Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Η ζωή δεν είναι κατάσταση, δεν δόθηκε για να είναι κατάσταση. Είναι διαδικασία.

Είναι μία πορεία προς Όρος Θαβώρ, προς μία αποκάλυψη ενός Προσώπου, «εν ετέρα μορφή». Βρισκόμαστε εντελώς ανυποψίαστοι σε μία διαδικασία να δούμε τα πάντα γύρω μας λουσμένα στο φως. Όμως βεβαρημένοι ύπνω παραμένουμε στους πρόποδες του Όρους, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο σε αυτήν την κατάσταση.

Ενώ δίπλα μας, πάντα δίπλα μας, εμπρός μας και εντός μας ο συνοδοιπόρος μας Ιησούς Μεταμορφώνεται σε αυτό που είναι, σε αυτό που, φυσικά, είμαστε και εμείς.

Όλα αποδεικνύονται μέσα σε αυτό το Φως του Αυγούστου, όλα αλλάζουν και παρά που εμείς δεν θέλουμε τις αλλαγές, μας αρέσουν. «Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι…..» λέμε κάθε φορά, που μια αναπάντεχη στροφή στη ζωή μας ανατρέπει την ζωή μας σαν κατάσταση και χωρίς εμείς να το θέλουμε, την κάνει διαδικασία.

Μία ασθένεια ή μια απειλή για ασθένεια, ένας χωρισμός, μια αποτυχία, μια σκληρή αποκάλυψη μιας ακόμη πλάνης μας και εμπρός εξαστράπτει το πρόσωπον Αυτού, έτερον και ο ιματισμός Αυτού λευκός, απέναντι στις σκούρες σκιές των δικών μας μάταιων καταστάσεων….

Και αναβλέπουμε σαν πρώτη φορά, ποια είναι η ζωή μας και πόσο ωραία είναι αυτή η ζωή, που θα θέλαμε να ποιήσουμε σκηνές εδώ, μέσα σε αυτήν Την λαμπρότητα, γιατί είναι ο Χώρος στον οποίον πραγματικά ανήκουμε. Και σαν ορόσημο του Χθες και του Αύριο, Μωυσής και Ηλίας, και σαν όνειρο η Νεφέλη, και γύρω μας παντού φωνή εκ της Νεφέλης και μέσα σε αυτήν την απόλυτη ενότητα, υπάρχουμε πραγματικά, ίσως και για πρώτη φορά ΟΛΟΚΛΗΡΟΙ.

Αυτή είναι η διαδικασία της ζωής μας, ή η ζωή μας σαν διαδικασία.

Να υπάρξουμε ολόκληροι μέσα σε ολόκληρο το Θεό, βλέποντας τον Θεό σαν Φως, και ακούγοντας ξανά την φωνή Του, όπως στην αρχή της ύπαρξής μας, να μιλά για ΑΓΑΠΗ, «ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός»

 Αυτή η σημερινή μας συνάντηση, είναι μια γιορτή Αγάπης. Ο Χριστός εμφανίζεται εμπρός μας έτσι στην πλήρη Αγάπη Του προς εμάς, γιατί εκεί που αγαπάς πολύ αποκαλύπτεσαι.

Σήμερα, εδώ, αποκαλύπτει και ο Πατέρας Την Αγάπη Του για Τον Υιό και για εμάς, μέσω Αυτού, λέγοντας μας, «αυτού ακούετε».

Και όταν ολοκληρώθηκε, τότε , αυτή η μεγάλη γιορτή, ευρέθη ο Ιησούς μόνος. Μαζί μας. Και συνεχίζει να είναι μαζί μας.

Κατέβηκε από το όρος, κατευθυνόμενος προς τον Γολγοθά, και είπε προς τους ανθρώπους της στιγμής εκείνης, «Μηδενί είπητε το όραμα έως ού ο Υιός Του ανθρώπου εκ νεκρών αναστή.»

Χρειάζεται Σταύρωση και Ανάσταση για να κατανοηθεί η Μεταμόρφωση.

Είναι μια Τριάδα γεγονότων, αλλά προηγείται η Μεταμόρφωση. Για να ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Έτσι θα γίνει εκούσια η Σταύρωση και η Ανάσταση θα συμβεί.

Σήμερα πρέπει να καταλάβουμε όλοι τι είδαμε. Και να σιγήσουμε. Πορευόμαστε προς ένα Γολγοθά, που ο Κύριος ανέβηκε πρώτος Αυτός. Για αυτό και μας αποκαλύπτεται σήμερα. Δείχνοντας μας ότι η ζωή την οποίαν ζούμε βεβαρημένοι ύπνω, δεν είναι κατάσταση, είναι μάταιο να την κάνουμε συνεχώς κατάσταση.

Είναι διαδικασία.

Είναι Θαβώρ

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ 

«Και εγένετο, εν τω προσεύχεσαι αυτόν, το είδος του προσώπου αυτού έτερον…»

έτερον.

Δεν μπορεί ο ευαγγελιστής να το καθορίσει, δεν βρίσκει λέξη να το ονομάσει, το είδος του προσώπου.

Και το λέγει «έτερον»…

Αλλιώτικο.

Σήμερα αγαπητοί αδελφοί, το ευαγγέλιο δεν μας φέρνει ούτε παραλυτικό, ούτε τους δυο δαιμονιζόμενους, τον τυφλό ή την κόρη που εκάθευδε. Δεν πορεύεται ο Ιησούς ανάμεσα σε Γεργεσηνούς, γραμματείς και φαρισαίους. Ανάμεσα σε πιστούς, ολιγόπιστους ή άπιστους. Ανάμεσα μας. Αλλά σήμερα ο Θεός μιλά για τον εαυτό Του. Παρουσιάζει τον εαυτό Του.

Στο όρος Θαβώρ.

Και ο ευαγγελιστής δεν βρίσκει τον λόγο που θα χωρέσει τον Λόγο. Και έτσι λέγει με την φτώχεια της πλουσιότερης γλώσσας στον κόσμο ότι:

«εν τω προσεύχεσαι αυτόν, εγένετο το είδος του προσώπου αυτού έτερον…»

Και οι Απόστολοι:

«ο δε Πέτρος και οι συν αυτώ ήσαν βεβαρημένοι ύπνο…».

Αδύνατη η σάρκα. Κουρασμένοι εμείς οι άνθρωποι. Από την πορεία προς το Θαβώρ. Όλα όσα διαβάσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, κάθε Κυριακή, εδώ αναζητούσαν να μας φέρουν.

Με όλο το φορτίο της υλικής μας ύπαρξης. Αλλά κοντά Του, στο Θαβώρ, κοντά στους δυο προφήτες, Μωυσή και Ηλία, που «οφθέντες εν δόξη έλεγαν την έξοδο αυτού, ήν έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ».

Μέσα σε δόξα άλλαξε ο Χριστός, «μετεμορφώθει έμπροσθεν αυτών», για να καταλάβουν οι Απόστολοι αυτά που έμελλε να γίνουν.

Το εκούσιο Πάθος, την Πορεία προς τα Ιεροσόλυμα, την έξοδο, την πληρότητα. Όλο τον κύκλο της Σωτηρίας.

Και προ πάντων, να δουν με τα υλικά μάτια, το Άκτιστο, το επέκεινα, εκείνο που ο ευαγγελιστής ονομάζει «έτερον».

«διαγρηγορήσαντες δε είδον την δόξαν αυτού».

Και τι είπε ο Πέτρος;

«καλόν εστίν ημάς ώδε είναι. Και ποιήσωμεν σκηνάς τρεις, μίαν σοι και μία Μωυσή και μίαν Ηλίαν» μη ξέροντας τι λέγει.

Όταν ο Πέτρος αγαπητοί μου αδελφοί, αντίκρισε το έτερο, δεν κατάλαβε. Είναι ωραία εδώ που ήμαστε, λέγει, να φτιάξουμε τρεις σκηνές, μια για σένα, μια για τον Μωυσή και μια για τον Ηλία.

Να κρατήσουμε την στιγμή. Εδώ, σε τούτο τον κόσμο. Και να βάλουμε και όρια.

Αγαπάμε τα παιδιά μας, τους ετοιμάζουμε σπουδές, σπίτια, γάμους. Προκαθορίζουμε το μέλλον τους και το μέλλον μας. ΩΔΕ. Εδώ.

Κι όταν κάποια στιγμή μπερδεύονται τα πράγματα, όταν κάποια στιγμή σε κάποιο Θαβώρ της πορείας μας προς την Ιερουσαλήμ, όλα ζητούν να αλλάξουν, το είδος του προσώπου και τον ιματισμό, σε κάτι έτερο, αλλότριο, τότε, καλόν ημάς εστίν ώδε είναι, επιμένουμε. Και να πήξουμε σκηνάς.

Θεολογούμε, φιλοσοφούμε, δογματίζουμε, αποφασίζουμε εμείς που να βάλουμε και τον Κύριο, και Μωυσή και τον Ηλίαν.

Μιλάμε για τον Θεό και δεν ξέρουμε τι λέμε.

Μα όλα αυτά μέχρις ότου έλθει η Νεφέλη,

«και επεσκίασεν αυτούς»

Η Νεφέλη που μας χωρίζει από τα δεδομένα του υλικού μας κόσμου. Μπερδεύει τα σύνορα, αυτά που ξέρουμε σκοτεινιάζουν, από το φως και τη Δόξα που δεν καταλάβαμε θα εισέλθουμε στη Νεφέλη και τότε, τα πράγματα γυμνώνονται στο έπακρο,

«εφοβήθησαν δε εν τω εισελθείν εκείνους, εις την νεφέλη, και φωνή εγένετο εκ της νεφέλης».

Και οι Απόστολοι: «έπεσαν επί πρόσωπο αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα», έπεσαν με το πρόσωπο πάνω στη μάνα γη, σε εκείνη που γνώριζαν, από την οποία προήλθαν και ήξεραν πως εκεί θα επέστρεφαν. Και φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα, «ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, αυτού ακούετε».

Αυτή είναι ολόκληρη η Αποκάλυψη. Ο Θεός, η Παλαιά Διαθήκη με τους προφήτες της, η Καινή Διαθήκη με Χριστό και Αποστόλους, και η Κτίση,  με το Θαβώρ, το Θαβώρ που χάνετε στην Νεφέλη.

Και όλα να ζητούν Μεταμόρφωση.

Και εμείς που ξεγελιόμαστε στο ώδε, που δεν ακούμε το Πάθος που έρχεται. Την έξοδο και την πληρότητα.

Που αγκαλιάζουμε με τρόμο τη μάνα γη. Να αρπαχτούμε, να μείνουμε.

Κάθε μας κύτταρο αναγνωρίζει το χώμα σαν οικείο. Τα μάτια μας θαμπώνονται, πέφτουμε κάτω.

Και όταν μείνουμε μόνοι, πεσμένοι, έντρομοι, όταν χαθεί η Νεφέλη κι ο Μωυσής κι ο Ηλίας και φωνή απ’ την Νεφέλη, τότε πάλιν Εκείνος, ο Υιός του Ανθρώπου, έρχεται

«και ήψατω αυτών»

Και μας αγγίζει ο Φιλόστοργος, έτσι όπως άγγιξε τα μάτια του τυφλού, έτσι όπως άγγιξε την κόρη που εκάθευδε, έτσι μας αγγίζει «εγέρθητε και μη φοβείσθε» μας λέγει. Κι όταν γίνει αυτό, και σηκώσουμε τα μάτια, αγαπητοί αδελφοί, δεν θα δούμε κανέναν άλλο «η μη τον Ιησούν μόνον»

Μόνον Αυτόν.

Και τι μας λέγει; «μηδενί είπητε το όραμα»

Ας μη μιλήσετε για αυτά. Αυτές οι εμπειρίες δεν λέγονται.

Και αν αγαπητοί αδελφοί, κάποια στιγμή, κάποια φευγαλέα στιγμή, είδατε στα μάτια προσώπου που αγαπάτε, κάτι αλλιώτικο, υπερβολικά όμορφο και ξένο, αν κάποια στιγμή που ελεήσατε, που συγχωρήσατε, που αγαπήσατε λίγο παραπάνω, κάτι σκίρτησε μες την καρδιά σας το πρωτόγνωρο, αν μια στιγμή στη Θεία Λειτουργία, άξαφνα κάποιο φως νιώσατε, αν την ώρα της προσευχής έσπασε η καρδιά σας έστω μια φορά, αν γέμισαν τα μάτια δάκρυα και χαρά, αν ποτέ στην άκρη της θάλασσας βγήκατε απ’ το σώμα, αν έστω μια φορά νιώσατε κάτι τέτοιο, μη φοβήσθε.

Ολάκερη η κτίση και το σώμα σας, ζητούν την Μεταμόρφωση. Μόνο αδελφοί,

«μηδενί είπητε το όραμα»,

κρατήσατε μέσα σας το γεγονός, κι αυτό σήμερα, της γιορτής.

Μη Θεολογήσετε, αφήσατε το ώδε να πορευθεί προς Ιεροσόλυμα.

Έως ο Υιός του Ανθρώπου, εκ νεκρών αναστηθεί.

Έως Τότε.

Σιγήσατε.