Κυριακή της Τυρινής.

 

Είμαστε αυτό που αποφασίζουμε εμείς να είμαστε.

Εμείς οι ίδιοι σχηματίζουμε την εικόνα του εαυτού μας και των άλλων. Δημιουργούμε κόλαση ή παράδεισο. Γύρω μας ή μέσα μας.

Κανέναν παράδεισο δεν φτιάχνει ο Θεός και οπωσδήποτε καμία κόλαση. Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι κάποιοι τόποι συγκεκριμένοι, οριοθετημένοι…..είναι κατάσταση. Εσωτερική, του ίδιου του ανθρώπου, για τον εαυτό του και για τους άλλους.

Ο άνθρωπος που αγαπά, συγχωρεί και έτσι ο χώρος της ύπαρξης του διευρύνεται και «βλέπει» Το Θεό, γιατί βλέπει τους άλλους μέσα στην πραγματική τους ύπαρξη. Ο άνθρωπος που αφήνει τα παραπτώματα όλων των άλλων, γνωρίζεται με το Θεό και έτσι αφέονται και τα δικά του παραπτώματα.

Διώχνοντας τους λογισμούς (διότι όλα λογισμοί είναι) αφήνει χώρο μέσα του για τον Θεό, συν-χωρεί δηλαδή, δηλαδή εκτός από τους λογισμούς του, αρχίζει να χωρά και κάτι άλλο….

Τότε ο άνθρωπος αγαπά. Δεν εμποδίζεται πλέον να αγαπά. Δεν φοβάται να στερηθεί την αγωνιώδη ευχαρίστηση των φαγητών, των διασκεδάσεων, των σαρκικών του πειραμάτων….δεν φοβάται δηλαδή να μείνει χωρίς αυτά. Και όσο δεν φοβάται, τόσο ελευθερώνεται. Και όσο ελευθερώνεται τόσο δοκιμάζει και ακόμα λίγο περισσότερη σχέση με το Θεό, και ακόμα λιγότερη δέσμευση με τον κόσμο. Και όσο γνωρίζει τι είναι ο μέσα του κόσμος και ποια η ποιοτική διαφορά με τον έξω, τόσο περισσότερο ζει «εν κρυπτώ»….

Και όσο μετατίθεται η ύπαρξή μας προς τα μέσα και προς τα επάνω τόσο πιο πολύ, «αιώνια» γίνεται….

Όσο όμως βαραίνει με λογισμούς, με την μη συγχώρεση, με τροφές και σχέσεις σαρκικές και ατελέσφορες, με δήθεν αποταμιεύσεις και δανεισμούς, αντί να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης, θησαυρίζουμε αλυσίδες, δεσμεύσεις, βάρη, ασθένειες, πόνο….

Γιατί όταν θα μας ζητηθεί αυτό που μας δόθηκε, πρέπει να το αποδώσομε Καθαρό όπως το προσλάβαμε, στον Δημιουργό Του. Δίχως κατάκριση, κατάχρηση, φιλαυτία.

Ξεκινάμε μιαν Νηστεία, σαν άθληση και με το σθένος ενός αθλητή. Για να δούμε τι είμαστε, με λιγότερο φαγητό, με λιγότερη οργή μέσα μας, με λιγότερη εξάρτηση από χρήματα και πρόσωπα.

Θα προχωρήσουμε λίγο αυτές τις ημέρες από το έξω το θορυβώδες, προς το έσω, το κρυπτό, για να δούμε, εάν δούμε, τι είναι αυτό το έσω και πόσο χαρά θα μας δώσει;

Για να γνωριστούμε με όλους αυτούς τους θησαυρούς που ούτε σκόρος και σκουριά τους καταστρέφει, ούτε και οι κλέφτες σκάβουν τους τοίχους και τους κλέβουν.

Γιατί η περίοδος Της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι περίοδος ανοιχτή στον ουρανό, της καρδιάς μας και του Νου μας.

Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί είναι η καρδιά μας.

Που είναι αδελφοί μου οι θησαυροί μας;

Που είναι η καρδιά μας;

Καλό Στάδιο!

 

  

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Το να συγχωρείς είναι απλώς να θυμάσαι μόνο τις σκέψεις αγάπης που έδωσες κατά το παρελθόν και εκείνες που δόθηκαν σε εσένα.

Όλα τα άλλα πρέπει να ξεχαστούν. Οι σκιώδεις φιγούρες είναι οι μάρτυρες που φέρνεις μαζί σου που εσύ τις κάνεις «αθάνατες» και είναι εχθροί της πραγματικότητας. Κι επειδή όλα αυτά μας φορτώνουν φορτίο βαρύ, για αυτό όσο περνούν τα χρόνια βαραίνουν τα πόδια μας, γέρνει η πλάτη μας, παραπαίουμε…..από το φορτίο των σκέψεων, σκέψεων που εμείς έχουμε επιλέξει και θρέφουμε και συντηρούμε.

Και βαραίνουμε, όχι από το γήρας αλλά από τις σκέψεις…..για πράγματα και γεγονότα, αδελφοί μου, που δεν…..υπάρχουν…..!

Όλα αυτά που συντηρούμε στις σκέψεις μας δεν υπάρχουν! Ίσως κάποτε να έγιναν στη ζωή μας, αλλά το πιο πιθανό είναι να έγιναν εντελώς διαφορετικά, να μας άγγιξαν ή να μην μας άγγιξαν, αλλά τότε είμασταν…..άλλο…..τώρα…..άλλο…..Η εμμονή μας στο παρελθόν είναι εμμονή σε κάτι που δεν υπάρχει, σε μια ψευδαίσθηση…..

Και για αυτό πρέπει να συγχωρέσουμε. Γιατί δεν υπάρχει αυτό ή αυτός που μας πόνεσε. Εμείς τώρα μόνοι μας συντηρούμε το πόνο για θρέψουμε το εγώ μας……για να μην συγχωρήσουμε τον εαυτό μας……

Για αυτό όταν νηστεύουμε αφανίζουμε το πρόσωπό μας για να φανούμε τοις ανθρώποις νηστεύοντες, το ίδιο κάνουμε, επιλέγουμε ας πούμε μια δυστυχία, μια θλίψη καθ’ όλου απαραίτητη, που δεν τη ζητά ο Θεός.

Ο Θεός μας δημιούργησε για την αγάπη και από αγάπη…..και η αγάπη είναι χαρά….. Για αυτό τα πρόσωπά μας πρέπει να δείχνουν αυτή τη χαρά τοις ανθρώποις κι αν νηστεύουμε  αυτό θα το κάνουμε για το Θεό, για να συναντηθούμε μαζί Του, λίγο πιο ανάλαφροι, λίγο πιο ελεύθεροι.

Κι’ ότι μας χάρισε ο Θεός κι ο ευλογημένος ο κόπος μας, θησαυρούς, έχουν σαν σκοπό πάλι την χαρά μας, την ευτυχία μας…..εμείς όμως τα περιορίζουμε όλα, επί της γης….. «όπου σης και βρώσις αφανίζει και κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι….».

Κι έτσι, αδελφοί μου, αυτό που μας δόθηκε το χάνουμε….. Δικό μας μένει ότι θησαυρίζουμε εν ουρανώ, ότι δηλαδή είναι αιώνιο, ότι δηλαδή…..αγαπήσαμε, προσφέραμε, συν-χωρήσαμε…..!

Προσοχή, λοιπόν αδελφοί μου, …….που είναι η καρδιά μας…..

Μην κουβαλάμε άλλο φορτίο που δεν υπάρχει.

 Οι άνθρωποι που δεν συγχωρήσαμε δεν υπάρχουν……υπάρχουν μόνο όσοι αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Ας νηστέψουμε από σήμερα με χαρά, σαν κάτι που μας οδηγεί προς τον Θεό.

Ας μεταφέρουμε όλους τους θησαυρούς μας στον ουρανό, διότι «εδώ» τίποτα δεν αντέχει, ότι έχουμε εδώ είναι απλά….σκέψεις….. και τις σκέψεις τις τρώει το σκουλήκι, τις κλέβουν οι κλέφτες.

Ας συγχωρέσουμε τον εαυτό μας σήμερα, από όλα αυτά.

Και τότε, αδελφοί μου, η καρδιά μας δεν θα «ανήκει» σε τίποτα, δεν θα ανήκει στο τίποτα, αλλά στον Θεό……και είναι …. ωραία, πιστέψτε με .

Όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών…

Καλή πορεία, αδελφοί μου,

προς την Ανάσταση,

εκεί που είναι η καρδία μας.