ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
ΓΑΛΑΝΑΚΗ
ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΦΛΟΓΕΡΑ
(Βηματισμοί στο βιβλίο της Κορνήλιος
Δασκαλάκη-Τσιτσιλιάνη "Ωδή στο χελιδόνι που πέταξε στον ήλιο")
1.-
Αν θέλεις ,πραγματικά ,στην καρδιά του Θεού
ν' ακουμπήσεις ένα Χρέος που έχεις στη γη, πρέπει ,οπωσδήποτε, να τελέψεις. Την
εντολή Του :"Αγαπάτε αλλήλους" ,παντού να διαλαλήσεις και σαν ένα
καρποφόρο δέντρο βαθιά μέσα σου να φυτέψεις .
Το ταξίδι σου για τις ουράνιες σφαίρες να
είναι ένα τραγούδι και μια δοξολογία, βγαλμένη από της καρδιάς σου τα βάθη να ευωδιάζουν
πολύ σαν ένα της άνοιξης μυρωδάτο λουλούδι και ν' ακουστούν στα πέρατα της γης
όλος ο κόσμος να το μάθει.
Μέσα στη βαθιά μοναξιά σου ψάξε να βρεις τον
συνάνθρωπο σου να δεθείς μαζί του και χωρίς καμιά υστεροβουλία να τον
αγαπήσεις.
μην τον ξεχωρίσεις ,αλλά να τον ταυτίσεις με
τον ίδιο τον εαυτό σου και τότε, πραγματικά, τον ίδιο τον Θεό στο ταξίδι σου θα
συναντήσεις.
2.-
Την ιστορία του τόπου σου και τις ρίζες σου
ποτέ μην ξεχάσεις . Να μην παραμορφώσεις και να μην πουλήσεις αξίες και
ιδανικά. Τον πολιτισμό της κι ό,τι άλλο αθάνατο γέννησε να μην χάσεις και μην
τα παραδώσεις σε ξένους. Τ΄ αποτελέσματα θα 'ναι τραγικά.
Τη γη που σε γέννησε και σ' ανάθρεψε ποτέ σου
μην λησμονήσεις . Κι αν στην ξενιτειά θα βρεθείς ,πάντοτε με νοσταλγία να τη
θυμάσαι. Ό,τι έζησες κοντά της παρακαταθήκη στους απογόνους να τ* αφήσεις και
τότε να σβήσει η μνήμη της ποτέ στους αιώνες να μην φοβάσαι.
Πολλοί οι δυνατοί της γης που εποφθαλμιούν τη
δική σου πατρίδα και με πολέμους ή διάβρωση συνειδήσεων θέλουν να την αρπάξουν.
Βοήθεια σου ζητά. Προστάτεψέ την .Μην τους αφήσεις καμιά ελπίδα σαν τα κοράκια
να ορμήσουν πάνω της για να την κατασπαράξουν.
Την ιστορία και τις ρίζες του τόπου σου σαν
κόρη οφθαλμού να φυλάξεις .Δεν θα βρεις τέτοιο πολύτιμο θησαυρό σε καμιά άλλη
χώρα του κόσμου. Μ' όλες μαζί -μικρές και μεγάλες - ποτέ δεν μπορείς να την
ανταλλάξεις γιατί κάθε σπιθαμή της γης της έχει την ευωδιά βασιλικού και
δυόσμου .
3.-
Αναζητώντας πάντα με λαχτάρα τις ψηλές
κορυφές, με αγωνία βαδίζουμε ανάμεσα από Κενταύρους και άγρια τέρατα, που τον
δρόμο μας κλείνουν. Αποφασισμένοι να βρεθούμε στο τέρμα προχωρούμε και δεν
λυγίζουμε . Στον προορισμό μας νικητές θα φτάσουμε όσο κι αν δεν μας αφήνουν .
Τι κι αν καθυστερήσουμε για λίγο, τον στόχο
που βάλαμε να πετύχουμε; Η ζωή είναι μπροστά μας και μας περιμένει να
συνεχίσουμε τον αγώνα . Δεν επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση στην προσπάθεια μας
ν' αποτύχουμε. Φτερωτά τα όνειρα που πλάθουμε για έναν καλύτερο εικοστό πρώτο
αιώνα.
Κι αν ο σύγχρονος κόσμος είναι γεμάτος από
μίση ,πάθη και σκληρότητα, εμείς πρωταγωνιστές για τη δημιουργία ενός άλλου
καλύτερου κόσμου . Κράτα με από το χέρι σφιχτά . Μπορούμε ν' αλλάξουμε την
ανθρωπότητα Αδελφέ, μόνος μου δεν μπορώ. Έλα μαζί μου και τη βοήθεια σου δος μου.
Αναζητώντας τις ψηλές κορφές, ιεραποστολή μας
να τελέψουμε το χρέος για το ταξίδι μας, στο ανέβασμα του βουνού της ζωής ,με
τρανή δοξολογία ενός ματωμένου αγώνα που, αναστορώντας τον, μας καταλαμβάνει
δέος, βαδίζοντας με μαγικό τραγούδι με μιαν ανείπωτη κι ανύπνωτη υμνολογία .
4.-
Στη ζωή σου δρόμους πολλούς -μακρινούς ή και κοντινούς - θα συναντήσεις, που οδηγούν ,ανηφορίζοντας ή κατηφορίζοντας, σ' όλα του ορίζοντα τα σημεία κι άλλους ίσιους κι ευκολοβάδιστους. Ποιον αλήθεια, απ' όλους θα προτιμήσεις; Ένας προβληματισμός στο ξεκίνημα σου ,που δεν σου αφήνει αναβολή καμία .
Δύσκολη πολύ η εκλογή που θα κάμεις και η απόφαση που θα πάρεις τελικά. Ο πρώτος δρόμος κακοτράχαλος και τραχύς αλλά στην κορυφή θα σε οδηγήσει ο δεύτερος ,χωρίς καμιά δυσκολία, στην κατρακύλα θα σε καταλήξει οριστικά κι ο τρίτος ,με πολύ ελάχιστες έγνοιες και σκουτούρες τη ζωή σου θα κυλήσει.
Τρεις δρόμοι προορισμένοι για τρεις κατηγορίες ανθρώπων που ονειρεύονται. Ο πρώτος για τους αγίους, τους μάρτυρες, τους ήρωες, που τη ζωή τους θυσιάζουν . Ο δεύτερος για τους ρέμπελους, τους ανέμελους ,που χωρίς κανόνες πορεύονται, και ο τρίτος για τους φρόνιμους που με σύνεση την πραγματικότητα πλησιάζουν.
Ποιον απ' όλους εσύ θα διαλέξεις στη ζωή σου με βεβαιότητα να τον βαδίσεις; Μην περιμένεις απ' τους άλλους να σε καθοδηγήσουν, εσύ καθορίζεις τη Μοίρα . Εσύ μόνο θ' αποφασίσεις, αν αυτό που επιθυμείς είναι να χτίσεις ή να γκρεμίσεις
ή αν θ' ακολουθήσεις της καρδιάς σου που θα σου ανοίξει της ευτυχίας τη θύρα .
5.-
Στην εποχή που ζούμε όλα γύρω μας μίκρυναν ,όλα αλλοιώθηκαν: πανανθρώπινες αξίες, ιδανικά, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, οράματα ,στόχοι. Μακροφτερουγάτοι αετοί απ' τα ύψη κάτω στο χώμα προσγειώθηκαν
και σαν χαμοπούλια πιάστηκαν στου κυνηγού το στημένο βρόχι.
Κουρελιάστηκαν οι ελπίδες που τρέφαμε για ένα κόσμο χωρίς αδικίες. Πέταξαν και σκορπίστηκαν μακριά οι αρετές σαν πούπουλα στον αέρα . Γέμισε ο κόσμος από αναρίθμητα μίση ,πάθη, δολιότητες και κακίες
τραγουδισμένες από της αθλιότητας και της προστυχιάς τη φλογέρα .
Χάσαμε το φως τ' ουρανού γιατί περπατούμε πάντα με σκυμμένο κεφάλι. Αλυσοδεμένους μας σπρώχνουν να βαδίζουμε έναν άλλο δικό τους δρόμο. Μας στέρησαν την ελπίδα της λευτεριάς. Αντί για μας αποφασίζουν άλλοι. Γέμισαν την κάθε μια μας ώρα και στιγμή της ζωής μας με αβάσταχτο τρόμο.
Μας έκλεψαν ύπουλα όλα τα όνειρα μας ,τις καρδιές μας, τις σκέψεις μας. Τις ώρες της ηρεμίας μας τις γέμισαν άγριες φωνές για να μας τρομάξουν. Η βία τους και η απανθρωπιά τους, είναι οι καθημερινές μας επισκέψεις . Όμως όσο κι αν μας πιέζουν να ξέρουν ότι δεν πρόκειται να μας υποτάξουν.
6.-
'Όταν η αγάπη σαν πλημμυρίδα βροχής κατεβαίνει από τον ουρανό στη γη για να την γονιμοποιήσει και να την κάμει δροσερούς καρπούς να δώσει να την δεχτείς πρέπει σαν μια ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας, τιμής, δροσερή πηγή κι αγωνίσου σκληρά για να μην αφήσεις κανένα βάναυσα να την πληγώσει.
Αυτή που γεννά με πολλή αρμονία και τάξη ,ό,τι, ωραίο ,αγαθό και αληθινό, που μπορεί να διώξει το ψέμα και να παρουσιάσει ωμή την πραγματικότητα
φόρεσε την στο κεφάλι σου στέμμα και στην καρδιά σου σαν άστρο πρωινό και κάμε την φάρο ολόλαμπρο για να φωτίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα
Σαν
το
αστέρι
των
Μάγων,
σταλμένο
απ'
τον
ουρανό,
άσφαλτο
σε
κατευθύνει
και στον σωστό δρόμο σ οδηγεί για να βρεις στην αλήθεια που τόσο ψάχνεις . Μην την αποδιώχνεις, μην
την
σπρώχνεις
μακριά
.Σκέψου
πόση
έχεις
ευθύνη.
Μακριά
της
καταδικασμένος
να
πιαστείς
σαν
έντομο
στον
ιστό
της
αράχνης
.
7.-
Ήρθες σαν μια δροσερή βροχή τ’ Άπριλομάη για να δροσίσεις τη φρυγμένη της ζωής μας ύπαρξη του εικοστού πρώτου αιώνα . Ήρθες σαν γοργοφτέρουγο χελιδόνι, μήνυμα Άνοιξης ν' αφήσεις
διώχνοντας μακριά ,σαν ανάμνηση, την παγωνιά του Χειμώνα.
Γεννήθηκες στην καρδιά της Άνοιξης σαν ένα πρωτόφαντο λουλούδι, σαν ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο για να στολίσεις ως πέρα τη φύση , σαν χρυσοκέντητη του ήλιου ακτίνα, σαν ένα φτερωτό αγγελούδι, σαν μέλισσα που φτερουγίζει στα λουλούδια το μέλι τους να τρυγήσει.
Γεννήθηκες
για
να
ομορφαίνεις
τη
ζωή, φωτεινή του ήλιου αχτίδα, για να ξεχωρίζεις απ' όλους τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, για να χαρίζεις στους πονεμένους και βασανισμένους χαρά κι ελπίδα και να εμπνέεις τους αγωνιστές της ζωής ,για τη νίκη να μην αμφιβάλλουν.
Στα
σκοτεινά
της
ζωής
μου
μονοπάτια
σε
βλέπω
σαν
ένα
πολικό
αστέρι να
φέγγει
στο
κάθε
μου
βήμα
και
να
μ'
οδηγεί
στα
τυφλά
να
μην
βαδίζω,
στο
λιμάνι
της
ευτυχίας, που τόσο πολύ ποθώ, με ασφάλεια να με φέρει, να μου δίνει θάρρος και να με μάθει όλα τα δύσκολα να παραμερίζω.
8.-
Απεγνωσμένα
ψάχνω
να
σε
βρω
ανάμεσα
στ"
ουρανού
τα
φωτεινά
τ'
αστέρια καθώς
η
ματιά
μου
ανάμεσα
τους
μ'
αγωνία
περιφέρεται
τα
μαγικά
βράδια κι
η
ψυχή
μου
ασταμάτητα
ταξιδεύει
ωσάν
τα
γορτοφτέρουγα
περιστέρια
για ν' αγκαλιάσω τη χαμένη μορφή σου και να τη γεμίσω με φιλιά και χάδια.
Ασυγκράτητος
της
φυγής
σου
ο
πόνος
που
κάνει
τον
ουρανό
να
συγκλονίζεται
και την καρδιά μου να ραγίζεται σαν λαμπόγυαλο και να γίνεται χίλια κομμάτια . Αβάσταχτος της
ψυχής
μου
ο
πόνος
που
με
τους
αριθμούς
δεν
υπολογίζεται
καθώς σ' αναζητώ κάθε ώρα και στιγμή σ' αόρατου κόσμου τ' ανίδωτα παλάτια.
Τα
χέρια
μου
υψώνω
να
φτάσουν
ίσαμε
τον
ουρανό
ψηλά
για
να
σ'
αγκαλιάσουν,
το
στόμα
μου
ανοίγω
σε
θερμή
προσευχή
για
να σε
καλέσει
πίσω
να
γυρίσεις,
τα
χείλη
μου
ασταμάτητα
Τ’ όνομα σου φωνάζουν ,τα χέρια μου να σε
πιάσουν και
μια ικεσία για να γυρίσεις και πάλι
κοντά μου, όπως πρώτα, να μην αργήσεις .
9.-
Ονειρευόσουν, σαν την ανθισμένη της Άνοιξης
μυγδαλιά, νυφούλα να ντυθείς, κάτασπρο πέπλο να φορέσεις και στην εκκλησία να
οδηγηθείς με τραγούδια, νεράιδες να σε συνοδεύουν, στο πλάι λεβεντόκορμου
παλικαριού για να βρεθείς και στο κεφάλι σου να φορέσεις στεφάνι πλεγμένο με
της αγάπης τα λουλούδια -
Ονειρευόσουν να φιλήσεις τα χείλη του
αγαπημένου σου δίνοντας όρκο πίστης και ν' ακούσεις από τα δικά του την
πολυπόθητη λέξη "πάντα μου θα σ' αγαπώ" (όρκος αγάπης αιώνιος ,ριζωμένος
στην καρδιά, πανύψηλος σαν ουρανοξύστης)
"και πάντα στης καρδιάς μου τη γλάστρα λουλούδι θα 'σαι. Πώς αλλιώς να στο
πω;
Ονειρευόσουν! Αλλ' όμως δεν πρόλαβες να δεις
τ' όνειρο σου να γίνεται πράξη γιατί 'ρθε άλλος γαμπρός μαυροφορεμένος ,καβάλα
σ' άτι, κρατώντας κοντάρι παίρνοντας σε μακριά από τον αγαπημένο σου- έγκλημα
φριχτό που 'χει διαπράξει!-αφήνοντάς τον μόνο του να σ' αναζητά κι η ζωηρού να
μην έχει πια καμιά χάρη.
10.-
Αστροκέντητη
νύχτα με το φεγγάρι ανάμεσα στ' άστρα να λάμπει σαν ασήμι και να παιχνιδίζει
σαν μικρό παιδί που παίζει στην ακρογιαλιά με την άμμο, σαν τα φτερωτά
αγγελούδια, με τις καρδιές τους ,τις
μαλακές σαν το προζύμι. Με τραγούδια όλα συμμετέχουν στου αποσπερίτη με την
Πούλια τον γάμο.
Χοροστάσι
πλημμυρισμένο από ένα ουράνιο φως τούτη τη μαγευτική ώρα. Νιώθω μια ανείπωτη
γαλήνη ν' απλώνεται μέσα μου καινά με συγκλονίζει. Απροσμέτρητη είναι η που
αισθάνομαι ευτυχία για της αγάπης την μπόρα που σκορπά παντού τη χαρά και που, τούτη
τη νύχτα ,ο ουρανός μου δωρίζει.
Ασήμωσε
κι απόψε το φεγγάρι τούτο το βράδυ με το φως του όλη την πλάση σπρώχνοντας να
εξαφανιστούν πολύ μακριά τα φοβερά της νύχτας σκοτάδια Αχόρταγα ρουφώ τη λάμψη
του ίσαμε στα κατάβαθα της ψυχής μου να φτάσει ώσπου να την πλημμυρίσει με της
αγάπης και της ευτυχίας τ' άπειρα χάδια .
Πόσες
φορές ,κοιτάζοντας το, δεν άφησα τα όνειρα
μου ν' απλωθούν στο φως του! Πόσες φορές δεν πεθύμησα ,φτερουγίζοντας, να βρεθώ στη δική
του την αγκαλιά! Πόσες φορές δεν ένιωσα την ανάγκη
να
δεθώ μαζί του σαν φίλος κι αδελφός του και να ζήσω όλη μου
τη ζωή κοντά στη δική του γαλήνη στης νύχτας τη σιγαλιά!
11.-
Στερημένος
από αγάπη και βαθιά πληγωμένος από του πόνου το μαχαίρι νιώθω ,τούτη την ώρα
,την ανάγκη ψηλά στον ουρανό να στρέψω τα μάτια
βοήθεια
να ζητήσω, δύναμη να πάρω, από του Θεού της Αγάπης το Άγιο χέρι για να μου
γιατρέψει τις πληγές της καρδιάς μου, που 'χει γίνει κομμάτια.
Να
ρουφήξω βαθιά από τη γαλήνη της Αγιοσύνης Του κι από το φως Του , να ξαναβρώ τη
χαμένη της ψυχής μου ηρεμία που τόσο πολύ μου 'χει λείψει, να νιώσω ότι και
πάλι γίνομαι κοντά Του δικός Του φίλος κι αδελφός Του κι ότι ποτέ Του στις
δύσκολες μπόρες της ζωής μου δεν μ' έχει εγκαταλείψει.
Πόσες
φορές στα όνειρα μου η ψυχή μου σαν ένα χελιδόνι δεν φτερουγίζει σ' ανείπωτες
κι ανίδωτες σφαίρες την παρουσία Του να νιώσω λαχταρώντας! Πόσες άλλες στην
άγρια μοναξιά μου το βλέμμα μου ασταμάτητα δεν δακρύζει κι η καρδιά δεν
σπαράζει, τη λύτρωση απ' τα δεσμά του πόνου αναζητώντας!
Καυτές
που είναι της ζωής μου οι στιγμές που στάζουν μαύρο αίμα και δάκρυ ί Χωρίς
αγάπη όλα γύρω μου. Κι όσα με περιβάλλουν συντρίμμια έχουν γίνει. Μακρύς ο
δρόμος' κι η ευτυχία που αναζητώ βρίσκεται στου πόνου την άκρη. Όλα χάθηκαν
.Και μονάχα ,σαν φάρος σε λιμάνι ,η ελπίδα μου έχει μείνει.
12.-
Καθώς το βλέμμα μου στρέφεται προς τον ήλιο η
σκέψη μου σε σένα επιστρέφει -ήλιος κι
εσύ-το φως της αγάπης σου, σαν ροδόσταμο στην ψυχή μου να στάζει να την
πλημμυρίζει, να την σκεπάζει, όπως ακριβώς τον απέραντο ουρανό τα νέφη, και να νιώθω την καρδιά μου από μια αμέτρητη χαρά ασταμάτητα να σπαράζει.
Άστρο φωτεινό ,στης σκοτεινής νύχτας το
περπάτημα ,του χαμένου μου δρόμου να λάμπεις στα σκοτάδια και σαν αστραπή το
κάθε μου βήμα σωστά να οδηγείς θάρρος να μου δίνεις να ξεπερνώ κάθε εμπόδιο-
γεννοβόλημα του άγριου τρόμου- Πόσο πολύ λαχταρώ το φως σου να μου χαρίσεις!
Να μου το στείλεις μην αργείς.
Φρυγμένη η ψυχή μου, την αγάπη σου περιμένει
σαν άγια της Άνοιξης βροχή στο άγονο της ζωής μου περβόλι ν' ανθίσουν ξανά
τριαντάφυλλα και κρίνοι να φύγει ο Χειμώνας ,η Άνοιξη να προβάλει με τα
τραγούδια αγάπης στην εξοχή, ένας καινούριος κόσμος να γεννηθεί κι ο παλιός
ανάμνηση μόνο να μας μείνει.
13.-
Γέννα της καρδιάς τ’ ανθρώπου είναι και ο
πόνος, όπως όλα τ' άλλα αισθήματα, που μπορεί να αφυπνίσει τη συνείδηση σου και
τέλεια και να σου φανερώσει πως μέσα απ' αυτόν πορεύεσαι σε κάθε σου ενέργεια
και σου οδηγεί τα βήματα από τότε που ήρθες στη ζωή ίσαμε τότε που ο πικρός
θάνατος να την τελειώσει.
Γέννα του ανθρώπου ο πόνος για ό,τι στη ζωή
σου πεθύμησες κι όμως χάθηκε, πέρασμα στην αντίπερα όχθη για περισυλλογή στον
νέο, που μελετάς, αγώνα να ξαναφουντώσει και πάλι η ελπίδα ,που σαν ένα
τριαντάφυλλο μαράθηκε λουλουδιασμένο περβόλι να γίνει και πάλι η ζωή στον
εικοστό πρώτο αιώνα.
Χωρίς πόνο δεν υπάρχει ζωή .Μέσα στα σπλάχνα
του κυοφορείται και βγαίνει, αναγέννηση και χωνευτήρι κάθε άσχημου που μας
βασανίζει την κάθε μας ώρα, υφάντρα στο στημόνι και υφάδι στον αργαλειό της
ζωής μερόνυχτα υφαίνει την ελπίδα ύφασμα για να σκεπάζει της ζωής μας κάθε
συμφορά και μπόρα,
14.-
Σε
φαντάζομαι μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς,
στου χωριού σου την εκκλησία, γονατιστή και με τα δάκρυα να κυλούν στα μάτια σου, να
προσεύχεσαι για μένα και να την παρακαλείς να μεσιτέψει να επιστρέψω κοντά σου
με θερμή ικεσία Τόσα χρόνια πέρασαν που με πολλή λαχτάρα με περιμένεις να
γυρίσω απ' τα ξένα.
Κι
είναι η προσευχή σου κοφτερή σαν φλόγα και δροσερή σαν το νερό μιας πηγής όποια
άσχημη σκέψη να κάψει και να δροσίσει κάθε φρυγμένη καρδιά από πόνο για να βρεθώ μέσα στην αγκαλιά σου και
πάλι στο γλυκοχάραμα μιας ροδαυγής -Παναγιά μου, Μάνα του Χριστού ,μάνα του κόσμου, αυτή τη χάρη σου
ζητώ μόνο.
Μ'
απορία την αντικρίζεις θλιμμένη και με δάκρυα να τρέχουν στα δικά της μάτια.
Κι είναι
γιατί ξέρει ότι αυτό που της ζητάς είναι πού δύσκολο να πραγματοποιηθεί
γιατί θα πεθάνω στα ξένα κι η δική σου καρδιά από πόνο θα γίνει χίλια κομμάτια,
επειδή το
ριζικό μου ήταν πάντα προκαθορισμένο από την ώρα που είχα γεννηθεί.
Παιχνίδια
μνήμης, οράματα σκέψης ,όνειρα χελιδονοφτερουγάτα που πέρασαν . Ό,τι η Μοίρα
γράφει ανεξίτηλο μένει και κανένα σβηστήρι δεν μπορεί να το σβήσει. Αποφθέγματα
που όσο κι αν διάβηκαν οι αιώνες αυτά ποτέ τους δεν γέρασαν
"Το
πεπρωμένο φυγείν αδύνατον", σοφή των αρχαίων προγόνων μας η ρήση.
15.-
Βραδιά
ατέλειωτη, πλημμυρισμένη από όνειρα, σκέψεις
και αναμνήσεις κι ο ήλιος -κουρασμένος απ' όσα είδε στο ταξίδι του-πάει να
βασιλέψει. Να σε κυριέψει το σκοτάδι, που η απουσία του φέρνει στη γη, μην
αφήσεις Σκοπός σου να ξαναφέρεις πίσω το φως .Το χρέος σου για να 'χεις
τελέψει.
Μια
ελπίδα ν 'ανάψουν τ' ουρανού τ1 αστέρια τον δρόμο σου
να φωτίσουν παρηγοριά ότι κάποιον θα έχεις συντροφιά στην νυχτερινή σου πορεία.
Χαμένο σαν τα έρημα πουλιά σε μανιασμένους βοριάδες να μην σε αφήσουν . Προχώρα
αγέρωχα και με πίστη, γράφοντας μια καινούρια της ζωής ιστορία.
Άλλη μια μέρα πέρασε ,αφήνοντας πίσω της πολλές αναμνήσεις και σκέψεις . Η ερημιά και η τρομερή σιωπή της νύχτας ,που ήρθε, να μην σε τρομάξει. Με το φανέρωμα μιας καινούριας αυγής στο φως και πάλι θα επιστρέψεις Ένας νέος πνευματικός ήλιος νέες ιδέες κι οράματα στον νου σου θα στοιβάξει
16,-
Την
ιερή τάξη που ενώνει τον ουρανό με τη γη ,ποτέ σου μην παραβιάσεις. Όλα στον
κόσμο - ζωντανά και άψυχα - αριστουργηματικά είναι φτιαγμένα. Τους νόμους που
διέπουν την ύπαρξη τους δεν μπορείς να τους πλησιάσεις τα διατάγματα τους με
αγκωνάρια ηθικής και σοφίας είναι περιφραγμένα .
Τι
κι αν πέρασαν χρόνια; Ηθικές αξίες ποτέ δεν αλλοιώνονται ούτε σβήνουν. Γλυκό
ψωμί γίνονται στη γεύση τους και γάργαρο, που σε ξεδιψά, νερό πηγής. Ο χαμός
τους πικρά σημάδια κι αγιάτρευτες πληγές στην καρδιά σου αφήνουν. Η παρουσία
τους ανοιξιάτικο αεράκι, χρυσοπόρφυρο χρώμα μιας ροδαυγής.
Μαγικό
όνειρο και κρυφή μας ελπίδα, πλημμυρισμένα
σαν ένα ορμητικό ποτάμι, ποτέ να μην διασαλευτούν ηθικοί κανόνες και νόμοι, που τη ζωή μας ρυθμίζουν. Χωρίς αυτούς, της
φθοράς ο άνεμος με την πνοή του θα μας λυγίσει σαν το καλάμι.
Καλά να γνωρίζεις
ότι οι τηρητές τους στον κόσμο της αιωνιότητας βαδίζουν.
17.-
Στην
κάθε της ψυχής σου μοναξιά, διάχυτη παραμένει πάντα μέσα σου η μελαγχολία. Μια
αδυσώπητη πάλη ξεσπά σαν σίφουνας ,που σε απογοητεύει και σε πληγώνει. Πληγές
να σε γεμίζει ο πόνος δεν σταματά. Δεν τον εδιαφέρει καμιά άλλη ασχολία.
Μοναδικός του στόχος παραμένει κάθε στιγμή να σε μαραζώνει και να σε σκοτώνει.
Μια
πυκνή νέφωση καλύπτει το φως της αισιοδοξίας και το κάνει μαύρο σκοτάδι Προσπαθείς
μακριά πολύ να το διώξεις, ξάστερος και πάλι να ξαναγίνει ο ουρανός.
Σ' έναν άλλο ,διαφορετικό
κόσμο ονειρεύεσαι να ζήσεις από το πρωί ως το βράδυ,
χωρίς μίση
και πάθη, την αγάπη να μοιράζεσαι μ' όλους ,να ο πόθος σου ο
τρανός!
Κλεισμένος στης ψυχής σου τη μοναξιά τρομερά
είναι τα λάθη σου και οι στόχοι. Ό,τι δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή, άγνωστο
για σένα πάντοτε θα παραμένει. Άλλαξε πορεία .Προσπάθησε να απαλλαγείς από της
απελπισίας το τρομερό βρόχι. Άλλη ελπίδα από το ν' αγαπήσεις τον εαυτό σου και τους άλλους δεν σου μένει.
Όταν δεν μπορείς να βρεις τον δρόμο της
λύτρωσης από απόγνωση θα πεθάνεις . Μίτος
της Αριάδνης η αγάπη για να βγεις από το σκοτεινό λαβύρινθο ζωντανός. Κάμε την
αισιοδοξία μέσα σου να ξεχειλίζει. Τη
νίκη πάντα στον νου σου να βάνεις κι αυτός να παραμένει σ' όλη σου τη ζωή πόθος
και στόχος απ' όλους πιο τρανός.
18.-
Προσπάθησε ,στη ζωή σου, να κάμεις την καρδιά
σου ένα κουρδισμένο ρολόι που με τον δικό του ρυθμό θα μετρά τον χρόνο, στη κάθε σου στιγμή και ώρα
Πόσο διαρκεί η χαρά ,ο πόνος ,ένα αηδονίσιο τραγούδι
,ένα πικρό μοιρολόι, το γλυκό φιλί στα χείλη μιας νεράιδας κόρης αλλά και της
συμφοράς η μπόρα.
Οι ώρες που τραγούδησες τη ζωή ,τον πόνο-που
το μέτρημα τους δεν έχει άκρη-τα μυστικά συναπαντήματα κάτω απ' του φεγγαριού
τα νυχτερινά περπατήματα, ο καιρός που πέρασε την αγάπη να κάμεις στίχο,
ποτισμένο με γέλιο και δάκρυ. (Ενός καινούριου κόσμου, ενός ανοιξιάτικου περιβολιού, νιογέννητα βλαστήματα.)
Κάθε του χτύπος από μέλισσες, πεταλούδες ,βουνά και κάμπους να συνοδεύεται, από
θάλασσες ,γάργαρες πηγές, βαθυγάλανο ουρανό, γεμάτο από φωτεινά άστρα. Κι ανάμεσα τους
ο λογισμός σου σαν ένας νυχτερινός οδοιπόρος
να πορεύεται, αναζητώντας να βρει και να κατοικήσει
στης ευτυχίας τα μαρμαρόχτιστα κάστρα.
Στους δείχτες του άφησε την καρδιά σου την
αγάπη να ψάλλει πρωί και βράδυ και βάλε την στο κέντρο της τη ζωή σου να
κυβερνά στου χρόνου την πορεία . Ήλιο κάμε την να σκορπίζει το φως παντού και
μακριά να διώχνει το σκοτάδι. Μην αργείς. Κάθε στιγμή πολύτιμη. Χρόνος που χάνεται κάθε σου αργοπορία .
19.-
Κάτω από το φοβερό του καλοκαιριού λιοπύρι
,που όλα γύρω σου σωπαίνουν , και που, μέσα
στη βαθιά μοναξιά σου, οδοιπόρος, μια φωνή λαχταράς ν' ακούσεις παρηγοριά σου
,στο βαρύ φορτίο των λογισμών σου ,που ολοένα πληθαίνουν , όλα βουβά, όλα
σιωπηλά κι εσύ δεν ξέρεις με ποιον τρόπο να τ’ αντικρούσεις.
Απελπισμένος στη μοναξιά σου κι εξαντλημένος
από τη μακρινή σου πορεία και καθώς η ψυχή σου, βασανισμένη, θρονιάζεται στης
απελπισίας τον θρόνο, μια φωνή καρτεράς ν' ακούσεις, να σου δώσει κουράγιο στη
δική σου εξορία βάλσαμο πληγωμένης καρδιάς για τον υπόλοιπο της πορείας σου
χρόνο.
Κι ενώ όλα σωπαίνουν, όλα γύρω είναι βουβά,
μια φωνή σχίζει τον αέρα ως πέρα Καθισμένος
στα κλαδιά ενός δέντρου ένας τζίτζικας αρχίζει μελωδικό τραγούδι κι ακούγεται η
φωνή του ζι ζι ζι κι απλώνεται μακριά ίσαμε
τα πέρατα του αιθέρα ελπίδα ότι τίποτα δεν χάθηκε
κι ότι η ζωή μοιάζει σαν ένα ανθισμένο λουλούδι.
20.-
Έφυγες μιαν ανοιξιάτικη του χρόνου μέρα κι η
ψυχή σου πέταξε στον ουρανό ψηλά. Κι είχε ανοιχτή ο Θεός την αγκαλιά Του για να
την υποδεχτεί σαν ένα Του αγγελούδι, η παρουσία σου συντροφιά να κάνει με όλα τ7
άλλα αγγελούδια και να τους μιλά κι όλα μαζί ,του Παραδείσου τα πλάσματα, να
Τον υμνείτε μ' αρχαγγελικό τραγούδι.
Φτερούγισες ψηλά στον ουρανό κι άστρο λαμπερό
έγινες σαν τ' άλλα τ’ αστέρια κι έμεινα μονάχος εδώ κάτω στη γη να
σε ψάχνω ανάμεσα τους όλα τα βράδια. Οι αναμνήσεις μου για σένα ,την καρδιά μου
πληγώνουν σαν κοφτερά μαχαίρια
όλες τις ώρες ,πρωινά, μεσημέρια, βράδια και
την κάνουν συντρίμμια και ρημάδια.
Σ' αποζητώ και με λαχτάρα αναπολώ κάθε μια
της ζωής σου ενέργεια και πράξη. Πεθυμιά μου να ξαναβρεθώ και πάλι κοντά σου
στον που ζεις τώρα μαγικό κόσμο, να ξημερώσει για μένα μια καινούρια μέρα που
τη μέχρι
σήμερα ζωή μου θ' αλλάξει και που κάθε
στιγμή της και ώρα θα μοσχοβολά σαν τον βασιλικό και τον δυόσμο .
Της καρδιάς μου ο ήχος να σημάνει της
μοναχικής ψυχής μου την Ανάσταση τώρα που στον άλλο κόσμο ,που βρίσκεσαι, θα σε
συναντήσει και πάλι, πολυαγαπημένη. Όταν η δική μου ψυχή, φεύγοντας από τη γη,
στ’ ουρανού θα πορεύεται την ανηφόρα κι η
δική σου με ανυπομονησία τη δική μου μ' αγωνία να συναντήσει θα περιμένει.
Έγραφα
από 16.04.2022 ίσαμε 21.05.2022