Κυριακή των Αγίων Πατέρων.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ TΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Εκ του Κατά Ιωάννη

«εγώ περί αυτών ερωτώ, ου περί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ων δέδωκας μοι», «ότι σοι εισί, και τα εμά πάντα σα εστί, και τα σα εμά…».

Τα πάντα είναι ένα αδελφοί μου. Τα πάντα ενώνονται μέσα στην αγάπη του Υιού και του Πατρός. Και μέσα από αυτήν την αγάπη, έρχεται κοντά μας η μόνη δυνατότητα σωτηρίας: ο Χριστός. Έρχεται κοντά μας Εκείνος που μας προσλαμβάνει που μας αγαπά, που μας σώζει.

Ακούσατε τις λέξεις που χρησιμοποιεί για να μιλήσει για εμάς. «Επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τον ουρανόν» για εμάς, προσεύχεται, στρέφει την αγάπη του συνέχεια προς τον Πατέρα και μας υπερασπίζεται. Μας προσλαμβάνει. Μας ενώνει. Μας αναφέρει προς τον Θεόν.

Σήμερα, αδελφοί μου, ο Χριστός, μας δείχνει τον δρόμο για την σωτηρία, για άλλη μια φορά ξεκάθαρα: Η αγάπη. Η αγάπη του Πατρός και του Υιού. Η αγάπη που πρέπει να έχουμε μεταξύ μας. Η αγάπη που πρέπει να έχουμε προς αυτόν. Η μεγάλη αγάπη που έχει για εμάς.

Πρέπει να νιώσουμε αυτήν την ενότητα. Πρέπει να αφήσουμε τον νου μας να δεχτεί αυτόν τον τρόπο ύπαρξης. «Ου περί του κόσμου ερωτώ», δεν πρέπει να νοιαζόμαστε περί του κόσμου, γιατί ο κόσμος θα εμποδίσει αυτήν μας την ενότητα. Πρέπει να ερωτούμε για Εκείνον που μας αναζητά. «αλλά περί ων δέδωκας μοι, ότι σοι εισί». Γιατί Εκείνος αδελφοί μου, δεν είναι πια στον κόσμο, αλλά εμείς είμαστε στον κόσμο. Εκείνος ήλθε κοντά στον Πατέρα και εμείς πρέπει να πάμε στον Πατέρα. Να μην αφήσουμε τίποτα να μας κρατά, να μας δένει, να μας εμποδίζει από αυτήν την ενότητα της αγάπης.

Είμαστε στον κόσμο, αλλά δεν είμαστε αυτού του κόσμου. Πώς μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό; Πώς μπορούμε να βιώσουμε την ελευθερία που μας προτείνει συνέχεια ο Χριστός;

Στο σημερινό ευαγγέλιο μας δείχνει τον δρόμο. «επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τον ουρανόν». Εκεί είναι η πατρίδα μας. Εκεί πρέπει να στρεφόμαστε συνεχώς. Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση είναι η ελευθερία μας. Σ αυτόν τον ανοιχτό διάλογο με τον Θεό. Εάν μπορέσουμε να καταλάβουμε αυτό το «σοι εισί, και τα εμά πάντα σα εστί», τότε θα νιώσουμε την μεγαλύτερη χαρά που υπάρχει. Τότε θα βγούμε από τα περιορισμένα όρια του κόσμου για να αγγίξουμε, όσο είναι δυνατόν, τα όρια της αγάπης του Θεού, τα όρια της «συνύπαρξης» με τον Θεό.

Με την δυνατότητα που μας δίνει Εκείνος που προσέλαβε το ημέτερο φύραμα. Εκείνος που προσεύχεται για εμάς: «πάτερ άγιε, τήρησαν

αυτούς εν τω ονόματι σου ω δέδωκας μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς». Να γίνουμε ένα, όπως ο Υιός και ο Πατέρας.

Να γίνουμε ένα όλοι εμείς οι πολλοί. Με τις πολλές επιθυμίες, με τις πολλές, ατέλειωτες ανάγκες. Με τον τόσο πολύ εγωισμό που μας φτωχαίνει, με τις τόσες πολλές ανάγκες.

Κι όμως σήμερα σ’ αυτό το ξεχείλισμα αγάπης από τον Χριστό για όλους εμάς, πρέπει να βρούμε τον εαυτό μας. Πρέπει να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Ότι λέει για εμάς.

Στην σημερινή γιορτή, των αγίων Πατέρων, να γιορτάσουμε αυτήν την ενότητα. Το «εμείς», ενάντια στο «εγώ». Αυτό που συμβόλισαν οι Πατέρες και αυτό για το οποίο προσεύχεται ο Κύριος μας. Να ζητήσουμε με την καρδιά μας την σωτηρία μας. Για να συμβεί αυτό που ζητά. Αυτός που τόσο πολύ μας αγάπησε. Κι αν το πετύχουμε, και αν σωθούμε, τότε θα έχουμε την χαρά. Την χαρά του Χριστού πεπληρωμένη μέσα μας.

Τότε τίποτα άλλο.

Τότε τα πάντα ένα.

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος.

 

Ένας από τους νέους λαοφιλείς αγίους της Εκκλησίας μας είναι και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος

Ήταν Ρώσσος στην καταγωγή και είχε γεννηθεί στη Ν. Ρωσία, τη σημερινή Ουκρανία, στα 1690 από ευσεβή οικογένεια. Κατατάχτηκε στον ρωσικό στρατό να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, όταν η πατρίδα του βρισκόταν σε πόλεμο με την Τουρκία (1711-1718). Ο νεαρός Ιωάννης πολεμούσε με ηρωισμό στον αυτοκρατορικό στρατό, ο οποίος είχε υποστεί ταπεινωτικές ήττες από τα ακατάβλητα τουρκικά στρατεύματα. Στη μάχη ανακατάληψης του Αζώφ πιάστηκε αιχμάλωτος, μαζί με χιλιάδες άλλους συμμαχητές του και οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, εν μέσω εξευτελισμών. Από εκεί προωθήθηκε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, στο χωριό Προκόπιο, όπου δόθηκε στην κατοχή ενός  Αγά, ο οποίος ηγείτο στρατοπέδου Γενιτσάρων. Εν μέσω πρωτοφανών εξευτελισμών και σκληρών βασανιστηρίων του ανατέθηκε να περιποιείται τα ζώα και να μένει μαζί τους στους βρώμικους από τις κοπριές στάβλους.

Ο ίδιος, έχοντας ακράδαντη πίστη στο Χριστό, θεωρούσε την παραμονή του στο στάβλο ως ευλογία, θυμίζοντάς του ότι και ο Λυτρωτής μας γεννήθηκε σε στάβλο. Επίσης δεχόταν με πλήρη ανεξικακία τις ταπεινώσεις και τα βασανιστήρια των βαρβάρων αλλοθρήσκων. Πρότυπό του ο Χριστός, ο οποίος συγχώρησε τους σταυρωτές Του! Όταν τον ξυλοκοπούσαν, τον άφηναν νηστικό για μέρες και τον ταπείνωναν, ψιθύριζε τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;» (Ρωμ.8,35). Εκτελούσε με πρωτοφανή προθυμία τις αγγαρείες που τον υπέβαλλαν οι απάνθρωποι άνθρωποι του Αγά. Απορούσαν με την υπομονή, την καλοσύνη και την ανεξικακία του και γι’ αυτό άρχισαν να μαλακώνουν την θηριωδία τους, να του δείχνουν μια κάποια συμπάθεια και να τον αποκαλούν «βελή», δηλαδή άγιο!

Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον στάβλο, για να καταπονεί το σώμα του με την κακοπέραση και με την άσκηση, μέσα στη δυσοσμία των ζώων και στα ποδοβολητά τους. Κάθε νύχτα ο στάβλος γέμιζε από τις προσευχές του Αγίου και η κακοσμία γινόταν οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον στάβλο ως ασκητήριο, και εκεί πορευόταν κατά τους κανόνες των Πατέρων, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.
Ο Άγιος Ιωάννης, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια.

Μάλιστα επέτρεψε ο Θεός να δείξει την εύνοιά Του προς τον ευσεβή Ιωάννη με ένα ασυνήθιστο θαύμα

Κάποια περίοδο πού ο αγάς – σαν ευσεβής Μουσουλμάνος – είχε φύγει σε ιερή αποδημία – προσκύνημα στη Μέκκα, ή γυναίκα του θέλησε να καλέ­σει σε φαγητό φίλους και γνωστούς για να ευχηθούν για τον ασφαλή γυρισμό και την καλή υγεία του αγά της. Καθώς έφερνε ή κυρία στους συνδαιτυμόνες το γνωστό φαγητό τής Ανατολής, το πιλάφι, στράφηκε προς τον Ιωάννη και του είπε: «Πόση χαρά θα ένιωθε, Γιοβάν, σήμερα ο αφέντης σου, αν γευό­ταν από αυτό το αγαπημένο του φα­γητό». Ό Ιωάννης με απλότητα ζήτησε ένα πιάτο με πιλάφι. Και με τη δύνα­μη τής αδιάκριτου πίστεως και θερμής προσευχής του το πιάτο θαυματουρ­γικά απεστάλη στο αφεντικό του! Οι παριστάμενοι δεν πίστεψαν. Γέλασαν… Όταν όμως μετά από καιρό επέστρε­ψε ο αγάς και έφερε πίσω το πιάτο ά­δειο με το οικόσημο τής μωαμεθανικής του οικογενείας, τότε πείστηκαν όλοι για τη δύναμη τής πίστεως του άκα­κου και φιλάγαθου και φιλάνθρωπου αυτού δούλου.

Ύστερα και από το γεγονός αυτό, το ζεύγος των κυρίων πίεζε περισσότερο τον Ιωάννη να μην κατοικεί πια στον ανθυγιεινό στάβλο και του παραχώρη­σαν δωμάτιο για να ζει με αξιοπρέπεια. Αυτός όμως και πάλι – όπως και την πρώτη φορά – ευγενικά και σταθερά αρνήθηκε. Προτίμησε να ζει ως ταπει­νός δούλος Ιησού Χριστού στο «ησυ­χαστήριο» πού τόσα χρόνια είχε αγα­πήσει μένοντας πιστός στα θελήματα του αγά του και στη διακονία και τις περιποιήσεις των άκακων και άλογων ζώων.

Έφθασε κάποτε και ή ώρα πού ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος επρό­κειτο να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αναχωρήσει για τον ουρανό. Ό Όσιος μας αρρώστησε. Παρέμενε ξα­πλωμένος με υπομονή στον ταπεινό αχυρώνα του στάβλου ευγνωμονώντας τον Θεό για όλα τα δώρα πού του είχε χαρίσει. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ότι πλησιάζει το τέλος του και ζήτησε με ισχυρό πόθο να κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια. Και επειδή υπήρχε την περί­οδο εκείνη ατμόσφαιρα μίσους από φα­νατισμένους Τούρκους ο διακριτικός και ευλαβής ιερέας π. Θεόδωρος Παπαδό­πουλος έφερε τη θεία Κοινωνία με άκρα ευλάβεια μυστικά μέσα σε ένα μήλο. Με ιερή συγκίνηση ο όσιος και ομολογητής του Χριστού Ιωάννης κοινώνησε για τελευταία φορά. Και ειρηνικά παρέδω­σε την αγνισμένη και φωτισμένη ψυχή του στον αγαπημένο του Κύριο Ιησού Χριστό.

Ήταν 27 Μαΐου του έτους 1730. Η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία σε ό­λο το Προκόπιο. Μεγάλο πένθος απλώ­θηκε σε όλη την περιοχή τής Καππα­δοκίας. Ο Ομέρ αγάς τον τίμησε και τον έκλαψε.

Στη συνείδηση όλων, Χριστιανών και Οθωμανών, ο δούλος του Θεού Ιωάννης ήταν ένας άγιος.

Οι Χριστιανοί του Προκοπίου ζήτησαν το σώμα του αγίου και το έθαψαν με μεγάλες τιμές. Στην κηδεία του έλαβαν μέρος και πολλοί Αρμένιοι και Τούρκοι, οι οποίοι είχαν μάθει για την αγία ζωή του.

Το 1733 ο ευλαβής ιερέας που κοινωνούσε τον άγιο Ιωάννη και ήξερε για τα μαρτύριά του, τον είδε στον ύπνο του, ο οποίος του αποκάλυψε πως το σώμα του δεν υπέστη φθορά και του ζήτησε να κάνουν εκταφή και να το έχουν μαζί τους στους

αιώνες για ευλογία και προστασία. Ο ιερέας δίστασε και τότε ένα ουράνιο φως είχε καλύψει τον τάφο και μια πύρινη στήλη ανέβαινε στον ουρανό. Οι πιστοί άνοιξαν τον τάφο και βρήκαν όντως απόλυτα άφθορο το σώμα του Ιωάννη, αν και είχαν περάσει τριάμισι χρόνια από την ταφή του, να ευωδιάζει! Το μετέφεραν με ευλάβεια και τιμές στο ναό τους χωριού, όπου άρχισαν να επιτελούνται θαύματα σε Χριστιανούς και αλλοθρήσκους.

Λίγο αργότερα σε σύρραξη του σουλτάνου με τον πασά της Αιγύπτου Ιμπραήμ, ο απεσταλμένος του σουλτάνου πασάς Οσμάν έδωσε διαταγή να καεί το ιερό λείψανο. Οι πιστοί με δάκρυα στα μάτια έβλεπαν να κατατρώνε οι φλόγες το θεοφόρο σώμα. Αλλά την άλλη μέρα, και ενώ είχε «χωνέψει» η φωτιά, βρήκαν το τίμιο λείψανο και πάλι άφθορο, απλά μαυρισμένο! Οι φλόγες το σεβάστηκαν! Το τοποθέτησαν σε αργυρή λάρνακα και εκείνο άρχισε και πάλι να κάνει θαύματα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους!

Οι Τούρκοι τον α­ποκαλούν «κουλέ Γιουβάν», αιχμάλωτο Ιωάννη. Με πίστη και αυτοί λαμβάνουν «το σιφά σουγιού», το νερό του αγιάσματος του. Με αυτό θεραπεύονται, ραντίζουν τα χωράφια, σταματούν οι επιδημίες. Μία δοξολογία εξέρχεται από τα χείλη όλων. Ή λάρνα­κα του Οσίου «ιατρείο δέδεικται πάσης ασθενείας». Έκθαμβος ο υμνογράφος τής Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας α­είμνηστος π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης θα γράψει: «Ιδόντες σου την βιοτήν και την πτωχείαν την πολλή οι Αγαρηνοί, Ιωάννη, σφόδρα ηύλαβήθησαν η­θών σου την σεμνότητα». Και σε δόξα­σαν. Και με μεγάλη φωνή διέδιδαν ότι είσαι φίλος και οικείος του Θεού!

Κατά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922 οι ευσεβείς κάτοικοι του Προκοπίου πήραν μαζί τους το ιερό λείψανο και το μετέφεραν με μύριους κινδύνους και περιπέτειες στην Ελλάδα. Από το λιμάνι της Μερσίνας μεταφέρθηκε στη Χαλκίδα, με έξοδα της ευσεβούς οικογένειας Παπαδόπουλου. Έμεινε εκεί ως το 1925, οπότε μεταφέρθηκε οριστικά στο Νέο Προκόπιο της Εύβοιας. Το 1930 θεμελιώθηκε περικαλλής ναός προς τιμή του. Εκεί παραμένει το τίμιο σκήνωμά του μέχρι σήμερα, σε βαρύτιμη λάρνακα και μαρμάρινη περίτεχνη θολωτή βάση.

Το Νέο Προκόπιο Ευβοίας είναι ένα από τους πλέον δημοφιλείς προορισμούς χιλιάδων πιστών από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, κι αυτό διότι μαρτυρούνται άπειρα θαύματα από τον άγιο Ιωάννη. Καραβάνια προσκυνητών καταφθάνουν καθημερινά, να περάσουν μπροστά από τη λάρνακα του αγίου. Να τον προσκυνήσουν. Να τον παρακαλέσουν για τα προβλήματά τους ή να τον ευχαριστήσουν για τα επιτελούμενα θαύματά του!

 

 

 

 

Της Αναλήψεως του Κυρίου.

 

.... Ο Ιησούς έστη εν τω μέσω αυτών και λέγει αυτοίς…..

Ο Χριστός στέκεται ανάμεσά μας, δίπλα μας. Και αν έχουμε ειρήνη και μέσα μας και μας καλεί να Τον γνωρίσουμε…. μας προσ-καλεί να τον ανα-γνωρίσουμε με ότι πιο δικό του, πιο προσωπικό…… «ίδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι Αυτός εγώ είμί…» Ο πόνος Του, η θυσία Του, αυτό που του προκάλεσε ο κόσμος…. Μας προσκαλεί και σήμερα σε αυτή την απίστευτη για εμάς υπέρβαση..! Να Τον γνωρίσουμε από τους πόδας και τας χείρας, όχι από την Δύναμή Του αλλά από Την Άκρα Ταπείνωσή Του.

Να ψηλαφήσουμε το «Αυτός εγώ ειμί» για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε εμείς. Αντίστροφα…. όχι με όλους αυτούς τους τρόπους που εμείς προσπαθούμε να δείξουμε και να επι-δείξουμε ποιοι είμαστε. Αυτό που τελικά είμαστε είναι αυτό που κρύβουμε, στους πόδας μας στας χείρας μας, τα σημάδια που αφήνει η ζωή, οι πόνοι που δώσαμε και πήραμε και ενώ δεν μπορούμε να δούμε ούτε στον εαυτό μας ούτε στον άλλο, έρχεται σήμερα ο Χριστός και απλώνει εμπρός μας Την Άκρα Του Ταπείνωση, Τον Σταυρό Του λέγοντας, Αυτός εγώ είμαι……για να σκεφτούμε κι’ εμείς ποιοι είμαστε και ποιοι ……όχι…..

Εμπρός σε αυτή την διάσταση που μας δείχνει πάντοτε ο Χριστός πάντοτε….πτοηθέντες και έμφοβοι…..πάντα τεταραγμένοι…..πάντα διαλογισμοί αναβαίνουσιν εν ταις καρδίαις υμών…. Και ο Χριστός πάντα προχωρά πρώτος, ανοίγει δρόμο στο σκοτάδι του φόβου μας.  

Έρχεται δίπλα μας σε αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας σχεδόν τόσο καλά…..Έχετε τι βρώσιμον ενθάδε; Αυτή η έγνοια μας για τι βρώσιμον, αυτή η μέριμνα μας γίνεται από τον Χριστό στιγμή κοινωνίας, μια επαφή γνώριμη σε εμάς…..οικεία…  Λαβών από εμάς αυτό που έχουμε, ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου Εκείνος μας αντιπροσφέρει όλη τη γνώση που είναι γραμμένη σε Νόμους και Ψαλμούς για να ανοίξει τον Νουν μας του συνιέναι…..

Για να μην φοβόμαστε…..για να πιστέψουμε, για να πούμε σε όλους την μετάνοια, την άφεσιν των αμαρτιών, από εδώ….σήμερα.

Για να πιστέψουμε…. και έτσι να περιμένουμε, να δεχτούμε αυτό που θα έλθει, που θα κατ-έλθει ….εξ ύψους….

Πρώτα όμως, σήμερα, αδελφοί μου, θα ολοκληρώσουμε αυτό το «είναι συν υμίν», αυτή η πορεία του Ιησού μαζί μας, ολοκληρώνεται σήμερα….μας τα έδειξε όλα….και εμπρός στα μάτια μας, εν τω ευλογείν ημάς, αναφέρεται εις τον ουρανόν……

Όσοι το είδαν αυτό, θα νιώσουν σήμερα χαράν μεγάλην, με αυτήν την μεγάλη χαρά θα επιστρέψουν ο καθ΄ ένας στην δική του Ιερουσαλήμ. Όσοι τα είδαν όλα αυτά, όλες αυτές τις ημέρες, σε όλες αυτές τις εκκλησιαστικές μας εορτές, μέσα σε αυτό τον ταραγμένο και συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, θα παραμείνουν…. δια παντός εν τω ιερώ αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν.

Αμήν

Καλή μας Πεντηκοστή!!!

 

 

 

Όσιος Ευμένιος ο Σαριδάκης.

 

Όσιος Ευμένιος ο Σαριδάκης, ο άγιος φίλος των λεπρών.

Ο Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, γόνος φτωχής και πολυμελούς οικογένειας, γεννήθηκε στο ορεινό χωριό στα νότια του νομού Ηρακλείου Κρήτης, στην Εθιά, την Πρωτοχρονιά του 1931.

Οι γονείς του, άνθρωποι απλοί και πιστοί, Γεώργιος και Σοφία Σαριδάκη, είχαν οκτώ παιδιά και ο μικρότερος ήταν ο Ευμένιος, του οποίου το βαπτιστικό όνομα ήταν Κωνσταντίνος.

 Τα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Σε ηλικία δύο ετών μόλις, ο Κωνσταντίνος μένει ορφανός, καθώς κοιμήθηκε αιφνίδια ο πατέρας του. Οι στερήσεις, οι κακουχίες είναι πολλές, δυσβάσταχτες. Όμως, η οικογένειά του αντιστέκεται, παλεύει, αγωνίζεται καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο.

Κάποια φορά, όταν ο Παππούλης ήταν μικρό παιδί ακόμη, πέθανε στο χωριό τους ένα κοριτσάκι οκτώ-εννέα ετών. Οι γονείς και οι συγγενείς του κοριτσιού έκλαιγαν απαρηγόρητοι για τον χαμό του παιδιού τους. Ο Παππούλης μας έλεγε σχετικά:

«Κάποτε, είχε πεθάνει ένα κοριτσάκι και περνούσε από μπροστά μας η νεκρώσιμη πομπή. Πέρασαν μπροστά κι από την δική μας αυλή. Έτσι έκαναν τότε. Έκαναν την βόλτα, για να γίνει πιο επίσημη η κηδεία. Έκλαιγαν όλοι κι εγώ έβλεπα τα στολίδια, πολλά στολίδια, που είχε το φέρετρο. Κι αυτοί έκλαιγαν. Κι εγώ έτρεχα κι έβλεπα τα στολίδια, που είχε το φέρετρο. Ήμουν έξι-επτά χρόνων τότε. Δεν είχα δει καλύτερα και ωραιότερα στολίδια. Οι άλλοι έκλαιγαν κι εγώ χαιρόμουν, που έβλεπα τα στολίδια. Έβλεπα τα στολίδια και χαιρόμουν. Μου άρεσαν. Δεν ήταν στολισμένα από τους ανθρώπους, όμως εγώ τα έβλεπα έτσι. Στολίδια… στολίδια… όχι ότι τα έβαλαν οι άνθρωποι. Κι αυτοί έκλαιγαν, που έχασαν το παιδί, κι εγώ έβλεπα τα στολίδια, που είχε πάνω του, τα στολίδια του Θεού, και χαιρόμουν».

Σε ηλικία μόλις 17 ετών, ο έφηβος πλέον Κωνσταντίνος καταφεύγει στη Μονή του Αγίου Νικήτα, ένα μοναστήρι στα νότια της Κρήτης, όπου και εκάρη μοναχός, γύρω στα είκοσί του χρόνια, λαμβάνοντας τ᾿ όνομα Σωφρόνιος.

Υπηρέτησε στο στρατό (παρουσιάσθηκε στο Μεγάλο Πεύκο, 24 Ιανουαρίου 1954), όπου και διαγνώσθηκε με την ασθένεια της λέπρας.

Όταν έμαθε ότι έπασχε από λέπρα, έλεγε: «Χάρηκα πάρα πολύ». «Ναι, με γέμισε απέραντη χαρά. Όσο πιο μεγάλη ασθένεια, τόσο πιο μεγάλος σταυρός, τόσο πιο μεγάλη Ανάσταση. Και είπα: Πω, πω, πω, μεγάλο δώρο μου έδωσες, Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ, Χριστέ μου, που μου έδωσες μεγάλο σταυρό. Θα έχω μαζί Σου μεγαλύτερη συμμετοχή στα Πάθη Σου, αλλά και μεγαλύτερη συμμετοχή στην Ανάστασή Σου».

Το αποτέλεσμα ήταν να νοσηλευτεί στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αθηνών, όπου αν και θεραπεύτηκε παντελώς, παρέμεινε από πνευματικό φιλότιμο, διακονώντας τους λεπρούς ασθενείς, τους «δικούς του ανθρώπους και φίλους», ως συνήθιζε να υποστηρίζει.

Εκεί, σε ένα μικρό κελλάκι, δίπλα στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων όπου έψελνε, ο μοναχός Σωφρόνιος εγκαταβίωνε οσιακά, μοναχικά, απέριττα, υπηρετώντας και περιποιούμενος τις πληγές και τις, εκ των πραγμάτων, πολλές και «δύσκολες» ανάγκες των άλλων λεπρών ασθενών.

Όταν έκλεισε το Λεπροκομείο της Χίου, τού έστειλε ο Άγιος Άνθιμος τον Οσιώτατο μοναχό Νικηφόρο, τυφλό και παράλυτο. Ο πατήρ Σωφρόνιος τον υπηρέτησε με όλη του την ψυχή και καρδιά και τον είχε πνευματικό πατέρα και οδηγό. Το 1975, σε ηλικία 44 ετών, ο μοναχός Σωφρόνιος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και πήρε το όνομα Ευμένιος.

Από τότε, ως ιερέας πλέον και έως το 1999, ο π. Ευμένιος, στο Νοσοκομείο Λοιμωδών, διακρίθηκε ως πνευματικός, εξομολογώντας χιλιάδες πνευματικά του παιδιά που, όχι τόσο στην αρχή, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και ο Γέροντας γινόταν γνωστός, προσέτρεχαν δίπλα του, κάτι να ωφεληθούν, κάτι να γευθούν από το οσιακό και γεμάτο θυσιαστική αυταπάρνηση παράδειγμα του βίου του.

Από της θέσεως αυτής, του πνευματικού, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, ο Γέροντας Ευμένιος διετέλεσε ένα τεράστιο ποιμαντικό, κατηχητικό, φωτιστικό, εξομολογητικό και ιεραποστολικό έργο.

Νέοι άνθρωποι αλλά και μεγαλύτεροι, ασθενείς και λεπροί, κληρικοί και λαϊκοί επισκέπτονταν καθημερινά τον «ασκητή» ιερομόναχο του Νοσοκομείου Λοιμωδών. Και πόσους δεν στήριξε, πόσους δεν συνέτρεξε, για πόσους δεν ξενύχτησε προσευχόμενος και παρακαλώντας τον Θεό να οικονομήσει προς το ψυχικό συμφέρον τους! Όλοι κάτι να πάρουν, κάτι ν᾿ ακούσουν, κάτι να διδαχθούν από τον ταπεινό και χαρισματικό π. Ευμένιο.

Ο Γέροντας αγαπούσε όλο τον κόσμο, κάθε άνθρωπο προσωπικά, και ήταν ένας ιδιαίτερα γελαστός άγιος – το τρανταχτό γέλιο του ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του – όπως και πολλές φορές έβγαινε από το Ιερό, κατά τη λειτουργία, με τα γένια του βρεγμένα από δάκρυα, αφού προσευχόταν για όλους τους πονεμένους και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας και είχε προφανώς και το χάρισμα των δακρύων.

Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Η εξόδιος Ακολουθία εψάλη εις τον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, τον οποίο διεκόνησε η αγιότητά του με περίσσια αυταπάρνηση.

Τάφηκε, την επόμενη μέρα, σύμφωνα με την επιθυμία του, στον τόπο που γεννήθηκε (στην Εθιά).

Ο Γέροντας Ευμένιος, άφησε πίσω του μια πλούσια πνευματική παρακαταθήκη. Μια παρακαταθήκη που είχε κεντρική αναφορά την έννοια του προσώπου, του ανθρωπίνου προσώπου, του κάθε προσώπου. Μια παρακαταθήκη που μετουσίωνε το ευαγγελικό μήνυμα σε ορθοπραξία, σε μια αδιάλειπτη και απροϋπόθετη διακονία του άλλου!

Ο άγιος Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».

 Την Πέμπτη, 14 Απριλίου 2022, η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την τακτική συνεδρία της, προχώρησε στην Αγιοκατάταξη του Γέροντα Ευμενίου Σαριδάκη.

 

Κυριακή του Τυφλού.

 

Εκ του κατά Ιωάννη

«Καθένας από εμάς έχει έναν εσώτερο χώρο. Έχουμε όλοι μέσα μας έναν κρυφό σκοτεινό χώρο, ένα κλειδωμένο δωμάτιο, φτιαγμένο από αγάπη, έναν εσώτερο παράδεισο. Όμως οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε την ύπαρξή του μέσα μας.»

Τυφλοί εκ γενετής, πορευόμαστε με μία εσωτερική κενότητα, ορφανοί από αγάπη, μη βλέποντες, αφού το φως δεν φθάνει μέσα μας, περνάει από τα μάτια μας αλλά δεν φθάνει σε αυτόν τον εσωτερικό χώρο, στο γαμήλιο κοιτώνα, που το φως συναντά την ψυχή μας, την κάθε ψυχή και την φωτίζει.

Η όραση είναι εσωτερική υπόθεση, δεν εξαρτάται από τα μάτια. Με την ψυχή βλέπουμε, με αυτήν κατανοούμε τι βλέπουμε. Και επειδή το φως περνάει μέσα από τα μάτια αλλά βρίσκει άδειο το δωμάτιο στα μύχια της ύπαρξής μας, λείπει η ψυχή και τότε στον άνθρωπο γεννιέται ένας πόνος. Ζει σαν τυφλός, εκ γενετής. Και ακόμα και αυτοί οι μαθητές του Χριστού θεωρούν την τυφλότητα αποτέλεσμα αμαρτίας.

«Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος, ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθεί;» Μα ο Χριστός αποκαλύπτει ότι όλα συμβαίνουν «ίνα φανερωθεί το έργο του Θεού εν αυτώ».

Τα πάντα γύρω μας είναι φανέρωση του Θεού, αρκεί να το δούμε. Η φύση είναι ένα βιβλίο γραμμένο από το Θεό για να Τον γνωρίσουμε, τα γεγονότα της ζωής μας διαδρομές προς Αυτόν. Παντού ο Κύριος έχει αφήσει ένα γράμμα για εμάς να το διαβάσουμε.

Και εμείς τυφλοί εκ γενετής, βλέπουμε αλλά δεν βλέπουμε.

Οι γείτονες του τυφλού της παραβολής, που τόσα χρόνια τον έβλεπαν, ξαφνικά δεν είναι σίγουροι εάν είναι αυτός, δεν πιστεύουν στα μάτια τους, δεν βλέπουν, το θαύμα τους τυφλώνει.

Οι φαρισαίοι, αντί για την υγεία και τη σωτηρία των συνανθρώπων τους, προτιμούν να δουν την κατάλυση του Σαββάτου, αρνούμενοι την εγγύτητα του Θεού. Ακόμα και οι γονείς του τυφλού παραβλέπουν τη σωτηρία του παιδιού τους από φόβο. Δεν βλέπουν ποιος τον θεράπευσε.

Όλοι αυτοί βλέπουν αλλά δεν βλέπουν.

Όσο τα μάτια μας θα μένουν ορφανά, έτσι θα είμαστε όλοι μας, τυφλοί εκ γενετής. Όσο ο εσώτερος χώρος, ο θάλαμος της ψυχής μας θα μένει σκοτεινός, τίποτα δεν θα βλέπουμε. Και αυτό μας δίνει ένα αίσθημα μεγάλης μόνωσης, γιατί εκεί δεν κατοικεί το φως, δεν έχουμε αφήσει να μπει ο Νυμφίος της ψυχής μας, λείπει ο φίλος μας. Και όταν ο χώρος αυτός είναι άδειος από Χριστό, γεμίζουμε μοναξιά, φόβο, μελαγχολία και ανία. 

«Μπορεί να έχεις μεγάλη περιουσία και πολλά πλούτη, τραπεζικούς λογαριασμούς που σε εξασφαλίζουν, το σπίτι σου μπορεί να έχει τα πάντα, αλλά μέσα σου μπορεί ακόμα να παραμένεις άδειος. Αν ο Θεός δεν είναι εκεί, ο πικρός άνεμος της μοναξιάς φυσά μέσα από εσένα. Κάποιες νύκτες, η ψυχή στερημένη για τόσο πολύ χρονικό διάστημα από το χάδι του Θεού, ξυπνά τρομοκρατημένη από την ίδια της τη μοναξιά, καταμεσής της νύκτας και θρηνεί...» την τυφλότητά της. Γι’ αυτό όσο και όταν έρχεται ημέρα, ας εργαζόμαστε τα έργα της ημέρας, γιατί, όταν πάλιν, μέσα μας, θα νυχτώνει, ουδείς δεν δύναται να εργασθεί.

Όταν ο Χριστός είναι στον κόσμο μας, Αυτός είναι το φως. Αυτός ξαναπλάθει την Δημιουργία. Πτύει χαμαί και παίρνοντας πηλό, τον πηλό με τον οποίον αιώνες πριν μας έφτιαξε και μας ξαναφτιάχνει. Με την δική του ενανθρώπιση. Κάποτε φύσηξε σε αυτόν τον πηλό και του έδωσε ζωή και τώρα «πτύει» ανακατεύεται ο ίδιος και μας δίνει το φως μας αφού Αυτός είναι το φως του κόσμου.

Και όταν όλοι εμείς τυφλοί εκ γενετής, γείτονες τυφλών, γονείς τυφλών, φαρισαίοι τυφλοί, θα δούμε πραγματικά, τότε θα ζητήσουμε να τον γνωρίσουμε. Πρώτα θα Τον δούμε και ύστερα σαν φίλος προς φίλο θα τον ρωτήσουμε: «Και τις εστίν, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις Αυτόν;» Και το θαύμα της ύπαρξής μας θα ολοκληρωθεί όταν η ψυχή μας θα ακούσει: «και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου, εκείνος εστίν». Είναι η συγκλονιστικότερη στιγμή της ζωής όλων ημών των εκ γενετής τυφλών.

Όχι όταν θα αναβλέψωμεν, αλλά όταν θα δούμε το πραγματικό φως του κόσμου τούτου.

Και τότε, βλέποντες, θα πούμε : «Πιστεύω, Κύριε» και πεσόντες θα προσκυνήσωμεν Αυτόν που εωράκαμεν και ακούσαμεν λαλών μεθ’ υμών.

Αμήν.

 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

 

Πόσο εύκολο είναι να αναβλέψει τυφλός!....

Πόσο δύσκολο όμως είναι να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο που βλέπουμε  τον κόσμο γύρω μας.

Τον τρόπο που σκεπτόμαστε, τον τρόπο που αναλύουμε, που κρίνουμε τον κόσμο γύρω μας. Να αλλάξουμε, δηλαδή, τον τρόπο που εργάζεται ο Νους μας. Πόσο δύσκολη είναι, δηλαδή, η Μετάνοια…..

Ενώ ο Θεός εύκολα πλάθει και αναπλάθει τη κτίση γύρω μας, ποιεί πηλόν εκ του πτύσματος και μας λέγει: «’Υπαγε νίψαι εις την κολυμβήθρα του Σιλωάμ…..» πηγαίνουμε και επιστρέφουμε…. Βλέποντες! Τόσο απλό…..

Όμως ο Νους επιμένει στους δικούς του συσχετισμούς….. «Τις ήμαρτεν;» Ποιος πταίει…. Ποιος εκτός από εμάς…. βλέπουμε τον πρότερον τυφλό, αυτόν που κάθε ημέρα βλέπαμε προσετώντα και αναρωτιόμαστε …. «ούτος εστίν ή άλλος όμοιος αυτώ εστίν:»

Αρνούμαστε με επιμονή να δούμε το θαύμα. Ο Φαρισαίος που θρέφω μέσα μου έχει πάρει τις δικές του αποφάσεις….. ότι το Σάββατο ου τηρεί, ότι άνθρωπος αμαρτωλός τοιαύτα σημεία ποιεί….

Τα μάτια μας βλέπουν τα θαύματα του Θεού γύρω μας και μέσα μας αλλά ο Νους μας έχει από πριν αποφασίσει για τα πάντα και για όλους. Εύκολα θα μας πει για τον άλλον…..εν αμαρτίαις συ εγεννήθης όλος και συ διδάσκεις ημάς;….  Αυτό το «όλος» είναι η βάση της πλάνης μας. Γενικεύουμε……εύκολα…

Ποτέ ο άνθρωπος δεν είναι «όλος» στην αμαρτία. Διότι είναι έργο του Θεού….. Ο Θεός πλάθει, αναπλάθει και συγχωρεί. Εμείς επιμένουμε σε γενικεύσεις, διότι ο άλλος δεν τηρεί το Σάββατο, διότι δεν κάνει αυτό που κάνουμε εμείς, γιατί δεν αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του άλλου το πρόσωπο του Χριστού. Και έτσι δεν βλέπουμε τίποτα. Ή μάλλον βλέπουμε όλα αυτά που ο Νους μας υπαγορεύει. Σχεδόν πάντα….. αρνητικά.

Και εκβάλουμε έξω, την Αλήθεια. Και βέβαια και όποιον την φανερώνει…..Και ποιος φανερώνει την Αλήθεια εμπρός μας; Ο άλλος, ο συνάνθρωπος…..ίνα φανερωθεί τα έργα του Θεού εν αυτώ….

Ο συνάνθρωπος, ο ελλιπής, ο τυφλός, ο παράλυτος, η Σαμαρείτης, ο διαφορετικός από εμένα, που δίπλα μας προσαιτεί, ή περιμένει Άνθρωπον ή ελπίζει κι εμείς οι γείτονες δεν βλέπουμε. «Ουχ ούτος εστίν ο καθήμενος και προσαιτών…. άλλος όμοιος αυτώ εστίν….» δεν είναι άλλος, είναι όμοιος με εμάς, είναι ο εαυτός μας……

Και όλοι έτσι, τυφλοί, κρίνουμε…..

Αλλά, θα αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον άλλο, μόνον όταν θα δούμε τον Χριστόν…. Το μόνο μόνο που χρειάζεται το «τις εστί, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν;»  Να εγκαταλείψουμε τις βεβαιότητες μας, αυτές που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ο άλλος είναι…….άλλος. αυτές που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι «ουκ έχουμε άνθρωπο….», αυτές που μας κάνουν να απαντάμε: «Ουκ έχω….»

Ο Νους που μας τυφλώνει και δεν βλέπουμε τι υπάρχει γύρω μας και μέσα μας και μας οδηγεί συνέχεια σε αυτό που μας λείπει, που μας πείθει ότι μας λείπει, σε αυτό που δεν είναι οι άλλοι και όχι σε αυτό που όντως είναι….

Και η όραση η αληθινή επανέρχεται μόνον όταν κοιτάξουμε πραγματικά στο πρότυπό μας που στέκει εμπρός μας που « και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου εκείνος εστίν….»

Στέκει εμπρός μας, αδελφοί, ο καταλύων το Σάββατο και απ’ αυτό που είμαστε, πλάθει πηλόν, μας οδηγεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ να νιφτούμε, μιλά μαζί μας. Εμπρός μας.

Πιστεύω, Κύριε και προσκυνώ σε………

Και τότε θα δούμε……

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μια επιτακτική ανάγκη.

 

Σέ κάθε θρησκεία η λατρεία προσδιορίζει τις σχέσεις ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό. Ο άνθρωπος που πιστεύει, αισθάνεται πηγαία την ανάγκη να λατρεύει τον Θεό και να προσεύχεται σ' Αυτόν. Όσο μάλιστα πιο δυνατή είναι η πί­στη, τόσο πιο μεγάλη είναι και π ανάγκη για προσευχή. Εξάλλου η πίστη ενός ανθρώπου υποστη­ρίζεται και ενισχύεται από την πί­στη των άλλων. Σ' αυτό έγκειται η σημασία της λειτουργίας και της κοινής λατρείας του Θεού. Της λατρείας που, σύμφωνα με τη βιβλική αντίληψη, έχει έντονο κοινοτικό χαρακτήρα. Αποτελεί τη στάση και την προσφορά του πιστεύοντος λαού προς τον ζώντα και αληθινό Θεό που αποκα­λύπτεται μέσα στο χρόνο και την ιστορία.

Στη λατρεία, την προσκύνη­ση και την κοινή προσευχή προς τον Θεό, αναφέρεται και ο θαυ­μαστός διάλογος του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα γυναίκα, την κατοπινή αγία και ισαπόστολο Φωτεινή.

Στην είσοδο της μεγάλης πύλης της Σαμάρειας την Συχάρ ή την εξελληνισμένη Νεάπολη, υπήρχε η περί­φημη πηγή του Ιακώβ .Η πηγή Ιακώβ εθεωρείτο τόπος ιερός γιατί εκεί έγι­νε από τον Θεό η συμφιλίωση των φυλών του Ισραήλ. Ακριβώς σ' αυτή την πηγή γίνεται και η συνάντηση του Ιησού Χριστού με τη Σαμαρείτιδα γυναίκα, σημείο μιας νέας συμφιλίω­σης, λαών, εθνών και θρησκειών. Στη σχετική διήγηση για την Σαμαρείτιδα γυναίκα, ο ευαγγελιστής Ιωάννης την περιγράφει ως μία γυναίκα μειωμένης ηθικής εκτίμησης, αφού πέντε άνδρες είχε ως τη στιγμή που συνάντησε τον Ιησού και ο τελευταίος που ζούσε μαζί της δεν ήταν και αυτός νόμιμος σύζυγος. Στο Ευαγγέλιο παρουσιάζε­ται, έτσι, ως «τύπος» του πεπτωκότα κόσμου. Αυτή είναι η μια πλευρά.

Οι ηθικοί κανόνες ήταν πολύ ισχυροί για τον Ιουδαϊσμό. Η πορνεία και η μοι­χεία καταδικάζονταν πολύ αυστηρά από τον Νόμο και γι' αυτό δεν επιτρεπόταν στους πιστούς καμιά επαφή με τον κόσμο των αμαρτωλών.

Η άλλη πλευρά είναι ότι η Σαμαρείτιδα εκπροσωπεί τον αλλόφυλο και αλλοεθνή κόσμο που κατά κανό­να ήταν και αλλόθρησκος, δηλαδή ένας κόσμος ειδωλολατρικός.

Ο Ιησούς διαβαίνοντας δια μέσου της Σαμάρειας αποκαθιστά την ενότη­τα της δημιουργίας και φέρνει τούς λαούς και τα έθνη σε συμφιλίωση, ανεξάρτητα από την έννοια της διάκρισης του έθνους, της φυλής και της θρησκείας. Το εθνικό και θρησκευ­τικό φράγμα γκρεμίζεται και τα πριν διεστώτα  ενοποιούνται. Έχουμε μια υπέρβαση όλων των διαφορετικών μορφών της ιστορίας και της ζωής. Ο Ιησούς δεν είναι ένας ζηλωτής Ραββί και θρησκευτικός διδάσκαλος που συμβάλλει σ' αυτή την διαιρετότητα και στον διχασμό του κόσμου. Με το κήρυγμα του και το έργο του είναι ο κήρυκας της αγάπης και της συμφιλίωσης όλων. Ο Ιησούς διαλέγεται με όλους. Στο πρόσωπο της Σαμαρείτιδας διαλέγεται και με τον πεπτωκότα και αμαρτωλό κό­σμο και αυτόν τον απερριμένο τον σώζει τελικά.

Αυτή η αμαρτωλή γυναίκα, που εμφανίζεται μπροστά στον Ιησού και προσπαθεί να αντλή­σει νερό από το πηγάδι σαν μια απαίδευτη και αγράμματη υπηρέτρια, μας εκπλήσσει με τα ενδιαφέροντά της και το πε­ριεχόμενο των ερωτήσεων της.

Ο Ιησούς παίρνοντας αφορμή από το ερώτημα που του έθεσε η Σαμαρείτιδα για τον ενδεδειγ­μένο τόπο λατρείας του Θεού, θα προσδιορίσει με ελάχιστες λέξεις την ουσία τής λατρείας και τα θεμελιώδη εκείνα γνω­ρίσματα της, πού την καθιστούν ευάρεστη μπροστά στον Θεό.

Έτσι κλείνει το κεφάλαιο της αρχαίας λατρείας και στη ζωή  των ανθρώπων εισάγεται μια καινούργια, λατρεία πνευμα­τική και αληθινή. «Έρχεται ώρα και νυν εστίν, ότε οι αληθινοί ηροσκυνηταί  προσκυνήσουσι τω Πατρι εν πνεύματι και αληθείσ».

Ο Κύριας θα αποκαλύψει ότι χρι­στιανική λατρεία είναι κοινωνία και ένωση του ανθρώπου με τον Θεό «εν προσώπω Ιησού Χριστού». Είναι το ξεχείλισμα της αγάπης και της ευγνωμοσύνης μας. Ο αίνος των χειλέων και η δοξολογία τής καρδιάς μας. Η εναπόθεση της υπάρξεώς μας στα χέ­ρια του Θεού- στην πρόνοια, την αγά­πη και την πατρική φροντίδα Του.

Κέντρο τής χριστιανικής λατρείας είναι π προσφορά της θυσίας του Χρι­στού για τη σωτηρία μας «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Με τη θυσία του Χριστού τερματίζεται η αρχαία λατρεία του Ισραήλ, που ήταν προορισμένη να εκφράσει και να διασώσει την ταπεινή και ελπιδοφόρα προσδοκία της σωτηρίας. Η σωτηρία, χάρη στη θυσία που ο Ιησούς Χριστός προσέφερε πάνω στο θυσιαστήριο του σταυρού, είναι πλέον πραγματικότητα. Και ο άνθρωπος μπορεί να λάβει τους καρπούς αυτής της Θυσίας μετέχοντας στη θεία Ευχαριστία.

Μέσα στο χρόνο, στο παρόν, πραγματοποιείται η κοινωνία μας με τον Θεό, η οποία μας προετοιμάζει για την αιώνια και πλήρη κοινωνία του ουρανού. Η ευχαριστιακή κοινωνία, το κέντρο της νέας λατρείας και η δίοδος για τη νέα ζωή, είναι η «εικών» και το «σημείον» της ουράνιας κοινωνίας και το μέσο για την επίτευξή της.

Λατρεύω τον Θεό «εν πνεύματι» σημαίνει του αφιερώνω την ύπαρξή μου, τη σκέψη μου, την καρδιά μου, τη θέληση μου. Προσηλώνομαι και ανταποκρίνομαι ολόθυμα στην αγάπη Του. Αναδεικνύω την ύπαρξή μου θυσιαστήριο και ναό συνεχούς δοξολογίας του θεϊκού μεγαλείου Του. Επιδιώκω συνεχώς να επαναλαμβάνω μυστικά μέσα στην καρδιά μου την κραυγή του αγαπητού Υιού Του «αββά ο πα­τήρ». Πνευματική λατρεία είναι εκείνη που δεν εξαρτάται και δεν περιορίζεται σε εξωτερικές ενέργειες και τύπους μόνο, αλλά ανα­βλύζει από την ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου. Προσφέρεται «δια της ψυχής και της του νου  καθαρότητος», όπως ερμηνεύει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η τυπο­λατρία που χαρακτηρίζει, συνήθως τους εκ συνηθείας θρησκευτικούς ανθρώπους, δεν είναι ούτε αλη­θινή ούτε πνευματική, άρα δεν έχει πνευματικά αποτελέσματα.

Το δεύτερο γνώρισμα της νέας λατρείας που επεσήμανε στη Σαμαρείτιδα ο Κύριος είναι το «εν αλήθεια». Προσκύνηση και λατρεία του Πατρός αληθινή. Λατρεία αληθινή σημαίνει πραγματική λατρεία. Η δυνατότητα να λατρεύουμε αληθινά οι άνθρωποι τον Θεό μας εξασφαλίστηκε με την ενανθρώπηση και τη θυσία του Χριστού. Μας γνωστοποίησε το σχέδιο της σωτηρίας μας. Προσέφερε αυτή τη σωτηρία με τη σταυρική θυσία και την ένδοξη Ανάσταση Του Έτσι ο ένδοξος Χριστός είναι μυστηριωδώς παρών ανάμεσα μας. Μας παρέχει τη δυνατό­τητα να κοινωνούμε το σώμα και το αίμα Του και να γινόμαστε με τη συμ­μετοχή μας αυτή όλοι ένα και μόνο σώμα, που δοξάζει τον Πατέρα «εν Χριστώ» δια του Αγίου Πνεύματος.

Για τούς χριστιανούς που έχουν τη δυνατότητα να λατρεύουν αληθινά τον θεό, σημειώνει ο Απόστολος Παύλος: «Ημείς έσμεν η περιτομή, οι Πνεύματι Θεού λατρεύοντες και καυχώμενοι εν Χριστώ Ιησού».

Η διαπίστωση ότι «εν πνεύματι και αλήθεια δει προσκυνείν» τον Θεό μας αφυπνίζει και μας υπενθυμίζει ότι ο τρόπος που λατρεύουμε τον Θεό δεν μπορεί να έχει σχέση με την ψεύτικη ικανοποίηση της συνειδήσεώς μας, με την επιφανειακή τήρηση του γράμματος, με τον ποσοτικό υπολογισμό των πράξεων μας,  με την ωφελιμιστική σκέψη της αμοιβής. Δεν μπορεί να έχει σχέση με την τυποποίηση της στάσεως μας απέναντι στον Θεό μέσα σε καθιερωμένες και ξηρές λέξεις ή εκφράσεις, χωρίς τη βίωση του περιεχομένου τους.

Το «εν πνεύματι και αληθεία» ση­μαίνει ζωή εν Χριστώ και ζωή εν Αγίω Πνεύματι. Με άλλα λόγια δηλώνει συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας· μιας Εκκλησίας που αποτελεί ζωντανό σώμα Χριστού και όχι οργανισμό νεκρού γράμματος. Είναι μεγάλος ο κίνδυνος εγκλωβισμού στο ψέμα του νεκρού θρησκευτικού τύπου. Το πνεύμα της αλήθειας μας οδηγεί σε μια υγιή θρησκευτικότητα, μακριά από τη συνειδητή ή ασυνείδητη ικα­νοποίηση ενός «δικού μας» κοσμικού πνεύματος, που μπορεί να βρίσκεται σε φρικτή πλάνη.

Αδέλφια μου, ο Θεός και όλη η αλήθεια περί Θεού δεν είναι μια ανακάλυψη του ανθρώπου, αλλά αποκά­λυψη του Ίδιου του Θεού σ' εκείνους  που   είναι   άξιοι   της  αποκαλύψεως!

Αυτό το βλέπουμε καθαρά στην Αγία Γραφή και στους βίους των αγίων οι οποίοι είναι «επιστολή Χριστού». Ο Θεός αποκαλυπτόμενος στον άνθρω­πο του χαρίζει την γνώση και αυτή η γνώση του Θεού συνεπάγεται την σω­τηρία του ανθρώπου. Ό Κύριος είπε στους Ιουδαίους, ότι «εάν μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμί, αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών». Δηλαδή η παρου­σία του Χριστού ως «εγώ ειμί» είναι η πραγματική ζωή για τον άνθρωπο, ενώ η άγνοια του Θεού συνιστά τον θάνατο του ανθρώπου.

Στην Σαμαρείτιδα ο Κύριος απεκάλυψε τον Εαυτό Του και αυτό είχε ως αποτέ­λεσμα την σωτηρία της.

Στην συζήτηση πού είχε ο Χριστός με την γυναίκα στην πηγή του Ιακώβ απεκάλυψε τον τρόπο της αληθινής λατρείας του Θεού.

Ο Χριστός δίνει στη Σαμαρείτιδα το Άγιο Πνεύμα, που είναι πνεύμα σωτήριο, πνεύμα ανεξά­ντλητης ζωής, πνεύμα δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως, πνεύμα καθάρσεως, πνεύμα ανεξάντλητης ζωής, πνεύμα αγάπης. Όποιος δεχθεί αυτό το Πνεύμα γίνεται πνευματοφόρος. Όποιος δεχθεί το Πνεύμα στη ζωή του, οδηγείται και στη σωστή λατρεία του Θεού.

Αδέλφια μου, οι δύο λέξεις «πνεύμα» και «αλήθεια», που χρησιμοποίησε ο Κύριος μας, μας οδηγούν στην πιο υψηλή διατύπωση περί του Θεού και περί του τρόπου λατρείας του. Το Άγιο Πνεύμα είναι το δώρο του Θεού που προσφέρεται δια του Χριστού στην ανθρωπότητα. Η αλή­θεια από την άλλη πλευρά, δεν είναι κατάκτηση νοητικής δυνάμεως του ανθρώπου, αλλά αποκάλυψη Θεού. Η αλήθεια δεν είναι μια ιδέα, αλλά πρόσωπο. Είναι μια ζωή, πού θυσιά­ζεται για να ζωοποιήσει τον άνθρωπο. Και αυτό το πρόσωπο είναι ο Αναστημένος Χριστός, που συνάντησε η Σαμαρείτιδα.

Αδέλφια μου, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος  μέσα σ' έναν απνευμάτιοτο κόσμο είναι σήμερα μια επι­τακτική ανάγκη και ένα διαχρονικό ζητούμενο. 

Της Κατερίνας Τσακίρη.