Κυριακή τρίτη εκ του κατά Ματθαίον.

 «…εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η…»

Τι θα πει, να είναι ο οφθαλμός μας απλούς;

Μα πιο κάτω, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, δίδεται η απάντηση. Ο απλούς είναι ο οφθαλμός που παντού βλέπει τη Παρουσία του Θεού. Είναι ο οφθαλμός που όταν βλέπει τα πετεινά του ουρανού, κατανοεί απλά ποιος τρέφει αυτά. Ο οφθαλμός που βλέπει τα κρίνα του αγρού και από αυτά μαθαίνει πως αυξάνει, δεν κοπιάζουν, ούτε γνέθουν, είναι όλα αφημένα στην μέριμνα του Θεού. Όλη η φύση γύρω μας είναι άγια και όταν ο οφθαλμός μας είναι απλούς αυτά όλα έτσι τα βλέπει.

Εάν όχι, εάν είναι σκοτεινός τότε τα πράγματα περιπλέκονται, και η προσωπική μας ανταρσία του καθενός μας ξεχωριστά, δημιουργεί σκότος. Μόνον ο άνθρωπος καθ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού, μπορεί να δημιουργήσει. Μέσα στην κτίση να φέρει στο είναι κάτι καινόν, νέο,  σύμφωνα με τη δωρεά του «καθ’ ομοίωση». Και επειδή τίποτα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ πέρα από ότι έφτιαξε ο Θεός, πώς μπορεί το κτίσμα κάτι καινόν, νέον να δημιουργήσει;

«Το φως το εν σοι σκότος εστί»

Αυτή είναι η απάντηση. Μας δόθηκε φως, και το μετατρέπουμε σε σκότος. Στο κόσμο του Θεού δημιουργήθηκε φως και εμείς το κάνουμε σκότος. Και αυτό ξεκινάει από τους οφθαλμούς μας,δηλαδή από εκεί που βγαίνουμε προς τα έξω από όπου παραλαμβάνουμε τις εικόνες του κόσμου που μας περιβάλλει,  ενός κόσμου φυσικά φωτεινού και επειδή υπάρχει σκότος μέσα μας, το παραμορφώνουμε σε σκότος και κατά τη προσωπική του καθ`ενός μας προαίρεση η ποσότητα και η ποιότητα του σκότους μας διαφέρει. Και το σώμα σκοτεινιάζει και αυτό και ολόκληροι διχαζόμεθα, διαχωριζόμαστε δηλαδή από τον κόσμο του Θεού, σε ένα δικό μας κόσμο στον οποίον μόνοι κατάμονοι μεριμνούμε, σπέρνουμε,  θερίζουμε, συνάγουμε σε αποθήκες και ποτέ δεν φθάνει. Γιατί νομίσαμε μέσα στην παράλογη αλαζονεία μας ότι ο κόσμος στρέφεται γύρω από εμάς, ότι εμείς στεκόμαστε στο κέντρο αυτού του κόσμου. Και δεν μπορούμε να προσθέσουμε στην ηλικία ημών πήχυν ένα. Το σώμα σκοτεινό, μας  ταύτισε με τη τροφή, την στέγη, τα ενδύματα. Και ξεχνάμε ότι η ψυχή πλείον εστί της τροφής, και το σώμα του ενδύματος.

Δουλεύομε σε δύο αφεντικά και για αυτό δεν μας χωράει η γη.

Και όλα γύρω μας ευημερούν, ευτυχούν και δοξάζουν κάθε μέρα το Κτίστη, και τα πετεινά του ουρανού, και τα κρίνα του αγρού και τα χόρτα ακόμα του αγρού που ούτε γνέθουν, ούτε συνάγουν σε αποθήκες, αλλά ζουν μέσα στην χούφτα του Θεού. Σήμερα ζουν και αύριο βάλλονται εις κλίβανο γιατί έτσι θέλει ο Θεός.

Μόνο εμείς αντιστεκόμαστε στη ζωή και τη κάνουμε δική μας, χτίζουμε έναν άλλο κόσμο, ξένο στη φύση, το δικό μας εγωτικό κόσμο και το πιο παράλογο από όλα. Με όλα αυτά αγωνιζόμαστε να ξεφύγουμε από το θάνατο, τη φθορά και την απώλεια. Γιατί τα θεωρούμε θάνατο, φθορά και απώλεια. Ενώ μέσα στον κόσμο του Θεού δεν υπάρχει ούτε θάνατος, ούτε φθορά, ούτε απώλεια.

Αλλά έτσι λάθος τα βλέπει ο δικός μας οφθαλμός που δεν είναι απλούς, αλλά τον κάνουμε πονηρό και σκοτεινό, σκοτεινιάσαμε και το σώμα και τον κόσμο. Και βλέπουμε λάθος και καταβάλλουμε τεράστιες προσπάθειες να υπερασπιστούμε αυτό το λάθος. Από ολιγοπιστία.

Ενώ Εκείνος που μας έφερε εις το είναι γνωρίζει τις ανάγκες μας πάντες. Και εμείς γνωρίζουμε ότι ο πονηρός μας οφθαλμός μας προβάλλει μέσα μας.

Για να τα ανατρέψουμε όλα αυτά πρέπει να ζητήσουμε πρώτον τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη αυτού.

Αυτό είναι το κλαδί, αυτό θα μας αποτραβήξει από αυτήν την πολυπλοκότητα της ζωής μας, από όλα αυτά τα άχρηστα που νομίσαμε χρήσιμα, από όλα τα περιττά που κάναμε αναγκαία αλλά επειδή ήταν περιττά και άχρηστα, ποτέ δεν μας χόρτασαν. Πάντα πινώντες και διψώντες καταναλώνουμε ο ένας τον άλλο δανείζοντες και δανειζόμενοι από το κενό στο κενό.

Ενώ παντού γύρω μας ένα σύμπαν αφθονίας δεν το βλέπουμε. Και ο πατήρ ημών ο ουράνιος, γνωρίζει τι χρήζουμε, και λέγει ότι αν τον αναζητήσουμε «ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Με τέτοια αφθονία εκδηλώνεται ο Λόγος του Θεού: «ταύτα πάντα».

 Αμήν.

1

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ

Εκ του κατά Ματθαίον

 «Είπεν ο Κύριος, ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός»

Ο άνθρωπος γεννιέται μέσα σε ένα σώμα που προσπαθεί συνέχεια να καταλάβει.

Προσπαθεί να το αναγνωρίσει, να δει ποιος είναι. Πως τον βλέπουν οι άλλοι για να «φτιάξει» την εικόνα του εαυτού του. Από το τι λένε ή σκέπτονται οι άλλοι. Για αυτό αγωνιά συνεχώς ο άνθρωπος, για το «φαίνεσαι», για το πως θα ντυθεί, πως θα φερθεί, πως θα μοιάζει ότι είναι. Όχι να είναι όντως αλλά να μοιάζει. Λάθος προοπτική. Λάθος τρόπος του οράν.

Υποδουλώνεται έτσι όχι σε δύο μόνον αλλά σε πολλούς αφέντες, άπειρους αφέντες, πρόσωπα και προσωπεία στα οποία αγωνιά να μοιάσει ή και να ταυτιστεί. Για να αρέσει να είναι αποδεκτός. Μιμείται και τον μιμούνται σε έναν ατέρμονα χαοτικό κύκλο όπου όλοι τελικά χάνουν το όντως είναι.

Αλλά «ο λύχνος του σώματος εστί ο οφθαλμός».

Πώς βλέπουμε εμείς τον κόσμο. Με ποιόν τρόπο βλέπουμε τον κόσμο. Πώς μεταφράζουμε ότι βλέπουμε. Τι ανεβαίνει στον λογισμό και τι κατεβαίνει στην καρδιά.

Αυτός ο τρόπος φωτίζει ή σκοτεινιάζει ολόκληρο το σώμα.

Όχι τα ρούχα και τα στολίδια αλλά ο τρόπος που βλέπουμε Εμείς. Από μέσα προς τα έξω και έτσι από έξω προς τα μέσα. Με απόλυτη   προσωπική ευθύνη. Με επιλογή.

Και αυτό που κάνει τον τρόπο να βλέπουμε σωστά ή λάθος τον κόσμο και τον ίσιο τον εαυτό, είναι εάν αναγνωρίζουμε μέσα σε όλα αυτά ποιος είναι ο Κύριος αυτού του Κόσμου.

Ποιος είναι ο Πατέρας. Εάν αδελφοί μου συμβεί αυτή η αλλαγή μέσα στον Νου του Ανθρώπου τα πάντα αλλοιώνονται. Φωτίζονται. Και φωτίζουν. Εάν ανακαλύψουμε Ποιος τρέφει, μεριμνά και ομορφαίνει αυτόν τον κόσμο, τότε θα σωθούμε από το άγχος μιας ύπαρξης μετέωρης και υποδουλωμένης σε «δύο» αφέντες.

Από το άγχος να ζούμε σε έναν κόσμο εχθρικό και αφιλόξενο. Αν κοιτώντας γύρω μας, στα πετεινά του ουρανού ή στα κρίνα του αγρού ανακαλύπτουμε τον Πατέρα που μεριμνά και φροντίζει, τότε ο οφθαλμός μας γίνεται λύχνος του σώματος φωτεινός. Εάν στην πείνα μας και στη δίψα μας δείξουμε εμπιστοσύνη στον Πατέρα, όλα θα είναι πιο εύκολα.

Θα δούμε έτσι αδελφοί στα πάντα μιαν ενότητα, ότι όλα είναι ένα και όλα είναι φιλικά και όλα είναι μέσα στην Αγάπη.

Ας μην μεριμνάμε λοιπόν, αδελφοί μου, τόσο, τι θα φάμε, τι θα πιούμε και με τι θα ντυθούμε αλλά ας ζητάμε πρώτον την Βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και όλα τα άλλα θα μας δοθούν.

Αμήν.

Κυριακή Δευτέρα εκ του κατά Ματθαίου.

 

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.»

Έρχεται μια στιγμή στην καθημερινότητα μας εκεί που καθόμαστε σκυμμένοι στα δίχτυα της ζωής μας, κοντά στους δικούς μας ανθρώπους. Κάποιος

«Περιπατών παρά την θάλασσαν...» μας συναντά και μας προτείνει: «δεύτε οπίσω μου» και θα αλλάξω αυτό που κάνετε τώρα με κάτι άλλο... Πάλιν αλιείς θα είστε αλλά αλλιώς, με άλλο τρόπο και άλλο σκοπό.

Κάθε στιγμή που απλώναμε τα δίκτυα μας για να ζωγρήσουμε τα αντικείμενα των επιθυμιών μας, κάθε στιγμή που μαζί με τα αδέλφια μας   οργανώναμε την κάθε μας μέρα, τους σκοπούς και τα κίνητρα μας, δίπλα σε ένα πλοίο, δίπλα σε μιαν θάλασσα, σε όρια στενά, «οικογενειακά» και οικεία, σε αποστάσεις γνωστές, με δίχτια που ορίζαμε εμείς το άπλωμα τους. Κάποιος περιπατούσε και Εκείνος δίπλα στην ίδια θάλασσα με εμάς, οικείος αλλά και ξένος.

Σκυμμένοι, δεν Τον είδαμε.

Ώσπου θα μπει στην ζωή μας, θα μας συναντήσει όπως Εκείνος ξέρει. Άμεσα προσωπικά. Όχι κάπου απόμερα, ιδιαίτερα αλλά δίπλα στον μόχθο μας, δίπλα στα δίχτυα μας, δίπλα σε αυτούς και αυτά που ορίζουν και περιορίζουν την ζωή μας. Δίπλα στην ασφαλή μας θάλασσα. Κοντά σε γονείς και αδέλφια. Και θα μας πει το:

«δεύτε οπίσω μου» και θα κάνετε το ίδιο που κάνετε και τώρα. Πάλιν αλιείς θα είστε αλλά «ανθρώπων».

Θα σώζετε ανθρώπους. Αν αφήσετε τα δίχτυα θα οδηγηθείτε στην ελευθερία από όλα αυτά και θα οδηγείτε και άλλους σε αυτήν την ελευθερία.

Η αναζήτηση μας δεν θα ναι πια η επιβίωση μας αλλά ο Άλλος.

Αδελφοί μου η στιγμή αυτής της συνάντησης είναι μοναδική. Είναι προσωπική. Και είναι το δευτερόλεπτο της δικής μας Ανάστασης. Της δικής μας Πεντηκοστής, η αρχή της δικής μας αγιότητας.

Πόσο δεμένοι είμαστε όμως με δίχτυα, πλοία και «γονείς»; Πόσο σκυμμένοι είμαστε δίπλα στην θάλασσα, της ζωής μας; Στις αγωνίες μας, στις επιθυμίες μας, στις ασφάλειες και ανασφάλειές μας;

Σε αυτήν την δική μας ατομική θάλασσα; Και πόσο περίπλοκα έχουμε καθηλώσει τον εαυτό μας σε όλα αυτά; Τι έχουμε κάνει «αδέλφια» και «γονείς» μας; Από τι τρεφόμαστε και τι προσδοκάμε;

Αν η καρδιά ακούει, θα ακούσει το «δεύτε οπίσω μου» και ίσως ευθέως αφήσουμε δίχτυα και πλοίο και σιγουριά και   ακολουθήσουμε Εκείνο

πού μας καλεί να αλιεύσουμε ανθρώπους. Να είμαστε δηλαδή αλλιώς, αλλιώτικοι μαζί Του.

Αν δεν έχουμε ταυτιστεί με τους δεσμούς μας θα μπορέσουμε, ίσως, ευθέως, να αφήσουμε όλα αυτά πού μέχρι τώρα ξέραμε και μας έδιναν την ταυτότητα μας και να βγούμε στο άγνωστο, στο καινούργιο. Όλη αυτή η περικοπή μιλάει και για αυτό. Την ικανότητα μας να πάμε στο καινούργιο, στο διαφορετικό. Να τολμήσουμε μια ριζική αλλαγή στη ζωή μας, μια αλλαγή πού γεννιέται από την κλήση του Θεού.

Που ακούσαμε όμως.

Και που βρήκαμε το θάρρος και να ακολουθήσουμε.

Καλή Μετάνοια.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Εκ του κατά Ματθαίον

Οι δε ευθέως αφέντες τα δίχτυα ηκολούθησαν αυτώ.

Έρχεται μία στιγμή στην ζωή των ανθρώπων μια μόνη στιγμή , αγαπητοί μου αδελφοί, πού  ζυγιάζετε ολόκληρη η ύπαρξη.

Που  ας το πούμε  κι έτσι, πού παίζονται όλα.  Η μια στιγμή μιας μεγάλης  αγάπης μιας  μοναδικής  συνάντησης. Και μιας  πρόσκλησης.

«δεύτε προς με…»

εκεί κάπου δίπλα στην θάλασσα των καθημερινών μας ασχολιών.  Δίπλα στην θάλασσα πού με  το αμφίβληστρο των περιορισμένων δυνατοτήτων μας αναζητάμε την λίγη υλική τροφή μας. Δίπλα στον πατέρα και στα αδέλφια μας όπου χτίζουμε λιθαράκι λιθαράκι  τον κόσμο μας. Ο καθένας από εμάς. Με την δύναμη μας . Την όση.

Κι εκεί δίπλα, περιπατών ο Ιησούς μας αναζητά.

Δίπλα στη θάλασσα όπου εμείς αναζητάμε την επιβίωση μας, εκείνος μας καλεί. Να γίνουμε δικοί Του « αλιείς ανθρώπων»

Να αφήσομε το πλοίο και τον πατέρα.

Και να Τον ακολουθήσομε.

Ν αφήσουμε και τα δίχτυα που μας δένουν. Που μας καθηλώνουν. Και την θάλασσα.

Αυτή είναι η μία η μοναδική, η μεγάλη συνάντηση. Που μπορεί να αλλάξει για τον καθένα από εμάς τα όρια της ζωής του.

Να ανατρέψει  τις δυνατότητες . Να πλατύνει τον ορίζοντα και να τον ανάγει σε κάτι άλλο. Διαφορετικό. Ασύλληπτο.

Σε εκείνο που μεταμορφώνετε ο άνθρωπος όταν βιώσει την Πρόσωπο προς  Πρόσωπο σχέση με τον Χριστό και την ελευθερία από τα δεσμά της υλικής ζωής και των συγγενικών, εξ αίματος σχέσεων.

Τότε, όπως και οι Απόστολοι πλαταίνει ο κόσμος του ενός στον κόσμο του Εμείς. Η στενότητα της θάλασσας γίνετε το απέραντο της Οικουμένης. Η μικρή συγγενική οικογένεια μεταμορφώνετε στην Εκκλησία.

Το πενιχρό αμφίβληστρο των εγωτικών μας επιθυμιών στην υπέρβαση της Αγάπης.

Τα δίχτυα που μας φυλακίζουν σε Ευαγγέλιο αιώνιας ζωής.