«Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει
με μείνε».
Αρχιτελώνης και πλούσιος ο
Ζακχαίος.
«Εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις
εστί…»
Αναζητούσε αυτό που του
έλειπε. Να Τον ιδεί μόνον. Η Ιεριχώ και ο όχλος και το μικρό του ανάστημα,
όλο εμπόδια. Και το επάγγελμα του, σκάνδαλο.
Όμως «αναβλέψας ο Ιησούς είδεν
αυτόν…»
Αυτό το βλέμμα που βλέπει και
συναντά αυτόν που αναζητά την συνάντηση. Αυτός που
όντως μας βλέπει, τον καθένα από εμάς προσωπικά. Και μας αναγνωρίζει. Ούτε η
Ιεριχώ, ούτε ο όχλος, ούτε πλούτη ή φτώχεια, μπορούν να εμποδίσουν αυτήν την
συνάντηση.
Και θα μας αποκαλέσει πάντα με το
όνομά μας:
«Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι»
«Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει
με μείνε.»
Η απόφαση είναι πάντα δική
μας. Αρκεί να μην μείνουμε στα όρια της Ιεριχώς, αρκεί να μην μας συνθλίψει ο
όχλος.
Να μην ξεχάσουμε αυτό που μας
λείπει.
Στον Ζακχαίο, υπήρχε έντονο το
αίσθημα της αμαρτωλότητας του.
Αμέσως δίδει τα μισά από τα
υπάρχοντα του στους φτωχούς και αποδίδει σε όσους εσυκοφάντησε, τα τετραπλάσια.
Και μόνη η συνάντηση του με τον Χριστό φτάνει για να διορθώσει την ανωμαλία
της ζωής του.
Αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η
ζωή μας μια συνεχής αναζήτηση Εκείνου; Αυτό το ερώτημα βάζει η σημερινή,
σύντομη περικοπή του Ευαγγελίου. Ψάχνουμε με ολόκληρο τον εαυτό μας να
ιδούμε το Πρόσωπο του Θεού;
Αν ναι, τότε σίγουρα μέσα σε
όλη την ασφυκτική πίεση της Ιεριχώς, Εκείνος θα μας ιδεί. Και θα αναβλέψει προς
εμάς, και θα μας αποκαλέσει με το όνομά μας και θα μας καλέσει κοντά Του και θα
εισέλθει στον οίκο μας.
Και τότε, αγαπητοί μου αδελφοί,
θα ιδούμε πόσα θα μπορέσουμε να δώσουμε. Πόση αμαρτία θα αντέξουμε να
ξεφορτωθούμε από πάνω μας. Τι θα ανταποδώσουμε στους ανθρώπους που στερήσαμε;
Πόση Μετάνοια, δηλαδή θα φέρει
στην ζωή μας εκείνο το «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι» που θα ακούσουμε σαν μια
εντολή ανατροπής στα πάντα στη ζωή μας.
Και εάν το «σήμερον γαρ εν τω
οίκω σου δει με μείνε» δεν φέρει την ανατροπή, τότε αδίκως η αγωνία μας, αδίκως
η άνοδος στην συκομορέα.
Η Μετάνοια
αναγνωρίζεται από αυτήν την ανατροπή που παρουσιάζεται στην ζωή του Ζακχαίου.
Γίνεται φανερή με πράξεις και έργα από τον εγωκεντρικό τρόπο ύπαρξης προς τον
εκκλησιαστικό τρόπο συνύπαρξης. Το άτομο ελευθερώνεται και γίνεται πρόσωπο,
μπορεί να μοιραστεί μέρος από τα υπάρχοντα του. Αναγνωρίζει ότι συκοφάντησε και
επανορθώνει. Μοιάζει να νιώθει τώρα περισσότερο ασφαλής. Ο άνθρωπος αυτός
κυριολεκτικά, ανακουφίζεται.
Δεν χάνει αλλά κερδίζει.
Ο Χριστός, έρχεται στον οίκο
της καρδιάς του και χρειάζεται πολύ λιγότερα για να είναι χαρούμενος.
Έρχεται στον οίκο της καρδιάς
μας και μας κάνει υιούς Αβραάμ, ζητά και σώζει το απολωλός.
Αμήν.