Ίσως να νομίζουμε ότι το κέντρο του κόσμου,
είμαστε….εμείς…
Ίσως χωρίς να το έχουμε καταλάβει, έχουμε
βάλλει τον εαυτό μας σε λάθος θέση, μέσα στο κόσμο,…..απέναντι στους άλλους…..και
νιώθουμε μόνοι. Για αυτό νιώθουμε. Αυτός ο εαυτός μας, απειλείται συνεχώς, ζει
σε ένα συνεχές άγχος, όλοι του φταίνε και όλα…. Ότι συμβαίνει γύρω του….μπορεί
να τον βλάψει και στην καλύτερη περίπτωση, είμαστε συνεχώς σε άμυνα ή περνάμε
και στην επίθεση….Φτάνουμε από φόβο, να πιστεύουμε ότι ουκ εσμέν ώσπερ οι
λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί ή όπως ούτος αυτός ο δίπλα μας, ο
κάθε τελώνης της ζωής μας.
Όλο αυτό από φόβο, αδελφοί μου……
Και ποιος είναι ο βαθύτερος φόβος που μας οδηγεί
σε αυτήν την σχιζοφρένεια….;
Μα τι άλλο; Αυτά τα ίδια, τα άσχημα, στο
βάθος τα πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Πιστεύουμε ότι είμαστε άρπαγες γιατί
αγωνιστήκαμε, άδικοι διότι επιλέξαμε, μοιχοί γιατί θελήσαμε να αγαπήσουμε…. Και
για όλα αυτά καλλίτερα να φταίει ούτος ο τελώνης, που κάποια στιγμή, μέτρησε
όλα και πήρε απ’ όλα όσα είχαμε….κάτι….
Ο θυμός μας κρύβει φόβο…..αλλά υπάρχει ένας δρόμος,
που βαδίζουμε και σήμερα και από την αρχή της ύπαρξής μας… . Είναι ο δρόμος προς
το Ιερό. Τα βήματά μας σταθερά, αδελφοί μου, παρ’ όλα αυτά, εδώ μας φέρνουν,
εδώ μας επιστρέφουν, δόξα τω Θεώ, πάντα!!!
Εις το ιερόν προσεύξασθε.
Εδώ, σήμερα, είναι η ευκαιρία μας. Σήμερα να
αρχίσουμε ένα Τριώδιο, υπέροχο, πανέμορφο σε όλη την δομή του, άνετο, τρυφερό,
γεμάτο στίχους, μουσική, εικόνες. Γεμάτο υγεία…Γεμάτο…. Θεό.
Είμαστε κι’ εμείς υπέροχοι, που μέσα σε έναν
ακόμα χειμώνα της ζωής, μέσα σε θορύβους, κινήσεις, λογισμούς, ήρθαμε εις το
ιερό, προσεύξασθε.
Εδώ, σήμερα, αδελφοί μου, θα κάνουμε ένα βήμα….πίσω….θα αφήσουμε ότι κάνουμε, εάν νηστεύουμε, εάν αποδεκατώμε πάντα όσα αποκτάμε. Θα αφήσουμε αυτόν τον εαυτό που μας οδηγεί στη τρέλα, θα αφήσουμε ήσυχους σαν να μην υπάρχουν όλους τους τελώνες της ζωής μας, διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, τίποτα δεν «κτώμεν» τίποτα δεν….χάνουμε.
Θα αφήσουμε όλους ήσυχους, ήσυχο θα αφήσουμε
σήμερα, έστω για λίγο, και τον εαυτό μας, εδώ στο ιερό, όπου ήλθαμε,
δόξα τω Θεώ, προσεύξασθε. Προς Τον Θεό……!!
Τι ανακούφιση, αδελφοί μου, τι ομορφιά! Ούτε που
θα θέλουμε τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι….. Τι ανακούφιση, τι ησυχία,….ο
καθ’ ένας από εμάς, μακρόθεν εστώς, μακριά αλλά τόσο κοντά στον εαυτό μας, με
τι ανακούφιση θα τίπτουμε το στήθος μας, τι ξέσπασμα χαράς, τι ευλογία….. Αυτό το
ιλάσθητι μου τω αμαρτωλώ…..ο Θεός, όμως….! ιλάσθητι μου τω αμαρτωλώ….ποιος;;…. Ο
Θεός!
Σε αυτή τη θέση, σε αυτήν τη στάση, αδελφοί
μου θα ανα-καλύψουμε ποιόν; Ουχί τους άλλους ανθρώπους που είναι έτσι…κι…αλλιώς,
ουχί τον εαυτό μας που υποτίθεται ότι κάνει αυτό ή το άλλο….αλλά το Θεό…! Σε
αυτή την…. εξαφάνιση….εμφανίζεται ο Θεός, αδελφοί μου, μέσα μας.
Λέγεται νίψη…..αυτό ξεκινάμε σήμερα, λέγεται
Τριώδιο……λέγεται προσευχή.
Καλή μας ανακούφιση, εύκολο θα ‘ναι…….
Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΤΗ
ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
Εκ του κατά Λουκά
Δύο «άνθρωποι ανέβησαν εις το ιερόν, προσεύξασθαι».
Ο εις Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης. Ο ένας προσευχήθηκε:
«προς εαυτόν» και ο έτερος προς τον Θεόν.
Για αυτό, ο πρώτος συνέχισε να είναι μόνος, να υπάρχει μόνος, να
αυτοδικαιώνεται πάλιν μόνος, προς εαυτόν. Η άνοδος του προς το ιερόν δεν
έγινε προς κάτι, αλλά τον άφησε στον ίδιο κόσμο που υπήρχε και
πριν. Η αλλαγή θέσης δεν συνοδεύτηκε από αλλαγή στάσης και έτσι δεν συνέβη
τίποτε απολύτως στον εσωτερικό του κόσμο. Ως Φαρισαίος επήγε, δίκαιος, μη άρπαγας,
μη μοιχός και αποδεκατών πάντα όσα έχει και έτσι,
με αυτήν την εικόνα εαυτού και παρέμεινε. Ο τελώνης όμως, άνθρωπος ισχυρός ή
και πλούσιος ή και χίλια δύο άλλα, ανεβαίνοντας προς το ιερό, χάνει τα πάντα,
γυμνώνεται του ρόλου που κατέχει και απολαμβάνει, και στέκει έμπροσθεν του Θεού.
Όχι του εαυτού του. Και τότε ανακαλύπτει, πιθανόν για λίγο, τον εσώτερο
εαυτό του, τον «δικό του» εαυτό και
κατανύγεται. Και απολαμβάνει την χαρά των δακρύων. Που είναι πάντα μια
επιστροφή, μια ανακούφιση.
Ο Φαρισαίος παραμένει μέσα στον εαυτό-ρόλο, σε αυτόν
που έχει ο ίδιος, οικοδομήσει, εκεί που απολαμβάνει με ασφάλεια την αυτοδικαίωση
και χαίρεται μόνος να κατακρίνει όλους τους άλλους. Επειδή δεν επιτρέπει την συνύπαρξη
του με κανέναν, τον Θεό ή τους άλλους ανθρώπους.
Αυτό αδελφοί μου ας το παρακολουθήσουμε σήμερα σε
αυτήν την πρώτη Κυριακή, του Τελώνου και του Φαρισαίου. Πόσο μόνοι είμεθα και παραμένουμε
μόνοι, και πόσο σε σχέση με τον Θεό ή τους άλλους. Πόσο επιτρέπουμε να βρεθούμε
πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Άλλο ή πόσο αυτοδικαιωνόμαστε, ασφαλείς, ακέραιοι,
ανίκανοι στην αλλαγή.
Η πορεία μας στην ζωή, εάν είναι πορεία προσευχής θα
φανεί από το πόσο υπάρχουμε σε σχέση προς τον Θεό. Και αυτό πάλιν θα
φανεί από το πόσο κλεισμένοι ζούμε σε αυτό που έχουμε χτίσει σαν εαυτό. Αν
χωράει αμφιβολία, θα μπει φως. Και το φως θα φέρει το «ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ» και την δικαίωση, την όντως δικαίωση.
Αλλιώς θα παραμένουμε οι ίδιοι. Και είναι αλήθεια ότι η ελπίδα μας είναι στην
αλλαγή. Στην αλλαγή που έρχεται από έξω. Από τον Θεό. Στην αλλαγή που συμβαίνει
μέσα, στην ψυχή και γεννά την ταπείνωση.
Από σήμερα η Εκκλησία μας, μας οδηγεί προς το ιερό
«προσεύξασθαι ».
Η στάση που θα κρατήσουμε είναι δίκη μας επιλογή. Θα παραμείνουμε στα ίδια; Ή θα προχωρήσουμε σε αλλαγή;
Καλό Τριώδιο.