Κυριακή του Τυφλού.

Πόσο εύκολο είναι να αναβλέψει τυφλός!....

Πόσο δύσκολο όμως είναι να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο που βλέπουμε  τον κόσμο γύρω μας.

Τον τρόπο που σκεπτόμαστε, τον τρόπο που αναλύουμε, που κρίνουμε τον κόσμο γύρω μας. Να αλλάξουμε, δηλαδή, τον τρόπο που εργάζεται ο Νους μας. Πόσο δύσκολη είναι, δηλαδή, η Μετάνοια…..

Ενώ ο Θεός εύκολα πλάθει και αναπλάθει τη κτίση γύρω μας, ποιεί πηλόν εκ του πτύσματος και μας λέγει: «’Υπαγε νίψαι εις την κολυμβήθρα του Σιλωάμ…..» πηγαίνουμε και επιστρέφουμε…. Βλέποντες! Τόσο απλό…..

Όμως ο Νους επιμένει στους δικούς του συσχετισμούς….. «Τις ήμαρτεν;» Ποιος πταίει…. Ποιος εκτός από εμάς…. βλέπουμε τον πρότερον τυφλό, αυτόν που κάθε ημέρα βλέπαμε προσετώντα και αναρωτιόμαστε …. «ούτος εστίν ή άλλος όμοιος αυτώ εστίν:»

Αρνούμαστε με επιμονή να δούμε το θαύμα. Ο Φαρισαίος που θρέφω μέσα μου έχει πάρει τις δικές του αποφάσεις….. ότι το Σάββατο ου τηρεί, ότι άνθρωπος αμαρτωλός τοιαύτα σημεία ποιεί….

Τα μάτια μας βλέπουν τα θαύματα του Θεού γύρω μας και μέσα μας αλλά ο Νους μας έχει από πριν αποφασίσει για τα πάντα και για όλους. Εύκολα θα μας πει για τον άλλον…..εν αμαρτίαις συ εγεννήθης όλος και συ διδάσκεις ημάς;….  Αυτό το «όλος» είναι η βάση της πλάνης μας. Γενικεύουμε……εύκολα…

Ποτέ ο άνθρωπος δεν είναι «όλος» στην αμαρτία. Διότι είναι έργο του Θεού….. Ο Θεός πλάθει, αναπλάθει και συγχωρεί. Εμείς επιμένουμε σε γενικεύσεις, διότι ο άλλος δεν τηρεί το Σάββατο, διότι δεν κάνει αυτό που κάνουμε εμείς, γιατί δεν αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του άλλου το πρόσωπο του Χριστού. Και έτσι δεν βλέπουμε τίποτα. Ή μάλλον βλέπουμε όλα αυτά που ο Νους μας υπαγορεύει. Σχεδόν πάντα….. αρνητικά.

Και εκβάλουμε έξω, την Αλήθεια. Και βέβαια και όποιον την φανερώνει…..Και ποιος φανερώνει την Αλήθεια εμπρός μας; Ο άλλος, ο συνάνθρωπος…..ίνα φανερωθεί τα έργα του Θεού εν αυτώ….

Ο συνάνθρωπος, ο ελλιπής, ο τυφλός, ο παράλυτος, η Σαμαρείτης, ο διαφορετικός από εμένα, που δίπλα μας προσαιτεί, ή περιμένει Άνθρωπον ή ελπίζει κι εμείς οι γείτονες δεν βλέπουμε. «Ουχ ούτος εστίν ο καθήμενος και προσαιτών…. άλλος όμοιος αυτώ εστίν….» δεν είναι άλλος, είναι όμοιος με εμάς, είναι ο εαυτός μας……

Και όλοι έτσι, τυφλοί, κρίνουμε…..

Αλλά, θα αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον άλλο, μόνον όταν θα δούμε τον Χριστόν…. Το μόνο μόνο που χρειάζεται το «τις εστί, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν;»  Να εγκαταλείψουμε τις βεβαιότητες μας, αυτές που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ο άλλος είναι…….άλλος. αυτές που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι «ουκ έχουμε άνθρωπο….», αυτές που μας κάνουν να απαντάμε: «Ουκ έχω….»

Ο Νους που μας τυφλώνει και δεν βλέπουμε τι υπάρχει γύρω μας και μέσα μας και μας οδηγεί συνέχεια σε αυτό που μας λείπει, που μας πείθει ότι μας λείπει, σε αυτό που δεν είναι οι άλλοι και όχι σε αυτό που όντως είναι….

Και η όραση η αληθινή επανέρχεται μόνον όταν κοιτάξουμε πραγματικά στο πρότυπό μας που στέκει εμπρός μας που « και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου εκείνος εστίν….»

Στέκει εμπρός μας, αδελφοί, ο καταλύων το Σάββατο και απ’ αυτό που είμαστε, πλάθει πηλόν, μας οδηγεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ να νιφτούμε, μιλά μαζί μας. Εμπρός μας.

Πιστεύω, Κύριε και προσκυνώ σε………

Και τότε θα δούμε…… 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Εκ του κατά Ιωάννη

«Καθένας από εμάς έχει έναν εσώτερο χώρο. Έχουμε όλοι μέσα μας έναν κρυφό σκοτεινό χώρο, ένα κλειδωμένο δωμάτιο, φτιαγμένο από αγάπη, έναν εσώτερο παράδεισο. Όμως οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε την ύπαρξή του μέσα μας.»

Τυφλοί εκ γενετής, πορευόμαστε με μία εσωτερική κενότητα, ορφανοί από αγάπη, μη βλέποντες, αφού το φως δεν φθάνει μέσα μας, περνάει από τα μάτια μας αλλά δεν φθάνει σε αυτόν τον εσωτερικό χώρο, στο γαμήλιο κοιτώνα, που το φως συναντά την ψυχή μας, την κάθε ψυχή και την φωτίζει.

Η όραση είναι εσωτερική υπόθεση, δεν εξαρτάται από τα μάτια. Με την ψυχή βλέπουμε, με αυτήν κατανοούμε τι βλέπουμε. Και επειδή το φως περνάει μέσα από τα μάτια αλλά βρίσκει άδειο το δωμάτιο στα μύχια της ύπαρξής μας, λείπει η ψυχή και τότε στον άνθρωπο γεννιέται ένας πόνος. Ζει σαν τυφλός, εκ γενετής. Και ακόμα και αυτοί οι μαθητές του Χριστού θεωρούν την τυφλότητα αποτέλεσμα αμαρτίας.

«Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος, ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθεί;» Μα ο Χριστός αποκαλύπτει ότι όλα συμβαίνουν «ίνα φανερωθεί το έργο του Θεού εν αυτώ».

Τα πάντα γύρω μας είναι φανέρωση του Θεού, αρκεί να το δούμε. Η φύση είναι ένα βιβλίο γραμμένο από το Θεό για να Τον γνωρίσουμε, τα γεγονότα της ζωής μας διαδρομές προς Αυτόν. Παντού ο Κύριος έχει αφήσει ένα γράμμα για εμάς να το διαβάσουμε.

Και εμείς τυφλοί εκ γενετής, βλέπουμε αλλά δεν βλέπουμε.

Οι γείτονες του τυφλού της παραβολής, που τόσα χρόνια τον έβλεπαν, ξαφνικά δεν είναι σίγουροι εάν είναι αυτός, δεν πιστεύουν στα μάτια τους, δεν βλέπουν, το θαύμα τους τυφλώνει.

Οι φαρισαίοι, αντί για την υγεία και τη σωτηρία των συνανθρώπων τους, προτιμούν να δουν την κατάλυση του Σαββάτου, αρνούμενοι την εγγύτητα του Θεού. Ακόμα και οι γονείς του τυφλού παραβλέπουν τη σωτηρία του παιδιού τους από φόβο. Δεν βλέπουν ποιος τον θεράπευσε.

Όλοι αυτοί βλέπουν αλλά δεν βλέπουν.

Όσο τα μάτια μας θα μένουν ορφανά, έτσι θα είμαστε όλοι μας, τυφλοί εκ γενετής. Όσο ο εσώτερος χώρος, ο θάλαμος της ψυχής μας θα μένει σκοτεινός, τίποτα δεν θα βλέπουμε. Και αυτό μας δίνει ένα αίσθημα μεγάλης μόνωσης, γιατί εκεί δεν κατοικεί το φως, δεν έχουμε αφήσει να μπει ο Νυμφίος της ψυχής μας, λείπει ο φίλος μας. Και όταν ο χώρος αυτός είναι άδειος από Χριστό, γεμίζουμε μοναξιά, φόβο, μελαγχολία και ανία. 

«Μπορεί να έχεις μεγάλη περιουσία και πολλά πλούτη, τραπεζικούς λογαριασμούς που σε εξασφαλίζουν, το σπίτι σου μπορεί να έχει τα πάντα, αλλά μέσα σου μπορεί ακόμα να παραμένεις άδειος. Αν ο Θεός δεν είναι εκεί, ο πικρός άνεμος της μοναξιάς φυσά μέσα από εσένα. Κάποιες νύκτες, η ψυχή στερημένη για τόσο πολύ χρονικό διάστημα από το χάδι του Θεού, ξυπνά τρομοκρατημένη από την ίδια της τη μοναξιά, καταμεσής της νύκτας και θρηνεί...» την τυφλότητά της. Γι’ αυτό όσο και όταν έρχεται ημέρα, ας εργαζόμαστε τα έργα της ημέρας, γιατί, όταν πάλιν, μέσα μας, θα νυχτώνει, ουδείς δεν δύναται να εργασθεί.

Όταν ο Χριστός είναι στον κόσμο μας, Αυτός είναι το φως. Αυτός ξαναπλάθει την Δημιουργία. Πτύει χαμαί και παίρνοντας πηλό, τον πηλό με τον οποίον αιώνες πριν μας έφτιαξε και μας ξαναφτιάχνει. Με την δική του ενανθρώπιση. Κάποτε φύσηξε σε αυτόν τον πηλό και του έδωσε ζωή και τώρα «πτύει» ανακατεύεται ο ίδιος και μας δίνει το φως μας αφού Αυτός είναι το φως του κόσμου.

Και όταν όλοι εμείς τυφλοί εκ γενετής, γείτονες τυφλών, γονείς τυφλών, φαρισαίοι τυφλοί, θα δούμε πραγματικά, τότε θα ζητήσουμε να τον γνωρίσουμε. Πρώτα θα Τον δούμε και ύστερα σαν φίλος προς φίλο θα τον ρωτήσουμε: «Και τις εστίν, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις Αυτόν;» Και το θαύμα της ύπαρξής μας θα ολοκληρωθεί όταν η ψυχή μας θα ακούσει: «και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου, εκείνος εστίν». Είναι η συγκλονιστικότερη στιγμή της ζωής όλων ημών των εκ γενετής τυφλών.

Όχι όταν θα αναβλέψωμεν, αλλά όταν θα δούμε το πραγματικό φως του κόσμου τούτου.

Και τότε, βλέποντες, θα πούμε : «Πιστεύω, Κύριε» και πεσόντες θα προσκυνήσωμεν Αυτόν που εωράκαμεν και ακούσαμεν λαλών μεθ’ υμών.

Αμήν.

 

 

 

 

 

Κυριακή της Σαμαρείτιδος.

 

«Ει ήδεις την δωρεάν του Θεού, και τις έστιν ο λέγων σοι, δος μοι πιείν……..

……ερχόμαστε από τη δική μας Σαμάρεια ο καθένας, «αντλήσαι ύδωρ» γεμάτοι σκέψεις……, ερχόμαστε στην πηγή, αλλά οι σκέψεις μας, μας καθορίζουν……. Κάποιοι μας απορρίπτουν, «ου γαρ συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις….» και κάποιους και εμείς αποφεύγουμε εδώ στο φρέαρ… που θεωρούμε βαθύ….

Μα ο Υιός του Θεού ρωτά:

« Ει ήδεις την δωρεά του Θεού……»

Αυτή, αδελφοί μου, είναι όλη μας η ζωή…. Να ιδούμε την δωρεά του Θεού  « και τις εστίν ο λέγων σοι….» και Ποιος είναι Αυτός που μας συναντά. Σε κάθε φρέαρ, όσο βαθύ και είναι, όπου κι’ αν εξήλθαμε, όποιαν ώρα… ότι κι αν ζητούσαμε, ότι κι αν απο-φεύγαμε.

Εμείς γνωρίζουμε, δηλαδή δεν γνωρίζουμε, την αλήθεια της ζωής μας. Και συνέχεια λέμε ψέματα, λέμε μύθους…. «ύπαγε φώνησον τον άνδρα σου….»

«Ουκ έχω άνδρα» γιατί και όποιον έχουμε δεν είναι ο άνδρας, ίσως γιατί δεν αγάπησε κανένα η Σαμαρείτιδα, πέντε γαρ άνδρας, είχε, κι ακόμα και αυτόν που είχε εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν ο άνδρας της……ίσως δεν είχε αγαπήσει…..

…..Προσπαθούσε να πει, εκείνο το μεσημέρι η Σαμαρείτιδα, αλήθειες, αλλά ο νους της πίεζε προς τα πίσω….. Πού πρέπει να προσκυνάμε τον Θεόν, στο όρος Χωρήβ στα Ιεροσόλυμα;…… ο ένας περιορισμός μετά τον άλλο, έξω από τα όρια μιας πόλης που δεν την εκτιμούσε, δίπλα σε ένα φρέαρ που δεν της ανήκε, απέναντι σε έναν Ιουδαίο που δεν την αναγνώριζε…..

Η ζωή μας γεμάτη εμπόδια, ή έτσι νομίζουμε. 

Μα Κάποιος μας λέγει: «…έρχεται ώρα και νυν εστί….ότε οι αληθινοί προσκυνηταί….»

Νομίζω, αδελφοί μου, εδώ να σταθούμε…ας μην πάμε παραπέρα, διότι το φρέαρ βαθύ, άντλημα ουκ έχουμε….και άλλα πολλά τα δύσκολα της ζωής μας ή αυτά που μας λείπουν ή που νομίζουμε  πως μας λείπουν…..Αλλά εδώ ήλθε η ώρα και νυν εστί, που όλα αυτά μπορούν να καταργηθούν…. Αλλά για ποιόν; Για τον αληθινό προσκυνητή. Γιατί αυτός θα προσκυνήσει τω Πατρί εν Πνεύματι και αληθεία….και γαρ ο Πατήρ τοιούτους ζητεί…..εν Πνεύματι και Αληθεία, αδελφοί μου, γιατί Πνεύμα ο Θεός…..

Πρέπει λοιπόν να συμβαδίσουμε εν πνεύματι και αληθεία, χωρίς των δειλών τα παρακάλια και τα παράπονα….

Σήμερα, αδελφοί μου, η Σαμαρείτις και εμείς ήλθαμε εδώ, αντλήσαι ύδωρ….

Το ύδωρ που ξέρουμε…το ύδωρ που τόσες φορές αντλήσαμε και πάλιν όμως διψάσαμε…..και ο Θεός μας περιμένει, εδώ δίπλα και δεν έχει τίποτα….ούτε άντλημα, ούτε βρώσιν, ούτε τίποτα….και τα έχει όλα….και έχει και τον τρόπο να χορτάσει και εμάς « εις τον αιώνα….»

Το μόνο που ζητά εν αληθεία…..και πνεύματι…..

Αυτό να σκεφτούμε και εμείς σήμερα, να επιστρέψουμε στους περιορισμούς μας ξέροντας, ότι είναι Πνεύμα ο Θεός, να δούμε γύρω μας, «τας χώρας, ότι λευκαί εισί προς θερισμόν ήδη…», διότι, αδελφοί μου, «άλλος εστίν ο σπείρων και άλλος ο θερίζων…»

Ο Πατέρας μας έστειλε να θερίσουμε εκεί που δεν κοπιάσαμε, «άλλοι κεκοπιάκασι….» και εμείς στον δικό τους κόπο εισήλθαμε….

Πόσο ωραία, τόσο όμορφα λόγια…

Τόσο όμορφη αυτή η στιγμή σήμερα, εδώ δίπλα στο φρέαρ του Ιακώβ, με την Σαμαρείτιδα και τον Χριστό, μας αποκαλύφθηκαν όλα, μας δόθηκαν όλα, μόνο Πνεύμα και Αλήθεια…

Καιρός να ξεχάσουμε την υδρία μας, τον τρόπο που μέχρι τώρα αντλήσαμε ύδωρ και τόσες φορές πάλιν εδιψάσαμε… όλους αυτούς που έχουμε και κανέναν δεν έχουμε, νυν, και να μπούμε σε εκείνην την ευρυχωρία στους αγρούς για τους οποίους άλλοι εκοπίασαν και να χαρούμε και να δοξάσουμε τον Θεόν και να δούμε, τυφλοί, να αναβλέψουμε .

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Μας είναι πολύ δύσκολη η αμεσότητα…..

Μας είναι πολύ δύσκολο να ακούσουμε την ερώτηση που μας κάνουν και συνεχώς είμαστε έξω από τον εαυτό μας. Δεν ακούμε….Και δεν ακούμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όταν ο Ιησούς, έρχεται δίπλα μας, εμπρός μας, εντός μας και μας ερωτά:

 «Θέλεις υγιής γενέσθαι;», εμείς απαντάμε «ουκ έχω άνθρωπο», όταν ο Ιησούς μας λέγει: «δος μοι πιείν» εμείς απορούμε πως «συ Ιουδαίος ών παρ εμού πιείν αιτείς;», συνηθισμένοι να αποφεύγουμε την αμεσότητα. Να μην ακούμε, τίποτα, τον άλλο, τον εαυτό μας, τον Ιησούν που είναι δίπλα μας.

Και γεμίζουμε τη ζωή μας πρόσωπα, που εναλλάσσονται, έρχονται και φεύγουν, πράγματα που φθείρονται, ιδέες που μας μπερδεύουν. Και διψάμε…..

Και όταν ο Ιησούς λέγει… «ύπαγε φώνησον τον άνδρα σου και ελθέ ενθάδε», «ουκ έχω άνδρα» απαντάμε.

Ουκ έχω άνθρωπο και λέμε την αλήθεια….!

Τόσοι άνδρες στην ζωή μας, τόσοι άνθρωποι, τόσες ιδέες, πεποιθήσεις και αντιλήψεις και ακόμα διψάμε.

Ψάχνουμε πώς να λατρεύουμε τον Θεό, εδώ, στο Όρος ή στα Ιεροσόλυμα και ο Θεός απαντά ότι ούτε εδώ, ούτε εκεί, αλλά ο Θεός είναι Πνεύμα και σαν Πνεύμα τον προσκυνάμε εν αληθεία.

Αλλά, ποια είναι η αλήθεια στην ζωή μας; Πού είναι η αλήθεια; Πόσο ΑΚΟΥΜΕ την αλήθεια που υπάρχει μέσα μας και έξω μας;

Αφού διψάμε. Συνεχώς διψάμε. Και το φρέαρ πάντα βαθύ και ο δρόμος πάντα μακρύς και εμείς σαν την Σαμαρείτιδα εν ώρα έκτη, απόγευμα, αργά, την ώρα που δεν πάνε οι περισσότεροι, κρυφά, σχεδόν κρυφά, γεμάτοι ενοχές, για τα τόσα που έχουμε να κρύβουμε ή που νομίζουμε ότι κρύβουμε.

Αλλά ακόμα και έτσι, στο περιθώριο της ύπαρξής μας, στην έκτη ώρα όλων αυτών που αποφεύγουμε, υπάρχει Χριστός, κεκοποιακώς από την οδοιπορία της Ανθρώπινης φύσης, που πάντα μας λέγει «ύπαγε….φώνησον…και ελθέ ενθάδε….!»

Αυτό που είσαι, φέρε εδώ, αυτό που έχτισες και όμως διψάς.

Και πάντα  και μόνον η Αλήθεια θα μας ελευθερώσει.

Τι αναζητώ….;  Ποιόν….;

Και Εκείνος σου λέγει: Εγώ ειμί ο λαλών σοι.

Εμπρός σου και εντός σου, δίπλα, πολύ δίπλα όμως.

Αυτή η συνάντηση σήμερα είναι η στιγμή μας.

Μια στιγμή αιωνιότητος.   

 

 

Πορεία προς την Εμμαούς.

 

Έχετε ακούσει το Χριστό να καλεί τους μαθητές Του να επιστρέψουν στη Γαλιλαία, εκεί όπου άρχισε η Άνοιξη της πνευματικής τους ζωής, όπου είχαν βρει και αναγνωρίσει τον Χριστό, όπου για εκείνους άρχισε η Ζωή. Δεν είναι όμως αποκλειστικά στη Γαλιλαία, στα βάθη εκείνα της ψυχής τα οποία διατηρούν τη δροσιά της πρώτης γνωριμίας και την πρώτη μας αγάπη για τον Κύριο που θα Τον βρούμε, αλλά και σε άλλα μονοπάτια.

Ο Χριστός έκανε μιας ημέρας πορεία προς την Εμμαούς μαζί με δύο μαθητές κι εκεί αποκάλυψε τον Εαυτό Του όχι με το να εμφανιστεί εξωτερικά μπροστά σ’ εκείνους που δεν Τον είχαν αναγνωρίσει· αποκάλυψε τον Εαυτό Του με την κλάση του άρτου, μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και ταυτόχρονα μέσα στο μυστήριο της αδελφοσύνης που γεννιέται ανάμεσα στους ανθρώπους με το μοίρασμα του ψωμιού στο ίδιο τραπέζι. Τους αποκάλυψε μέσα σε μία σύντομη στιγμή ότι Εκείνος, όντας Θεός και άνθρωπος, είχε εξισώσει τους ανθρώπους με τον Εαυτό Του με το να γίνει άνθρωπος και να υψώσει το ανθρώπινο γένος μέσα στο αναστημένο σώμα Του μέχρι το θρόνο του Θεού….

Είναι λοιπόν δυνατό να συναντήσουμε τον Χριστό οποιοδήποτε δρόμο και αν ακολουθήσουμε. Όπου και αν οδηγήσει ο δρόμος μας ας κοιτάξουμε προσεκτικά το πρόσωπο που περπατεί πλάι μας· μπορεί να είναι ο Χριστός σε κρυμμένη μορφή, έτοιμος να μας αποκαλύψει το μεγαλείο του ανθρώπινού μας πεπρωμένου με την αδελφική και απλή αγάπη.

Ας μην κοιτάζουμε λοιπόν συνεχώς πίσω σ’ εκείνη τη φεγγοβόλα, θριαμβευτική, χαρούμενη νύχτα κατά την οποία μας φανερώθηκε η αλήθεια της Ανάστασης. Η αλήθεια αυτή εξακολουθεί να ζει ανάμεσά μας, το φως δεν έχει σβηστεί, δεν έχει λιγοστέψει, μόνο που τώρα αντί να φέγγει με τη λάμψη της νύχτας του Πάσχα φέγγει σαν το «ιλαρόν φως», «το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιω. 1, 9).

Ας περπατήσουμε μέσα σ’ αυτό το φως, ας ζήσουμε με την καθοδήγησή του, ας είμαστε «τέκνα φωτός», και τότε ο Χριστός ποτέ δεν θα φύγει μακριά μας, η Ανάσταση θα ζει στις ψυχές μας και η αιώνια ευφροσύνη σ’ ολόκληρο το είναι μας.

Από το βιβλίο: Μητροπολίτη Anthony Bloom , «Ημέρα Κυρίου», Εκδόσεις Ακρίτας

 

 

 

 

 

 

Η Γαλιλαία της ψυχής μου....

 Οι μαθηταί είχαν πρωτοσυναντήσει τον Ιησού στη Γαλιλαία. Εκεί είχαν ακούσει την κλήση. Εκεί άρχισαν ν’ ακολουθούν το Σωτήρα. Η ανάμνηση των ημερών εκείνων θα είχε διατηρήσει μέσα στις ψυχές τους μια ανοιξιάτικη δροσιά και φρεσκάδα. Μετά τις απιστίες και τις πτώσεις των τελευταίων ημερών ο Ιησούς ήθελε να ξαναφέρει τους μαθητές Του στη φρεσκάδα και τη φλόγα των πρώτων. Λαχταρούσε να ξαναζωντανέψει μέσα τους η συγκίνηση, οι αποφάσεις της πρώτης τους συναντήσεως. Στην ατμόσφαιρα της Γαλιλαίας, που τη ζωντανεύει η παρουσία Του, θα συμπληρώσει την Αποκάλυψή Του.

Στη ζωή του καθενός μας υπάρχει μία Γαλιλαία. Υπάρχει μία Γαλιλαία μέσα στη ζωή εκείνων που κάποια μέρα συνάντησαν το Λυτρωτή και Τον αγάπησαν! 

"Γαλιλαία μου", η εποχή που συνειδητοποίησα ότι ο Ιησούς με κοίταξε και με καλούσε με τ’ όνομά μου. Πέρασαν χρόνια από τότε... Χρόνια φορτωμένα με αναρίθμητες αμαρτίες και πτώσεις. Θα μπορούσε κανείς να νομίσει ότι ξέχασα τον Ιησού. Όμως όχι! Όποιος ανταμώσει, έστω και μια φορά, τον Ιησού, δεν μπορεί να Τον ξεχάσει.

Ο Ιησούς με προσκαλεί να ξαναγυρίσω στη Γαλιλαία της ψυχής μου. Να ανανεώσω εντός μου την προσωπική σχέση μαζί Του και τη θέρμη των πρώτων ημερών. Εκεί θα Τον ξαναδώ και πάλι.

Κύριε, θα ήθελα να επιστρέψω στη Γαλιλαία. Μα θα Σε βρω εκεί; Πώς να ξαναζεστάνω την ψυχή μου που κατάντησε τόσο κρύα; Η ανάμνηση της Γαλιλαίας μας θα κατορθώσει να ξαναδημιουργήσει τη συγκίνηση της πρώτης μας συναντήσεως; 

«Προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν…» (Ματθ. κη΄,7).

 Παιδί μου, δεν θα χρειασθεί να κοπιάσεις, για ν’ αναπολήσεις την παρουσία μου. Θα κάνω κάτι περισσότερο από το να σε περιμένω απλώς στη Γαλιλαία των αναμνήσεων. Να! Προχωρώ μπροστά σου, «προάγω υμάς…», σε οδηγώ εκεί. Όταν η καρδιά σου προσηλωθεί και πάλι στη Γαλιλαία, θα αναγνωρίσεις πολύ εύκολα Αυτόν που σε οδηγεί.

Τότε Εκείνος θα σου μιλήσει…

 Λεβ Ζιλέ, από το βιβλίο «Ιησούς» εκδ. Δόμος.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Τρέξε μέσα στο ναό.

 

Ο ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη

Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη.

Και όταν είσαι μέσα στον ναό, ή­δη βρίσκεσαι στον ουρανό. Έτσι, όταν ή γη σε συν­θλίβει με την κόλαση της, τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο.

Αν οι άνθρωποι σε ενοχλούν με την κακία τους, να προσφεύγεις στον ναό, να γονατίζεις μπροστά στον Θεό και Εκείνος θα σε προσλάβει κάτω από την γλυκιά και παντοδύναμη προστασία Του.

Αν πάλι συμβεί να πέσουν επάνω σου ολόκληρες λεγεώνες δαιμόνων, εσύ τρέξε στον ναό, ανάμεσα στους Αγγέλους, επειδή ό ναός είναι πάντοτε γεμάτος από Αγγέλους και οι Άγγελοι του Θεού θα σε προστατεύσουν από όλα τα δαιμόνια του κόσμου αυτοί και τίποτα δεν μπορούν να σου κάμουν.

 ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (1894-1979), “ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ”