«Είπεν ο Κύριος:Οράτε μη καταφρονήσετε ενός των μικρών
τούτων. Λέγω γαρ υμίν, ότι οι άγγελοι αυτών εν ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το
πρόσωπο του πατρός μου του εν ουρανοίς. »
Οι
άγγελοι των μικρών και των αδυνάτων, αυτών που τείνουμε πάντα να καταφρονούμε.
Οι
άγγελοι που δεν φαίνονται και όμως υπάρχουν.
Που
είναι για τον καθένα από εμάς και για όλους μας, ασώματοι για τους ενσώματους,
αόρατοι για τους ορατούς, αθάνατοι για τους βρωτούς.
Οι
άγγελοι «διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπο» του Θεού. Είναι στραμμένοι με ολόκληρη
την ύπαρξη τους προς τον Θεό. Και είναι και
κοντά μας. Νοιάζονται για εμάς. Πρεσβεύουν, αγωνιούν και χαίρονται. Το μόνο
που χρειάζεται είναι να τους αναγνωρίσουμε.
Να τους νοιώσουμε, να τους δώσουμε δουλειά. Να επιτρέψουμε την
διαμεσολάβηση τους. Να συνδέσουμε την εξέλιξη της ζωής μας με την παρουσία
τους. Οι άγγελοι είναι οι ενδιάμεσοι του φωτός.
Στέκουν
σε κάθε σημείο διάβασης γεωγραφικά ή
υποστασιακά.
Φυλάνε
περάσματα.
Το
πέρασμα από την ανυπαρξία προς τη ζωή, στην γέννα του κάθε ανθρώπου. Και την
υμνούν, έτσι που ύμνησαν την Νύχτα των Χριστουγέννων τον ερχομό του Σωτήρα.
Φυλάνε
τα παιδιά στον ύπνο τους, μπαινοβγαίνουν στα όνειρα τους, εξοικειώνονται μαζί
τους…Σε κάθε στροφή της ζωής μας, σε κάθε κίνδυνο.
Ασώματοι
προστατεύουν τα σώματά μας. Ώσπου θα συνοδέψουν και την ψυχή μας στο δύσκολο
ταξίδι της μετά τον αποχωρισμό της από το σώμα.
Οι
άγγελοι χρονικά γιορτάζουν σήμερα. Στην είσοδο του χειμώνα, στη στιγμή που η
νύχτα ξεπερνά την ημέρα.
Τα
μοναστήρια των Ταξιαρχών κτίζονται αιώνες τώρα σε περάσματα, δίπλα σε γκρεμούς,
σε χειμάρους. Στο κίνδυνο στην απειλή. Απέναντι στους εχθρούς.
Υπάρχουν
Ταξιαρχίες, Τάγματα, Άγγελοι και Αρχάγγελοι. Και για τον καθένα από εμάς ο δικός του Φύλακας Άγγελος. Για το
καθένα από εμάς τους μικρούς.
Αν η πίστη μας κάνει μικρούς, αν η αγάπη μας
κάνει ταπεινούς, τότε υπάρχει χώρος για τους Αγγέλους.
Αν τα κανονίσαμε όλα τόσο καλά με τον εγωκεντρισμό μας, τότε, δεν χωράνε οι άγγελοι στη ζωή μας.
Πορευόμαστε μόνοι μας. Με τις δικές μας δυνάμεις χωρίς τις Δυνάμεις των
Ασωμάτων. Πνιγμένοι στις επιθυμίες μας, δεν βλέπουμε αγγέλους. Τυφλωμένοι από
τις αγωνίες μας, προχωράμε κατάμονοι. Γύρω μας σφύζει από Ζωή, βουίζουν τα
πάντα από τον ούριο άνεμο των Αγγέλων, ακούγονται οι μουσικές από τους αίνους
τους, αλλά εμείς κωφοί. Τυφλωμένοι από τις φωτιές, δεν βλέπουμε το φως. Κωφοί
από τους θορύβους, δεν ακούμε το φτερούγισμα των και νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι. Μόνοι, σε ένα κόσμο πλήρη από τους αγγέλους. Σε ένα κόσμο
γεμάτο από την καλοσύνη του Θεού, μόνοι. Κάτω από τη σκιά του θανάτου, σε ένα
κόσμο που ο ίδιος ο Θεός δια του θανάτου, μας οδήγησε στη Ζωή, μια για πάντα.
Αυτό γιορτάζουμε σήμερα. Την συντροφιά μας. Τη συντροφιά των
μικρών, των αδυνάτων. Εκείνων που νοιώθουν μόνοι, μα δεν είναι. Εκείνων που
στέκουν δίπλα σε κάποιο πέρασμα. Σε ταξίδι, σε αποχωρισμό. Απέναντι σε σύνορα, σε αλλόθρησκους, σε
αρρώστια ή σε θάνατο. Απέναντι στο χειμώνα που μέσα στη νύχτα του κρύβει μια
Άγια Νύχτα.
Δεν χρειάζεται κόπος. Ο άγγελος αγρυπνά και
μας ακούει. Και ανταποκρίνεται. Είναι πολύ κοντά. Μας χωρίζει το σώμα αλλά μας
ενώνει η προσευχή. Στη προσευχή συνυπάρχουμε. Συνομιλούμε. Ανεβαίνουμε
μαζί. Και αλλάζουμε τον κόσμο.
Τον κόσμο μας και τον κόσμο των άλλων.
Γινόμαστε «άγγελοι» για τους άλλους. Και εκείνοι για εμάς.