Αρκετές φορές προσπαθώ να καταλάβω πώς
φανταζόμαστε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Η αλήθεια είναι ότι οι
περισσότεροι, περιμένουμε να ανοίξει ο ουρανός και με ένα χολιγουντιανό τρόπο
να βγει ένα χέρι που θα ανήκει στον «Θεό» να μας δώσει αυτό που ζητάμε. Ξεχνάμε
βέβαια ότι ο Θεός είναι πνεύμα. – «Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθείᾳ δει προσκυνείν» Ξεχνάμε ότι όλες οι ανθρωπομορφικές εικόνες περί Θεού δεν απευθύνονται στο Είναι του, αλλά στην δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε έξω από εικόνες και σύμβολα.
Τα πράγματα όμως είναι ίσως πολύ πιο απλά από
ό,τι τα φανταζόμαστε ή μπερδεμένοι εσωτερικά τα κατασκευάζουμε. Ο Θεός που
περιμένουμε έχει ήδη φανεί στο πρόσωπο του Χριστού. Και μοιάζει να προσπαθούμε
να παραβιάσουμε μια ξεκλείδωτη πόρτα, που το μόνο που χρειάζεται είναι ν’
ανοίξουμε και να μπούμε μέσα.
Ο Θεός αποκαλυπτόμενος στο πρόσωπο του
Χριστού μας είπε ότι, εάν έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο, θα είναι μέσα μας
και δίπλα και γενικότερα στην ζωή μας. Και ότι η μόνη οδός γνώσεως του Θεού είναι
η αγάπη. Έλα όμως που εμείς δεν την αντέχουμε ούτε να την δίνουμε, πολλώ δε
μάλλον όταν μας την δίνουν, και αρεσκόμαστε σε μια μαγική, συναισθηματική και
φαντασιακή εικόνα περί Θεού! Η αγάπη δεν είναι απλώς μια ανώτερη ηθική αρετή,
μα η ίδια η ζωή. Είναι η πραγματικότητα που κινεί τα πάντα και δίνει ζωή στα
πάντα.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι εάν ο Θεός
ήθελε να επικοινωνεί μαζί μας, μέσα από ένα νεφελώδη συναισθηματισμό, που
πολλές φορές γίνεται και παραληρηματικός, δεν θα ερχόταν στο κόσμο να
ενσαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος. Θα μας αποκάλυπτε απλώς μια ουράνια ιδέα. Μια
ουράνια αρχή στην οποία θα έπρεπε να πειθαρχήσουμε και να συντονιστούμε. Ενώ
τώρα, στο πρόσωπο του Χριστού μας αποκαλύπτει μια σχέση!!!
Δεν ζητάει μια εξουσιαστική υπακοή, αλλά μίαν
αγαπητική σχέση. Αυτό το κάνει για πολλούς βέβαια λόγους, με σημαντικότερο
γιατί ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ανώτερη δύναμη, ούτε μια απρόσωπη συμπαντική
ενέργεια, αλλά πρόσωπο με συγκεκριμένες ιδιότητες. Μπαίνει στην ιστορία και
στην καθημερινότητα και αποκαλύπτεται. Μέσα από ένα συνεχή διάλογο, που
φανερώνεται στο συνειδητό και ασυνείδητο βίο της υπάρξεώς μας.
Μια από αυτές τις αποκαλύψεις Του, όχι μόνο
αυτή, γιατί ο Θεός φανερώνεται με πολλούς τρόπους και μάλιστα παράδοξους, είναι
μέσα από τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, ή εμφανίζονται στην ζωή
μας. Γι’ αυτό όταν ζητάμε την βοήθεια του Θεού, όταν λέμε «μα που είναι ο Θεός;
Γιατί δεν μου φανερώνεται;…», ας κοιτάξουμε και λιγάκι δίπλα μας. Γιατί στα
πρόσωπα των ανθρώπων φανερώνεται η αγάπη του Θεού για εμάς. Εκεί θα βιώσουμε
την παρουσία Του. Όταν μας στέλνει ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας προσέχουν,
μας στηρίζουν, δεν μας κρίνουν ούτε μας επικρίνουν, τότε σαφέστατα αυτός ο
ίδιος κάθεται δίπλα μας και μας κρατάει το χέρι. Ίσως βέβαια κάποιοι
αναρωτηθούν, «Εμείς γιατί δεν του συναντήσαμε;». Η απάντηση δεν είναι εύκολη
και θα πρέπει να σκεφτούμε μήπως γιατί δεν ήμασταν έτοιμοι να τους
συναντήσουμε. Γιατί κάθε συνάντηση είναι μία μικρή κρίση. Κυρίως γι’ αυτό που
εσωτερικά είμαστε.
Έλεγε ένας γέροντας, «την αγάπη του Θεού την
γνώρισα όταν συνάντησα τον παπα- Φ. Εκεί ένιωσα ψυχή και σώματι τι σημαίνει να
σε αγαπάει ο Θεός». Άλλος φίλος καλός, μου έλεγε: «Πάτερ μου, τόση αγκαλιά που
πήρα από τον Γέροντα …, δεν την έχω πάρει ούτε από μάνα ούτε από πατέρα». Στην
σχέση μαζί του κατάλαβα τι σημαίνει να σε αγαπάει κάποιος. Πήρα κοντά του την
αγάπη που δεν είχα νιώσει ποτέ. Κατάλαβα ότι με αγαπάει ο Θεός.» Μια κοπέλα μου
είπε: «Μέσα σε μια αγκαλιά έκανα την πρώτη μου εξομολόγηση και ένιωσα την αγάπη
του Κυρίου μας». Πάλι νεαρή, αλλά πολύ πονεμένη ύπαρξη, με σπαραγμό μου
ανέφερε: «Εγώ αγάπη δεν πήρα από το σπίτι μας. Μα μου έδωσε απίστευτη στοργή η
κ. …, γειτόνισσα που δεν είχε παιδιά. Εκεί κατάλαβα ότι κάποιος με αγαπάει».
Τον Αββα Ποιμένα τον έλεγαν «επί γης Θεό». Γιατί; Γιατί σκέπαζε όλους τους
ανθρώπους, τα λάθη και τις αποτυχίες τους, με την αγάπη και συγγνώμη, δίχως
ποτέ να τους κατακρίνει. Μα και τον παπα-Σάββα στο Άγιον Όρος, έτσι τον
προσφωνούσαν, γιατί όταν τον συναντούσες καταλάβαινες, αναλογικά πάντα, πώς
είναι η αγάπη του Θεού.
Εμείς, όμως, τι κάνουμε τους ανθρώπους που
μας στέλνει ο Θεός; Τους διώχνουμε από τη ζωή μας. Τους συκοφαντούμε, τους
εκδικούμαστε γιατί μας αγάπησαν και εμείς δεν το αντέξαμε.
Μήπως λοιπόν ο Θεός έχει φανερωθεί πολλές φορές στην ζωή μας και εμείς απλά δεν Τον καταλάβαμε γιατί ψάχνουμε στα νεφελώματα της φαντασίας μας και όχι στην ιστορία της ζωής μας;
Μήπως κοιτάμε
ουρανό και δεν βλέπουμε ότι στέκεται δίπλα μας; Ότι πολλές φορές, όπως έλεγε
και ο π. Δημήτριος Στανιολάε «ο Θεός κοιμάται στο κρεβάτι μας»;
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Κάθε
τέλος μια αρχή, 10η εκδ. Αρμός, Αθήνα, 2015