«Τι
αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;»
ο
νεανίσκος έχει ήδη πολλά, αλλά επιθυμεί τα περισσότερα. Με τον ίδιο τρόπο που
αποκτά τα πλούτη, επιθυμεί να αποκτήσει και την αιώνιον ζωή. Και τηρεί πάντα
ταύτα εκ νεότητος του. Αλλά σήμερα συναντά Εκείνον που θα του δείξει το ακόμα
πιο πέρα. Το ει θέλεις τέλειος είναι, αυτό που δεν έχει να κάνει ούτε με τα
πλούτη του, αλλά ούτε και με τις αρετές που με τόση ευλάβεια τήρησε εκ νεότητος
του ο νεανίσκος. Η σημερινή συνάντηση θα επιχειρήσει να του ανατρέψει τον κόσμο
του. Ακόμα και στο διδάσκαλε αγαθέ θα αντιλάβει το τι με λέγεις αγαθόν, στο
ταύτα πάντα εφύλαξα, το ει θέλεις τέλειος είναι.
Αυτά
όλα, πήγαινε και πούλησε τα διαδός
πτωχοίς.
Σε
αυτά όλα θα είναι και η σιγουριά του για το κέρδισμα της αιώνιας ζωής. Αν πράξω κάτι αγαθό θα αντιλάβω σαν
έπαθλο, σαν εμπορικό κέρδος, την αιώνιο ζωή.
Όμως
ο Θεός καλεί σε κάτι άγνωστο. Πέρα
από την σιγουριά των καλών πράξεων, ή της τήρησης του νόμου. Τον καλεί στην ελευθερία του είναι, στην ελευθερία του
Δεύρο ακολούθει μοι. Στην πραγματική
ελευθερία. Σε ένα δρόμο υποταγής
και εμπιστοσύνης. Τον καλεί στο άγνωστο. Η συνάντηση αυτή με την αλήθεια
αγαπητοί μου αδελφοί οπωσδήποτε, για όλους μας θα έχει την ίδια διαδρομή με τον
νεανίσκο της παραβολής. Θα μας ζητηθεί το ει
θέλεις τέλειος είναι, και το πώλησον τα υπάρχοντα σου.
Αυτά
που θεωρείς πλούτη σου πνευματικά ή υλικά.
Πώλησον
τις αντιλήψεις σου και το έχει σου, την σιγουριά του πάντα ταύτα εφύλαξα, και
ακολούθησε Χριστό, το καινόν, το νέον το άγνωστον. Εκεί, σε αυτό το ρίσκο, σε
αυτόν τον καινόν χώρο, θα βρεθούμε εάν τολμήσουμε πίσω από Χριστόν.
Θα
μαζέψουμε θησαυρό στον ουρανό, «στον χώρο που δεν βλέπουμε αλλά αισθανόμασθε».
Θα μοιράσουμε πτωχοίς, και θα μοιραστούμε εκείνα που δεν μας ανήκουν, και όμως
θεωρήσαμε δικά μας. Και μόνο τότε θα είμαστε τέλειοι. Σαν θέλουμε φυσικά. Και ο πλούσιος νεανίσκος νόμιζε ότι ήθελε, αλλά αυτό που ήθελε ήταν κάτι γνωστό, οικείο,
αλλά ακυρώθηκε στη συνάντηση με φως. Και έγινε περίλυπος, επειδή του θύμισε ο
Κύριος την ψυχή του. Αυτό παθαίνουμε όλοι μας, αυτό είναι το συναίσθημα που
συχνά βιώνουμε, όταν θυμόμαστε την ψυχή μας.
Εκχέουμε
την θλίψη μας ενώπιον αυτού, αντιλαμβανόμαστε την εξορία μας, την έξωθεν του
παραδείσου κατάσταση μας, και γινόμαστε περίλυποι.
Γιατί
είναι δύσκολο εμείς οι πλούσιοι, να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών. Εμείς που
τα πάντα φυλάμε εκ νεότητος μας, που με τόση σιγουριά διεκδικούμε και την
αιώνιον ζωή, γινόμαστε περίλυποι όταν μας λέγουν όλα αυτά να τα μοιράσουμε και
εδώ και τώρα, να ανακαλύψουμε μια άλλα ζωή, και ότι ο θησαυρός μας θα μετατεθεί
στον ουρανό.
Τι
θεωρούμε αγαπητοί αδελφοί κτήμα μας;
Τι
αναζητούμε στη ζωή μας και τι ρωτάμε εδώ στην εκκλησία; Τι έχουμε να
μοιραστούμε και τι να δώσουμε;
Πόσο
δεμένοι είμαστε και με τι; Μπορούμε να ακολουθήσουμε Χριστό; Πόσο βλέπουμε τον
χώρο του ουρανού; Και πόσο συλλέγουμε αξίες που θησαυρίζονται σ αυτόν τον χώρο;
Η ζωή μας πόσο είναι ζωή;
Αν
θα δοκιμάσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα μάλλον θα γίνουμε περίλυποι
αδελφοί μου. Ή σαν τους μαθητές του Ιησού που εξεπλάγησαν σφόδρα από το
απίθανον της σωτηρίας.
Γι
αυτό ας πάρουμε σήμερα σαν μεταλαβιά αυτή την υπέροχη απάντηση του Κυρίου.
Αυτήν την απάντηση που είναι για όλους μας, και για κάθε μας περίσταση και για
κάθε μας αίτημα:
Παρ
ανθρώποις τούτο αδύνατον εστί, παρά δε Θεώ πάντα δυνατά εστί.
Αμήν
αδελφοί μου.