«Ιδού εγώ αποστέλλω του αγγέλου σου, προ προσώπου σου ως κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθεν σου».
Αυτή ήταν η υπόσχεση του Θεού.
Να στείλει άγγελον πριν το Χριστό. Και ποιος είναι αυτός ο άγγελος; Ο Άγγελος Κυρίου; «ην δε Ιωάννης ενδεδυμένος τρίχας καμήλου και ζώνην δερμάτινην».
Ο Ιωάννης ήταν ένας άνθρωπος ασκητής, κάποιος που είχε απαρνηθεί την τροφή, τον πλούτο και τη φιλαυτία, κατοικούσε στην έρημο, έτρωγε ακρίδας και μέλι άγριο.
Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορούσε να γίνει αυτός που θα προετοίμαζε την οδό Κυρίου. Με την άσκηση που επέβαλε στο σώμα του, ασκούσε την ψυχή του. Τιθασεύοντας την επιθυμία της σάρκας απελευθέρωνε τις πνευματικές του δυνατότητες, να κοιτάξει στον μέσα άνθρωπο. Ο κύκλος της περιποίησης του εαυτού είναι ατέρμων. Η αγωνία του κορεσμού τροφής και ένδυσης μία παγίδα στην οποία παγιδευόμαστε όλοι. Η φιλαυτία. Περιττή φροντίδα. Υπερβολή.
Ο Ιωάννης φεύγει στην έρημο. Έτσι όπως θα κάνουν στη συνέχεια εκατομμύρια ασκητές. Φεύγει για να απαλλαγεί από τη φαντασία του κόσμου. Για να αντιμετωπίσει εκεί τον πραγματικό του εαυτό. Διότι, αγαπητοί μου αδελφοί, όταν μένομε εγκλωβισμένοι στις ατελείωτες ανάγκες της εγωκεντρικής μας ύπαρξης, όταν κινούμεθα στις περιορισμένες διαδρομές της καθημερινότητας μας, δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε την αμαρτωλότητα αυτού του τρόπου ύπαρξης. Γιατί τα πάντα συσκοτίζουν το νου.
Ο Ιωάννης μας καλεί στην έρημο. Εκεί που θα βρεθούμε ανοχύρωτοι, εκτεθειμένοι στην απλότητα. Κοντά σε μία φύση που διατηρεί μέσα της την εικόνα του Κτίστη της. Όσο πιο ανέγγιχτη από την ανθρώπινη ματαιοδοξία, τόσο πιο ξεκάθαρα καθρεπτίζει την πνοή του Θεού. Και μέσα στην έρημο, με τη νηστεία του Ιωάννη και την απογύμνωση από τα ψεύτικα στολίδια της εγωπάθειας, η ψυχή ανακουφίζεται. Ζητά να αποβάλλει το βαρύ φορτίο της αμαρτίας.
Σήμερα το Ευαγγέλιο μας οδηγεί στο δρόμο της νίψις. Στο δρόμο που είναι η πεμπτουσία της Ορθόδοξης ζωής και της πορείας προς τη Σωτηρία:
Άσκηση, δηλαδή φυγή στην έρημο, νηστεία και εξομολόγηση. Και στη συνέχεια το βάπτισμα, κάθαρση, φωτισμός.
Πρέπει να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας αγαπητοί μου αδελφοί. Πρέπει να βαδίσουμε το δρόμο του Ιωάννη. Να αναζητήσουμε την εσωτέρα
έρημο του πραγματικού μας εαυτού. Ένας εαυτός που δεν είναι βρώσις και πόσις, που δεν ξοδεύεται στο τι θα ντυθεί, πόσα έχει και κατέχει. Ενός εαυτού που αν έστω και για λίγο τον απαλλάξουμε από το βαρύ φορτίο της ματαιότητος, θα στενάξει.
Γιατί το άγος από αυτό το φορτίο έχει γεμίσει αμαρτίες την αιώνια ψυχή μας. Το άγχος και η ανασφάλεια οδηγεί από τη μία παγίδα στην άλλη. Ενώ ο Ιωάννης «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», σήμερα και πάντα μας καλεί. «Ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείται τας τρίβους αυτού».
Αυτός είναι ο δρόμος μας, ο μόνος δρόμος.
Βλέπετε, πώς «πάσα η Ιουδαία χώρα και οι Ιεροσολυμίται εξεπορεύοντο προς αυτόν». Πώς όλοι οι άνθρωποι άκουγαν της φωνής του Ιωάννη και πήγαιναν να δεχτούν το βάπτισμα του;
Γιατί ήταν ο ίδιος φάρος φωτεινός. Στη φτώχεια του σκόρπιζε πλούτο. Με τη γύμνια του έντυνε τους άλλους. Και με τη νηστεία του χόρταινε πολλούς.
Μας διδάσκει η σημερινή γιορτή αγαπητοί μου αδελφοί ποιος είναι ο σκοπός μας. Ο Ιωάννης στέκει σαν καλάμι σαλευόμενον υπό του ανέμου, δείχνοντας προς Εκείνον που έρχεται.
Αύριο, παραμονή των Φώτων, έχουμε νηστεία. Ας προσφέρουμε στην ψυχή μας και λίγη ησυχία. Λίγη σιωπή. Για να ακούσουμε τη φωνή του βοώντος εν τη ερήμω. Για να δούμε το φως των Θεοφανίων. Για να μετάσχουμε στον αγιασμό των υδάτων εν σώματι και πνεύματι αγίω.
Αμήν.