«Ει ήδεις την
δωρεάν του Θεού, και τις έστιν ο λέγων σοι, δος μοι πιείν……..
……ερχόμαστε από τη δική μας Σαμάρεια ο καθένας, «αντλήσαι
ύδωρ» γεμάτοι σκέψεις……, ερχόμαστε στην πηγή, αλλά οι σκέψεις μας, μας καθορίζουν……. Κάποιοι μας
απορρίπτουν, «ου γαρ συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις….» και κάποιους και εμείς
αποφεύγουμε εδώ στο φρέαρ… που θεωρούμε βαθύ….
Μα ο Υιός του Θεού ρωτά:
« Ει ήδεις την δωρεά του Θεού……»
Αυτή, αδελφοί μου, είναι όλη μας η ζωή…. Να ιδούμε
την δωρεά του Θεού « και τις εστίν ο
λέγων σοι….» και Ποιος είναι Αυτός που μας συναντά. Σε κάθε φρέαρ, όσο βαθύ και
είναι, όπου κι’ αν εξήλθαμε, όποιαν ώρα… ότι κι αν ζητούσαμε, ότι κι αν απο-φεύγαμε.
Εμείς γνωρίζουμε, δηλαδή δεν γνωρίζουμε, την αλήθεια
της ζωής μας. Και συνέχεια λέμε ψέματα, λέμε μύθους…. «ύπαγε φώνησον τον άνδρα
σου….»
«Ουκ έχω άνδρα» γιατί και όποιον έχουμε δεν είναι ο
άνδρας, ίσως γιατί δεν αγάπησε κανένα η Σαμαρείτιδα, πέντε γαρ άνδρας, είχε, κι
ακόμα και αυτόν που είχε εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν ο άνδρας της……ίσως δεν είχε
αγαπήσει…..
…..Προσπαθούσε να πει, εκείνο το μεσημέρι η
Σαμαρείτιδα, αλήθειες, αλλά ο νους της πίεζε προς τα πίσω….. Πού πρέπει να προσκυνάμε
τον Θεόν, στο όρος Χωρήβ στα Ιεροσόλυμα;…… ο ένας περιορισμός μετά τον άλλο,
έξω από τα όρια μιας πόλης που δεν την εκτιμούσε, δίπλα σε ένα φρέαρ που δεν της
ανήκε, απέναντι σε έναν Ιουδαίο που δεν την αναγνώριζε…..
Η ζωή μας γεμάτη εμπόδια, ή έτσι νομίζουμε.
Μα Κάποιος μας λέγει: «…έρχεται ώρα και νυν εστί….ότε
οι
αληθινοί προσκυνηταί….»
Νομίζω, αδελφοί μου, εδώ να σταθούμε…ας μην πάμε παραπέρα, διότι το φρέαρ βαθύ, άντλημα ουκ έχουμε….και άλλα πολλά τα δύσκολα της ζωής μας ή αυτά που μας λείπουν ή που νομίζουμε πως μας λείπουν…..Αλλά εδώ ήλθε η ώρα και νυν εστί, που όλα αυτά μπορούν να καταργηθούν…. Αλλά για ποιόν; Για τον αληθινό προσκυνητή. Γιατί αυτός θα προσκυνήσει τω Πατρί εν Πνεύματι και αληθεία….και γαρ ο Πατήρ τοιούτους ζητεί…..εν Πνεύματι και Αληθεία, αδελφοί μου, γιατί Πνεύμα ο Θεός…..
Πρέπει λοιπόν να συμβαδίσουμε εν πνεύματι και
αληθεία, χωρίς των δειλών τα παρακάλια και τα παράπονα….
Σήμερα, αδελφοί μου, η Σαμαρείτις και εμείς ήλθαμε
εδώ, αντλήσαι ύδωρ….
Το ύδωρ που ξέρουμε…το ύδωρ που τόσες φορές αντλήσαμε
και πάλιν όμως διψάσαμε…..και ο Θεός μας περιμένει, εδώ δίπλα και δεν έχει τίποτα….ούτε
άντλημα, ούτε βρώσιν, ούτε τίποτα….και τα έχει όλα….και έχει και τον τρόπο να χορτάσει και εμάς « εις
τον αιώνα….»
Το μόνο που ζητά εν αληθεία…..και πνεύματι…..
Αυτό να σκεφτούμε και εμείς σήμερα, να επιστρέψουμε στους
περιορισμούς μας ξέροντας, ότι είναι Πνεύμα ο Θεός, να δούμε γύρω μας, «τας
χώρας, ότι λευκαί εισί προς θερισμόν ήδη…», διότι, αδελφοί μου, «άλλος εστίν ο
σπείρων και άλλος ο θερίζων…»
Ο Πατέρας μας έστειλε να θερίσουμε εκεί που δεν
κοπιάσαμε, «άλλοι κεκοπιάκασι….» και εμείς στον δικό τους κόπο εισήλθαμε….
Πόσο ωραία, τόσο όμορφα λόγια…
Τόσο όμορφη αυτή η στιγμή σήμερα, εδώ δίπλα στο
φρέαρ του Ιακώβ, με την Σαμαρείτιδα και τον Χριστό, μας αποκαλύφθηκαν όλα, μας δόθηκαν
όλα, μόνο
Πνεύμα και Αλήθεια…
Καιρός να ξεχάσουμε την υδρία μας, τον τρόπο που μέχρι τώρα αντλήσαμε
ύδωρ και τόσες φορές πάλιν εδιψάσαμε… όλους αυτούς που έχουμε και κανέναν δεν
έχουμε, νυν, και να
μπούμε σε εκείνην την ευρυχωρία στους αγρούς για τους οποίους άλλοι εκοπίασαν
και να χαρούμε και να δοξάσουμε τον Θεόν και να δούμε, τυφλοί, να αναβλέψουμε .
Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Μας είναι πολύ δύσκολη η αμεσότητα…..
Μας είναι πολύ δύσκολο να ακούσουμε την ερώτηση που
μας κάνουν και συνεχώς είμαστε έξω από τον εαυτό μας. Δεν ακούμε….Και δεν
ακούμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όταν ο Ιησούς, έρχεται δίπλα μας, εμπρός μας,
εντός μας και μας ερωτά:
«Θέλεις υγιής
γενέσθαι;», εμείς απαντάμε «ουκ έχω άνθρωπο», όταν ο Ιησούς μας λέγει: «δος μοι
πιείν» εμείς απορούμε πως «συ Ιουδαίος ών παρ εμού πιείν αιτείς;», συνηθισμένοι
να αποφεύγουμε την αμεσότητα. Να μην ακούμε, τίποτα, τον άλλο, τον εαυτό μας,
τον Ιησούν που είναι δίπλα μας.
Και γεμίζουμε τη ζωή μας πρόσωπα, που εναλλάσσονται,
έρχονται και φεύγουν, πράγματα που φθείρονται, ιδέες που μας μπερδεύουν. Και
διψάμε…..
Και όταν ο Ιησούς λέγει… «ύπαγε φώνησον τον άνδρα
σου και ελθέ ενθάδε», «ουκ έχω άνδρα» απαντάμε.
Ουκ έχω άνθρωπο και λέμε την αλήθεια….!
Τόσοι άνδρες στην ζωή μας, τόσοι άνθρωποι, τόσες
ιδέες, πεποιθήσεις και αντιλήψεις και ακόμα διψάμε.
Ψάχνουμε πώς να λατρεύουμε τον Θεό, εδώ, στο Όρος ή
στα Ιεροσόλυμα και ο Θεός απαντά ότι ούτε εδώ, ούτε εκεί, αλλά ο Θεός είναι
Πνεύμα και σαν Πνεύμα τον προσκυνάμε εν αληθεία.
Αλλά, ποια είναι η αλήθεια στην ζωή μας; Πού είναι η
αλήθεια; Πόσο ΑΚΟΥΜΕ την αλήθεια που υπάρχει μέσα μας και έξω
μας;
Αφού διψάμε. Συνεχώς διψάμε. Και το φρέαρ
πάντα βαθύ και ο δρόμος πάντα μακρύς και εμείς σαν την Σαμαρείτιδα εν ώρα έκτη,
απόγευμα, αργά, την ώρα που δεν πάνε οι περισσότεροι, κρυφά, σχεδόν
κρυφά, γεμάτοι ενοχές, για τα τόσα που έχουμε να κρύβουμε ή που νομίζουμε ότι
κρύβουμε.
Αλλά ακόμα και έτσι, στο περιθώριο της ύπαρξής μας, στην έκτη ώρα όλων αυτών που αποφεύγουμε, υπάρχει Χριστός, κεκοποιακώς από την οδοιπορία της Ανθρώπινης φύσης, που πάντα μας λέγει «ύπαγε….φώνησον…και ελθέ ενθάδε….!»
Αυτό που είσαι, φέρε εδώ, αυτό που έχτισες και όμως
διψάς.
Και πάντα και
μόνον η Αλήθεια θα μας ελευθερώσει.
Τι αναζητώ….;
Ποιόν….;
Και Εκείνος σου λέγει: Εγώ ειμί ο λαλών σοι.
Εμπρός σου και εντός σου, δίπλα, πολύ δίπλα όμως.
Αυτή η συνάντηση σήμερα είναι η στιγμή μας.
Μια
στιγμή αιωνιότητος.