«Πού έστι το κατάλυμα, όπου το Πάσχα μετά των Μαθητών μου φάγω;».
Απόψε
εδώ, δεν τελούμεν ιεροτελεστίαν ιστορικής μνήμης.
Δεν
συναντώμεθα σαν σε οποιαδήποτε κοινωνική συνάθροιση, λίγο από συνήθεια, λίγο
από έθιμο ή απλά γιατί έτσι κάνουν οι άλλοι. Μα, αναβαπτιζόμεθα και ανανεώνουμε
το μυστικό βίωμα της Εκκλησίας, την συνάντηση μας με τον Χριστό, ενώπιος
ενωπίω.
Εδώ,
αδελφοί μου, στον Ιερό Ναό, αναγνωρίζουμε τα γεγονότα. Την πορεία του
Πάθους. Και έτσι αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Απ’ όταν ήμασταν παιδιά, κάθε Μ.
Πέμπτη, συναντώμεθα εδώ στην Εκκλησία με τον εαυτό μας, γνώριμοι με γνώριμους,
αντιμετωπίζουμε το Πάθος. Και ο χώρος ταιριάζει. Εδώ η Αγία Τράπεζα, ο Μυστικός
Δείπνος, εδώ ο Σταυρός, ο Γολγοθάς, ο Άννας και ο Καϊάφας, ο Ιούδας και ο
Πέτρος. Ετούτο είναι το «ανώγαιον μέγα
εστρωμένον» όπου βαπτισθήκαμε, τελέσαμε μυστήρια γάμων και αν θέλει ο Θεός
θα τελειώσουμε την επίγεια πορεία μας.
Και εδώ
απόψε προσκεκλημένοι του Χριστού, στο τραπέζι της χαράς Του.
Γιατί
ήλθαμε κι εφέτος;
Γιατί
διψάει η ψυχή μας!
Γιατί
ήλθαμε και εφέτος;
Γιατί
αγαπούμε τον Χριστό!
Καθήμενοι
εδώ περιμένουμε να τον ιδούμε. Τον ακούουμε να λέγει: «επιθυμία επιθύμησα τούτο το Πάσχα φαγείν μεθ’ υμών…». Επιθύμησα να
φάγω μαζί σας. Μόνο που όπως στην Κανά της Γαλιλαίας έτσι και τώρα, μεταπλάθω
τον κόσμο μας. Τον κόσμο μας που μας στενεύει, μας πνίγει στο νόμο της ανάγκης
και της φθοράς. Ο Χριστός απόψε εγκαινιάζει την Εκκλησία. Δηλαδή ανοίγει ένα
παράθυρο στον ουρανό. Ιδρύει ένα κομμάτι του ουρανού στη γη. Πώς; Μα να: «λαβών άρτον εν τοις αγίοις αυτού και
αχράντοις και αμωμήτοις χερσίν…». Πήρε ψωμί στα χέρια Του. Όπως χιλιάδες
χρόνια πριν πήρε και έπλασεν τον Άνθρωπο. Έτσι και τώρα, ξαναπλάθει τον κόσμο.
Πώς; Το ψωμί μετουσιώνεται σε σώμα Του! «ομοίως
και το ποτήριον». Έτσι και το κρασί. Το κάνει αίμα Του, το δίδει στους
φίλους του. Ανοίγει το δρόμο για τη ζωή.
Αρχίζει στη γη, σήμερα, απόψε, το κεφάλαιο μιας νέας σωτηρίας. Έτσι όπως τότε στον Ιορδάνη στα Θεοφάνια, αγίασε τα ύδατα, έτσι όπως στον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων που χόρτασαν χιλιάδες. Πλαταίνει τον κόσμο μας. Του δίνει νέα διάσταση. Με τι; Με την αγάπη. Με τι; Με το Πάθος, με τη θυσία: «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν». Και έτσι ποιούμεν.
Ο
Χριστός προσφέρει τον εαυτό του ολόκληρο. Σε όλους, εις άφεσιν αμαρτιών.
Στρώνει
το τραπέζι της Βασιλείας Του.
Ήρεμος,
γλυκείς, πράος.
Ενώ
έξω, θόρυβος. Αρχιερείς, Γραμματείς και φαρισαίοι, κι ο ανόητος λαός. «σταυρωθείτο». Θα φωνάζει. «σταυρωθείτο!» Ενώ εκείνος μοιράζει
το σώμα και το αίμα Του, υπέρ της των πάντων σωτηρίας. Το φως, στο υπερώο του
Μυστικού Δείπνου συρρικνώνεται. Το σκοτάδι κυριαρχεί στις ψυχές των ανθρώπων. Ο
Ιούδας απλώνει το χέρι του πάνω στο τραπέζι. Πλησιάζει στο φως!! Τόσο κοντά!!
Κι όμως δεν ένοιωσε!
«ιδού η χειρ του παραδίδοντος με μετ’ εμού
επί της τραπέζης…».Τόσο κοντά μας είναι ο προδότης «μετ’ εμού επί της
τραπέζης»….
Μα όλα
αυτά μας είναι γνώριμα. Τα γνωρίζει η ψυχή μας. Και τα προσπερνά.
Αύριο
θα στολίσουμε τον τάφο, θα ψάλουμε εγκώμια. Επιτάφιο. Σήμερα θα μοιραστούμε τη
χαρά μας σ’ ένα Μυστικό Δείπνο αγάπης.
Όταν ο
Χριστός κάθεται δίπλα μας ο Ιούδας φεύγει και κρεμιέται στο δένδρο. Και οι δυο
μαζί δεν χωρούν.
Είναι
οι στιγμές που ζούμε μεγάλες. Μας αποσπούν από την καθημερινότητα μας.
Ελαφρύνουν την καρδιά μας. Ο Χριστός επιχειρεί να μας διασκεδάσει απόψε. Μια
νύχτα πριν την εις Άδη κάθοδον Του, δείχνει τη δύναμη του ότι Αυτός είναι ο
οικοδεσπότης αυτού του κόσμου. Και μας προσφέρει μια μπουκιά
αθανασίας. Έναν τρόπο ανθρώπινο, απλό, φιλικό, ένα τραπέζι, για να μας
απογειώσει στο τραπέζι το άλλο της επουράνιας Βασιλείας. Επιχειρεί να συνάψει Γάμο
απόψε μαζί μας, στην Εκκλησία ενώνοντας μας μεταξύ μας, προσκαλώντας μας
να διέλθουμε πέρα από τη στενότητα της ζωής μας. Στο πλάτος της δικής
Του καρδιάς. Στην αφθονία της αγάπης Του.
Μόνον
να ξεφύγουμε αδελφοί. Να απαρνηθούμε τον εαυτόν μας. Να αγαπήσουμε και να
θαυμάσουμε.
Υπάρχει
ο Μυστικός Δείπνος. Σ αυτόν ήλθαμε. Όλοι. Γνωρίζουμε τούτο το χώρο. Την
Εκκλησία. Ας αναγνωρίσουμε τον Κύριο της και Κύριο μας.
Και ας υποκύψουμε στην αλήθεια.
Ας
ταπεινωθούμε.
ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
«Κακείνος υμίν δείξει ανώγαιον μέγα εστρωμένον»
Πορευόμεθα
έτσι κι αλλιώς για να συναντήσουμε τον Ιησού. Ο κάθε μας δρόμος είναι ένας
δρόμος προς Αυτόν. Σπάνια όμως το καταλάβαμε αυτό.
Εμείς
δόσαμε διάφορες ονομασίες σε αυτές μας τις διαδρομές. Και ορίσαμε διάφορους
σκοπούς σε αυτές. Και έτσι τις οικειοποιηθήκαμε. Σε αυτούς τους δρόμους και τις
διαδρομές ίσως, αναζητήσαμε τον εαυτόν μας, ή κάποιες άλλες που θα μας έδειχναν
τον εαυτόν μας. Ή την πραγματοποίηση διάφορων σκοπών που θεωρήσαμε απαραίτητο
την εκπλήρωση τους για να έχουμε εαυτό ή να κατέχουμε, κάτι… Πάντοτε
«κεράμιον ύδατος» βαστάζοντες.
Κουβαλώντας την σαρκική μας υπόσταση σαν ανάγκη, ενίοτε σαν βάρος. Πολλές φορές
μεταμφιεσμένοι σε μέριμνα για τους άλλους. Γονείς, παιδιά, εραστές ή συζύγους
γεμίζοντας και αδειάζοντας αυτό το κεράμιον ύδατος. Πάντα καθ’ οδόν. Και πάντα
πάνω στον δρόμο αυτής μας της αγωνίας, συναντώμεθα με τον Χριστό, που περπατά
και Αυτός στους ίδιους δρόμους και μας διατάζει να ξαναβρούμε το σπίτι
μας, και προ πάντων τον οικοδεσπότη της οικίας μας.
Πρέπει
μέσα σε αυτήν την συνάντηση, εμείς που γυροφέρνουμε κεράμιον ύδατος
βαστάζοντες, να εισέλθουμε στην καρδιά μας που είναι ο οίκος μας, κι από
εκεί να ανέλθουμε εκεί που η καρδιά θα μας δείξει, στο ανώγαιον της οικίας, της
καρδιάς, στον Νου μας, τον μέγα, τον από πριν και από πάντα εστρωμένον.
Εις τον
«ανώγαιον» Νουν, δηλαδή σ’ αυτόν που
παραμένει πάνω από την γην και τα γήινα. Και εκεί να ετοιμάσουμε δείπνο για τον
Κύριον μας.
Όσο
περιφερόμεθα αδελφοί, στους δρόμους και τις διαδρομές της πόλεως της ζωής μας, κεράμιον
ύδατος βαστάζοντες, βαστάζοντες αυτό το σώμα ας μην ξεχνάμε ότι το σπίτι μας
είναι η καρδιά και με κάθε συνάντηση με τον Ιησού εκεί θα επιστρέψουμε. Και ο
Ιησούς θα μας παρασύρει πάντοτε εις το «ανώγαιον»
της οικίας, αγαπητικά και με βεβαιότητα διότι Εκείνος έχει επιθυμία τούτο
το Πάσχα φαγείν μεθ’ ημών. Δική μας ευθύνη να αναστρέψουμε, να δεχθούμε να
συμφάγωμεν μαζί Του, εκεί στον χώρο της καρδιάς μας, ή λίγο πιο πάνω, στο
ανώγαιο το μέγα, το εστρωμένο, τον Νου μας.
Σιγά-σιγά όλη η πορεία μας θα γίνει Σταυρική πορεία, πορεία προς το πάθος. Αυτά όλα τα γενόμενα εν τη Εκκλησία καθ’ έτος, μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε το νόημα όλης μας αυτής της πορείας. Βασικά, το νόημα του Σταυρού μας. Αυτό αν το καταλάβουμε όλα θα γίνουν εύκολα και φωτεινά και πολύ ωραία. Γιατί θα εν-νοήσουμε την εν
Χριστώ
ζωή μας, την εν Θεώ ύπαρξη μας, και ελεύθερα, με την δική μας βούληση θα
εισέλθομε εις την οικία μας και θα ανέλθωμεν εις το ανώγαιον αυτής. Επιτέλους.
Όλα τα
υπόλοιπα θα τα αναλάβει ο Θεός. Αυτός θα ξαναμοιράσει το σώμα Του και το Αίμα
του και θα μας δείξει τον τρόπο να ενωθούμε μαζί Του. Θα ανοίξει τον δρόμο για
τον Ιούδα τον Ισκαριώτη που έχουμε τόσο κοντά, μέσα μας. Θα ακούσει και θα
οικονομήσει την διάθεση μας να κυριαρχούμε και να μας κυριαρχούν. Όλα αυτά μας
τα χαρακτηριστικά θα εμφανιστούν αμέσως μόλις θα βρεθούμε ομοτράπεζοι μαζί Του…
Και θα
απλώσουμε το χέρι προς το χέρι Του…
Όλα τα
υπόλοιπα, είναι προσωπική υπόθεση του καθ’ ενός μας. Ο Ιούδας μας π. χάριν θα
φύγει και θα απαγχονιστεί. Ο Πέτρος μας όμως, όταν αλέκτωρ λαλήσει τρις, θα
κλάψει πικρά… από την πολύ αγάπη…
Απόψε,
ο Μυστικός Δείπνος του καθ’ ενός μας με τον Νυμφίο. Θα πλησιάσουμε όσο πιο
κοντά γίνεται, στο Σώμα και στο Αίμα Του, στην ίδια Του την ουσία.
Την
υπέρ ημών διδόμενην και υπέρ ημών εκχυνόμενην.
Αμήν.