Ημών Ιησού
Χριστού
Ζούμε μεγάλο μέρος της ζωής μας,
περιμένοντας….Για αυτό δεν ζούμε πραγματικά….γιατί, αντί να ζούμε…,
περιμένουμε…
Να εκπληρωθεί ο χρόνος για το ένα ή το άλλο,
να γίνουμε αυτό ή το άλλο, να αποκτήσουμε, ή αργότερα, περιμένουμε, πάλι
περιμένουμε, να γίνουν κάτι οι άλλοι, οι δικοί μας άνθρωποι. Περιμένουμε πότε
και εκείνοι θα εκπληρώσουν τις δικές τους ή τις δικές μας προσδοκίες.
Και ο χρόνος που μας δόθηκε για να γνωρίσουμε
τον εαυτό μας, περνά χωρίς να έρθουμε ποτέ στον εαυτό μας.
Πάντα έξω….,πάντα εκτός του Ναού,….και από
τον όμορφο κόσμο που μας χάρισε ο Θεός, εμείς, πάντα περιμένουμε, καθηλωμένοι
βέβαια, στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που επιλέξαμε να ζούμε.
Και δεν ζούμε…….Τι δεν ζούμε;
Αυτό που τόσο φανερά συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας…
Την Βασιλεία των Ουρανών! Γιατί, η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα μας
και έξω μας, αλλά όχι κάπου μακριά, είναι Δίπλα,
αλλά δεν την βλέπουμε…Γιατί σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουμε μέσα μας, όλο είμαστε με
το βλέμμα στραμμένο στους άλλους.
Και ο Συμεών σήμερα, ήλθε εν τω Πνεύματι εις
το Ιερόν…εν αυτώ τω Πνεύματι που ζωοποιεί τα πάντα, που συνέχει τα πάντα, που
μας κρατάει ζωντανούς….. «μη ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου»
Αυτό είναι το σταθερό σημείο στην ύπαρξή μας. Αλλά συμβαίνουν και τόσα άλλα γύρω
μας που δεν βλέπουμε.
Ο ήλιος ανατέλλει μέσα σε έναν θρίαμβο
χρωμάτων και δύει δοξάζοντας τον Δημιουργό ζωγραφίζοντας όλες τις αποχρώσεις
του πορφυρού. Οι θάλασσες ανταποκρίνονται κυματίζοντας όλο το φάσμα του
γαλάζιου και πνέοντας μιαν αύρα θαυμάσια, γεμάτη αρώματα. Το κάθε δένδρο στο
διάβα μας πλέκει τα κλαδιά του με τον άνεμο, συνθέτοντας τις πιο ήρεμες
μελωδίες του κόσμου. Κάπου αναβλύζει μια πηγή, κάπου ένα κοτσύφι δοκιμάζει τις
πρώτες του συνθέσεις…
Και εμείς δεν τα έχουμε όλα αυτά, ούτε καν
προσέξει. Γιατί όλο κάτι περιμένουμε, να εκπληρωθεί και εμείς δεν
εκ-πληρωνόμαστε ποτέ.
Και δεν βγαίνουμε στο κατώφλι του Ναού του Ναού μας, να θαυμάσουμε όλον αυτόν τον πανέμορφο κόσμο….γιατί όλα αυτά είναι γράμματα που σκόρπισε ο Θεός γύρω μας για να διαβάσουμε για Αυτόν…
Για αυτό και έρχεται ο ίδιος ο Θεός, πάντα, προς εμάς, Πρόσωπον προς
Πρόσωπον, προς μιαν Υπαπαντή, «του ποιήσαι αυτούς κατά το ειθισμένον του νόμου
περί αυτού…»
Ο Χριστός έρχεται μέσα από την Μίαν Ουσία Του
αλλά πάντα με την διπλή Του Φύση, την Θεία και την Ανθρώπινη, ζεύγος τρυγόνων ή
δύο νεοσσούς περιστερών, φέρων διπλούς λοιπόν τη φύση, για να Τον προσλάβουμε…
και να ζήσουμε….!
Ο Συμεών ζούσε πραγματικά…..Για αυτό δεν
μπορούσε «ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου…»
Και εμείς, ο μόνος τρόπος για να βγούμε από
τον θάνατο στον οποίο παραδιδόμαστε, είναι απλώς, να δούμε Αυτόν που πάντα
έρχεται και να Τον δεχτούμε, εις τας αγκάλας μας, να δουν οι οφθαλμοί μας το σωτήριον
του, που έχει ετοιμάσει εμπρός στα μάτια μας.
Η σημερινή εορτή αδελφοί μου, η Υπαπαντή,
είναι η συνάντηση μας με την
Βασιλεία των Ουρανών που έρχεται, που είναι,
υπάρχει, συμβαίνει….εδώ και τώρα.
Ας μην περιμένουμε σε λάθος σημεία. Λάθος ανθρώπους….Γιατί δεν θα γνωρίσουμε θάνατο
μέχρι να τον δεχθούμε. Αλλά ούτε και πραγματική ζωή, όσο δεν ερχόμαστε «εν
Πνεύματι στο Ιερόν….»
Και επειδή ο Κύριος σήμερα έρχεται μεν αλλά
«ούτος κείται εις πτώσιν και Ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον….»
Αυτό, ας το σκεφτούμε καλά.
Αμήν.
Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Εκ του κατά Λουκά
Υπάρχει ένας συνεχής διάλογος ανάμεσα σε κτιστό και άκτιστο.
Υπάρχουμε περιμένοντας εις το ιερόν, υπάρξεις θνητές, ατελείς, γνωρίζουμε ότι δεν πρέπει να πεθάνουμε «πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου».
Και αυτός ο τρόπος ζωής, εν Πνεύματι, περιέχει και το μόνο τρόπο ύπαρξης μας. Να περιμένουμε, δηλαδή έναν θάνατο που θα μας οδηγήσει στην ζωή. Να περιμένουμε έναν θάνατο, που έτσι δεν είναι θάνατος, αλλά ζωή. Σε αυτή την περίπτωση δεν μετακινηθήκαμε ποτέ μακριά από το ιερό του κόσμου μας, παραμείναμε δίκαιοι και ευλαβείς με σκοπό της ύπαρξης μας την υποδοχή του Παιδίου Ιησού.
Όμως, συνήθως καθόλου δεν συμβαίνει έτσι. Απομακρυνθήκαμε του ιερού, περιπλανηθήκαμε μακριά, ξεχάσαμε τόσο τον σκοπό της συνάντησης μας με τον Ιησού, που χωρίς επίγνωση ζήσαμε, έτσι που να απωθήσουμε εντελώς την ιδέα του θανάτου, τόσο που ο θάνατος να μας καταδιώκει και να μας κυριαρχεί.
Η ζωή είναι προσμονή συνάντησης με Χριστό.
Συνάντησης με έναν Χριστό που έρχεται πάντοτε Αυτός προς εμάς «δούναι θυσίαν, κατά το ειρημένον εν νόμω Κυρίου» σαν έναν από εμάς, για να αναγνωρίσουμε στο Πρόσωπο Του το δικό μας πρόσωπο.
Και με αυτήν την πορεία και συνάντηση, τι θα συμβεί;
Αυτό που γράφεται, «σημείον αντιλεγόμενον», άλλοι από εμάς θα πέσουμε και άλλοι θα αναστηθούμε.
Γιατί η συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό αποκαλύπτει τα πάντα, λογισμούς της καρδίας. Και όλοι μας δεν αντέχουμε σε αυτήν την αποκάλυψη. Δεν μπορούμε όλοι μας να δεχθούμε την αλήθεια.
Επειδή η αλήθεια η πρώτη που αναγνωρίζουμε σε Εκείνον που έρχεται ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών φέρων, είναι η αλήθεια του θανάτου μας. Η αλήθεια του θανάτου και της θνητότητας των πάντων που μας περιβάλουν. Αυτή η αλήθεια για άλλους φέρνει κατάπτωση, για άλλους ανάσταση, είναι θάνατος που οδηγεί σε ανάσταση.
Πιο αναστάσιμη στιγμή για εμάς δεν μπορεί να υπάρξει από εκείνη την στιγμή που θα δεχθούμε στις αγκάλας μας το Παιδίον Ιησού.
Γιατί θα δούμε τον κόσμο με τον θεανθρώπινο τρόπο.
Θα καταλάβουμε το διπλό των πραγμάτων και θα εννοήσουμε ότι είδον οι οφθαλμοί μας το σωτήριον, ότι όλα ητημάσθηκαν κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών.
Τόσο αποκαλυπτικά και βέβαια είναι όλα αυτά!
Αυτή η συνάντηση και μόνο φθάνει για να τα δείξει όλα. Και να μας απελευθερώσει από μιαν αναμονή θανάτου , σε είσοδο στην ζωή, διαλέγοντας εκούσια την απόλυσιν μας, κατά το ρήμα του Θεού εν ειρήνη.
Η σημερινή εορτή είναι εναρκτήρια για την πορεία του Ιησού στον κόσμο τούτο, αλλά τελική για τον Συμεών και για κάθε Συμεών όλων των αιώνων.
Ας περιμένουμε αυτήν την συνάντηση. Ας περιμένουμε τον θάνατό μας σαν απόλυση, σαν ευλογία. Λατρεύοντας νύκτα και ημέρα.
Ας προσέξουμε γύρω μας, όλα όσα τελούνται κατά τον νόμον Κυρίου. Μέσα μας αλλά και γύρω μας, το Παιδίον αυξάνει και κραταιούται πνεύματι, πληρούμενον σοφίας, ενώ εμείς προβαίνουμε εν ημέραις πολλαίς, προς το σημείον της συνάντησης μας.
Ας είναι εις ανάστασιν και όχι εις πτώσιν μας.
Ας είναι εις απόλυσιν και εις ειρήνην ενός κόσμου που προσδοκά την λύτρωση του, ενός κόσμου που θεωρεί τον Χριστόν «σημείον αντιλεγόμενον»