Και σήμερα, αγαπητοί αδελφοί,
θα ακολουθήσουμε τον Χριστό
«παράγοντι», τον Χριστό που πορεύεται ανάμεσα μας. Ανάμεσα σε γραμματείς και Φαρισαίους, σε Γεργεσηνούς,
τυφλούς, παραλυτικούς, δαιμονιζόμενους.
Ακολουθούμε
έναν Ιησού, πού στέκετε αντίκρυ στον
παραλυτικό και του καθορίζει τα όρια της υγείας του,
τα όρια της δωρεάς.
«άρον
σου την κλίνιν και ύπαγε εις τον
οίκον σου»
και
σήμερα; Ρωτά:
«πιστεύετε
ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;»
πιστεύετε;
Οι τυφλοί της σημερινής διήγησης
«ηκολούθησαν
αυτώ κράζοντες και λέγοντες, ελέησον
ημάς Υιέ Δαυίδ»
Τυφλοί, που όμως ακολούθησαν Χριστό.
Με ποιά μάτια; Ποια όραση τους οδήγησε; Ποια αίσθηση κυβερνούσε τα βήματα τους;
Ακούστε μέχρι τα βάθη της ψυχής σας αυτό πού έλεγαν
«ελέησον ημάς Υιέ Δαυίδ»
Τον αποκαλούν «υιό Δαυίδ» και ζητούν έλεος.
«τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών, λέγων.
Κατά την Πίστιν υμών γενηθήτω υμίν»
Μόνο αυτός ο λόγος αρκεί
για να νιώσουμε όλα τα όρια της
ελευθερίας μας, τα όρια της ύπαρξης μας, της σχέσης μας με
τον Θεό. Από πού αρχίζει δηλαδή και πού τελειώνει το
Ανθρώπινο πρόσωπο.
Δυο Κυριακές πιο πριν, θυμάστε τι είπαν τα δαιμόνια;
«τι ημίν και σοι υιέ του Θεού;»
Προσέξτε τα όρια που θέτουν οι δαίμονες.
Τι ημίν και σοι.
Εδώ
έχουμε ένα ξεκάθαρο διαχωρισμό βασισμένο πάνω στον
εωσφορικό εγωισμό. Ποιος είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ.
Δαιμονική αποξένωση. Απομόνωση. Εγωισμός.
«δός μοι την εμήν ουσία» λέγει ο άσωτος υιός προς τον
Πατέρα. Δως μου την περιουσία μου. Για να ακούσει
αφού καταξοδέψει αυτό το «εμόν» μετά πορνών και αμαρτωλών,
το «τα εμά σα εστίν», τα δικά μου, δικά σου είναι,
από το στόμα του Πατέρα, όταν θα επιστρέψει...
Σ’ όλη την πορεία του Ιησού,
ο Θεάνθρωπος έρχεται σε σχέση πρόσωπο με πρόσωπο με τον καθένα από εμάς. Αναζητώντας
μέσα στην ελευθερία που μας προτείνει μία υπεύθυνη στάση σχέσης πρόσωπο προς πρόσωπο. Αλλά αφού αναγνωρίσουμε
κοιτώντας Τον, την θέση μας.
«πέντε άνδρας έχεις και κανένας δεν είναι ο άνδρας σου»
λέει στην Σαμαρείτισσα.
«θέλεις υγιής γενέσθε;» ρωτά τον παραλυτικό.
«πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;»
Ερωτήσεις που αναζητούν την απάντηση μας. Αυτή είναι η πορεία της σχέσης μας μαζί του.
Να αναγνωρίσουμε το πρόσωπο Του,
να ομολογήσουμε το όνομα
Του και από το δαιμονικό «τι ημίν και σοι
...» να ανακράξουμε το «ελέησον ημάς,
υιέ Δαυίδ »
Ελέησον με
δηλαδή ελευθέρωσε με από το εγώ. Άφησε με να δω το «εμείς»,
το πέρα από την εγωκεντρική τύφλωση εκείνου πού στη ζωή του απαιτεί το λίγο και πεπερασμένο της
«εμείς ουσίας» και χάνει την πληρότητα του «τα δικά μου είναι και δικά σου»
Όλες οι
θεραπείες που παρακολουθήσαμε τόσες Κυριακές
αδελφοί μου, τι ήταν;
Αρρώστια
βασισμένη σε δαιμονική εμπλοκή.
Η πίστη έφερε την ίαση. Η πίστη έφερε την σύνταξη με τον
Θεό. Η πίστη έφερε την
προσευχή. Δηλαδή την έξοδο από το εγώ.
Αυτό θέλω να σας πω
σήμερα. Αν οι αμαρτίες μας μας
καθιστούν τυφλούς, κωφούς ή παραλυτικούς, αν μας οδηγούν χαλεπούς λίαν και ταλαίπωρους να κατοικούμε στα μνήματα
ας αναγνωρίσουμε την θέση μας και την στάση μας και με
προσωπική ευθύνη ας απαντήσουμε αυτό το «ναι, Κύριε»
«τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών,
λέγων κατά την Πιστόν
υμών γενηθήτω υμίν»
Αυτό.
Με αυτόν τον επιγραμματικό λόγο θα κλείσω την σημερινή ομιλία. Θα κλείσω μια σειρά ευαγγελικών αναγνωσμάτων που
από τους δύο δυστυχισμένους δαιμονισμένους και τους ακόμα πιο δυστυχισμένους Γεργεσηνούς, φθάσαμε στους σημερινούς
δύο τυφλούς που έκραξαν Υιέ Δαυίδ ελέησον ημάς. Από
εκείνους που ζήτησαν στον Κύριο να φύγει μακριά από τα όρια
τις πόλης τους, στον σημερινό όχλο, που εθαύμασαν
λέγοντας, «ότι ουδέποτε εφάνη ούτος εν τω
Ισραήλ»
Αυτήν την πορεία ας ακολουθήσουμε αδελφοί.
Πορεία προς το φως. Πορεία προς την Μεταμόρφωση. Σε λίγες
μέρες θα γιορτάσουμε κι εκείνο,
το άλλο φως, το επέκεινα, το Άκτιστο φως
που πάνω στο Θαβώριο όρος θα επεκτείνει πέρα
από όλα αυτά για τα οποία μιλήσαμε την ζωή μας.
Τύφλωση, κώφωση, παραλυσία,
η αγωνία της γυναίκας,
ο θάνατος του υιού του εκατόνταρχου,
όλα ως εκεί φθάνουν.
Κι εμείς. Ως εκεί πάμε. Στους πρόποδες του όρους
Θαβώρ.
Με νηστεία και παράκληση στην Παναγία.
Με το «ναι κύριε»