«ουκ επ άρτω μόνω ζήσετε άνθρωπος, αλλ’ επί
παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού».
Πορεύεται ο άνθρωπος μέσα στην έρημο της
ζωής του πειραζόμενος από το σώμα και την ψυχή του, πειραζόμενος υπό του
διαβόλου. Η πείνα και η δίψα του σώματος είναι πάντα τόσο δυνατή που να θέλει
να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμιά, για να χορτάσει. Η ένταση και η αγωνία της
ζωής είναι τόσο δυνατή που ο άνθρωπος μπορεί να μην συνειδητοποιεί την μεγάλη διαφορά. Το σώμα πεινά και διψά. Μα και
η ψυχή πεινάει και διψάει. Και το πνεύμα
πεινάει και διψάει. Ποιος τα ακούει; Ποιος τα ξεχωρίζει; Ποιος βάζει τις
προτεραιότητες;
Αν το σώμα μας έχει ξεγελάσει, αν
κυριαρχεί, τότε θα πορευόμαστε πάντα σε μια έρημο, μέσα στην οποία θα
αγωνιζόμαστε να κάνουμε από τις πέτρες, ψωμιά. Και δεν θα χορτάσουμε ποτέ. Ο
κόσμος μας θα είναι ένας σκληρός κόσμος και θα αγωνιζόμαστε μάταια. Κι όσο πιο
πολύ θα απογοητευόμαστε, βλέποντας τις πέτρες να παραμένουν πέτρες, τόσο θα
υποχωρούμε σε βαθύτερη παρεξήγηση του κόσμου, σε βαθύτερη διάσταση από τον Θεό,
και μέσα στον εγωκεντρικό μας παραλογισμό, θα δούμε και τις βασιλείες του
κόσμου και ολόκληρο τον κόσμο «εν στιγμή
χρόνου» σαν πιθανότητα απόλυτης
δικής μας, ατομικής εξουσίας.
Ο καθένας από εμάς μπορεί να πιστέψει τον
εαυτό του για παντοδύναμο, να φανταστεί
ότι είναι και να νομίζει ότι είναι όντως,
να αντικρίσει την οικουμένη σαν δική του και ο λογισμός του να τον ξεγελά τόσο
που να νομίσει ότι έτσι πράγματι είναι.
Τότε
ο άνθρωπος πλανήθηκε ολοκληρωτικά. Το επόμενο βήμα στην έκπτωση είναι η
αυτοκτονία, ο εκμηδενισμός, η αυτοδικαίωση.
«βάλε
σεαυτόν εντεύθεν κάτω».
Και ο θάνατος.
Αλλά «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος».
Δεν είναι μόνο το ψωμί. Συγκλονιστική αυτή η έκφραση. Και κάτι άλλο, τι μας
διαφεύγει; Που μας ξεγελά ο διάβολος και μας προτρέπει να αγωνιζόμαστε συχνά
ολόκληρη την ζωή μας μάταια; Να βγάλουμε από την πέτρα ψωμί; Να κυριαρχήσουμε
σε έναν όλο και μικρότερο κόσμο; Να προκαλέσουμε τον θάνατο μας;
«ουκ επ άρτω μόνω ζήσετε άνθρωπος, αλλ’ επί
παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού».
Αυτό είναι αδελφοί μου.
Ο εγωκεντρισμός και ο Χριστοκεντρισμός.
Να ζεις συμφιλιωμένος με ολόκληρη την ύπαρξη σου. Αλλάζει η
ομορφιά του κόσμου. Αντί να ακούς τον λογισμό και να υποφέρεις και να
πειράζεσαι, ακούς τα ρήματα του Θεού και λατρεύεις τον Θεό.
Ζεις
πραγματικά, ολόκληρος.
Η πορεία σε εκείνη την «άλλη» έρημο, την «εν Πνεύματι», την συν τω Πνεύματι, είναι η ζωή του ανθρώπου η εν
Χριστώ.
Εκεί
που η ύπαρξη μας ζει και αναπνέει ολόκληρη,
εκεί που ο άνθρωπος ανακαλύπτει την όντως
δυνατότητα να χορτάσει την πείνα του και την δίψα του, να συμβιώσει με τους
αγγέλους και να μην σκοντάψει σε πρόσκομμα, γιατί θα τον κρατά στην αγκαλιά του
ο Θεός.