Πεντηκοστή.

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ.

·        Πόσο Άδη μπορεί να χωρέσει η ψυχή του ανθρώπου…; Καθόλου!

·        Πόσο φόβο μπορεί να χωρέσει η ψυχή του ανθρώπου…;

·        Πόσο ψέμα; Καθόλου…!

·        Πόσο μπορεί ο άνθρωπος να αντιστέκεται στον Θεό, στην Αλήθεια, στη Ζωή, στον ίδιο του τον εαυτό και να τον αρνείται;

·        Πόσο μπορούμε να αποστρέψουμε τα μάτια μας, τα μάτια της ψυχής μας, από όλα αυτά τα Γεγονότα που βιώνουμε μέσα στην Εκκλησία και να τα στρέψουμε σε αυτά που συμβαίνουν έξω από την Εκκλησία, έξω μας, έξω από τον ίδιο μας τον εαυτό και να γινόμαστε εκτός εαυτού; Συνέχεια!

Από τα Θεία Πάθη, στον Σταυρό και στην Ανάσταση….

Στην Ανάληψη και σήμερα, μέσα στην απόλυτη πληρότητα, στην πληρότητα του Παρακλήτου, στην Τέλεια Πληρότητα, αύριο της ομοούσιας Τριάδας, στο δικό μας αρχέτυπο, στον δικό μας Τελικό προορισμό.

Όλη αυτή η Αλήθεια, πάλλεται, με μια δοξαστική, ήρεμη ένταση, μέσα στην Εκκλησία, μέσα μας και έξω μας, η Ζωή, η όντως Ζωή που μας χαρίσθηκε από την αρχή, όταν ο Θεός μας σκέφθηκε και μας έπλασε. Και έτσι, πρώτα σκέφθηκε και μετά έγινε ό,τι έγινε, ο Κόσμος, το Σύμπαν, πέστε το όπως θέλετε, η Δημιουργία, η έκφραση αυτή της Θείας Αγάπης. Και ήρθε ο Υιός και έγινε Άνθρωπος, και έπαθε εν σαρκί και ανελήφθη και σήμερα, πληροί τα πάντα με τον Παράκλητο Το Πνεύμα Το Άγιο, το Αγαθό.

Και αφού ο Κόσμος φτιάχτηκε από τον Θεό και αφού ο Υιός έγινε Άνθρωπος, δηλαδή, εμείς και αφού ήλθε ο Παράκλητος, πάλιν ερωτώ;

·        Πόσο Άδη μπορεί να χωρέσει η ψυχή του….; και που να τον βρει…;

…Μόνο εάν τον φτιάξει μόνος του… ο καθ’ ένας από εμάς και ύστερα όλοι μαζί, ο ένας για τον άλλο. Και χωριστούμε ο ένας από τον άλλο και απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλο και χωριστούμε προσωρινά και από τον ίδιο τον Θεό….. για να πείσουμε ο ένας τον άλλο ότι υπάρχει Άδης και θα μας καταπιεί. Να πείσουμε ότι αυτό το έργο μας, υπάρχει, ότι φτιάξαμε και εμείς κάτι, Άδη, και από αυτόν Άδη εάν γλυτώσουμε, θα έχουμε καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο, θα έχουμε φτιάξει….. ζωή….!!!

Αντί για το Φως, φτιάξαμε είδωλα….

Αντί για έναν Θεό που μας αγαπά, φτιάχνουμε είδωλα που μας απειλούν, τα φοβόμαστε, μας τρομάζουν, να μας μολύνουν και μετά θα πανηγυρίσουμε ότι ζήσαμε, ότι εμείς είμαστε η Αιτία της ύπαρξης μας.

Αλλά η Αιτία της ύπαρξης μας είναι ο Ένας και για αυτού Τριαδικός Θεός, ο οποίος στο τέλος της εορτής, εν τη εσχάτη ημέρα, στέκει και κράζει λέγων: εάν τις διψά, ερχέτω προς με και πινέτω. Ο πιστεύων εις εμέ, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος.

Να πως γεννιέται η Ζωή, αδελφοί μου….

Να πως γεννάμε εμείς Ζωή και εμείς Ζωή, εκ της κοιλίας ημών.

« Ο πιστεύων εις εμέ»!

Όποιος πιστεύει στον Χριστό, έρχεται προς Αυτόν και πίνει.

Έρχεται όμως, αδελφοί μου, προς Αυτόν και πίνει όποιος διψά… Αυτή είναι η δική μας δουλειά…. και προαίρεση…. να διψάμε…. βασική ενέργεια.

Να μην έχουμε πλησθεί με χαρούπια, με ξυλοκέρατα, με φαντασίες, με απειλές, με είδωλα που προσκυνάμε μέσα στον Λογισμό μας για να τα εξευμενίσουμε για να μην μας βλάψουν. Γιατί εάν πλησθήκαμε φόβους… δεν διψάμε.

Ο καθαρός ο λογισμός διψά, γιατί κάτι του λείπει. Νιώθει όμορφα για αυτό που του λείπει, νιώθει έρωτα, γιατί είναι λειψός, γιατί του λείπει η ένωση με τον Πλάστη του, με την πηγή Του.

Και έρχεται προς Αυτόν.

Και λαμβάνει Πνεύμα, ούπω γαρ ην Πνεύμα Άγιον, ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη. 

 

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

«Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω»

Αυτή, αδελφοί μου είναι σήμερα, η Κυριακή η ογδόη, η Κυριακή της Πεντηκοστής. Η τελευταία Κυριακή ενός κύκλου που άρχισε την Δευτέρα της Διακαινησίμου και ολοκληρώνεται σήμερα, αφήνοντας χώρο για το μεγάλο γεγονός, για την αυριανή ξεχωριστή γιορτή. Του Αγίου Πνεύματος.

Μια θαυμαστή αλληλουχία γεγονότων που αρχίζουν στην ανθρώπινη ιστορία μετά το γεγονός της Ανάστασης για να αλλάξουν τον κόσμο. Στιγμιότυπα που παρακολουθήσαμε όλοι μας μέσα από τα Ευαγγελικά αναγνώσματα με τις διηγήσεις για γεγονότα που συνέβησαν σε δεδομένη ιστορική στιγμή με την συνάντηση του εκάστοτε ανθρώπινου προσώπου με τον Χριστό.

Είδαμε τον Θωμά ή την Σαμαρείτισσα. Τον Παραλυτικό ή τον Τυφλό.

Τον Εαυτόν μας.

Είδαμε τον εαυτόν μας;

Αυτές οι οκτώ εβδομάδες είχαν σαν στόχο να μας φέρουν εδώ, στο σήμερα. Στην ογδόη. Στην Πεντηκοστή. Σ αυτό με το οποίο ξεκινά το Ευαγγέλιο.

«Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω».

Όλοι διψούσαν. Όλοι έστεκαν δίπλα στο νερό.

Και ο Παραλυτικός και η Σαμαρείτης και ο Τυφλός.

Και εγώ και εσείς.

Όλους όμως κάτι τους εμπόδιζε να πιουν. Όλους κάτι μας εμποδίζει.

Και ακούστε σήμερα την εντολή.

«ερχέσθω προς με και πινέτω» και όχι μόνον αυτό. Αλλά ο επόμενος στίχος

«ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος»

Αυτός που πιστεύει σε εμένα θα φέρει καρπό. Θα φέρει ζωή. Προς τους άλλους. Αυτό είναι το μήνυμα της Πεντηκοστής.

Είναι η έξοδος προς τον Κόσμο. Είναι τα εγκαίνια της ζώσης Εκκλησίας.

Και όπως ακούσατε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα περιγράφηκαν πολύ παραστατικά οι πρώτες αντιδράσεις των ανθρώπων. Όλων υμών.

Δηλαδή, άλλος λέγει ότι αυτός είναι ο Χριστός, άλλος ότι είναι προφήτης. Άλλος αναζητά λογικές εξηγήσεις, άλλος θεολογικά ερείσματα. Και άλλος «πιάσαι αυτόν» μα προσέξτε.

«ουδείς επέβαλεν επ αυτόν τας χείρας».

Προσέξτε αυτήν την λεπτομέρεια. Οι εχθροί του Χριστού θα αναζητούν σε όλες τις εποχές «υπηρέτες» και με εκείνους θα θέλουν να βλάψουν   

τον Χριστό. Και θέλουν να μας τρομάξουν. Να μας εκβιάσουν. Να μας συσκοτίσουν τον Νου.

Για να χάσουμε την ψυχή μας.

Για να μην φθάσουμε στο ύδωρ το ζων και για να μην γίνουμε και εμείς πηγή ύδατος ζώντος.

Και για αυτήν την μάχη, για αυτήν την διεκδίκηση της Ζωής, πάλιν έρχεται ο Χριστός και λέγει:

«Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ έξει το φως της ζωής».

Και αυτό είναι όλο, αγαπητοί αδελφοί.

Η ταύτιση με το Φως και όχι με το σκότος. Με εκείνον που είναι το φως.

Σήμερα στην μεγάλη γιορτή της Πεντηκοστής. Εχθές, ψυχοσάββατο, η Εκκλησία μας κάλεσε στην ενότητα της Πεντηκοστής και τους κεκοιμημένους. Αύριο, στην γιορτή του Παράκλητου, του Τρίτου Προσώπου της Θεότητας που είναι συνάμα και η γιορτή ολόκληρης της Αγίας Τριάδας. Αύριο, την πρώτη μετά την ογδόη.

Αύριο, ολόκληρος ο Κόσμος, ολόκληρη η Εκκλησία, ολόκληρη η Θεότητα. Στη γιορτή της ενότητας.

«ίνα πάντες εν ώσι καθώς συ Πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοί, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν».