στη θέση του φόβου η ειρήνη. Τους φυσά Πνεύμα Άγιο, τους δίνει τη δύναμη να κρατούν ή να συγχωρούν αμαρτίες. Τους ονομάζει Αποστόλους. Δηλαδή, τους μεγαλώνει. Από τις κλεισμένες πόρτες και τον φόβο των Ιουδαίων τους οδηγεί στην προσφορά, στην ελευθερία , στον σκοπό τους. Στην ομοίωση με τον Εαυτό Του.

«καθώς απέσταλκε με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς».

Μόνο ο Θωμάς απουσίαζε.

Ο Θωμάς ξεχώρισε τον εαυτό του.

Δεν θα πιστέψω, είπε, εάν δεν δω τα σημάδια Του, εάν δεν βάλω το χέρι μου στα σημάδια των πληγών Του.

Ο Θωμάς είναι νέος στην ηλικία. Είναι ο άνθρωπος που θέλει αποδείξεις. Θέλει να δει τα έργα. Αγαπά το παράδειγμα, την θυσία. Θεωρεί την πορεία του Ιησού προς τον Σταυρό, και το μαρτύριο Του, πεμπτουσία για την πίστη του. Και αυτά θέλει να δει. Τις αποδείξεις. Εάν είναι αυτός που μαρτύρησε για μένα, θα έχει και τους τύπους των ήλων και την νύξη στην πλευρά αυτού. Εάν είναι αυτός που γνώρισε και αγάπησε ο Θωμάς, ακόμα και τώρα θα έχει αυτά τα σημάδια. Και θα δεχθεί να βάλει το χέρι του επί των τύπων των ήλων. Να διαπιστώσει με τις αισθήσεις του αυτό που έπρεπε να νιώσει με την καρδιά του.

Ο Θωμάς, ζητά να αναγνωρίσει τον Θεό Του μέσα από τις αισθήσεις. Θέλει να επιβεβαιώσει αυτό που οι άλλοι είδαν και επίστευσαν, με τα χέρια του. Αλλά, «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Αυτοί που χωρίς να δουν και χωρίς να ακουμπήσουν τα δάκτυλα τους πάνω σε πληγές, θα πιστέψουν.

Κάθε φορά , αγαπητοί μου αδελφοί, που ο Χριστός ξεπερνά τις κλειστές πόρτες, κάθε φορά που θέλει να μας χαρίσει την ειρήνη Του, θέλει να μας κάνει και αποστόλους Του.

Απόστολους αυτής της ειρήνης. Θέλει να δώσει την δυνατότητα της πίστης και της ελευθερίας. Της άφεσης ή του κρατήματος των αμαρτιών. Αλλά ζητά την πίστη. Ζητά να πιστέψουμε σε Εκείνον μ όλη την δύναμη της ψυχής μας. Χωρίς να ιδούμε. Αλλιώς θα μας οδηγήσει 

μέσα από τον δρόμο των αισθήσεων. Θα αφήσει τον καθένα από εμάς να ακουμπήσει τις πληγές και τα σημάδια των πληγών. Είναι η ζωή χωρίς την «άλλη» πίστη. Εκείνη που ψάχνουμε. Που αναζητάμε αποδείξεις. Που μαθαίνουμε. Τότε όλη μας η ζωή γίνεται αναζήτηση αποδείξεων. Και οι αποδείξεις είναι πληγές. Ψάχνουμε μέσα από τις εμπειρίες μας μερικές φορές μέσα από τα παθήματα μας. Και προχωράμε, με πόνο. Ή με την ψηλάφηση του πόνου του Άλλου. Σε κάθε στιγμή απιστίας ή ολιγοπιστίας μας, ψηλαφούμε στην άκρη των δακτύλων μας τα ίχνη της αγάπης του Θεού. Ζούμε κεκλεισμένων των θυρών, και έρχεται Εκείνος και στέκει «εις το μέσον», πάντα, και ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά Του και προσφέρεται ολόκληρος, με τα σημάδια της θυσίας Του.

Μπορούμε να πιστέψουμε χωρίς να δούμε;

Αν όχι , τότε θα ζήσουμε εκείνη την απόσταση από την άκρη των δακτύλων μέχρι τον τύπο των ήλων.

Και από άπιστοι ας γίνουμε πιστοί.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Εκ του Κατά Ιωάννην

«Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλον μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείραν μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω».

Διότι αδελφοί μου, ο Θωμάς, «ουκ ην μετ’ αυτών, ότε ήλθεν ο Ιησούς».

Είναι ο εαυτός μας που απουσιάζει. Που περιπλανάται και όταν επιστρέφει, θέλει να βάλει το χέρι «εις τον τύπον των ήλων». Για να πιστεύσει. Αυτονομημένος ο άνθρωπος, κτίζοντας σχεδόν πάντα εγωκεντρικά την ύπαρξη του, βιώνει την απουσία από την παρουσία του Κυρίου, και απαιτεί χειροπιαστές αποδείξεις.

Από παντού. Συχνά, αυτός ο εαυτός μας, αυθαίρετα και με αυθάδεια επιχειρεί να βάλει το χέρι του εις τον τύπον των ήλων, και άλλων τραυμάτων. Των συνανθρώπων του. Αντί να δει και να πιστεύσει, χειρονομεί. Ενώ γύρω μας τα πάντα γέμουν χαράς μεγάλης, εμείς συχνά περιμένουμε απαιτητικά, το τόσο λίγο, το τόσο μικρό, όπως ο Τύπος των ήλων. Γιατί δεν βλέπουμε το όλον. Ενώ είμαστε πρόσωπο προς πρόσωπο με τον άλλο, αναζητούμε με το δάκτυλο τύπους, «εν ταις χερσίν» ή «εις την πλευράν» του άλλου. Και χάνουμε την ευκαιρία. Με τους τύπους.

Ενώ παντού απλώνεται και προσφέρεται ο Εσταυρωμένος, εις την θέαν όλων, ενώ θαυμαστά γεγονότα λαμβάνουν χώραν εις την περιορισμένη Ιερουσαλήμ της ζωής μας, εμείς δεν πιστεύουμε. Ενώ άφθονος ο πόνος των άλλων συνανθρώπων μας ή ο φόβος τους εκτίθεται μπροστά μας, εμείς δεν τον αναγνωρίζουμε, ψάχνοντας Τύπους.

Αλλά πάντοτε μετά οκτώ ημέρας μας δίδεται και μια δεύτερη ευκαιρία. Μόνον που αυτό συμβαίνει συνηγμένων των δώδεκα, και προπάντων «Των θυρών κεκλεισμένων».

Πρέπει κάποτε, αδελφοί μου να συγκεντρώσουμε ολόκληρον τον εαυτόν μας, και να κλείσουμε τις πόρτες των αισθήσεων και ψευδαισθήσεων μας και μέσα σε αυτήν την πληρότητα και την ησυχία «έρχεται ο Ιησούς» έτσι όπως το ζητήσαμε, και στέκει εις το μέσον ημών και λέγει: «Ειρήνη ημίν».

Μόνον όμως εάν καταφέρουμε αυτό το «κεκλεισμένων των θυρών» χωρίς τους κοσμικούς και μάταιους περισπασμούς, έστω και για λίγο. Για να μπορέσει εκείνος ο Νους που δεν πίστευε, που αντιδρούσε λογικά στο εμφανές, που ζητούσε από το όλον, τον Τύπον, να ακούσει το «Ειρήνη ημίν». Σαν βασική προϋπόθεση.

Να ειρηνεύσουμε. Ο Κύριος είναι παρών. Σταυρωθείς αλλά αναστάς. Ορατός. Είναι αυτός που μέσα στους αιώνες απλώνει τας χείρας και την 

πλευράν αυτού εις διάθεσιν όλων μας. Για να ζητήσουμε να ιδούμε αυτό που εμείς δώσαμε: Τραύματα από ήλους. Σε Εκείνον αλλά και σε άλλους. Όταν προσπαθήσαμε να τον καθηλώσουμε πάνω σε έναν Σταυρό. Όταν προσπαθήσαμε να τον περιορίσουμε στην επιφάνεια ενός ξύλου. Γιατί αυτό κάνουμε και στον εαυτό μας και στους άλλους. Περιορίζουμε και αυτοπεριοριζόμαστε. Σταυρώνουμε και αυτοσταυρωνόμαστε.

Και ύστερα χάνουμε εντελώς την πίστη μας, έτσι πληγωμένοι. Και ψάχνουμε ο ένας στον άλλο, αλλά και στον ίδιο τον Θεό, τα ίχνη των δικών μας πράξεων, τους τύπους των ήλων. Εάν δω, το γεγονός του πόνου σου, θα πιστέψω. Θα σε πιστέψω. Κι έτσι πονάμε όλοι περισσότερο. Γιατί αυτή η έκθεση, μας κάνει να νιώθουμε μόνοι. Όμως Εκείνος, Μόνος, ο Θεός, μπορεί να εκτίθεται, ολόκληρος και ολοκληρωτικά δικός μας και να λέγει αυτό που εμείς δεν αντέχουμε να πούμε:

«φέρε τον δάκτυλο σου ώδε, και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείραν σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός». Απέραντη δύναμη και καλοσύνη. Εμείς συνήθως δεν μπορούμε, ούτε να αγγίξουμε στον άλλο τις πληγές του, και να τον πιστέψουμε. Ή να μας πιστέψει. Όμως ο Θεός το κάνει, «ενώπιον των μαθητών αυτού».

Σε αυτήν την συνάντηση αδελφοί μου, του εσωτερικού μας Θωμά με τον Θεό, ας μην μείνουμε σε ήλους και στους τύπους των ήλων, αλλά με όλη την δύναμη της καρδιάς μας ας αποκριθούμε:

«ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

Ζωοδόχος Πηγή-- Παναγία Πορταϊτισσα.

«Χαίροις η ζωηφόρος Πηγή αενάως αναβλύζουσα χάριτας η βρύσις των ιαμάτων.»  

Η Υπεραγία Θεοτόκος τιμάται σήμερα. Με δύο ονομασίες. Σαν Ζωοδόχος Πηγή και σαν Πορταϊτισσα. Εκείνη που δίδει την Ζωή και Εκείνη που φυλάσσει την Ζωή.

Ας ακούσουμε για λίγο τις λέξεις. Ας αφουγκραστούμε το νόημα και την μουσική τους. Τι είναι η πηγή;

Είναι εκείνη που δέχεται μα και που δίδει.

Δέχεται το νερό, τον όμβρο, την βροχή δηλαδή, φυλάσσει μέσα στον κόρφο της τον υδάτινο πλούτο και έτσι ευεργετικά αποδίδει, αναβλύζει πάνω στο φως το νερό, δροσιά για όλους. Ζωή. Αποδίδει αενάως δίχως να εξαντλείται. Αποδέχεται σαν κόρφος μυστικός. Αποδέχεται με το ιδού η δούλη σου την χάρη του Αγίου Πνεύματος και γίνεται Θεοτόκος. Και Ζωοδόχος.

Πόσο όμορφα ο μελωδός ταυτίζει την Θεοτόκο με το ύδωρ της Πηγής, με Ωκεανό νοητό, με τα ρείθρα του Νείλου. Με την αφθονία και το ανεξάντλητο. Μάνα και Μάννα. Η τρέφουσα και η Τρεφόμενη. Και ιαματική. Προς πάντας. Με την ανεξικακία μίας πηγής, με το αδιάκριτο της βροχής.

Και εκεί, στο μυροβλύζον Όρος της Παναγίας, εις το Άγιον Όρος, όπου οι καρδιές και τα στόματα των μοναχών αενάως, σαν πηγές και κείνοι ακένωτοι δοξάζουν το όνομα Της, εκεί της προσδίδουν άλλη μιαν ονομασία. Με δικό της θέλημα την λένε Πορταϊτισσα.

Εάν το Άγιον Όρος είναι ο Δρόμος, εκείνη είναι η Πόρτα.

Φύλακας μα και δίοδος. Και δείκτης. Λέγει η ίδια η Παναγία. Θα μείνω εδώ, στην θήρα της Μονής των Ιβήρων, φύλακας των ψυχών και των σωμάτων, εσάς των Μοναχών. Φύλακας των ορίων του Αγίου Όρους. Ποτέ δεν θα σας εγκαταλείψω. Μα εάν εγώ λείψω από αυτήν μου την θέση, τότε φύγετε και εσείς, από τα αγιασμένα χώματα.

Σκορπισθείτε όπου γης. Γίνετε εσείς πηγές σωτηρίας.

Βλέπετε τι θα πει Πορταϊτισσα;

Είναι το όριο. Το σύνορο. Ο δείκτης. Η Μάνα. Εισάγει εις σωτηρία και εξάγει εις την ζωή.

Βλέπετε τι θα πει Πηγή;

Ζωοδόχος και ζωοδότης. Μόνο στο Πρόσωπο Της Υπεραγίας Θεοτόκου αυτές οι δύο έννοιες μπορούν να ταυτιστούν. Και δεν γίνεται οι δύο αυτές έννοιες να γιορταστούν σε πιο κατάλληλο χρόνο από την Αναστάσιμο εβδομάδα, στην Διακαινήσιμο.

Στην Καινή εβδομάδα που σαν μια ημέρα, όλη είναι ένα Πάσχα, μια Κυριακή, ένας χρόνος.

Αυτή η εβδομάδα έχει μια θαυμαστή ενότητα. Την ενότητα της όγδοης ημέρας. Της καινής, της καινούργιας της Αναστάσιμης ζωής. Μοιάζει αλληγορικά με την ανακαίνιση που φέρνει η ροή των υδάτων, με την δίοδο που δείχνει η Πόρτα.

Με Το Πάσχα.

Το Πέρασμα.

Από την Αίγυπτο των παθών στη Γη της Επαγγελίας.

Από τον θάνατο στην ζωή.

Από το πεπερασμένο στο αιώνιο.

Παναγία Πορταΐτισσα: Η θαυματουργή εικόνα της Ι.Μ. Ιβήρων.

 

Στη Μονή Ιβήρων βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα κειμήλια της Αθωνικής Πολιτείας και της Ορθοδοξίας, η Παναγία η Πορταΐτισσα με την απίστευτη ιστορία της.

Σύμφωνα με την παράδοση αλλά και μαρτυρίες, η εικόνα ανήκε σε μια οικογένεια που ζούσε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας τον 8ο αιώνα. Το 829 μεσούσης της «εικονομαχίας» η γυναίκα που την είχε αναγκάστηκε να την ρίξει στην θάλασσα για να μην καταστραφεί από τους εικονομάχους.

Επί 170 χρόνια η εικόνα ήταν χαμένη. Μέχρι το 1004. Τότε καλόγεροι της Μονής Ιβήρων είδαν στην θάλασσα ένα φως. Το φως αυτό ήταν ορατό κι από άλλες Μονές.

Περίεργοι να δουν τι συμβαίνει στη θάλασσα πολλοί μοναχοί μπήκαν στις βάρκες και πήγαν προς το φως, όπου διέκριναν μια εικόνα. Όσο πλησίαζαν όμως η εικόνα απομακρυνόταν. Αδυνατώντας να την πλησιάσουν, επέστρεψαν στη Μονή Ιβήρων όπου προσευχήθηκαν.

Η απάντηση του Θεού δόθηκε μέσω ενός ασκητή, του Γαβριήλ ο οποίος λένε πως άκουσε τη φωνή της Παναγίας να του δίνει συγκεκριμένες εντολές.

«Πήγαινε στο Μοναστήρι σου και πες στον ηγούμενο ότι ήρθα για να τους δώσω την εικόνα μου. Μετά, βάδισε στη θάλασσα, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη και πρόνοια που έχω στο Μοναστήρι σας.» Έτσι κι έγινε.

Ο Γαβριήλ πήγε στη θάλασσα και η εικόνα τον πλησίασε. Επί τρία μερόνυχτα οι Μοναχοί έψαλλαν δοξολογίες προς την Παναγία για το Θαύμα, το οποίο όμως δεν είχε ολοκληρωθεί.

Η εικόνα μεταφέρθηκε στο καθολικό της Μονής Ιβήρων. Παραδόξως όμως χανόταν και εμφανιζόταν στην πόρτα της Μονής.

Οι μοναχοί την επέστρεφαν στο καθολικό και η ιστορία επαναλαμβανόταν.

Μέχρι που ο Γαβριήλ άκουσε ξανά τη φωνή της Παναγίας «Πες στον ηγούμενο να παύσετε να με πειράζετε, διότι δεν ήρθα στο Μοναστήρι για να με φυλάτε σεις, αλλά ήρθα για να γίνω εγώ φύλακας και φρουρός σας και σ’ αυτήν και στην μέλλουσα ζωή. Και όσοι θα ζήσουν με ευλάβεια και φόβο Θεού και δεν αμελούν στην απόκτηση των αρετών, και τελειώσουν την πρόσκαιρη ζωή τους σ’ αυτόν τον τόπο, ας έχουν θάρρος και να μη φοβούνται την κόλαση διότι αυτή τη χάρη ζήτησα από τον Θεό και Υιό μου και την πήρα. Ως επιβεβαίωση των λόγων μου σας δίνω αυτό το σημείο: Όσο βλέπετε την εικόνα μου στο Μοναστήρι σας, δεν θα λείψει απ’ το Όρος τούτο η χάρις και το έλεος του Υιού μου και Θεού» (ε’ 143).

Με εντολή του τότε Ηγουμένου, κτίστηκε ειδικό παρεκκλήσιο έξω από την πόρτα της Μονής και εκεί απέθεσαν την ιερή εικόνα.

Μέσα σε κλίμα Αναστάσιμης χαράς και συμφώνως προς την Αγιορείτικη Παράδοση εορτάζεται την Τρίτη της Διακαινησίμου, η κατά θαυμαστό τρόπον εύρεση της θαυματουργού εικόνας της Παναγίας της Πορταϊτίσσης.

Θαύματα και θρύλοι

Από το 1004 που βρέθηκε μέχρι σήμερα η εικόνα της Παναγίας δεν έχει βγεί ποτέ από το Άγιον Όρος. Ο θρύλος λέει πως όσο η εικόνα παραμένει στη θέση της το Άγιον Όρος θα είναι άτρωτο.

Άλλος θρύλος λέει πως όταν η εικόνα χαθεί θα είναι σημάδι ότι πλησιάζει η Δευτέρα Παρουσία.

Μάρτυρες των θαυμάτων της Παναγίας είναι τα δεκάδες πολύτιμα αφιερώματα. Εγκόλπια αρχιερέων, μετάλλια πρωταθλητών και ολυμπιονικών αλλά και παράσημα ηρώων, κοσμούν το εικόνισμα Της.

Για τους Αγιορείτες και ειδικότερα για τους Ιβηρίτες η Παναγία η Πορταΐτισσα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό εκκλησιαστικό κειμήλιο είναι η ζωντανή παρουσία της Θεοτόκου ανάμεσά τους.

Όπως λένε οι Μοναχοί, την εποχή που στη Μεσόγειο δρούσαν πειρατικοί στόλοι, η Μονή των Ιβήρων έγινε στόχος του Άραβα πειρατή Ραχάι. Η παράδοση λέει πως όταν οι πειρατές πλησίασαν τη Μονή για να την λεηλατήσουν δεν τα κατάφεραν.

Επιστρέφοντας στο πλοίο είπαν στον Ραχάι πως μια γυναίκα τους είχε εμποδίσει. Ο ίδιος δοκίμασε να δείξει στους άνδρες του πως όλα ήταν της φαντασίας τους. Φθάνοντας στη Μονή, είδε μπροστά του την εικόνα της Παναγίας. Τότε έβγαλε το ξίφος του και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Παραδόξως το εικόνισμα άρχισε να αιμορραγεί στο σημείο που χτυπήθηκε.

Το σημάδι στο εικόνισμα όπως και το αίμα που έχει ξεραθεί με τα χρόνια, φαίνονται.

Τότε ο πειρατής, κατάλαβε πως δεν είχε να κάνει με κάτι άψυχο. Οι αγιορείτικες παραδόσεις τον θέλουν να μένει στη Μονή των Ιβήρων, όπου βαπτίστηκε Χριστιανός και έγινε μοναχός.

Του έδωσαν το όνομα Δαμασκηνός, αλλά εκείνος θέλοντας να ταπεινωθεί ζητούσε από τους ανθρώπους να τον φωνάζουν Βάρβαρο. Έζησε όλη του τη ζωή μπροστά από την εικόνα της Παναγίας.

Η Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο, όχι όμως με το βαπτιστικό του όνομα αλλά ως «Άγιο Βάρβαρο». Γιορτάζει στις 15 Μαΐου.