Ζούμε σχεδόν συνεχώς, σε μίαν αναμονή……ζούμε
περιμένοντας…. Κάτι να τελειώσει, κάτι να αρχίσει, κάτι να έλθει, κάτι να φύγει….ζούμε
σε μια τρέλα….. Τις πιο πολλές φορές, ζούμε περιμένοντας να πεθάνουμε…. Τόσο
πολύ φοβόμαστε να πεθάνουμε που ούτε μια μέρα, δεν περνά χωρίς αυτή τη
πειρασμική σκέψη. Έτσι ορίζουμε το χρόνο με πολύ στενά όρια, ασφυκτικά στενά,
όπου ασφυκτιούμε κι’ εμείς, στα όρια του εγώ….. Αυτό είναι άλλο….
Ο προφήτης Συμεών ζούσε σε μια αναμονή όμορφη,
σε μια συνεχή επέκταση του εαυτού του, τόσο που να μην υπάρχει εαυτός, να μην
μετράει ο χρόνος, προσηλωμένος στο πραγματικό χρόνο, που είναι εκείνος του Εσύ….έξω
από τον εαυτό, μέσα δηλαδή στο πραγματικό Εαυτό, που είναι η συνεχής συνύπαρξη
με Χριστό….
Είτε Τον περιμένεις, είτε Τον σφίγγεις στην
αγκαλιά σου, είτε Τον αισθάνεσαι παρόντα εντός σου και είσαι πλήρης, είτε Τον
αισθάνεσαι απόντα και πάλι πλήρης είσαι, γιατί ξέρεις Τι σου λείπει…..
Γιατί το Πνεύμα ποτέ δεν μας αφήνει…..
Ο Συμεών, ζούσε εν Πνεύματι και ήλθε εν
Πνεύματι εις το Ιερόν και εδέξατο Αυτόν εις τας αγκάλας αυτού……Είναι η στιγμή, η
πραγματική στιγμή της σωτηρίας του ανθρώπου…
Ο Θεός πάντα ως παιδίον νέον,
προσέρχεται, Αυτός προς τον άνθρωπο, εις το Ιερόν όμως, μέσα από διαδικασίες γνωστές
και οικίες προς τον άνθρωπο,…..ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών….
Διαδικασίες μιας διαδρομής από και προς, ποιώντες κατά το εθισμένον.
Είναι ο δρόμος της εκκλησίας, όπως τον
γνωρίζουμε, ένας δρόμος που μας εδόθη, ένας δρόμος που μας έχει συνεπάρει
χρόνια τώρα….όλους μας που ήρθαμε σήμερα εδώ, ο καθ’ ένας μας από το δικό του
δρόμο, ο καθ’ ένας μας με τη δική του προσφορά, τη δική του θυσία….
Εδώ στην Εκκλησία, αναπαύεται ο Νους μας σε
μια γλυκιά αναμονή, όπως ο Συμεών, αναπαύεται η ψυχή μας, όπως η Άννα η Προφήτης
, η ψυχή μας που είναι πάντα ακέραια, πάντα εν το ιερό….χωρίς ούτε κι εμείς…πολλές
φορές να το ξέρουμε.
Γιατί η ψυχή μας ανήκει εδώ…..
Όταν, αδελφοί μου, όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, στην εκκλησία, στην Υπαπαντή, θα συμβούν και στο προσωπικό χρόνο του
Θα δουν οι οφθαλμοί μας το σωτήριον Του Θεού,
θα δούμε τι ετοίμασε ο Θεός κατά πρόσωπο πάντων των λαών. Έως τότε δεν βλέπουμε…..
ή βλέπουμε αυτά ή αυτούς που δεν ….υπάρχουν.
Αυτή είναι η πορεία μας, αδελφοί μου, η όντως
πορεία μας, όλα τα άλλα, σημεία, αντιλεγόμενα διαλογισμοί μάταιοι και πολλές φορές
αντίθετοι…..
Θα το καταλάβουμε, όταν θα νιώσουμε….ειρήνη ….
Θα το καταλάβουμε, όταν θα πάψουμε για μια στιγμή,
μέσα σε μια στιγμή να νιώθουμε φόβο, για κάθε τι που δεν υπάρχει πραγματικά,
φόβο για τον θάνατο. Ολόκληρη η ύπαρξη μας που τώρα ζει διαχωρισμένη, θα γίνει
ένα…..και θα πούμε το «νυν απολύεις τον δούλο σου Δέσποτα»…..εν ειρήνη….
Με αυτό ας μείνουμε σήμερα με το….εν ειρήνη.
Η Υπαπαντή Του Κυρίου
Εκ Του κατά Λουκά
«ην ούτω κεχρηματισμένον υπό του Πνεύματος Του Αγίου μη ιδείν θάνατον πριν ή ιδείν Τον Χριστόν Κυρίου».
Περνάμε την ζωή μας, κάτω απ' τον φόβον του θανάτου. Προσπαθούμε
να τον αποφύγουμε, να τον αναβάλουμε, να τον ξεχάσουμε. Άλλα όλα γύρω μας τον υπενθυμίζουν, και όλοι. Και πιο έντονα όταν, κάποιοι πολυαγαπημένοι, φεύγουν, τι κάνουμε, πεθαίνουν και μαζί τους πεθαίνουμε λίγο και εμείς .
Ο θάνατος αυτός, είναι θάνατος της φυσικής παρουσίας, ανήκει στο χώρο της οπτικής δυνατότητας, της φυσικής μας δυνατότητας να βλέπουμε, αυτά πού βλέπουμε. Αισθήσεις, όμως επειδή τα βλέπουμε περιορισμένα, είναι, σχεδόν πάντα ψευδαισθήσεις .. πριν .ή ίδομεν Τον Χριστόν Κυρίου
Γιατί, εάν θα δούμε Τον Χριστόν, εάν Τον δεχθούμε στις αγκάλες μας, τότε θα ευλογήσουμε Τον Θεόν και θα πεθάνουμε. Πα τον κόσμο, για τις ψευδαισθήσεις. Τότε θα δουν οι Οφθαλμοί μας το σωτήριον του ό ητοίμασε κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών, και δόξαν λαού του Ισραήλ.
Αυτόν τον θάνατον, φέρνει ή συνάντηση μας με το παιδίον Ιησού.
Με αυτόν τον θάνατον, πού περιμένουμε πολλές φορές, χωρίς να το ξέρουμε, θα δουν οι οφθαλμοί μας για πρώτη φορά, αυτό πού έχει ετοιμάσει για εμάς ο Θεός, που είναι διάχυτο γύρω μας, πανταχού παρών, φως εις αποκάλυψιν εθνών, και δεν το βλέπουμε.
Μας σκοτίζει ο φόβος του θανάτου, της απώλειας, του αποχωρισμού.
Και αντιστεκόμαστε, ενώ περιμένουμε! Αυτή είναι ή φύσις μας, να περιμένουμε ιδείν Τον Χριστόν Κυρίου, αντιστεκόμαστε στον θάνατον, στο, «νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα» και αρπαζόμαστε από κτιστά πράγματα, υποταγμένα στη φθορά και την παροδικότητα και σφίγγουμε στην αγκαλιά μας, ό,τι αγαπάμε, για να κρατηθούμε στη ζωή. Στη ψευδαίσθηση. Όμως:
«Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών... Και εις σημείο αντιλεγόμενον»
Είναι ένα όριο η σχέση μας, με Τον Χριστό. Ένα όριο αντιλεγόμενον.
Ζωή- μη Ζωή ή θάνατος και Ζωή; Τι πρέπει να δεχθούμε να πεθάνει από εμάς; Τι μας χωρίζει, από αυτόν τον «εκούσιο» θάνατο;
Μα τι άλλο; ο φόβος του θανάτου! Ο φόβος, δηλαδή, να δεχθούμε Αυτόν πού έρχεται προς εμάς ,ως Άνθρωπος φέρων και Αυτός ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών.
Κατά το ειρημένον εν νόμω Κυρίου.
Θεάνθρωπος, Υιός του Ανθρώπου, διπλός τη φύση προσέρχεται ίνα θεώσει τον άνθρωπο. Εμάς.
Φέρνει πτώση και ανάσταση πολλών, φέρνει ρομφαία γιατί θα μας χωρίσει από τη δέσμευση από τον κόσμο, από την καθήλωση μας, από την φυλακή μας στον κόσμο των αισθήσεων και των ψευδαισθήσεων.
Θα αποκαλυφθούν οι διαλογισμοί της καρδιάς μας.
Αυτό γίνεται όταν βρεθούμε μπροστά σε Αυτόν τον συγκεκριμένο θάνατο πού βρέθηκε ο Συμεών.
Όταν δηλαδή ο καθ’ ένας από εμάς, θα σταθεί εμπρός Στον Θεάνθρωπο, θα πρέπει φυσικώ τω τρόπω, να ζητήσει απόλυσιν απ' όλα, θάνατο σε όλα!...
Όμως, πόσο δεμένοι είμαστε με μια ζωή, πού φοβάται τον θάνατο; Και πάντοτε σχεδόν είμαστε αυτό πού φοβόμαστε.
Φοβόμαστε τον θάνατο και «είμαστε» θάνατος. Και οι γύρω μας φοβούνται και αυτοί τον θάνατο τον δικό τους, αλλά και τον δικό μας!
Και όλοι μαζί μπλέκουμε σ’ ένα μπερδεμένο αγώνα, με αγωνία, ενώ σε κάθε στιγμή, εμπρός στον Ναό της ζωής μας, αναγάγουν οι γονείς, το πεδίον Ιησού, προς ημάς, καθώς γέγραπται, έτσι πού όλοι γνωρίζουμε.
Αυτή η κάθε στιγμή στη ζωή μας, από στιγμή συνάντησης με τον θάνατο, γίνεται αποδοχή, το «νυν απολύεις» γίνεται «είδον οι Οφθαλμοί μου», το σωτήριον, αυτό πού ο Θεός ετοίμασε εμπρός στα μάτια όλων μας για όλους μας.
Και αυτό πού λέμε «ζωή» είναι μια αναμονή και τίποτα άλλο αυτής της συνάντησης αυτού του θανάτου, αυτού του σημείου του
αντιλεγόμενου...