Κάτι μας κάνει να στεκόμεθα
«πόρρωθεν».
Μακριά και από μακριά να φωνάζουμε,
να ζητούμε βοήθεια. Η λεπρότητα μας, τα εμφανή μας τραύματα, τα έλκη, οι
πληγές, μας κάνουν να στεκόμαστε μακριά, από τους ανθρώπους, από τους δικούς
μας ανθρώπους και από τον ίδιο το Θεό μας. Ντροπή για το ίδιο μας το σώμα, ή
και φόβος για την μη αποδοχή μας από τους άλλους.
Όμως ο Κύριος είναι που έρχεται
πάντα και εισέρχεται στην κώμη που ζούμε και ιδών ημάς, μας λέγει: «πορευθέντες
επιδείξατε εαυτούς…»
Δείξατε, τον εαυτόν σας.
Επιδείξατε τον εαυτό σας.
Πολύ σημαντικό αυτό. Να
μετακινηθούμε, από την κατάσταση της απομόνωσης, από την μοναξιά της ντροπής,
από μια φυλακή λέπρας, ο Θεός μας λέγει να πορευθούμε και να επιδείξουμε εαυτοίς.
Και μόνο από αυτήν την κίνηση, την
μετα-κίνηση θα γεννηθεί η θεραπεία.
«Εν τω υπάγει αυτούς
εκαθαρίσθησαν». Όμως μόνον κατά το σώμα. Ο καθαρισμός ήρθε στο σώμα, όμως η
θεραπεία της ψυχής συνέβη μόνον στον ένα από τους δέκα λεπρούς. Οι υπόλοιποι
εννέα, πού;
Όταν λοιπόν κρυβόμασταν γεμάτοι
ντροπή για τον εαυτό μας, ο Θεός μας έδειξε τον δρόμο, να αποκαλυφθούμε στους
ιερείς και μόνον. Και μόνον αυτό θεράπευσε τα φανερά μας τραύματα, τα έλκη μιας
λέπρας σωματικής.
Αλλά, ελεύθεροι από την ενοχή
μας, θα πρέπε να οικοδομήσουμε και την επιστροφή μας προς τον Θεό και έτσι
να μάθουμε την ευχαριστία αλλά και την πρόσωπον προς πρόσωπο συνομιλία προς τον
Κύριο.
Ολοκληρώνεται τότε ο άνθρωπος
σώμα και ψυχή. Γνωρίζει την ενότητα. Αυτοί οι δέκα λεπροί, πρώτα, στην ασθένεια
τους ήταν μαζί, μετά την θεραπεία τους, ο ένας μόνον, υπέστρεψε, ο ένας
μόνον κατάλαβε την διαφορά ανάμεσα στην ασθένεια και στην υγεία.
Και υγιής και με την ψυχή του,
εδόξασε τον Θεό, για πρώτη φορά ελεύθερος.
Γιατί ο άνθρωπος, όταν θα
αποβάλλει την λεπρότητα του, τότε θα πρέπει να καταλάβει και ποιος τον έσωσε.
Κι αν επιστρέψει πραγματικά, θα ακούσει από Εκείνον «το η πίστη σου σέσωκέ σε»
Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ
Εκ του κατά Λουκά
Συναντήθηκε ο Χριστός, αδελφοί
μου, με δέκα λεπρούς άνδρες «οι έστησαν πόρωθεν» οι οποίοι στάθηκαν μακριά του
και ζήτησαν την βοήθειά του. Οι άνθρωποι εκείνοι έβλεπαν την λεπρότητα τους σαν
εμπόδιο στο να πλησιάσουν τον Ιησούν.
Γι’ αυτό και του λέγει ο Κύριος:
Πηγαίνετε και δείξτε τον εαυτό σας. Σε ποιους; Στους Ιερείς.
Το πρώτο βήμα της θεραπείας έχει
γίνει. Αν θεωρώ τον εαυτόν μου λεπρό, αν αυτό με κάνει να στέκω πόρωθεν, μακριά
δηλαδή από τον Χριστό, πρέπει να βρω την δύναμη να επιδείξω εαυτόν. Οι
δέκα άνδρες υπάκουσαν σε αυτήν την εντολή και εν τω υπάγειν αυτούς
εκαθαρίσθησαν.
Προσέξτε, αγαπητοί αδελφοί, η
εντολή του Χριστού «δείξτε τον εαυτό σας» θεράπευσε το σώμα. Το ότι όμως από
τους δέκα ο ένας γύρισε να ευχαριστήσει σημαίνει ότι η θεραπεία της ψυχής δεν
ακολούθησε εκείνη του σώματος. Η λέπρα έφυγε «εν τω υπάγει αυτούς» τόσο εύκολα,
με μια υπακοή. Η λέπρα της ψυχής όμως εκαθαρίσθη μόνο στον ένα, στον Σαμαρείτη,
στον αλλογενή. Δηλαδή σε εκείνον που δεν είχε πώς να γνωρίζει τον νόμο του Θεού
και φαίνεται πως αυτό τον είχε κάνει λιγότερο σκληρόκαρδο από τους γνώστες.
Έτσι η προσωρινή ανακούφιση από την σωματική ασθένεια απελευθέρωσε εύκολα την
ευχαριστία.
Φαίνεται, αγαπητοί μου αδελφοί,
πως πολλές φορές, η παραμονή μας μέσα στην εκκλησία μας κάνει αχάριστους. Ίσως
γιατί η επίγνωση της ασθένειας μας δεν συμβαδίζει με αυτογνωσία. Πώς να
δείξουμε εαυτόν τοις ιερεύσι;
Αν δεν εξομολογηθούμε, δηλαδή,
δεν βγήκαμε καν στο δρόμο.
Οι δέκα λεπροί εκκαθαρίσθησαν, ο
αλλογενής όμως ανεστήθη, γιατί ένα είναι το σώμα, άλλο η ψυχή.
Το σώμα εκαθαρίσθη στο δρόμο αλλά
η ψυχή χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια.
Ο εννέα πρώην λεπροί τήρησαν τον
νόμο. Έκαναν αυτό που τους είπε ο Χριστός. Αλλά ο Σαμαρείτης τήρησε το νόμο
αλλά δεν έμεινε μόνο εκεί.
Η καρδιά του απαλλαγμένη από την
αρρώστια, γεμάτη από ευγνωμοσύνη για το Χριστό, τον έφερε ενώπιον Του και με
όλη του τη δύναμη ευχαρίστησε το Κύριο. Γιατί κατάλαβε ότι ο Χριστός μας
δέχεται με χαρά περίσσεια στην αθάνατη Τράπεζά του όλους εμάς, μεταβάλλοντας
τους ακάθαρτους σε καθαρούς, τους αμαρτωλούς σε άγιους.
Αμήν.