«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.»
Έρχεται μια στιγμή στην καθημερινότητα μας εκεί που
καθόμαστε σκυμμένοι στα δίχτυα της ζωής μας, κοντά στους δικούς μας ανθρώπους. Κάποιος
«Περιπατών παρά την θάλασσαν...» μας συναντά και
μας προτείνει: «δεύτε οπίσω μου» και θα αλλάξω αυτό που
κάνετε τώρα με κάτι άλλο... Πάλιν αλιείς θα είστε
αλλά αλλιώς, με άλλο τρόπο και άλλο σκοπό.
Κάθε στιγμή που απλώναμε τα δίκτυα μας για να
ζωγρήσουμε τα αντικείμενα των επιθυμιών μας, κάθε στιγμή που μαζί με τα αδέλφια μας
οργανώναμε την κάθε μας μέρα, τους σκοπούς και τα κίνητρα μας, δίπλα σε ένα πλοίο, δίπλα σε
μιαν θάλασσα, σε όρια στενά, «οικογενειακά» και οικεία, σε
αποστάσεις γνωστές, με δίχτια που ορίζαμε εμείς το άπλωμα τους. Κάποιος περιπατούσε και Εκείνος δίπλα στην ίδια θάλασσα με εμάς, οικείος αλλά και ξένος.
Σκυμμένοι, δεν Τον είδαμε.
Ώσπου θα μπει στην ζωή μας, θα μας συναντήσει όπως Εκείνος ξέρει. Άμεσα προσωπικά. Όχι κάπου απόμερα, ιδιαίτερα αλλά
δίπλα στον μόχθο μας, δίπλα στα δίχτυα μας, δίπλα σε αυτούς
και αυτά που ορίζουν και περιορίζουν την ζωή μας. Δίπλα στην
ασφαλή μας θάλασσα. Κοντά σε γονείς και αδέλφια. Και θα μας πει το:
«δεύτε οπίσω μου» και θα κάνετε το ίδιο που κάνετε και
τώρα. Πάλιν αλιείς θα είστε αλλά «ανθρώπων».
Θα σώζετε ανθρώπους. Αν αφήσετε τα δίχτυα θα οδηγηθείτε
στην ελευθερία από όλα αυτά και θα οδηγείτε και άλλους σε
αυτήν την ελευθερία.
Η αναζήτηση μας δεν θα ναι πια η επιβίωση μας αλλά ο Άλλος.
Αδελφοί μου η στιγμή αυτής της συνάντησης είναι
μοναδική. Είναι προσωπική. Και είναι το δευτερόλεπτο της δικής μας Ανάστασης. Της δικής μας Πεντηκοστής, η
αρχή της δικής μας αγιότητας.
Πόσο δεμένοι είμαστε όμως με δίχτυα, πλοία και
«γονείς»; Πόσο σκυμμένοι είμαστε δίπλα στην
θάλασσα, της ζωής μας; Στις αγωνίες μας, στις
επιθυμίες μας, στις ασφάλειες και ανασφάλειές μας;
Σε αυτήν την δική μας ατομική θάλασσα; Και πόσο περίπλοκα έχουμε καθηλώσει τον εαυτό μας σε όλα αυτά; Τι έχουμε κάνει «αδέλφια» και «γονείς»
μας; Από τι τρεφόμαστε και τι προσδοκάμε;
Αν η καρδιά ακούει, θα ακούσει το «δεύτε οπίσω μου» και ίσως ευθέως αφήσουμε δίχτυα και πλοίο και σιγουριά και ακολουθήσουμε Εκείνο
πού μας καλεί να αλιεύσουμε ανθρώπους. Να είμαστε δηλαδή αλλιώς, αλλιώτικοι μαζί Του.
Αν δεν έχουμε ταυτιστεί με τους δεσμούς μας θα μπορέσουμε, ίσως, ευθέως, να αφήσουμε όλα αυτά
πού μέχρι τώρα ξέραμε και μας έδιναν την ταυτότητα μας
και να βγούμε στο άγνωστο, στο καινούργιο. Όλη αυτή η περικοπή μιλάει και για αυτό. Την ικανότητα μας να πάμε στο καινούργιο, στο διαφορετικό. Να τολμήσουμε μια ριζική αλλαγή στη ζωή μας, μια αλλαγή πού
γεννιέται από την κλήση του Θεού.
Που ακούσαμε όμως.
Και που βρήκαμε το θάρρος και να ακολουθήσουμε.
Καλή Μετάνοια.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
Εκ του κατά Ματθαίον
Οι δε ευθέως αφέντες τα δίχτυα ηκολούθησαν αυτώ.
Έρχεται μία στιγμή στην ζωή των ανθρώπων μια μόνη στιγμή
, αγαπητοί μου αδελφοί,
πού ζυγιάζετε ολόκληρη η ύπαρξη.
Που ας το πούμε
κι έτσι, πού παίζονται όλα.
Η μια στιγμή
μιας μεγάλης αγάπης μιας μοναδικής συνάντησης. Και μιας πρόσκλησης.
«δεύτε προς με…»
εκεί κάπου δίπλα στην θάλασσα των καθημερινών
μας ασχολιών. Δίπλα στην θάλασσα πού με
το αμφίβληστρο των
περιορισμένων δυνατοτήτων μας αναζητάμε την λίγη υλική
τροφή μας. Δίπλα στον πατέρα και στα αδέλφια μας όπου
χτίζουμε λιθαράκι λιθαράκι τον κόσμο μας. Ο καθένας
από εμάς. Με την δύναμη μας . Την όση.
Κι εκεί
δίπλα, περιπατών ο Ιησούς μας αναζητά.
Δίπλα στη θάλασσα όπου εμείς αναζητάμε την επιβίωση μας, εκείνος μας καλεί. Να γίνουμε δικοί Του « αλιείς ανθρώπων»
Να αφήσομε το πλοίο και τον πατέρα.
Και να Τον ακολουθήσομε.
Ν αφήσουμε και τα δίχτυα που μας δένουν.
Που μας καθηλώνουν. Και την θάλασσα.
Αυτή είναι η μία η μοναδική, η μεγάλη συνάντηση. Που μπορεί
να αλλάξει για τον καθένα από εμάς τα όρια της ζωής του.
Να ανατρέψει τις δυνατότητες . Να πλατύνει τον ορίζοντα και
να τον ανάγει σε κάτι άλλο. Διαφορετικό. Ασύλληπτο.
Σε εκείνο που μεταμορφώνετε ο άνθρωπος όταν βιώσει την
Πρόσωπο προς
Πρόσωπο
σχέση με τον Χριστό και την
ελευθερία από τα δεσμά της υλικής ζωής και των συγγενικών, εξ
αίματος σχέσεων.
Τότε, όπως και οι Απόστολοι πλαταίνει ο κόσμος του ενός
στον κόσμο του Εμείς. Η στενότητα της θάλασσας γίνετε το
απέραντο της Οικουμένης. Η μικρή συγγενική οικογένεια
μεταμορφώνετε στην Εκκλησία.
Το πενιχρό αμφίβληστρο των εγωτικών μας επιθυμιών στην
υπέρβαση της Αγάπης.
Τα δίχτυα που μας φυλακίζουν σε Ευαγγέλιο αιώνιας
ζωής.