Μήνυμα και πρόσκληση για τον καθένα μας.

 

Η Ανάληψη  του Χριστού  είναι  ένα .από τα κορυφαία βιβλικά γεγονότα. Σηματοδοτεί το τέλος της παρουσίας του Χριστού στη γη και την ολοκλήρωση του απολυτρωτικού Του έργου. Μετά από αυτό το γεγονός αρχίζει το έργο του Αγίου Πνεύ­ματος. Το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου αναλαμβάνει η Εκκλησία υπό την καθοδήγη­ση του Αγίου Πνεύματος. Ακόμα, το γεγονός της Ανάληψης του Κυρίου μας, προαναγ­γέλλει την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας, κατά την οποία οι δίκαιοι θα αναληφθούν, όπως ο Κύριος, και θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών.

Ίσως κάποιοι νομίζουν πως η Ανάληψη του Χριστού ήταν η φυσική φορά των πραγμάτων και έπρεπε να ακολουθηθεί αναγκαστικά. Πως όπως κατέβηκε στη γη, έτσι έπρεπε και να ανεβεί στον ουρανό. Και ίσως έτσι θα ήταν το πράγμα αν ο Χριστός ήταν μόνο Θεός, και θα έπρεπε μια και τελεί­ωσε το έργο Του να ανεβεί στον ουρανό. Αν και τότε θα απορούσε κανείς πως ο πανταχού παρών Θεός δεν ήταν και κοντά στον Πατέ­ρα Του, στον ουρανό, όταν βρισκόταν στη γη. Το γεγονός όμως, ότι ο Χριστός ήταν Θεάνθρωπος, κάνει και την Ανάληψη Του, να παίρνει άλλες διαστάσεις που έχουν άμεση σχέση με τους ανθρώπους.

Όταν ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος, σιγά-σιγά «ανεφέρετο εις τον ουρανό» και απο­χωριζότανε τους μαθητές Του, δεν άφηνε την ανθρώπινη φύση Του στη γη. Δεν επέστρεφε στον Πατέρα Του μόνο ως Θεός, γιατί δεν απομακρύνθηκε ποτέ από Αυτόν, αλλά έπαιρνε μαζί Του και την ανθρώπινη φύση Του, τη θεωμένη ανθρώπινη φύση Του. Και αυτήν την ανθρώπινη φύση Του, την κάθισε στα δεξιά του Πατέρα Θεού, στον θρόνο της Αγίας Τριάδας.

Αγαπητοί αναγνώστες, η παρακοή των πρωτοπλάστων στον παράδεισο, όπως είναι γνωστό από το βιβλίο της Γένεσης, είχε ολέθρια αποτελέσματα. Ο άνθρωπος αντί να οδηγηθεί στη θέωση που ήταν ο προο­ρισμός του με βάση την «κατ' εικόνα» και «καθ' ομοίωσιν» του Θεού δημιουργία του, έγινε δέσμιος της φθοράς και του θανάτου και περιήλθε υπό το κράτος της αμαρτίας και του διαβόλου. Ανήμπορος να σώσει τον εαυτό του από αυτήν την κατάσταση χρεια­ζόταν ένα λυτρωτή. Βλέποντας τον ο Θεός να υποφέρει, ανέλαβε ο ίδιος από ευσπλαχνία τη σωτηρία του με την ενανθρώπηση Του στο πρόσωπο του Θεού-Λόγου.

Με τη σάρκωση του Λόγου η ανθρώπινη φύση αναδημιουργείται και επανακτά την αυθεντικότητα της. Ο Ιησούς Χριστός σε αντιδιαστολή με τον πρώτο Αδάμ, ο οποίος παρέσυρε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος στην πτώση με δεδομένη την ενότητα της ανθρώπινης φύσης, ως ο «έσχατος Αδάμ» θε­ραπεύει και αγιάζει ολόκληρο τα ανθρώπινο γένος «πάλιν δυνάμει της ενότητας της ανθρώπινης φύσεως». Με τη Σταύρωσή Του ο Χριστός σηκώνοντας τα βάρη των αμαρτιών του κόσμου γίνεται εξιλαστήριο θύμα και προσφέρει «την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών».

Με την Ανάσταση Του νικά το θάνατο και γίνεται «απαρχή των κεκοιμημένων». Το απολυτρωτικό έργο του Χριστού ολο­κληρώνεται με την Ανάληψη, η οποία σημα­τοδοτεί την εκπλήρωση της αποστολής Του στον κόσμο και τερματίζει με ιδανικό τρόπο την επίγεια παρουσία Του. Ο Κύριος «της οικονομίας πληρώσας το μυστήριον» ανέβηκε «όπου ην το πρότερον», δηλαδή «υπεράνω πάντων των ουρανών».

Με την άνοδο της στον ουρανό η ανθρώ­πινη φύση βρίσκει τον οριστικό «τόπο» διαμονής της και σώζεται αμετάκλητα. Καμία νέα πτώση δεν μπορεί πια να την απομακρύνει από το Θεό. Ο Χριστός την οδήγησε προς το Θεό-Πατέρα και την εγκατέστησε μια για πάντα στους κόλπους του Τριαδικού Θεού, χωρίς φυσικά αυτό να συνεπάγεται κάποια προσθήκη στην Αγία Τριάδα, γιατί η ανθρώπινη φύση που προσέ­λαβε ο Λόγος δεν έχει ξεχωριστή ανθρώπινη υπόσταση αλλά είναι ενυπόστατη στο πρό­σωπο του Θεού-Λόγου.

Με την Ανάληψη επομένως φαίνεται ότι το σχέδιο της θείας οικονομίας δεν είχε στό­χο μόνο την επαναφορά της ανθρώπινης φύ­σης στην προπτωτική της κατάσταση, αλλά κάτι παραπάνω.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο Μέγας Αθανάσιος, ο Λόγος «ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» και έτσι δεν λύ­τρωσε απλά τον άνθρωπο από το βάρος των συνεπειών της πτώσης, αλλά εκπλήρωσε και τον τελικό του προορισμό. Ό,τι δηλαδή δεν κατάφερε ο Αδάμ, το πραγματοποίησε ο Χριστός και πιστοποίηση γι' αυτό αποτελεί η μετάβαση της ανθρώπινης φύσης Του στον ουρανό.

Αδέλφια μου, ίσως το ότι ο Χριστός και ως άνθρωπος κάθισε στα δεξιά του Πατέρα να μην είχε σημασία, εάν ο Χριστός δεν ήταν η κεφαλή της Εκκλησίας, και εάν έτσι δεν επέκτεινε την ανθρωπότητα μέχρι τον Θεό. Γιατί πράγματι αυτό έγινε. Ο Θεάνθρωπος Χριστός, πήρε την «απαρχή» των ανθρώπων και την κάθισε στον θείο θρόνο. Και έδωσε τη δύναμη σε όλους τους ανθρώπους που ενώνονται στο σώμα Του, δηλαδή στην Εκκλησία, να πορεύονται προς τα εκεί. Άνοιξε με την Ανάληψή Του τη θύρα του ουρανού και η θύρα έμεινε ανοιχτή μια για πάντα για τους ανθρώπους.

Το γεγονός της Αναλήψεως είναι η απάντηση στο αποτέλεσμα της παρακοής του Αδάμ το οποίο έκλεισε τη θύρα της Εδέμ. Ο Χριστός μεταθέτοντας τη γήινη Εδέμ στον ουρανό, και κάνοντάς την Βασι­λεία Του, την άνοιξε με την Ανάληψη Του, την εγκαινίασε με την ανθρώπινη φύση Του, και αφήνοντας τη θύρα της ανοιχτή, με την Εκκλησία Του καλεί τον κάθε άνθρωπο να εισέλθει σ' αυτήν.

Έτσι το μήνυμα της Ανάληψης γίνεται και προσωπικό. Είναι μήνυμα και πρόσκληση για τον καθένα μας. Το ότι ο Χριστός πήρε μαζί Του το σώμα Του στον ουρανό δεν είναι μία λεπτομέρεια, αλλά μια ελπίδα και μια χαρά για τους ανθρώπους κάθε εποχής.

«Άσωμεν πάντες λαοί, τω επί ώμων Χε­ρουβείμ αναληφθέντι, μετά δόξης Χριστώ, και συγκαθίσαντι ημάς εν δεξιά του Πατρός, ωδήν επινίκιον, ότι δεδόξασται» (Τροπάριο Α' Ωδής Κανόνα Ανάληψης).

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ

Θεολόγος.