Το να συγχωρείς είναι απλώς να
θυμάσαι μόνο τις σκέψεις αγάπης που έδωσες κατά το παρελθόν και εκείνες που
δόθηκαν σε εσένα.
Όλα τα άλλα πρέπει να ξεχαστούν.
Οι σκιώδεις φιγούρες είναι οι μάρτυρες που φέρνεις μαζί σου που εσύ τις κάνεις
«αθάνατες» και είναι εχθροί της πραγματικότητας. Κι επειδή όλα αυτά μας φορτώνουν
φορτίο βαρύ, για αυτό όσο περνούν τα χρόνια βαραίνουν τα πόδια μας, γέρνει η
πλάτη μας, παραπέουμε…..από το φορτίο των σκέψεων, σκέψεων που εμείς έχουμε
επιλέξει και θρέφουμε και συντηρούμε.
Και βαραίνουμε, όχι από το γήρας
αλλά από τις σκέψεις…..για πράγματα και γεγονότα, αδελφοί μου, που δεν…..υπάρχουν…..!
Όλα αυτά που συντηρούμε στις σκέψεις
μας δεν υπάρχουν! Ίσως κάποτε να έγιναν στη ζωή μας, αλλά το πιο πιθανό
είναι να έγιναν εντελώς διαφορετικά, να μας άγγιξαν ή να μην μας άγγιξαν, αλλά
τότε είμασταν…..άλλο…..τώρα…..άλλο…..Η εμμονή μας στο παρελθόν είναι εμμονή σε
κάτι που δεν υπάρχει, σε μια ψευδαίσθηση…..
Και για αυτό πρέπει να
συγχωρέσουμε. Γιατί δεν υπάρχει αυτό ή αυτός που μας πόνεσε. Εμείς τώρα μόνοι μας
συντηρούμε το πόνο για θρέψουμε το εγώ μας……για να μην συγχωρήσουμε τον εαυτό μας……
Για αυτό όταν νηστεύουμε
αφανίζουμε το πρόσωπό μας για να φανούμε τοις ανθρώποις νηστεύοντες, το ίδιο
κάνουμε, επιλέγουμε ας πούμε μια δυστυχία, μια θλίψη καθ’ όλου απαραίτητη, που
δεν τη ζητά ο Θεός.
Ο Θεός μας δημιούργησε για την
αγάπη και από αγάπη…..και η αγάπη είναι χαρά….. Για αυτό τα πρόσωπά μας πρέπει
να δείχνουν αυτή τη χαρά τοις ανθρώποις κι αν νηστεύουμε αυτό θα το κάνουμε για το Θεό, για να συναντηθούμε
μαζί Του, λίγο πιο ανάλαφροι, λίγο πιο ελεύθεροι.
Κι’ ότι μας χάρισε ο Θεός κι ο
ευλογημένος ο κόπος μας, θησαυρούς, έχουν σαν σκοπό πάλι την χαρά μας, την
ευτυχία μας…..εμείς όμως τα περιορίζουμε όλα, επί της γης….. «όπου σης και
βρώσις αφανίζει και κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι….».
Κι έτσι, αδελφοί μου, αυτό που μας
δόθηκε το χάνουμε….. Δικό μας μένει ότι θησαυρίζουμε εν ουρανώ, ότι δηλαδή
είναι αιώνιο, ότι δηλαδή…..αγαπήσαμε, προσφέραμε, συν-χωρήσαμε…..!
Προσοχή, λοιπόν αδελφοί μου, …….που
είναι η καρδιά μας…..
Μην κουβαλάμε άλλο φορτίο που δεν υπάρχει.
Οι άνθρωποι που δεν συγχωρήσαμε
δεν υπάρχουν……υπάρχουν μόνο όσοι αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Ας νηστέψουμε από
σήμερα με χαρά, σαν κάτι που μας οδηγεί προς τον Θεό.
Ας μεταφέρουμε όλους τους θησαυρούς
μας στον ουρανό, διότι «εδώ» τίποτα δεν αντέχει, ότι έχουμε εδώ είναι απλά….σκέψεις…..
και τις σκέψεις τις τρώει το σκουλήκι, τις κλέβουν οι κλέφτες.
Ας συγχωρέσουμε τον εαυτό μας σήμερα,
από όλα αυτά.
Και τότε, αδελφοί μου, η καρδιά μας
δεν θα «ανήκει» σε τίποτα, δεν θα ανήκει στο τίποτα, αλλά στον Θεό……και είναι ….
ωραία, πιστέψτε με .
Όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών,
εκεί έσται και η καρδία υμών…
Καλή
πορεία, αδελφοί μου,
προς την
Ανάσταση,
εκεί που
είναι η καρδία μας.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ
Εκ του κατά Ματθαίον
Μας αγαπά ο Θεός, μ ένα τρόπο, μοναδικό. Γι' αυτό συνέχεια μας
αναζητά και συνεχώς μας προτρέπει ελεύθερα, να κινηθούμε προς Την Αγάπη Του.
Κι Εκείνος γνωρίζει τον τρόπο. Εμείς, όχι. Γι' αυτό μας λέγει να αφήσουμε
«τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών»
ώστε κι Εκείνος, έτσι εύκολα θα αφήσει και τα δικά μας.
Γιατί ο Θεός μας αγαπά όλους
μαζί. Δεν μπορεί έναν από εμάς να αγαπά και τον άλλον όχι. Μας έπλασε
όλους, μας γνωρίζει όλους και μας θέλει όλους. Γιατί, ο Θεός είναι το Όλον, το
Πάν, και δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα έξω του Θεού ,και ο Θεός δεν μπορεί να
παραδεχθεί κανένα δημιούργημα Του έξω τής αγάπης Του.
Όμως ο άνθρωπος μπορεί. Ο άνθρωπος διασπά το Όλον, με την αμαρτία, με το Εγώ του. Και
κτίζει το κτίσμα, ένα κόσμο δικό Του « έξω» του Θεού, ένα κόσμο αυθύπαρκτο και
για αυτό ανύπαρκτο.
Ο κόσμος του Εγώ, είναι, ένας ανύπαρκτος κόσμος, όπως και το Εγώ είναι αυθύπαρκτο, ζει και
τρέφεται μόνον από τον εαυτό του και για τον εαυτό του και για αυτό είναι ανύπαρκτο.
Είναι αυτό πού γνωρίσαμε μέσα από το μονόλογο του Φαρισαίου «ουκ ειμί
ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Είναι το εγώ πού γεννιέται μέσα στο νου του άσώτου
υιού και ζητεί «δώς μοι την εμοί ουσίαν» και με αυτό το εγώ φεύγουμε μακράν Του Θεού.
Όμως τίποτα δεν υπάρχει μακράν Του Θεού, γιατί ο Θεός είναι παντού και εντός μας.
Εμείς νηστεύουμε και γινόμαστε σκυθρωποί, θησαυρίζουμε θησαυρούς επί
της γης « ίνα φανώμεν τοις ανθρώποις νηστεύοντες», και όχι τω Θεώ . Και οι
θησαυροί μας θα προσελκύσουν, κλέφτες και σκώληκες και θα αφανιστούν.
Όλα αυτά είναι οι ψευδαισθήσεις πού γεννά το εγώ, είναι το εγώ αυτό
το ίδιο το εγώ πού μας χωρίζει απ' τους άλλους και δεν θέλει να συγχωρήσουμε και
να συν-χωρέσουμε και έτσι να βρούμε
τον Πατέρα μας.
Μόνο ένα βήμα προς τα μέσα, να κάνουμε και θα συναντηθούμε με τον Πατέρα.
Τόσο εγγύς στέκει. Και μας δίνει όλη την πρωτοβουλία εν τη προθέση. Τι ζητά; Αυτήν
την εύκολη, μεγάλη μεταμόρφωση, όλα να γίνουν προς δόξα Θεού.
Από σήμερα πού αρχίζουμε το στάδιο τής άγιας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τι μάς ζητά; Να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε όλοι, Ένα. Εμείς, οι άλλοι και ο Θεός. Η επιτυχία τής ύπαρξης μας, δεν ξεκινά από κανέναν άλλο, ούτε από τον Θεό, άλλά από εμάς τους ίδιους.
Να συν-χωρέσουμε, να νίψουμε τα πρόσωπα μας, και χαρούμενοι, όχι
σκυθρωποί, να διαχωρίσουμε τους θησαυρούς πού κλέπτουν, οι κλέπτες από εκείνους
τους θησαυρούς πού θησαυρίζουμε εν ουρανώ, να δούμε δηλαδή πόσο ,ποιοτικώς και
ποσοτικώς, από εμάς είναι εν ουρανώ, πόσο αναγνωρίζουμε στον άλλο την οδό τής
σωτηρίας μας, προς τον Θεό, και πόσο από ότι έχουμε και νομίζουμε ότι
κατέχουμε, έχουμε αφιερώσει στον Θεό.
Σε αυτά όλα, θα καταλάβουμε την ποσότητα και την ποιότητα αντίστοιχα
του εγώ πού έχουμε κτίσει- θησαυρίσει, και του όποιου εγώ ζει και τρέφεται από την ενοχοποίηση όλων των άλλων, την θησαύριση των παραπτωμάτων, πάντοτε των άλλων.
Το εγώ είναι η καρδιά της
αμαρτίας μας .Και είναι ο μοναδικός «θησαυρός» μας επί της γης, πού με τόσο
κόπο θησαυρίζουμε. Και είναι ανύπαρκτο αυτό το εγώ, όπως ανύπαρκτο στη
πραγματικότητα είναι, ότι δεν προέρχεται από τον Θεό, και μένει έξω του Θεού,
όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται διορίσουσει και κλέπτουσει.
Με αυτό το εγώ μας να αγωνισθούμε
και αυτήν την Τεσσαρακοστή. Με αυτό τον ψευδή εαυτό μας πού τρέφεται από τα
παραπτώματα των άλλων, πού μας ωθεί να είμαστε υποκριταί και σκυθρωποί. Γιατί το
εγώ χρειάζεται, συνέχεια, ένα ψευδές προσωπείο, και αναζητεί συνεχώς θησαυρούς
για να υπάρξει επί της γης, εκτός του Θεού.
Η άγια και μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μια, ακόμα, πραγματική ευκαιρία.
Να συνυπάρξουμε με τον Θεό εκεί, στο εν κρυπτώ.
Μέσα μας στον ενδότερο, εσωτερικό
μας κόσμο, εκεί πού βλέπει ο Θεός.
Αμήν.