ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΗ, ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Εκ του κατά Ματθαίον
«Ιδού, ημείς αφήκαμε πάντα, και
ακολουθήσαμε σοι...».
Αφήκαμε
πάντα. Σπίτι και γονείς και γυναίκα και τέκνα. Και τα αφήκαμε όλα αυτά. μέσα
από την καρδιά μας. Δηλαδή τα αγαπήσαμε λιγότερο
από τον Χριστό. Τα αγαπήσαμε, αλλά, λιγότερο.
Αυτά
που συγκροτούν τον μικρό-μεγάλο μας κόσμο, αυτά που σχηματίζουν τη ζωή μας,
τους κόπους και τα όνειρά μας, τα αγαπήσαμε λιγότερο από Εκείνον. Κι αν
αγαπήσαμε τελικά Χριστό, κερδίσαμε Σταυρό. Και ο Σταυρός είναι ομολογία.
Ξεχωρίζουν
οι άν0ρωποι του Σταυρού. Ξεχωρίζουν εκείνοι που ακολουθούν σταυρωμένοι, τον
Κύριο της Αγάπης. Και με αυτήν τους την στάση, ομολογούν έμπροσθεν των ανθρώπων. Τι ομολογούν; Τι ομολογεί όποιος μπορέσει
να ξεπεράσει την φυσική αγάπη γονέων
και τέκνων και κτημάτων; Τι ομολογεί όποιος εκουσίως άρει τον σταυρό του;
Μα την
ελευθερία του Θεού. Την ελευθερία της αγάπης. Και άραγε αν εμείς αρνηθούμε έστω
και ένα λεπτό αυτούς που αγαπάμε αυτούς με τους οποίους μας δένουν οι φυσικοί δεσμοί, ποιο θα είναι το
αποτέλεσμα; μα αδελφοί μου, η αγάπη
προς τον θεό, θα μας δώσει το θάρρος να
πιστέψουμε στην δική Του πρόνοια.
Μήπως
πίσω από τους δεσμούς μας δεν κρύβεται πολλές φορές ο εγωισμός μας; Μήπως πολύ
συχνά δεν αισθανόμαστε εμείς απόλυτα απαραίτητοι για την ζωή των γύρω μας; Και μήπως έτσι τελικά,
εκτρέφουμε τον εγωισμό μας; Μήπως έτσι προφασιζόμενοι
ότι φροντίζουμε τους άλλους αποφεύγουμε
τον δικό μας σταυρό; η θυσία
και ο αλτρουισμός πολύ συχνά είναι μια ακόμα υπεκφυγή.
Εδώ
σήμερα το ευαγγέλιο μας προκαλεί σε μία πρόταση ζωής κάπως ...«επικίνδυνη». Να
απαρνη0ούμε όλα αυτά και να αναλάβουμε τον σταυρό μας. Σαν να μας λέει, να
αφήσουμε για λίγο τους άλλους, όσο σημαντικοί και να είναι, και να δούμε την προσωπική
σχέση μας με τον Θεό. Πώς; Δια Σταυρού.
Πώς; Με την ομολογία έμπροσθεν των ανθρώπων.
Γιατί
κάτι τέτοιο, από μόνο του γίνεται ομολογία.
Διότι
προκαλεί.
Προκαλεί
στην απευθείας ζωή. Εγώ
και Εκείνος
Και
τότε θα λάβουμε εκατονταπλασίονα.
Μεγάλη δοκιμασία, αυτό τα «αφήκαμε πάντα», αγαπητοί μου αδελφοί.
Αυτό πού δήλωσε ο απόστολος Πέτρος σήμερα. Αυτό πού μέσα στους αιώνες δήλωσαν
οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Οι Άγιοι Πάντες.
Πού άφησαν τα πάντα για να σταυρωθούν στην αγάπη.
Και έλαβαν εκατονταπλασίονα. Και δίνουν ως εκεί εκατονταπλασίονα. Και έγιναν για τους πάντες τα πάντα. Για εμάς ευλογία, ομολογία. Αφήκαν οικίας και αγρούς και κέρδισαν την ψυχή τους. Άφησαν πατέρα, μητέρα και τέκνα για το όνομα του Χριστού και κέρδισαν ζωήν αιώνιο.
Αυτούς τους αγίους τιμάμε σήμερα. Και εκείνους που ζουν ανάμεσα μας και εκείνους που θα έλθουν.
Μόνο που όπως μας λέει ο ίδιος ο Χριστός:
«πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι.».
Γιατί το μέτρο δεν είναι αυτά που φαίνονται αλλά αυτά που αποκαλύπτονται.
Και αυτό είναι και η απάντηση στο ερώτημα του Πέτρου:
«τι άρα έσται ημίν;» αυτό είναι και το ερώτημα που ο καθένας από εμάς βάζει κάθε ημέρα:
«τι άρα έσται ημίν; »
ας δώσουμε για να πάρουμε.