«Ομοιώθη η βασιλεία των ουρανών άνθρωπω βασιλεί, ος
θέλησε συνάραι λόγον μετά των δούλων αυτού»
Ινα συνάραι λόγον.
Μία συνομιλία, ένας διάλογος. Ο Βασιλέας της παραβολής
έχει προσφέρει τα χίλια τάλαντα, με τα οποία ο δούλος
έχτισε την ζωή του. Απέκτησε γυναίκα και παιδιά και
περιουσία. Ο Βασιλεύς δεν ζητά τίποτε από όλα αυτά. Ζητά
τα «δικά του». Τα τάλαντα. Τα χαρίσματα. Αυτό πού είναι ο καθένας από εμάς, αυτό που διαθέτουμε, η μαγιά, τα ταλέντα, αυτό ανήκει στον Θεό.
Ότι αποκτήσαμε χάριν σ αυτήν την αρχική δωρεά, χάρισμα
μας αρκεί να ξέρουμε ότι όλα τα οφείλουμε στον Δεσπότη.
Χάριν στα δικά του τάλαντα αποκτήσαμε ότι αποκτήσαμε. Κι
όταν έλθει να ζητήσει πίσω την δωρεά, όταν απλά θελήσει
να τον δοξάσομε με ότι έχουμε, με ότι είμαστε, τότε όπως
φαίνεται στην σημερινή παραβολή, ο οφειλέτης δεν έχει να επιστρέψει τίποτε. Ανάλωσε τα πάντα στο προσωπικό του
όφελος. Δημιούργησε γύρω του περιουσία. γυναίκα και παιδιά
ξεχνώντας από ποιόν τα έλαβε και σε ποιόν ανήκουν. Έτσι
έρχεται η στιγμή πού αφού τα τάλαντα του ξοδεύτηκαν μόνο
στο προσωπικό του όφελος, αφού στον ίδιο τον βασιλέα δεν
έχει να αποδώσει τίποτε, τότε πρέπει να πουληθούν ότι έχει
και να δοθούν σε άλλους.
Το δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο της παραβολής είναι ότι ο
δούλος ζητά από τον Βασιλέα να μακροθυμήσει στην οφειλή
και υπόσχεται να αποδώσει τα πάντα.
Όταν όμως λίγο πιο κάτω έρχεται ο σύνδουλος του και του
ζητά λίγο χρόνο για την δικιά του οφειλή, τον πνίγει και του
λέγει: «Απόδος μοι ότι οφείλεις;»
Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί ολοκληρώνετε η εικόνα μιας
παραβολής πού θέλει να μας δείξει με τι μοιάζει η Βασιλεία
των Ουρανών.
Είναι η κατάσταση εκείνη όπου καλούμεθα να αποδώσουμε
αυτό που πήραμε. Κι αν δεν έχουμε κρατήσει τίποτε για τον
Βασιλέα μας μένει η Συγχώρηση.
Η ταύτιση δηλαδή μαζί Του. Πρέπει να του μοιάσουμε στην
σχέση μας με τον σύνδουλο μας. Να μακροθυμήσουμε σε εκείνον
που μας οφείλει εκατό ενώ εμείς λάβαμε χίλια. Και τίποτα δεν
κρατήσαμε για τον Δωροδότη. Και ενώ ζητάμε έλεος για τον
εαυτόν μας δεν συχωρούμε τον άλλο.
Απόδος μοι ότι οφείλεις.
Και ο άλλος γίνετε τελικά ο κριτής μας. Αυτό πού με την σκληροκαρδία μας αποφασίσαμε για τον άλλο γίνετε η δική μας τιμωρία. Σαν να μην
αποφάσισε ο ίδιος ο Βασιλέας. Σαν να πήραμε εμείς οι ίδιοι την απόφαση και σαν να ορίσαμε μόνοι
την ποινή. Με αυτό το μέτρο που μετρήσαμε την οφειλή του
άλλου με το ίδιο μας μετρά και εμάς ο Βασιλεύς «έως ου
αποδώ παν το οφειλόμενο αυτώ »
Είναι ξεκάθαρο αγαπητοί μου αδελφοί. Όλα θα αποδοθούν όλα πρέπει να αποδοθούν εάν η αγάπη δεν ανατρέψει αυτήν
την συνθήκη του Νόμου.
«εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού από των
καρδιών υμών, τα παραπτώματα αυτών».
Για αυτό λοιπόν έρχεται η Βασιλεία των Ουρανών. Για να αντικαταστήσει τα πάντα με την αγάπη. Για να μετρήσει τα πάντα με την αγάπη. Αλλιώς θα αποδοθούν τα πάντα, θα πουληθούν, βασανιστές θα μας βασανίσουν, μέχρι να
επιστρέψουμε παν το οφειλόμενο.
Βλέπετε πόσο σκληρός είναι ο τρόπος αυτός. Βλέπετε πόσο
σκληρός είναι ο τρόπος που ο ίδιος ο δούλος διαλέγει. Ενώ ο
Θεός, μόνο την μακροθυμία γνωρίζει. Για αυτό και καλεί σε
διάλογο.
Μέχρι να ελευθερώσουμε τις καρδιές μας από τα
παραπτώματα των άλλων. Μέχρι τότε θα είμαστε
παραδομένοι στους βασανιστές μας. Στους βασανιστές που
έχουμε επιλέξει μόνοι μας, πού το μέτρο της σκληρότητας τους
εμείς πάλιν το καθορίσαμε.
Και η Βασιλεία των Ουρανών, περιμένει. Πάν το οφειλόμενο.
Περιμένει την συγχώρηση.
Μέσα από την
καρδιά.
Του Άλλου.