«Χαίροις η ζωηφόρος Πηγή αενάως αναβλύζουσα χάριτας η βρύσις των ιαμάτων.»
Η Υπεραγία Θεοτόκος τιμάται σήμερα. Με δύο ονομασίες. Σαν Ζωοδόχος Πηγή και σαν Πορταϊτισσα. Εκείνη που δίδει την Ζωή και Εκείνη που φυλάσσει την Ζωή.
Ας ακούσουμε για λίγο τις λέξεις. Ας αφουγκραστούμε το νόημα και την μουσική τους. Τι είναι η πηγή;
Είναι εκείνη που δέχεται μα και που δίδει.
Δέχεται το νερό, τον όμβρο, την βροχή δηλαδή, φυλάσσει μέσα στον
κόρφο της τον υδάτινο πλούτο και έτσι ευεργετικά αποδίδει, αναβλύζει πάνω στο
φως το νερό, δροσιά για όλους. Ζωή. Αποδίδει αενάως δίχως να εξαντλείται.
Αποδέχεται σαν κόρφος μυστικός. Αποδέχεται με το ιδού η δούλη σου την
χάρη του Αγίου Πνεύματος και γίνεται Θεοτόκος. Και Ζωοδόχος.
Πόσο όμορφα ο μελωδός ταυτίζει την Θεοτόκο με το ύδωρ της Πηγής, με Ωκεανό νοητό, με τα ρείθρα του Νείλου. Με την αφθονία και το ανεξάντλητο. Μάνα και Μάννα. Η τρέφουσα και η Τρεφόμενη. Και ιαματική. Προς πάντας. Με την ανεξικακία μίας πηγής, με το αδιάκριτο της βροχής.
Και εκεί, στο μυροβλύζον Όρος της Παναγίας, εις το Άγιον
Όρος, όπου οι καρδιές και τα στόματα των μοναχών αενάως, σαν πηγές και κείνοι ακένωτοι δοξάζουν το όνομα Της, εκεί της προσδίδουν άλλη μιαν ονομασία. Με δικό της θέλημα την λένε Πορταϊτισσα.
Εάν το Άγιον Όρος είναι ο Δρόμος, εκείνη είναι η Πόρτα.
Φύλακας μα και δίοδος. Και δείκτης. Λέγει η ίδια η Παναγία. Θα μείνω εδώ, στην θήρα της Μονής των Ιβήρων, φύλακας των ψυχών και των σωμάτων, εσάς των Μοναχών. Φύλακας των ορίων του Αγίου Όρους. Ποτέ δεν θα σας εγκαταλείψω. Μα εάν εγώ λείψω από αυτήν μου την θέση, τότε φύγετε και εσείς, από τα αγιασμένα χώματα.
Σκορπισθείτε όπου γης. Γίνετε εσείς πηγές σωτηρίας.
Βλέπετε τι θα πει Πορταϊτισσα;
Είναι το όριο. Το σύνορο. Ο δείκτης. Η Μάνα. Εισάγει εις σωτηρία και εξάγει εις την ζωή.
Βλέπετε τι θα πει Πηγή;
Ζωοδόχος και ζωοδότης. Μόνο στο Πρόσωπο Της Υπεραγίας Θεοτόκου αυτές οι δύο έννοιες μπορούν να ταυτιστούν. Και δεν γίνεται οι δύο αυτές έννοιες να γιορταστούν σε πιο κατάλληλο χρόνο από την Αναστάσιμο εβδομάδα, στην Διακαινήσιμο.
Στην Καινή εβδομάδα που σαν μια ημέρα, όλη είναι ένα Πάσχα, μια Κυριακή, ένας χρόνος.
Αυτή η εβδομάδα έχει μια θαυμαστή ενότητα. Την ενότητα της όγδοης ημέρας. Της καινής, της καινούργιας της Αναστάσιμης ζωής. Μοιάζει αλληγορικά με την ανακαίνιση που φέρνει η ροή των υδάτων, με την δίοδο που δείχνει η Πόρτα.
Με Το Πάσχα.
Το Πέρασμα.
Από την Αίγυπτο των παθών στη Γη της Επαγγελίας.
Από τον θάνατο στην ζωή.
Από το πεπερασμένο στο αιώνιο.