«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην
Κρεμάσας»
Σήμερα ανάμεσα μας πορεύεται ένας
Σταυρός. Ένας Σταυρός. Που αναζητά το Τίμιο Σώμα του Θεού για να σωθεί.
Ο Σταυρός είναι ο Κόσμος, είναι η υλική υπόσταση του Κόσμου, το ξύλο που Κρύβει την ζωή, που
αναγεννά και αναγεννάτε. Επάνω σ αυτό το ξύλο, τον γήινο κόσμο
απλώνει το κάθε ανθρώπινο κορμί τον δικό του πόνο και μόχθο. Την δικιά του ελπίδα. Και τα όνειρα. Για να έλθουν τα Καρφιά, οι ήλοι. Στα
χέρια και τα πόδια. Να μας καθηλώσουν. Αυτή είναι η Σάρκα μας. Αυτός είναι ο υλικός μας κόσμος.
Περιορισμένος. Μέσα σε Όρια. Πόνος και Θάνατος. Αυτόν τον Σταυρό, τον σταυρό μας συναντά απόψε και ο Χριστός. Αυτός που μας αγάπησε τόσο ώστε να μας ακολουθήσει και σ αυτήν μας την πορεία.
Την πορεία της σκλαβιάς μας. Του υλικού μας Σταυρού.
Μόνο που Εκείνος αφήνετε εκούσια. Από Αγάπη. Και θα
υψωθεί επί του Σταυρού εκούσια. Με την θέληση Του. .Και με την ύψωση Του, με
την Θυσία, θα μας οδηγήσει στην Ελευθερία. Γιατί ο δρόμος για την Σωτηρία είναι
η Ελευθερία. Και ο
δρόμος για την Ανάσταση περνάει από την Σταύρωση. Αυτήν όμως την Σταύρωση, όχι
την καθημερινή μας σταύρωση των επιθυμιών μας, αλλά σε εκείνη της Θυσίας και της Αγάπης.
Όχι πάνω στον σταυρό της σάρκας μας αλλά πάνω στον
Τίμιο Σταυρό της Ύψωσης.
Δηλαδή της Προσφοράς.
Δηλαδή του Χριστού.