Όσιος Ευμένιος ο Σαριδάκης, ο άγιος φίλος των λεπρών.
Ο Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, γόνος φτωχής και
πολυμελούς οικογένειας, γεννήθηκε στο ορεινό χωριό στα νότια του νομού
Ηρακλείου Κρήτης, στην Εθιά, την Πρωτοχρονιά του 1931.
Οι γονείς του, άνθρωποι απλοί και πιστοί, Γεώργιος και
Σοφία Σαριδάκη, είχαν οκτώ παιδιά και ο μικρότερος ήταν ο Ευμένιος, του οποίου
το βαπτιστικό όνομα ήταν Κωνσταντίνος.
Τα παιδικά του
χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Σε ηλικία δύο ετών μόλις, ο Κωνσταντίνος μένει
ορφανός, καθώς κοιμήθηκε αιφνίδια ο πατέρας του. Οι στερήσεις, οι κακουχίες
είναι πολλές, δυσβάσταχτες. Όμως, η οικογένειά του αντιστέκεται, παλεύει,
αγωνίζεται καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο.
Κάποια φορά, όταν ο Παππούλης ήταν μικρό
παιδί ακόμη, πέθανε στο χωριό τους ένα κοριτσάκι οκτώ-εννέα ετών. Οι γονείς και
οι συγγενείς του κοριτσιού έκλαιγαν απαρηγόρητοι για τον χαμό του παιδιού τους.
Ο Παππούλης μας έλεγε σχετικά:
«Κάποτε, είχε πεθάνει ένα κοριτσάκι και
περνούσε από μπροστά μας η νεκρώσιμη πομπή. Πέρασαν μπροστά κι από την δική μας
αυλή. Έτσι έκαναν τότε. Έκαναν την βόλτα, για να γίνει πιο επίσημη η κηδεία.
Έκλαιγαν όλοι κι εγώ έβλεπα τα στολίδια, πολλά στολίδια, που είχε το φέρετρο.
Κι αυτοί έκλαιγαν. Κι εγώ έτρεχα κι έβλεπα τα στολίδια, που είχε το φέρετρο.
Ήμουν έξι-επτά χρόνων τότε. Δεν είχα δει καλύτερα και ωραιότερα στολίδια. Οι
άλλοι έκλαιγαν κι εγώ χαιρόμουν, που έβλεπα τα στολίδια. Έβλεπα τα στολίδια και
χαιρόμουν. Μου άρεσαν. Δεν ήταν στολισμένα από τους ανθρώπους, όμως εγώ τα
έβλεπα έτσι. Στολίδια… στολίδια… όχι ότι τα έβαλαν οι άνθρωποι. Κι αυτοί
έκλαιγαν, που έχασαν το παιδί, κι εγώ έβλεπα τα στολίδια, που είχε πάνω του, τα
στολίδια του Θεού, και χαιρόμουν».
Σε ηλικία μόλις 17 ετών, ο έφηβος πλέον Κωνσταντίνος
καταφεύγει στη Μονή του Αγίου Νικήτα, ένα μοναστήρι στα νότια της Κρήτης, όπου
και εκάρη μοναχός, γύρω στα είκοσί του χρόνια, λαμβάνοντας τ᾿ όνομα Σωφρόνιος.
Υπηρέτησε στο στρατό (παρουσιάσθηκε στο Μεγάλο Πεύκο, 24
Ιανουαρίου 1954), όπου και διαγνώσθηκε με την ασθένεια της λέπρας.
Όταν έμαθε ότι έπασχε από λέπρα, έλεγε:
«Χάρηκα πάρα πολύ». «Ναι, με γέμισε απέραντη χαρά. Όσο πιο μεγάλη ασθένεια,
τόσο πιο μεγάλος σταυρός, τόσο πιο μεγάλη Ανάσταση. Και είπα: Πω, πω, πω,
μεγάλο δώρο μου έδωσες, Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ, Χριστέ μου, που μου έδωσες
μεγάλο σταυρό. Θα έχω μαζί Σου μεγαλύτερη συμμετοχή στα Πάθη Σου, αλλά και
μεγαλύτερη συμμετοχή στην Ανάστασή Σου».
Το αποτέλεσμα ήταν να νοσηλευτεί στον Αντιλεπρικό Σταθμό
Αθηνών, όπου αν και θεραπεύτηκε παντελώς, παρέμεινε από πνευματικό φιλότιμο,
διακονώντας τους λεπρούς ασθενείς, τους «δικούς του ανθρώπους και φίλους», ως
συνήθιζε να υποστηρίζει.
Εκεί, σε ένα μικρό κελλάκι, δίπλα στο εκκλησάκι των Αγίων
Αναργύρων όπου έψελνε, ο μοναχός Σωφρόνιος εγκαταβίωνε οσιακά, μοναχικά,
απέριττα, υπηρετώντας και περιποιούμενος τις πληγές και τις, εκ των πραγμάτων,
πολλές και «δύσκολες» ανάγκες των άλλων λεπρών ασθενών.
Όταν έκλεισε το Λεπροκομείο της Χίου, τού έστειλε ο Άγιος
Άνθιμος τον Οσιώτατο μοναχό Νικηφόρο, τυφλό και παράλυτο. Ο πατήρ Σωφρόνιος τον
υπηρέτησε με όλη του την ψυχή και καρδιά και τον είχε πνευματικό πατέρα και
οδηγό. Το 1975, σε ηλικία 44 ετών, ο μοναχός Σωφρόνιος χειροτονήθηκε
πρεσβύτερος και πήρε το όνομα Ευμένιος.
Από τότε, ως ιερέας πλέον και έως το 1999, ο π. Ευμένιος,
στο Νοσοκομείο Λοιμωδών, διακρίθηκε ως πνευματικός, εξομολογώντας χιλιάδες
πνευματικά του παιδιά που, όχι τόσο στην αρχή, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και ο
Γέροντας γινόταν γνωστός, προσέτρεχαν δίπλα του, κάτι να ωφεληθούν, κάτι να
γευθούν από το οσιακό και γεμάτο θυσιαστική αυταπάρνηση παράδειγμα του βίου
του.
Από της θέσεως αυτής, του πνευματικού, σύμφωνα με
μαρτυρίες της εποχής, ο Γέροντας Ευμένιος διετέλεσε ένα τεράστιο ποιμαντικό,
κατηχητικό, φωτιστικό, εξομολογητικό και ιεραποστολικό έργο.
Νέοι άνθρωποι αλλά και μεγαλύτεροι, ασθενείς και λεπροί,
κληρικοί και λαϊκοί επισκέπτονταν καθημερινά τον «ασκητή» ιερομόναχο του
Νοσοκομείου Λοιμωδών. Και πόσους δεν στήριξε, πόσους δεν συνέτρεξε, για πόσους
δεν ξενύχτησε προσευχόμενος και παρακαλώντας τον Θεό να οικονομήσει προς το
ψυχικό συμφέρον τους! Όλοι κάτι να πάρουν, κάτι ν᾿ ακούσουν, κάτι να διδαχθούν από τον ταπεινό και χαρισματικό π. Ευμένιο.
Ο Γέροντας αγαπούσε όλο τον κόσμο, κάθε
άνθρωπο προσωπικά, και ήταν ένας ιδιαίτερα γελαστός άγιος – το τρανταχτό γέλιο
του ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του – όπως και πολλές φορές έβγαινε από το
Ιερό, κατά τη λειτουργία, με τα γένια του βρεγμένα από δάκρυα, αφού προσευχόταν
για όλους τους πονεμένους και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας και είχε προφανώς
και το χάρισμα των δακρύων.
Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα
πέρασε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα
του στον Κύριο.
Η εξόδιος Ακολουθία εψάλη εις τον Ιερό Ναό των Αγίων
Αναργύρων, τον οποίο διεκόνησε η αγιότητά του με περίσσια αυταπάρνηση.
Τάφηκε, την επόμενη μέρα, σύμφωνα με την
επιθυμία του, στον τόπο που γεννήθηκε (στην Εθιά).
Ο Γέροντας Ευμένιος, άφησε πίσω του μια πλούσια πνευματική παρακαταθήκη. Μια παρακαταθήκη που είχε κεντρική αναφορά την έννοια του προσώπου, του ανθρωπίνου προσώπου, του κάθε προσώπου. Μια παρακαταθήκη που μετουσίωνε το ευαγγελικό μήνυμα σε ορθοπραξία, σε μια αδιάλειπτη και απροϋπόθετη διακονία του άλλου!
Ο άγιος Πορφύριος έλεγε
για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα
Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα
Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».