Μήνυμα για τη νέα κατηχητική χρονιά 2023-24 του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου.

 

Προς τον ευσεβή λαό της Αθήνας
Με την ευκαιρία της ενάρξεως του νέου κατηχητικού έτους 2023-2024

Η έξαρση του φαινομένου της βίας, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αναγκάζει όλους μας σε μια βαθιά αυτοκριτική και ουσιαστικό προβληματισμό γύρω από το νόημα ζωής, τις αρχές και τις αξίες που διέπουν ή πρέπει να διέπουν τον πολιτισμό μας. Η συζήτηση που ξεκίνησε, τώρα πλέον πραγματοποιείται κάτω από την σκιά θλιβερών επεισοδίων, ακόμη και θανάτων, κυρίως νέων ανθρώπων. Είναι ένα φαινόμενο, που δυστυχώς αγγίζει τυραννικά και την πατρίδα μας, καθώς μιλούμε για βία ενδο-οικογενειακή, μεταξύ των δύο φύλων, οπαδική, ψυχολογική, συναισθηματική, οικονομική και εργασιακή εκμετάλλευση, λεκτική κακοποίηση, κοινωνική απομόνωση, ηθελημένη παραμέληση, και θρηνούμε τα θύματά της.

Η Εκκλησία μας δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, είναι το Σώμα του Χριστού, όμως δρα και κινείται εν τω κόσμω τούτω. Λατρεύει τον Θεό και υπηρετεί τον άνθρωπο! Και όντως μόνο ασυγκίνητοι δεν μπορούμε να μένουμε απέναντι στα τραγικά φαινόμενα αυξητικής παρουσίας της βίας στη ζωή των ανθρώπων. Αναλογιζόμαστε τις ανησυχητικές διαστάσεις, αναζητούμε τις αιτίες, κυρίως δε επικεντρωνόμεθα στις προσπάθειες πρόληψης του περίπλοκου φαινομένου.

Η διεθνής εμπειρία και η ενδελεχής μελέτη των περιστατικών έχουν καταδείξει ότι, τα αίτια της επιθετικής συμπεριφοράς συνδέονται άμεσα με τα πρότυπα και τις αξίες μιας κοινωνίας. Εκείνοι που εκδηλώνουν βία συνήθως μιμούνται συμπεριφορές και αντιλήψεις του κοινωνικού περίγυρου, «σπουδάζουν» την επιθετική συμπεριφορά από όσα βλέπουν και όπως τα αντιλαμβάνονται στην καθημερινότητα. Με άλλα λόγια, η επιθετική διάθεση λειτουργεί ως ένας ασυνείδητος αυτοματισμός μίμησης συμπεριφορών, που εμφανώς ή όχι ωθούν στην υιοθέτηση της βίας.

Ο χριστιανισμός, ως η πιο ειρηνική αλλά και πιο ριζοσπαστική επανάσταση στην ιστορία αυτού του κόσμου, από το ξεκίνημά του διακήρυξε πως, η αληθινή πίστη προς τον Θεό εκδηλώνεται με το φρόνημα και τις πράξεις της αγάπης. «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν» (Α΄ Ιωάν. 4,20), διαβεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Αλλά και ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς χαρακτήρισε την αγάπη ως το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα και την ειδοποιό διαφορά της ζωής των πιστών : «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιω. 16,35).

Η αγάπη όμως δεν είναι μία γενική και αφηρημένη ιδέα. Ούτε εύκολο κατόρθωμα, ιδιαίτερα στην εποχή μας. Η αγάπη μαθαίνεται και βιώνεται. Συνδέεται με την πνευματική ζωή, γνωρίζει την αποδοχή κάθε ανθρώπου, συμπλέει με την ισορροπία, προβάλλει την κοινωνική δικαιοσύνη, σέβεται την ελευθερία και αρνείται την άσκηση βίας, ταυτόχρονα αμύνεται με δυναμισμό και αυταπάρνηση σε κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσή της.
Ο ευλογημένος χώρος της οικογένειας είναι εκείνος που κατ’ εξοχήν διδάσκει την αρετή της αγάπης. Και ο επίσης ευλογημένος χώρος της ενορίας, της μεγάλης οικογένειας, είναι εκείνος που χαρίζει ξεχωριστές ευκαιρίες γνωριμίας και βίωσης της πληρότητάς της. Μέσα από συγκεκριμένες δραστηριότητες, ο ενοριακός Ναός παρέχει στα παιδιά και τους νέους την δυνατότητα να πλησιάσουν τον Θεό της αγάπης, να μελετήσουν το Ευαγγέλιο της αγάπης, να συμβιώσουν με τους Αγίους της αγάπης, να διαμορφώσουν αρχές και νοοτροπία δημιουργικών ανθρώπων.

Σε όλες τις ενορίες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής μας, αρχίζει μία νέα κατηχητική χρονιά! Σας ζητώ και πάλι φέτος να εμπιστευθείτε την Εκκλησία μας και να μιλήσετε στα παιδιά για όλα εκείνα τα οφέλη, που θα αποκομίσουν συμμετέχοντας ενεργά στη ζωή της ενοριακής κοινότητας. Οι κληρικοί και λαϊκοί συνεργάτες μας, άνθρωποι με ζήλο, έμπνευση, γνώσεις και διάθεση προσφοράς θα είναι κοντά σας, συνοδοιπόροι στην προσπάθεια οικοδόμησης μιας κοινωνίας όπου η βία δεν έχει θέση. Σμιλεύοντας (με την διακονία τους) ολοκληρωμένες προσωπικότητες, που αναγνωρίζουν την ισότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό στις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς η γνήσια πίστη οδηγεί στην αληθινή αγάπη!

Η απογοήτευση δεν μας αρμόζει. Η ελπίδα ριζώνει και καρπίζει στην αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς, στην υπέρβαση των στερεοτύπων. Κυρίως η ελπίδα βρίσκεται στην Ζωή που είναι ο Χριστός, στην Ζωή που ανατέλλει εκ του Τάφου, αντίδωρο της Ανάστασης, δώρο της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο.

Εύχομαι ο Κύριος να ευλογεί τις οικογένειές σας, να στηρίζει τα παιδιά και τους νέους μας, να εμπνέει και να φωτίζει τους συνεργάτες κάθε εκκλησιαστικού έργου. Καλή και ευλογημένη η νέα κατηχητική χρονιά!

Μετά πατρικών ευχών

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

 

 

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής καταγόταν από τη Βησθαϊδά της Γαλιλαίας. Ήταν ψαράς. Ο Άγιος Ιωάννης ήταν ο αγαπημένος μαθητής τού Χριστού.

Ο Ιωάννης ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και νεότερος αδελφός του αποστόλου Ιακώβου. Στην αρχή ήταν μαθητής του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου και κατόπιν έγινε μαθητής του Κυρίου. Ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού και μάλιστα μαθητής «ον ηγάπα ο Ιησούς» (Ιωαν. ια΄ 20), δηλαδή, τον οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Η Εκκλησία του απένειμε την προσωνυμία του Θεολόγου και στην αγιογραφία εικονίζεται με έναν αετό κοντά στο κεφάλι του.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στην αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε.

Αγαπούσε πολύ τον Διδάσκαλό του. Τον ακολούθησε και στις πιο δύσκολες ώρες της επίγειας ζωής Του.

Όταν οι άλλοι μαθητές ήταν κρυμμένοι «διά τον φόβον των Ιουδαίων», αυτός ήταν παρών στην σύλληψή Του, στην δίκη και στον Γολγοθά, όπου κάτω από τον Σταυρό του εμπιστεύθηκε ο Χριστός την μητέρα Του. Μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον Πέτρο αποτελούσαν την τριάδα τον μαθητών που έλαβε μαζί του ο Χριστός στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, στο όρος Θαβώρ, όπου «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», καθώς και στην Γεσθημανή, όπου προσευχήθηκε πριν από το πάθος Του.

Ο Ιωάννης είναι ο συγγραφέας του 4ου κατά σειρά Ευαγγελίου στην Καινή Διαθήκη, το θεολογικότερο όλων και θεωρούμενο ως Ευαγγέλιο της αγάπης, καθώς επίσης τριών Καθολικών Επιστολών και της Αποκάλυψης.

 Τη ζωή του κοντά στον Κύριο τη γνωρίζουμε μέσα από τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Ο Ιωάννης συνέχισε έντονα την δράση του και μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Αυτός και ο Πέτρος ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν μετά την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος σε όλο τον κόσμο το λόγο του Κυρίου.

Η παράδοση, επίσης, μας λέει ότι ο Ιωάννης κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία, και ιδιαίτερα στην Έφεσο, όπου με την προσευχή του κατέστρεψε το ναό της Αρτέμιδος και οδήγησε στο Χριστιανισμό τετρακόσιες χιλιάδες ειδωλολάτρες. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Δομετιανού βασανίστηκε και εξορίστηκε στη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη.

Ο Ιωάννης έζησε γύρω στα 100 χρόνια (κοιμήθηκε ειρηνικά γύρω στο 105 με 106 μ.Χ.). Εκείνο, όμως, που αξίζει να αναφέρουμε, είναι η φράση που συνεχώς έλεγε στους μαθητές του: «Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34), που σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και όταν οι μαθητές του ρώτησαν γιατί συνεχώς τους λέει την ίδια φράση, αυτός απάντησε «διότι είναι εντολή του Κυρίου, και όταν αυτό μόνο γίνεται, αρκεί».

Κατά την παράδοση, προγνώρισε τον θάνατό του, και παίρνοντας επτά από τους μαθητές του, βγήκε έξω από την πόλη, οπότε του έσκαψαν σε σχήμα σταυρού τον τάφο του, μπήκε μέσα και εκεί παρέδωσε το πνεύμα του.

Οι πιστοί Εφέσιοι μαθαίνοντας τα καθέκαστα, έσπευσαν να του δώσουν τον τελευταίο ασπασμό, αλλ’  όταν άνοιξαν τον τάφο του, είδαν με έκπληξη και συγκίνηση ότι το σκήνωμά του έλειπε, κατά αντιστοιχία με αυτό που συνέβη και στην Παναγία, γι’ αυτό και η Εκκλησία μας θεώρησε ότι και εκείνος μεταστάθηκε, πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εν σώματι στους ουρανούς.

Η Εκκλησία τιμά τη μετάσταση του αγίου την 26η Σεπτεμβρίου.

 

 

 

 

Κυριακή πρώτη εκ του κατά Λουκά.

 

«Επιστάτα, δι όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν..»

Πόσο ανθρώπινη είναι αυτή η ομολογία, αγαπητοί μου αδελφοί.

Πόσο κοντινή στη ζωή μας. Στη ζωή όλων μας.

Κόπος και προσπάθεια για τόσα και τόσα και, «ουδέν ελάβομεν».

Ο ένας λόγος που φανερώνεται στη φράση αυτή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ότι ήταν νύκτα: «όλης της νυκτός κοπιάσαντες» και ο άλλος ότι ήταν χωρίς Χριστό.

Πάλευαν μόνοι. Μέσα στα κλειστά νερά μιας λίμνης. Το πρωί, όταν χαράζει, μαζί με το φως της ημέρας έρχεται ο Κύριος και προτείνει:

«Επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν». 

Τι όμορφη πρόταση. Πόσο όμορφη αυτή η σκηνή. Γυρίστε πίσω, χαλάστε τα δίχτυα, «εις άγραν».

Ο Θεός Πατέρας, ο Θεός της αγάπης που εμφανίζεται στην κάθε ζωή, στου καθενός μας την ζωή, σε κείνη την δύσκολη ώρα της δια νυκτός πορείας μας, όταν η κόπωση, μερικές φορές το παράπονο, και όχι σπάνια και η απελπισία, γεννά αυτό το «επιάσαμεν ουδέν».

Προσπαθήσαμε αλλά «ουδέν ελάβομεν».

Και ο Χριστός, ευθείς, θα μας δείχνει πάντα την δική του κατεύθυνση, εκείνη την τόσο απλή, αλλά κεκρυμένη από το σκότος της νυκτός,  πορείας, λέγοντας:

«Βγείτε στο βάθος, εκεί που ίσως μέχρι τώρα δεν τολμήσατε και ρίξτε τα δίκτυα σας, αλλά εις άγραν». Δηλαδή, ξέροντας γιατί ψάχνετε. Για να ψαρέψετε.

Πρέπει ο Χριστός να το διευκρινίσει αυτό το «εις άγραν» γιατί,  εμείς οι άνθρωποι, πολύ συχνά κάνουμε κάτι, αγωνιζόμαστε για κάτι, χωρίς να γνωρίζουμε, χωρίς να έχουμε ξεκάθαρο σκοπό. Και είναι και αυτός ένας λόγος για τον οποίον «ουδέν ελάβομεν».

Εδώ, σήμερα, ο Κύριος δείχνει τον τόπο: «εις βάθος». Τι λέει; Ψαρέψτε στα βαθιά. Θέλει τόλμη, αγαπητοί μου αδελφοί, να ψαρέψουμε στα βαθιά. Δηλαδή βαθιά μέσα μας. 

Το δεύτερο που δείχνει σήμερα ο Χριστός, είναι ο σκοπός: «εις άγραν» λέγει. Πρέπει να ξέρουμε γιατί κοπιάζουμε. Και ακούσατε την τόσο όμορφη απάντηση του Μαθητού.

«Επί τω ρήματι σου χαλάσω το δίκτυον». Για σένα. Όλα τα άλλα σαν να τα άκουσε και σαν να μην τα κατάλαβε. Όμως για σένα, για χάρη σου, να χαλάσω τα δίκτυα. 

Ας βάλουμε μέσα στην καρδιά μας αυτήν την απάντηση. Κι αν δεν αντέχουμε το ψάρεμα «στα βαθιά» κι αν ο σκοπός μας δεν ήταν «προς άγραν», για χάρη Του όμως «και τούτο ποιήσαντες, συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ».

Μόνο αυτή η Αγάπη, φθάνει. Αυτή η Αγάπη που φέρνει την υπακοή στον λόγο του Θεού και μπορεί να ανατρέψει όλη την ματαιότητα της ζωής μας, να πάρει το παράπονο του καθενός από εμάς και με μια κίνηση να τα αλλάξει όλα.

Ο Χριστός που μας συναντά κάθε νέο πρωί, εκεί δίπλα στη βάρκα του κόσμου μας, δίπλα στα δίκτυα του προσωπικού μας αγώνα. Και κάνει τα περιορισμένα μας όρια, τον κλειστό μας κόσμο τόσο πλατύ που «διερρήγνυτο δε το δίκτυον αυτών».

Έσπαγαν τα δίκτυα, αγαπητοί μου αδελφοί. Εκεί που δεν είχαν τίποτα, δεν έφταναν τα δίκτυα. Τόσο πλάτυνε ο κόσμος. Και φώναξαν και άλλους και τους διπλανούς να έλθουν και εκείνοι, να μοιραστούν το «πλήθος των ιχθύων» Και τόσο πολύ φορτώθηκαν εκείνοι που για χάρη Του χάλασαν ότι είχαν, που κινδύνευαν να βυθιστούν.

Τόσος πλούτος αδελφοί μου στο Χριστό. Τόσο αλλιώτικα πράγματα που ο Πέτρος, τρόμαξε, είδε τον εαυτόν του και είπε «ανήρ αμαρτωλός ειμί», «έξελθε απ εμού».

Η αγάπη του Χριστού, η αποκάλυψη της δωρεάς έφερε αυτήν την αλλοίωση στο Πέτρο που τον έκαμε να δει έτσι τον εαυτό του.

Η αγάπη αλλάζει Τα πάντα. Τα δίκτυα σχίζονται, βουλιάζουν οι βάρκες. Και πάλιν ο Χριστός, πλαταίνει και πιο πέρα τα όρια. «Μη φοβού, από νυν ανθρώποις έση ζωγρών».

Από τώρα και πέρα θα πιάνεις ανθρώπους. Όλη αυτή η διαδικασία, όλη αυτή η συνάντηση της αγάπης, αυτό το σκοπό είχε. Την σωτηρία. «Μη φοβού». Εσύ για χάρη μου βγήκες στα βαθιά, είδες με τα μάτια σου τις δωρεές μου και μπόρεσες να τις μοιραστείς με άλλους. Απόχτησες τα υλικά που όλη την νύκτα επιθυμούσες. Και τρόμαξες. Τρόμαξες για την τόση αγάπη εκείνου που στα πρόσφερε δωρεάν. Και ένιωσες ανάξιος αυτής της δωρεάς. Χάθηκε το παράπονο, θεραπεύτηκε και τη θέση του πήρε η μετάνοια.

Η καρδιά γέμισε από αγάπη.

Και «νυν ανθρώποις εση ζωγρών».

Κυριακή πρώτη εκ του κατά Λουκά 

«Και καταγαγόντες τα πλοία επί την γην, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ»

Όμως πριν απ΄αυτό «όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν».

Ο προηγούμενος χρόνος, ένας χρόνος σε σκοτάδι πάνω σε πλοία περιορισμένοι ,με δίκτυα που μας κρατούσαν, δίκτυα προς άγραν προσδοκιών επιθυμιών.

Γύρω μας πάντα η λίμνη με τα στενά της όρια, γύρω μας οι άλλοι, και εκείνοι μέσα στο ίδιο σκοτάδι «προς άγραν» αγρεύοντες και αγρευόμενοι. Μοιάζουμε όλοι με τους Αποστόλους εκείνης της ημέρας, αδελφοί. Φορτωμένοι στα δίχτυα των δικών μας δεσμών και δεσμεύσεων, αρπαγμένοι πάνω σε πλοία που οδηγούμε και μας οδηγούν, φυλακισμένοι στα νερά μιας λίμνης. Όλη τη νύχτα κοπιάζομεν και πιάνομεν ουδέν.

Αλλά, πάντα σε ενεστώτα χρόνο, «εστώς ο Ιησούς παρά την λίμνη Γεννησαρέτ», ο Χριστός στέκει δίπλα, δίπλα στη λίμνη μας, δίπλα στη ζωή μας, δίπλα στα πλοία μας, δίπλα στα δίκτυα μας και πρέπει να κάνουμε ότι έκαμαν και οι αλιείς της διηγήσεως μας «αποβάντες απ΄αυτών, απέπλυναν τα δίκτυα».

Προσέξτε, αδελφοί μου, όταν Τον είδαν οι αλιείς, κατέβηκαν από τα πλοία της μέριμνας και του βιοπορισμού και απέπλυναν τα δίκτυα.

Τα άφησαν στην άκρη, με φροντίδα, με τάξη. Παραμέρισαν για λίγο τη καθημερινότητα, για να ακούσουν το Χριστό. Αυτόν που τους είδε, τους γνώριζε και στάθηκε δίπλα τους. Τον γνώρισαν και εκείνοι.

Και δέχτηκαν το καινούργιο, το νέο και έκαναν αυτό που τους είπε. Έριξαν τα δίκτυα εκεί που τους όρισε και είδαν να γεμίζουν επιτέλους από πλήθος ιχθύων πολύ. Κάλεσαν και άλλους να μοιραστούν αυτό το πλούτο, αυτή τη χαρά, την αποκάλυψη.

Με αυτό τον τρόπο συναντιέται μαζί μας ο Κύριος, αδελφοί.

Στο κόπο μας, στο καθημερινό μας αγώνα και πολλές φορές, χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς καν να τον αναγνωρίσουμε γεμίζει την ζωή μας πλήθος ιχθύων πολλών. Και το πλοίο μας βαραίνει τόσο όσο ώστε βυθίζεσθαι αυτό, από τον πολύ πλούτο, από τη δωρεά, από την αγάπη. Και με αυτό τον καλό τρόπο, αδελφοί μου, ίσως Τον γνωρίσουμε.

Ίσως αναγνωρίσουμε την παρουσία του, την αγάπη του και όπως ο Πέτρος, πέσουμε στα γόνατα και μην αντέχοντας την τόσο αγάπη, τότε θα πούμε «έξελθε απ΄εμού ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί Κύριε».

Μέσα σε αυτή τη συνάντηση, έρχεται η αυτογνωσία. Όχι με την τιμωρία, αλλά με τη Δωρεά. Όχι με το φόβο αλλά με τη συμπάθεια.

Όχι από καθέδρας, αλλά εδώ δίπλα μας στο πλοίο και στα δίκτυα, επί τη άγρα των ιχθύων.         

 

Βίος της Αγίας και Ισαποστόλου Θέκλας.

 

Η αγία Θέκλα καταγόταν από το Ικόνιο της Μ. Ασίας και ήταν θυγατέρα της ευγενούς ειδωλολάτρισσας Θεόκλειας. Όταν ήταν δεκαοκτώ ετών, αρραβωνιάσθηκε με επιφανή νέο, άρχοντα της πόλεως Θάμυρι, ο οποίος την αγαπούσε με πάθος

Την εποχή εκείνη ο απόστολος Παύλος περνώντας από το Ικόνιο φιλοξενήθηκε στον οίκο του Ονησιφόρου, δίπλα στην οικία της Θέκλας, και εκεί νύκτα και ημέρα δίδασκε τον λόγο του Θεού. Στους Ικονιείς που είχαν συγκεντρωθεί για να τον ακούσουν, έλεγε πως αν διαφυλάττουν την χάρη που λαμβάνουν στο άγιο βάπτισμα αποφεύγοντας τις απατηλές ηδονές της σαρκός και του κόσμου, θα γίνουν ναοί του Αγίου Πνεύματος, θα δοξασθούν με τον Χριστό μέσα στο φως, στα δεξιά του Πατρός, και θα απολαύσουν την αιώνια Η Θέκλα, σαγηνευμένη από τα ουράνια λόγια, επί τρία ημερονύκτια άκουγε τον Απόστολο κρυμμένη πίσω από ένα παράθυρο. Η Θεόκλεια και ο Θάμυρις, βλέποντάς την απορροφημένη από τους λόγους του άγνωστου ξένου να έχει λησμονήσει τελείως κάθε τι γήινο, ανήσυχοι μήνυσαν στον ηγεμόνα ότι όλη η πόλη ήταν ανάστατη με τα κηρύγματα αυτού του ξένου, που αποτρέπει τις παρθένους από τον γάμο

. Τότε ο Παύλος συνελήφθη αμέσως και φυλακίσθηκε. Την νύκτα η Θέκλα δώρισε τα χρυσά της κοσμήματα στους δεσμοφύλακες και εισήλθε στην φυλακή του· κάθισε δίπλα στα πόδια του μεγάλου Αποστόλου και, καθώς εκείνος της δίδασκε τα μεγαλεία του Θεού, αυτή με πολλή ταπείνωση καταφιλούσε τα δεσμά του.
Όταν την επομένη την ανακάλυψαν τετρωμένη από τον θείο έρωτα να κάθεται δίπλα στον Απόστολο, οδήγησαν στον ηγεμόνα. Στις ερωτήσεις του η Θέκλα σιωπούσε και η μητέρα της εξοργισμένη αναφώνησε: «Κατάκαυσε την εχθρά του γάμου στο μέσον του θεάτρου!». Τότε εκείνος τον μεν Παύλο φραγγέλωσε και τον απέλασε από το Ικόνιο, την δε Θέκλα καταδίκασε στον διά πυρός θάνατο.

Καθ’ ον χρόνον τα παιδιά και οι νέες συνέλεγαν φρύγανα για την πυρά, η Θέκλα είδε τον Χριστό με το σχήμα του Παύλου. Ενώ δε σκεπτόταν, «επειδή είμαι μικρόψυχη, μου εμφανίσθηκε ο διδάσκαλός μου για να με ενθαρρύνει», ο Κύριος μπροστά στα μάτια της ανελήφθη πάλι στους ουρανούς. Όταν την έριξαν στο μέσον της πυράς, θεία δύναμη την ενίσχυσε και έμεινε άθικτη από τις φλόγες. Εν τω μεταξύ έπεσε δυνατή βροχή ανάμικτη με χαλάζι, και η αγία, βρίσκοντας ευκαιρία από την σύγχυση του όχλου, εξήλθε από την πόλη.

Οδηγημένη από τον Θεό, η Θέκλα βρήκε τον Παύλο που κρυβόταν μαζί με την οικογένεια του Ονησιφόρου σε νεόκτιστο τάφο, κοντά στο Ικόνιο, και τον ακολούθησε στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Κατά την είσοδό τους στην πόλη κάποιος νεαρός άρχοντας, ονομαζόμενος Αλέξανδρος, αντικρίζοντας το κάλλος της αγίας, κυριεύθηκε από σατανικό έρωτα και στο μέσον της αγοράς την εναγκαλίσθηκε αναίσχυντα και την καταφιλούσε. Η Θέκλα, προσπαθώντας να αμυνθεί, του ξέσχισε την χλαμύδα και πέταξε το στεφάνι από την κεφαλή του. Για να αποπλύνει την δημόσια καταισχύνη του, ο Αλέξανδρος την παρέδωσε στον ανθύπατο ως ιερόσυλη και η αγία καταδικάσθηκε σε θηριομαχία στο Αλλά, μέχρι να παραδοθεί στα θηρία, η χήρα βασίλισσα Τρυφαίνη την είχε υπό την προστασία της, στην θέση της κεκοιμημένης θυγατέρας της Φαλκονίλλας. Με την προσευχή της η Θέκλα μετέθεσε την Φαλκονίλλα –αν και ειδωλολάτρισσα– στον χορό των δικαίων.

Την ορισμένη ημέρα της θηριομαχίας η αγία οδηγήθηκε στο στάδιο. Οι δήμιοι εξαπέλυσαν εναντίον της αρκούδες και λιοντάρια. Μία αγριότατη λέαινα στάθηκε δίπλα στην μάρτυρα και από σεβασμό προς την παρθενία της δεν άφηνε τα άλλα θηρία να την πλησιάσουν.

Τότε ο ηγεμόνας διέταξε να την ρίξουν σε μεγάλη λίμνη με φώκιες. Αλλά η Θέκλα βιάστηκε να πέσει από μόνη της στο νερό λέγοντας: «Ιδού καιρός να βαπτισθώ· εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Φρίκη ανάμικτη με συμπάθεια κατέλαβε τις παρευρισκόμενες γυναίκες στην σκέψη ότι θα κατασπαραχθεί τέτοια ωραιότατη παρθένος. Αλλά την στιγμή που η αγία βυθίσθηκε στα νερά, δύναμη εξ ουρανού με μορφή φωτιάς νέκρωσε τις φώκιες και νεφέλη φωτεινή κάλυψε την γυμνότητα της νύμφης του Χριστού. Τότε οι δήμιοι την παρέδωσαν σε άλλα αγριότερα θηρία, αλλά οι γυναίκες της πόλεως διαμαρτυρήθηκαν έντονα για την άδικη καταδίκη της. Μερικές μάλιστα με τα αρώματα που έριχναν στην ατμόσφαιρα, αποχαύνωσαν τα θηρία και δεν την έβλαψαν. Τέλος, την έριξαν δεμένη ανάμεσα σε δύο ταύρους, τους οποίους κατέκαιαν με πυρακτωμένα σίδερα, για να εξαγριωθούν. Καθώς αυτοί αναπήδησαν από τους πόνους, η φωτιά μεταδόθηκε στα σχοινιά, τα έκαψε, και η μάρτυς βρέθηκε απελευθερωμένη. Θαυμάζοντας ο ηγεμόνας όσα έβλεπε, ευλαβήθηκε την αγία και για λίγες ημέρες η Θέκλα αναπαύθηκε στην οικία της Τρυφαίνης. Μόλις όμως έμαθε ότι ο Παύλος βρισκόταν στα Μύρα της Λυκίας, κούρεψε τα μαλλιά της και ντυμένη με ανδρικά ενδύματα έφυγε αμέσως προς συνάντησή του. Με την προτροπή εκείνου επανήλθε στο Ικόνιο για να κηρύξει το Ευαγγέλιο, ελεύθερη πλέον, διότι ο Θάμυρις είχε πεθάνει. Αλλά, επειδή έβλεπε την μητέρα της αμετάθετη από την ασέβεια και να κωφεύει στους λόγους της, εγκατέλειψε την πατρίδα της και αναχώρησε για την Σελεύκεια.

Εκεί, στο όρος του Καλαμώνος, ένα μίλι έξω από την πόλη, βρήκε σπήλαιο, όπου έζησε ως ασκήτρια εβδομήντα δύο χρόνια, ως το τέλος της ζωής της, υπομένοντας με ανδρεία τις επιθέσεις των δαιμόνων. Οι αρετές της και τα θαύματα που επιτελούσε την έκαναν παντού γνωστή και πολλοί την επισκέπτονταν για να λάβουν την ιατρεία της ψυχής και του σώματος. Οι δωρεάν όμως θεραπείες των ασθενών προκάλεσαν τον φθόνο των ιατρών της Σελεύκειας, οι οποίοι έστειλαν ασελγείς νέους για να την ατιμάσουν. Η Θέκλα, που ήταν τότε ενενήντα ετών, τους είπε με πραότητα: «Εγώ μεν είμαι ταπεινή ηλικιωμένη γυναίκα· περιμένετε όμως λίγο, τέκνα μου, και θα δείτε την δόξα του Θεού». Και υψώνοντας το βλέμμα στον ουρανό, ζήτησε τον Κύριο να την λυτρώσει από τα χέρια τους. Κατά θεία παρέμβαση ο βράχος που βρισκόταν μπροστά της άνοιξε, η αγία εισήλθε στη ρωγμή του και έκλεισε πάλι, για να γίνει ο τόπος της αιώνιας κατοικίας της., Στο σπήλαιο της αγίας αργότερα ανηγέρθη μεγάλη βασιλική. Ο τόπος αυτός έγινε το κέντρο της τιμής της, και η μνήμη της στις 24 Σεπτεμβρίου άρχισε να τιμάται στην Σελεύκεια ήδη από τον 3ο αιώνα. Από εκεί εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλον τον χριστιανικό κόσμο..

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

 

Είπεν ο Κύριος: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτο μοι...»

«Όστις θέλει» λοιπόν. Ένας Θεός ελεύθερος, που προσκαλεί ελεύθερα, όποιον θέλει, να ακολουθήσει εκεί όπου ο ίδιος, Πρώτος, υπάγει.

«Οπίσω μου», μας λέγει. Ανάμεσα στους ανθρώπους, στους παραλυτικούς, τους τυφλούς και τους δαιμονισμένους. Σε εκείνους που πεινούν, που διψούν, στους δυνατούς και τους αδυνάτους.

Οπίσω Του, όπου εκείνος περπάτησε ήδη, εκεί που χάρηκε, εκεί που δάκρυσε, εκεί που ησύχασε τη θάλασσα, που προσευχήθηκε μέχρι δακρύων. Στον κήπο των Ελαιών και εκούσια στο δρόμο προς το Γολγοθά.

«Οπίσω μου», θα πει όλα αυτά.

Να αγγίξεις το χέρι του λεπρού, εκείνου που φοβάσαι, να μοιραστείς το ψωμί του τελώνη και να φύγεις έχοντας πάντα δίπλα σου μία πόρνη.

Να υπάρξεις χωρίς φόβο. Χωρίς τους περιορισμούς του Εγώ, με αγάπη.

Να σηκώσεις έτσι το Σταυρό σου, τον Σταυρό Του. Να απαρνηθείς τον εαυτό σου, να ταυτιστείς με το Θεό.

Να χάσεις! Αυτή είναι η τρέλα του Σταυρού.

Να δεχθείς να χάσεις! Την ψυχή σου, την έννοια του κέρδους, να κινηθείς δίχως όφελος. Ατομικό.

Όλα χάνονται στο δρόμο του Σταυρού. Και όλοι. Γιατί όλα, πρέπει να ξαναγίνουν. Να ξανακτιστούν. Εκεί που κερδίσαμε τον κόσμο όλον, εκούσια να τον χάσουμε. Για να τον αναγνωρίσουμε. Δια του Σταυρού.

Σταυρός είναι η απάρνηση του εγώ. Είναι η Σταύρωση, εκούσιος χωρισμός από την ύλη, από την προσκόλληση στο μάταιο, από την εγωκεντρική στάση ζωής.

Σταυρός είναι η ελευθερία να αγαπάς όσους δεν σε αγαπούν. Είναι μία συνεχής χαρά για την αναπνοή που αναπνέεις, για το νερό που δροσίζει τα χείλη σου, για κάποιον που συνάντησες και τον ένοιωσες δικό σου.

Κερδίζεις τον κόσμο όλο και δεν έχεις τίποτα. Γιατί δεν ανήκεις πουθενά. Πουθενά η ψυχή σου δεν νοιώθει ανάπαυση. Μόνο τότε που ο Σταυρός σε οδηγεί στην ελευθερία, μόνο τότε κατέχεις τα πάντα.

Και μέσα σε αυτόν τον πλούτο, της ελευθερίας, γνωρίζεις Εκείνον που ακολούθησες. Γνωρίζεις Εκείνον που πήγαινε πάντοτε μπροστά σου, και που πρώτος σε είχε αναγνωρίσει. Αναγνωρίζεις Εκείνον που έζησε πριν από σένα, αυτά που ζεις εσύ τώρα, γιατί Θεός ων, έγινε άνθρωπος και έλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, πλην της αμαρτίας. Γι' αυτό και ο δικός του Σταυρός, έγινε ο πρώτος Τίμιος Σταυρός.

 Σταυρώθηκε ο αναμάρτητος,

Εκείνος που μόνο αγάπησε, και συν-χώρεσε όλους.

Αυτό μας το χαρίζει. Μας χαρίζει δηλαδή, τον Εαυτό του ολόκληρο.

Σταυρωμένο και αναστημένο.

Θεό και άνθρωπο.

Μας χαρίζει το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν ...» Όποιος θέλει όμως, να πάρει το Σταυρό του, και να ακολουθήσει ΧΡΙΣΤΟΝ !

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

 

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».

«Όστις θέλει».

Ο σταυρός του Χριστού είναι για όποιον θέλει. Για όποιον θέλει να απαρνηθεί τον εαυτόν του. Τι να απαρνηθεί δηλαδή; Όπως λέει πιο κάτω ο Ευαγγελιστής, να χάσει την ψυχή του. Για να την σώσει. Δύσκολο νόημα «να χάσει την ψυχή του»; Ναι, αλλά, «ένεκεν εμού», «και του Ευαγγελίου».

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, στην Κυριακή μετά την Ύψωση συμπυκνώνεται θα λέγαμε ολόκληρο το νόημα του Σταυρού για τον ίδιο τον άνθρωπο.

«απαρνησάσθω εαυτόν».

Να αρνηθεί δηλαδή, με την ίδια του την θέληση τον εαυτό. Μάλλον όχι να αρνηθεί, αλλά να απαρνηθεί.

Διπλό το νόημα της ελευθερίας. Της προσωπικής επιλογής. Για αυτό, αυτό το μήνυμα έχει τον αρχικό, τόσο σημαντικό ορισμό: όστις θέλει.

Ο άνθρωπος που θέλει να σηκώσει τον σταυρό του Χριστού, πρέπει να βρει την δύναμη, εκουσίως, να τα χάσει όλα. Αυτό πρέπει να γίνει μέσα στην ίδια του την ψυχή, και με τέτοια ένταση που να ανατρέψει ολόκληρο τον εγωκεντρικό τρόπο ύπαρξης της «φυσικής» ύπαρξης, που να γίνει το φυσικά αδύνατον. Αυτό που με τόσο περίεργο, «παράλογο», τρόπο εκφράζει το σημερινό Ευαγγέλιο.

Θα σώσει την ψυχή του, όποιος την χάσει.

Θα μπορέσει να με ακολουθήσει όποιος απαρνηθεί τον εαυτόν του. Όποιος βγει από τα στενά όρια της εγωκεντρικής ζωής, θα κατανοήσει την ζωή του Σταυρού. Γιατί;

«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» Ακούμε τώρα τον αντίποδα της ζωής του Σταυρού. Να κερδίσεις τον κόσμο όλον. Εάν ζεις και κινείσαι εκτός Χριστού, μπορείς να κερδίσεις και τον κόσμο όλον. Αλλά, παρόλα αυτά, τελικά να ζημιώσεις την ψυχή σου. Το αθάνατο κομμάτι. Δίνεται δηλαδή ένας ξεκάθαρος ορισμός της σωτηρίας της ψυχής για όποιον θέλει. Απάρνηση. Σταυρός. Συνταύτιση με τον Χριστό.

Και έτσι, ελεύθερα, έτσι, μέσα σ αυτήν την ελευθερία και ο Χριστός ταυτίζεται μαζί μας. Και μας ζητά να απομακρυνθούμε όχι μόνο από την εγωκεντρική ύπαρξη, αλλά και από

«την γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι…».

Μιλήσαμε, αγαπητοί αδελφοί, και την περασμένη Κυριακή, για την θέση του Σταυρού. Σήμερα, κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώνεται αυτό το νόημα.

Η θέση. Του Σταυρού:

Ζούμε μέσα στο «φυσικό» εγώ, αλλά με δική μας θέληση, μπορούμε να το απαρνηθούμε, για να μπορέσουμε να ομολογήσουμε Χριστό. Ζούμε μέσα στην γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι, αλλά δεν ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε Χριστό. Και με την απώλεια της ίδιας μας της ψυχής, με την απώλεια ολόκληρου του κόσμου, ένεκεν του ευαγγελίου, θα γνωρίσουμε την ελευθερία.

Της όντως ζωής. Της εν Χριστώ, εν Σταυρώ ζωής.

Εκείνης της ζωής, που θα ζήσουν κάποιοι «των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γέυσονται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλεία του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Προσέξατε, αδελφοί. Το ευαγγέλιο γνωρίζει έναν χρόνο. «των ώδε εστηκότων».

Μιλά για εμάς όλους.