Η αμαρτία και η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.

 

Η αμαρτία είναι μία ασθένεια που δημιουργεί πολλά προβλήματα στη ζωή , των ανθρώπων, δυσκολεύει και ασχημίζει τη ζωή όλων μας καθημερινά κι' ας μην το αντιλαμβανόμαστε συχνά, κι' ας μην το παραδεχόμαστε πάντοτε. Μέρα και νύχτα μας καταδιώκει, είναι ύπουλη, τα αποτελέσματά της είναι άσχημα κι' ας φαίνεται γλυκιά ότι είναι. Αν δε συνεχίσει να παραμένει εντός μας, γίνεται θανατηφόρα. Έρχεται ο αποχωρισμός της ψυχής μας από τον Θεό, η νέκρωσή της. Έτσι  παρουσιάζεται η απιστία, αισθήματα ενοχής κυριεύουν τον εσω­τερικό μας εαυτό, και γινόμαστε ανι­κανοποίητοι. Κανένα καλό δεν μας τέρ­πει και δεν μας ευχαριστεί αληθινά, ου­σιαστικά.

Αν εξετάσουμε βαθιά την ψυχή μας, θα διαπιστώσουμε ότι είναι φωλιασμένα σε πολλούς από μας πάθη, μικρότητες και κακίες. Είναι ο «παλαιός άνθρωπος», που   για   τον   Χριστιανό, θα   χρειαστεί   να  σταυρωθεί.   Στο Άγιο  Ευαγ­γέλιο λέγεται: «Οι δε του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα συν τοις  παθήμασιν και ταις επιθυμίες».

Τι έκαναν οι Άγιοι και δίκαιοι της Χριστιανικής Εκκλησίας γι' αυτή την ψυχή! Πόσες δοκιμασίες και δυσκολίες υπέμειναν!   Σταυρώθηκαν, στην κυριο­λεξία αρκετοί απ' αυτούς — αρκεί να θυμηθούμε το ζεύγος εκείνο των Χριστιανών, που για να μην προδώσουν τη Χριστιανική τους πίστη, έμειναν πάνω στον Σταυρό για μίαν ολόκληρη βδομάδα να τους τρώνε οι   μέλισσες. Ο Σταυρός! Χαίρε Τίμιον Ξύλον! Αν εν  Χριστώ δεν σταυρωθούμε, δεν θα αναστηθούμε εν Χριστώ. Αν δεν πιούμε το φαρμάκι του πόνου, δεν θα έλθει ο Παράκλητος εντός μας να κατοικήσει. «Ουδείς στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήσει», τονίζει ο Απόστολος. Παύλος.

Σταυρός είναι τα πάθη, οι θλίψεις, η αρρώστια, οι κατατρεγμοί. Σταυρός είναι η προδοσία από τους ψευδαδέλφους. Σταυρός, κατά κύριο λόγο και επιγραμ­ματικά θα λέγαμε είναι η συμμετοχή στο Θεανθρώπινο Πάθος που παρουσιά­ζεται σαν θεληματική στέρηση, από πα­ράνομες απολαύσεις, ακόμη και από νό­μιμες. Αυτή η συσταύρωση με Τον Χρι­στό που εκφράζεται με τη μορφή άσκησης οδηγεί στην Αναστάσιμη εν Αγίω Πνεύματι ζωή του πιστού.

Όποτε υποφέρουμε κάποιον Σταυρό, ας έρχεται στη σκέψη μας πως σταυρώ­θηκε ο Ίδιος ο Θεός πρώτα, θεληματικά και «πρωτότοκος των νεκρών εγένετο». Υπομένοντας καρτερικά τον οποιοδήποτε Σταυρό, η Ανάσταση του Ιησού Χριστού φέρνει και την δική μας Ανάσταση. Ατενίζοντας προς τον Εσταυρωμένο μας επισκέπτεται η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Γιατί το Άγιον Πνεύμα είναι αυτό που καταφλέγει την αμαρτία και καθαρίζει τον πιστό από αυτή, όπως ακούσαμε το πρωί στον Όρθρο, το Άγιον Πνεύμα είναι «ύλης, απεχθούς καυστικών μολυσμάτων_, ρύπου τε φρενών ρυπτικόν» (Τροπ. ΣΤ' ωδής Κανόνος Όρθρου Κυριακής Πεντηκοστής).

Γι’ αυτό ήλθε ο Παράκλητος στον κόσμο «τας πάντων αμαρτίας Θείω πυρί αναχωνεύσαι» λέγει το στιχηρό Προσόμοιο του Εσπερινού που θ' ακούσουμε αύριο το βράδυ στην Εκκλησία.

Είναι το ανθρώπινο γένος μας τόσο τραυματισμένοι από την πτώση του Αδάμ και της Εύας, αφού και ο Βαπτιζόμενος και απαλλασσόμενος από την προπα­τορική .αμαρτία εξακολουθεί να έχει την ροπή προς την αμαρτία, αλλά και ο καθένας προσωπικά από τις πτώσεις τό­σο πεσμένοι καμμιά φορά βρισκόμαστε, που τολμώ να πω ότι συχνά και αυτή η ταπείνωσή μας είναι εωσφορική, οπότε δεν πηγάζει από τον Ιησού Χριστό.

Είναι ανάγκη να ταπεινωνόμαστε μπρο­στά Στον Θεό, για να παίρνουμε τη Θεία Χάρη ! «Ο Θεός υπερήφανοις αντιτάσ­σεται ταπεινοίς δε δίδωσι Χάριν». Η ταπείνωση μας ετούτη συνδέεται με την υπακοή μας στο Θεϊκό Θέλημα, όπως εκφράζεται στη Θεία Υπερφυσική Απο­κάλυψη.

«Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς» είπε ο Θεάνθρωπος προς τους Μαθητές του, προτού να φύγει από την επίγεια Ζωή Του. Και Βγήκε αληθινός ο Λόγος Του. Διότι, ό,τι είπε στον άνθρωπο, δεν ήταν απλά μια αλήθεια αλλά Η Αλήθεια. Πενήντα  μέρες ύστερα από την Ανάστασή Του και την ώρα που οι καλοπροαίρετοι Απόστολοι ήταν κρυμμέ­νοι για τον φόβο των «απεριτμήτων τη καρδία» Εβραίων στο υπερώο κατέρχεται η φωτιά του Παρακλήτου και φωτίζει τη διάνοια τους.

Τώρα οι πρώην αγράμματοι γίνονται σοφοί, εκείνοι που τρέμουν τον όχλον γίνονται Θερμοί Ιεραπόστολοι και οι πρωτύτερα αμαθείς θεολογούν.

Δημιουργείται έτσι στο όνομα του Χριστού η πρώτη Χριστιανική κοινό­τητα, που είναι Καρπός του Αγίου Πνεύματος, αφού από Αυτό καθοδηγεί­ται και εμπνέεται.

Με τη Χάρη του Αγίου πνεύματος θεσπίζονται οι Άγιες Τελετές και τα Μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και οι Χριστιανοί όλων των αιώνων συμμετέχοντες σ' αυτά με επίγνωση και προετοιμασία καθαρίζονται από τον ρύ­πο της αμαρτίας δεχόμενοι τις Άκτιστες Ενέργειές Του και τους καρπούς Του που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης εγκράτεια. Το Άγιον Πνεύμα είναι αυτό που δυναμώνει τους πιστούς να υπομένουν και να μην αρνούνται τη χριστιανική τους πίστη μπροστά στους ειδωλολάτρες και διώκτες του Χριστιανισμού, ή στο αναίμακτο μαρ­τύριο να νικά τον κακό εαυτό του και την αμαρτία, ο σημερινός κληρικός, ο καλόγερος και ο κοσμικός.

Με το Άγιο Πνεύμα δογμάτισαν οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες και Διδά­σκαλοι στις Επτά Οικουμενικές Συνόδους, πήραν φωτισμένες αποφάσεις σε πνευματικά και διοικητικά θέματα «οι ορθοτομούντες τον λόγον της Αληθείας».                              .-

Κι' εμείς σήμερα ας λατρεύουμε ορθό­δοξα «συν τω Πατρί και τω Υιώ» τον Παράκλητο και μαζί με την Θριαμβεύουσα στον Ουρανό Εκκλησία και με την Στρατευομένη στη γη Εκκλησία, ας αποφασίσουμε «Θανατούμενοι τη αμαρ­τία» να αγιαζόμαστε «εν Αγίω Πνεύματι», ώστε σαν «Καινή Κτίσις» — σύμ­φωνα με το «ει τις  εν Χριστώ Καινή Κτίσις» — να ομολογούμε και τώρα και πάντα και  στους  αιώνες των  αιώνων ακράδαντα   την   πίστη   μας,  «Εις   το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, Το εκ  του Πατρός   Εκπορευόμενον, Το συν Πατρί και   Υιώ   Συμπροσκυνούμενον και Συνδοξαζόμενον, Το Λάλησαν Δια των Προφητών».

 

Κωνσταντίνος Θαλασσινός.