Κυριακή δεκάτη εκ του κατά Ματθαίον.

 

Γύρω τους είναι πολλοί οι άνθρωποι ,που υποφέρουν, που ρίχνονται πότε στο πυρ και πότε στο ύδωρ. Άνθρωποι άλλοι και εμείς εγκλωβισμένοι στις αντιθέσεις από το ένα άκρο στο άλλο «σελεινιαζόμενοι» εύκολοι στις επιρροές από έξω και από μέσα τυραννούμενοι και τυραννούντες άλους, κάτω από την επήρεια

δαιμονικών επιθυμιών, υπόδουλοι πολύ συχνά, αναζητώντας διέξοδο, πότε εις το πυρ βαλλόμεθα και πότε εις το ύδωρ.

Μα, όσο και αν έχουμε παραπλανηθεί, ο Νους μας, αγρυπνά και προσεύχεται. Ο Νους -πατέρας, γονατιστός παρακαλεί τον Θεό –Πατέρα να σωθούμε. Ο Νους μας, αδελφοί, στρέφεται προς το Θεό, προς τους ανθρώπους του Θεού, και εκλιπαρεί τη θεραπεία.

Όσο και αν έχουμε παραπλανηθεί, αδελφοί μου, ο Νους  πάντα μας θυμίζει την ανάγκη για θεραπεία.

Μας ελέγχει, μας οδηγεί προς τα άνω, με προσευχή, με γονυκλισία, με κραυγή προς το Θεό. Έτσι ποτέ δεν χανόμαστε «ολόκληροι…»ή τουλάχιστον αυτό αργεί πάρα πολύ.

Ώσπου η αδυναμία μας και των συνανθρώπων μας συναντιέται με τη Δύναμη του Θεού, με την αγάπη του Θεού  που καλεί:

«Φέρετέ μοι αυτόν ώδε» και ο Αγαπών επιτιμά και ο Αγαπώμενος εκβάλλει το δαιμόνιο και ιάται! από της ώρας εκείνης!

Και ο Θεός αποκαλύπτει την δύναμη της πίστης, που μετακινεί βουνά, που αλλάζει τα όρια του κόσμου.

Αποκαλύπτει την δύναμη της προσευχής και της νηστείας σαν άσκηση και αυτοπροσφορά, σαν διέξοδος προς τον άλλο.

Από κάτω, προς τα άνω, από το Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς της Αγίας Τριάδος.

Τα πάντα οδηγούν από την σαρκική δοκιμασία του «πυρός» και του «ύδατος», όπου έχουμε διαλέξει, στην απόδραση της πίστης, στην απόλαυση της νηστείας, στην κοινωνία της προσευχής.

Και επάνω σε αυτή τη στιγμή της Δύναμης της αγάπης και της Πίστης, που μετακινεί βουνά, ο Ιησούς αποκαλύπτει ότι θα παραδίδεται εις χείρας ανθρώπων, θα αποκτείνεται και τη τρίτη ημέρα θα εγείρεται, νικώντας τον θάνατο και τους δαίμονας που μας κάνουν κακώς να πάσχουμε.

Αδελφοί μου, η στιγμή αυτής της συνάντησης είναι μοναδική.

Είναι προσωπική και είναι το δευτερόλεπτο της δικής μας Ανάστασης, της δικής μας Πεντηκοστής ή η αρχή της δικής μας Αγιότητας

Πόσο δεμένοι είμαστε όμως με δίχτυα, πλοία και «γονείς»;  Πόσο σκυμμένοι είμαστε δίπλα στη θάλασσα της ζωής μας, στις αγωνίες μας, στις επιθυμίες μας, στις ασφάλειες και ανασφάλειες μας;

Σε αυτή την δική μας , ατομική θάλασσα;

Και πόσο περίπλοκα έχουμε καθηλώσει τον εαυτό μας σε όλα αυτά;

Τι έχουμε κάνει «αδέλφια» και «γονείς» μας;

Από τι τρεφόμαστε και τι προσδοκάμε;

Αν η καρδιά ακούει, θα ακούσει το «δεύτε οπίσω μου» και ίσως, ευθέως, δίχτυα και πλοίο και με σιγουριά, ακολουθήσουμε Εκείνον που μας καλεί να αλιεύσουμε ανθρώπους.

Να είμαστε δηλαδή αλλιώς, αλλιώτικοι, Μαζί Του.

Αν δεν έχουμε ταυτιστεί με τους δεσμούς μας, ίσως, ευθέως, να αφήσουμε όλα αυτά που μέχρι τώρα ξέραμε και μας έδιναν την ταυτότητά μας και να βγούμε στο άγνωστο, στο καινούργιο.

Όλη αυτή η περικοπή μιλάει για αυτό:

Την ικανότητά μας να πάμε στο καινούργιο, στο διαφορετικό.

Να τολμήσουμε μια ριζική αλλαγή στη ζωή μας, μια αλλαγή που γεννιέται από τη κλήση του Θεού.

Που ακούσαμε όμως και που βρήκαμε το θάρρος και να ακολουθήσουμε….

ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ

Εκ του κατά Ματθαίον 

«Διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτώ;»

Είναι η ερώτηση που βάζουν σήμερα οι Μαθητές.

Θυμηθείτε την άλλη εκείνη ερώτηση που ακούσαμε από τον Κύριο την περασμένη Κυριακή, «εις τι εδίστασας;»

Ρώτησε ο Χριστός τον Πέτρο. Μόνο πού τότε ο Πέτρος είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο, βάδιζε πάνω στα κύματα αλλά εφοβήθη από τον άνεμο.

Σήμερα, οι Μαθητές δεν νίκησαν αυτό το δαιμόνιο.

Γιατί;

Δια την απιστία των. Ο Πέτρος περπάτησε πάνω στα κύματα αλλά δίστασε από τον άνεμο. Γιατί; Δια την ολιγοπιστία του.

Και σήμερα πάλι, ο Κύριος θέτει το μεγάλο και σπουδαίο θέμα της πίστεως. Και μας δίνει δύο εικόνες πολύ χαρακτηριστικές.

Από την μια μεριά, Την δύναμη των δαιμονίων και τις «υπερφυσικές» τους δυνατότητες πάνω στον άνθρωπο. Βλέπετε, ο υιός του ανθρώπου στην σημερινή παραβολή, κάτω από την επίδραση των πονηρών πνευμάτων πέφτει πότε στο νερό και πότε στο πυρ. Στην φωτιά. Και δεν βλάπτετε. Ας σκεφτούμε αυτόν τον άνθρωπο για τον οποίο δεν μας δίνεται ούτε το όνομα του. Είναι κάποιος που υπό την επήρεια του σατανά ρίχνετε πότε στο νερό και πότε στην φωτιά. Νερό και φωτιά .

Κάθαρση και αναγέννηση αλλά και πνιγμός και καταστροφή. Δυο διαφορετικές , αντίθετες καταστάσεις .Εδώ ο διάβολος παρασύρει τον άνθρωπο να εκμηδενιστεί κάνοντας απίθανα πράγματα.

Και ας σκεφθούμε τη δεύτερη εικόνα, εκείνη που παρουσιάζει την δύναμη της πίστεως. Ότι και στα βουνά θα πείτε να κινηθούν και εκείνα θα κινηθούν αρκεί να πιστεύετε.

Και πόσο;

Μα τόσο όσο ο μικρότερος σπόρος. Εκείνος του σινάπεως. Αυτή η πίστη μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Αλλά εδώ ο Χριστός παραθέτει και τα «εργαλεία» αυτής της πίστεως. Νηστεία. Προσευχή.

Πίστη, νηστεία και προσευχή εκβάλλει δαίμονες, μετακινεί τα όρη. Θεραπεύει.

Απιστία έδειξαν σήμερα οι Μαθητές. Και εξοργίσθει ο Κύριος.

Ολιγοπιστία έδειξε ο Πέτρος όταν άρχισε να καταποντίζεται με το φύσημα του ανέμου.

Εάν έχετε πίστη σαν τον κόκκο του σιναπιού.

Εάν μπορείτε να προσεύχεστε και να νηστεύετε.

Εάν δηλαδή βγαίνετε από τα στενά περιθώρια του εγώ, τότε και τα όρια της φύσεως μπορούν να αλλάξουν .Η πίστη είναι αγάπη και η αγάπη γεννά την προσευχή.

Και το σώμα ζητά κι αυτό την συμμετοχή του. Και νηστεύει. Δηλαδή και το σώμα ζητά να ξεφύγει από τα στενά του όρια και να θεωθεί. Με τρόπο ένθεο. Τον τρόπο της πίστης.

Ενώ ο σεληνιαζόμενος, αυτός που βρίσκετε κάτω από την επίδραση των κοσμικών δυνάμεων και των πονηρών πνευμάτων, ζητά πάλιν την υπέρβαση του, την αυτοϋπέρβαση του, αλλά με τον θάνατο και την καταστροφή.

Μήπως αγαπητοί μου αδελφοί μια τέτοια υπέρβαση ζητά ο σύγχρονος άνθρωπος; μήπως για αυτό η τόση επιμονή σε φεγγάρια και σελήνες; και βεγγέρες κάτω από την πανσέληνο και ψευδαισθήσεις;

Ενώ το γένος τούτο ουκ εκπορεύτε ει μη εν νηστεία και προσευχή.

Με αυτή την στάση και την αδυναμία των Αποστόλων εξοργίστηκε ο Κύριος, με αυτή την απιστία τους και τους επίπληξε.

Μα αφού άρχισαν να βαδίζουν προς την Γαλιλαία, σαν να ήθελε να τους αγκαλιάσει, να τους χαϊδέψει , να τους δώσει δύναμη, τους προλέγει για το Πάθος Του:

Ότι θα παραδοθεί στα χέρια των ανθρώπων και θα τον θανατώσουν και την Τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.

Τους λέγει για αυτά τα γεγονότα που θα γίνουν ο κορμός της πίστης των ανθρώπων. Πάθος και Ανάσταση.

Από την αυτοκαταστροφικότητα που οδηγεί ο δαίμονας τον υιό του ανθρώπου εκείνου, στην πίστη στο Πάθος και την Ανάσταση.

Από την απιστία, με νηστεία και προσευχή στην πίστη.

Εμείς θα βάλλουμε το τόσο λίγο, όσο ο σπόρος του σιναπιού. Την τόση λίγη πίστη. Το πολύ θα το βάλει ο ίδιος ο Χριστός. Πού θα πιει το ποτήρι που εμείς δεν δυνάμεθα να πιούμε. Που θα προσευχηθεί μέχρι αίματος στην Γεσθημανή, που θα ανέβει στο Γολγοθά και θα σταυρωθεί. Και θα αναστηθεί. Και θα απλώνει πάντα το χέρι στον Πέτρο που καταποντίζετε και θα θεραπεύει δαιμονισμένους.

Όσο θα είναι μαζί μας.