Κυριακή των Μυροφόρων.

 

«Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;»

Αυτό διερωτώνται οι τρεις γυναίκες στο δρόμο προς το μνημείο. Είχαν ξεκινήσει λίαν πρωί, όπως λέγει το Ευαγγέλιο, «της μιας των Σαββάτων», είχαν αγοράσει αρώματα για να αλείψουνε το σώμα του Κυρίου με αυτά.

Και προχωρούσαν προς την τόσο σπουδαία συνάντηση, δίχως να δεσμευτούν από την λογική, δίχως ο φόβος να τις εμποδίσει.

Είδαμε την προηγούμενη Κυριακή τους Μαθητές «των Θυρών κεκλεισμένων» εφοβούντο, γαρ να περιμένουν.

Είδαμε και τον Θωμά που ζητά να βάλει το χέρι του «εις τον τύπον των ήλων», για να πιστέψει. Και σήμερα, στην Κυριακή των Μυροφόρων, αυτές οι γυναίκες έρχονται μόνες ,με τα αρώματα της Πίστης και της εμπιστοσύνης, ίνα αλείψωσιν Αυτόν.

Και η μόνη ερώτηση. «Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;»

Δεν ήξεραν ακόμη ότι ο Θεός είχε μια για πάντα αποκυλίσει αυτόν τον λίθον ο οποίος «ήτο γαρ μέγας σφόδρα».

Μέγας σφόδρα είναι αδελφοί μου ο λίθος του θανάτου. Μέγας σφόδρα είναι αυτός ο λίθος που φράζει την ζωή όλων μας και όσον πορευόμαστε των θυρών κεκλεισμένων, ο φόβος θα μας κυριαρχεί. Μα όταν «ανατείλλαντος γαρ του ηλίου» θα αντιληφθούμε τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, και στο όνομά Του θα φέρουμε αρώματα «ίνα αλείψομε Αυτόν», τότε μπορεί να αξιωθούμε της μεγάλης συνάντησης. Της κατά πρόσωπο συνάντησης με Εκείνον που έγινε όμοιος με μας «κατά πάντα».

Για αυτό στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο νεανίσκος λέγει στις Μυροφόρες «Ιησούν ζητείται τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένο». Πράγματι Ιησούν ζητάμε, τον Ναζαρηνόν και μάλιστα τον Εσταυρωμένο. Δεν ζητάμε τους άρχοντας αυτής της γης. Δεν ζητάμε τους δυνατούς και τους σπουδαίους. Ζητάμε Ιησούν τον Εσταυρωμένον. Αλλά,

«ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν».

Οι Μυροφόρες γυναίκες εκείνο το πρωί, ευρήκαν τον λίθον αποκεκυλισμένον, και το μνημείο καινόν. Δεν είδαν τους ήλους ούτε τον τύπον των ήλων, αλλά είδαν τον τόπον όπου έθηκαν Αυτόν.

Το χαρμόσυνο μήνυμα της νίκης κατά του Θανάτου, της Ανάστασης, τις γέμισε φόβο και έκσταση. Τις ξεπέρασε, τις έκανε να μην πουν τίποτα σε κανέναν.

Εδώ ένα σπουδαίο μήνυμα. Ένα κήρυγμα κατά του φόβου. 

Του φόβου απέναντι στην πιθανότητα της Αθανασίας. Απέναντι στην δωρεά της Αθανασίας. Αυτός ο φόβος είναι το κράτος κάτω από το οποίο ζούμε αδελφοί.

Και ο Χριστός φωνάζει, «μην φοβείσθε, εγώ νενίκηκα τον θάνατο». Αλλά είναι δύσκολο. Δύσκολο για τον άνθρωπο. Οι Μυροφόρες γυναίκες ξεκίνησαν με όπλο την αγάπη τους και την πίστη τους για τον Κύριο. Επήγαν προς την συνάντηση. Έφεραν αρώματα, αλλά, ζητούσαν Ιησούν τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον.

Και ο νεανίσκος τους λέγει ότι, αυτός που ζητείτε, «ουκ έστίν ώδε» αλλά, θα τον δείτε στην Γαλιλαία, εκεί αυτόν όψεσθε.

Μα και πάλιν ο φόβος.

Το ανθρώπινο.

Εκείνο που τόσο δύσκολα θα χωρέσει ο νους μας.

Την δωρεά της ελευθερίας.

Θα δούμε την ερχόμενη Κυριακή την Σαμαρείτιδα να αντιδρά με τον ίδιο τρόπο στο πνευματικό κάλεσμα. Στο νερό που, αν πιεις δεν θα διψάσεις ποτέ, που της λέγει ο Κύριος, εκείνη ψάχνει τον… κουβά «άντλημα ουκ έχεις», του απαντά.

Ο Θωμάς ζητά να βάλει το χέρι του πάνω στον τύπον των ήλων και σήμερα, οι γυναίκες αυτές «εξελ-θούσαι ταχύ, έφυγαν από του μνημείου».

Μακρύς ο δρόμος, αδελφοί μου για την Σωτηρία

Και τα Ευαγγέλια μας διδάσκουν , μας φωτίζουν , μας ευ-αγγελίζουν την κάθε ιστορική στιγμή που μας περιγράφουν για να μην χαθούμε σ αυτόν τον μακρύ δρόμο. Μας φέρνουν στο Παρών του καθενός μας την δυνατότητα να συναντηθούμε με τον Χριστό.

Σαν τον Θωμά

Σαν τις Μυροφόρες

Σαν τον Τυφλό, τυφλοί και εμείς να αναβλέψομε. Για να ιδούμε με τα μάτια τα υλικά «τον τόπον όπου έθηκαν αυτόν» τον τόπον όπου κι εμείς περνάμε την ζωή μας, αλλά που δεν θα μείνουμε για πάντα και εάν πορευτούμε προς την Γαλιλαία των Μαθητών, έτσι όπως προστάζει ο νεανίσκος, εκεί , αυτόν οψόμεθα.

Αυτόν θα ιδούμε.

Όπως μας υποσχέθηκε

Αμήν.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Και διαγενομένου του Σαββάτου….»

…και όταν πέρασε το Σάββατο…… 

Γιατί για όλα υπάρχει ο χρόνος τους….και ο χώρος τους. Για όλους μας και για τον καθένα από εμάς…..ξεχωριστά.

Μόνον ο Θεός δεν περιορίζεται στον χώρο και στον χρόνο. Δεν έχει την δική μας διαδρομή.

Εμείς έχουμε…. Εμείς χρειαζόμαστε το λίγο φως και την δύναμη που δίνει το πρωϊνό της μίας των Σαββάτων, δηλαδή της επομένης μέρας μετά το Σάββατο, ανατείλαντος του ηλίου, για να έχει η ψυχή συγκεντρώσει τα αρώματα της υπομονής, της αγάπης και της ελπίδας, προπάντων της….. μοναξιάς.

Να έχει βιώσει την Μεγάλη Παρασκευή, ψυχή μυροφόρος δίπλα σε επιτάφιο γεμάτο αρώματα, να έχει μετρήσει τον χρόνο του πένθους, του δικού της πένθους και λίαν πρωί, την μία των Σαββάτων, έτοιμες οι ψυχές, μέσα στον δικό τους χώρο και χρόνο, η Αγάπη θα αναζητήσει ένα Τάφο καινό, πίσω από ένα λίθο, μέγα σφόδρα.

Δεν ψάχνει άνθρωπος άνθρωπο, δεν ψάχνει όμοιος Τον όμοιο….

Εμείς ψάχνουμε ο ένας τον άλλο για να λυτρωθούμε, αλλά μάταια, τρόμος και έκστασις και μόνον το κτιστόν αναζητά το άκτιστον, το Φως τη πηγή του. Όλα τα άλλα είναι μια διαδρομή….εάν ζητείται λοιπόν Ιησούν τον Ναζαρηνόν τον Εσταυρωμένον…..ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν.

Όμως μην μείνετε σε αυτόν,,, αλλά υπάγετε….

Μην σταθούμε σε τόπους, πλέον και χρόνους. Ηγέρθη και μαζί Του και εμείς, προάγει ημάς. Αυτός προάγει ημάς, δεν μπορούμε να μείνουμε ώδε, στον τόπο όπου έθηκαν Αυτόν. Σειρά έχει η Γαλιλαία, πίσω στην Αρχή, εκεί που θα Τον δούμε.

Αυτή είναι τώρα η διαδρομή μας, όλη αυτή η πίεση του Σαββάτου και ότι κι΄ αν είπαμε ο ένας προς τον άλλο, όσο και αν μας απασχόλησε το τις αποκυλίσει υμίν τον λίθον….ας αναβλέψουμε και ας δούμε ότι αποκεκύλισθαι ο λίθος, όσο μεγάλος και αν ήταν.

Μόνο να αναβλέψουμε, μόνο να έχουμε αγοράσει αρώματα, μόνο να έχουμε συμπληρώσει τον χρόνο, της μίας των Σαββάτων, μόνο να είναι λίαν πρωί, να έχει παρέλθει η νύκτα μα όχι εντελώς, να είναι όλα στο

μεταίχμιο, στην άκρη εκεί που η ψυχή φτάνει γεμάτη τρόμο αλλά και έκσταση.

Στην κατάλληλη στιγμή του καθενός μας.

Ο χώρος δεν είναι εδώ που έθηκαν Αυτόν και εμείς ….συνεχίζουμε αδελφοί μου…

Εκείνος τώρα προάγει ημάς.

Άλλος χώρος στην Γαλιλαία.

Μην φοβούμεθα ας αναβλέψουμε εκεί θα Τον Δούμε.

Καλή μας Ανάληψη.