Όπως ακριβώς ο έρωτας, όταν είναι υπερβολικά
ισχυρός και δεν βρίσκει ανάλογη ανταπόκριση, αναστατώνει τους ερωτευμένους
ανθρώπους, με τον ίδιο τρόπο ο έρωτας του Θεού για τον άνθρωπο τον έκανε να
απαρνηθεί τα πάντα. Γι’ αυτό και δεν περιμένει τον δούλο που αγάπησε να έρθει
σε Αυτόν παραμένοντας ο ίδιος στη θέση Του, αλλά γενόμενος άνθρωπος
τον αναζητά ο Ίδιος. Και φτάνει στο κατάλυμα του φτωχού ανθρώπου ο
πάμπλουτος Θεός. Και αφού έρχεται, ο ίδιος διακηρύσσει τον πόθο του και ζητά
ανταπόκριση στην αγάπη Του κι ενώ ο άνθρωπος τον απορρίπτει, Εκείνος δεν
φεύγει· και δεν εξοργίζεται με την ύβρη και ενώ ο άνθρωπος τον διώχνει, Εκείνος
στέκει διαρκώς δίπλα στην πόρτα και για να αποδείξει την αγάπη Του κάνει τα
πάντα και υποφέροντας υπομένει και οδηγείται στον θάνατο.
Διότι υπάρχουν δύο γεγονότα που φανερώνουν
και οδηγούν στον θρίαμβο τον εραστή.
Το πρώτο είναι να ευεργετεί αυτόν που αγαπά
με κάθε δυνατό τρόπο, ενώ το δεύτερο είναι να επιλέγει για χάρη του να υποφέρει
δεινά και να πονά αν χρειαστεί. Από αυτά το δεύτερο είναι πολύ σπουδαιότερη
απόδειξη αγάπης για κάποιον απ’ ό,τι το πρώτο. Όμως, αυτό δεν ήταν δυνατόν να
γίνει στον Θεό, αφού Αυτός δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το κακό και τη
φθορά. Επειδή είναι φιλάνθρωπος ευεργετούσε διαρκώς τον άνθρωπο, (λόγω της
θεϊκής του φύσης όμως) δεν ήταν ούτε κοντά στο να υποφέρει για χάρη του.
Μπορεί, λοιπόν, η Αγάπη Του να ήταν υπέρμετρη, όμως η απόδειξη αυτής της αγάπης
που θα την φανέρωνε δεν είχε ακόμη φτάσει.
Δεν έπρεπε λοιπόν να παραμένει απαρατήρητο ότι μας αγαπά με
τέτοια υπερβολή, αλλά έπρεπε να μας χαρίσει την εμπειρία αυτής της
μέγιστης αγάπης και να μας αποδείξει ως ερωτευμένος τον υπέρτατο έρωτά του. Προετοιμάζει λοιπόν την κένωσή
Του και ασχολείται και πράττει ό,τι χρειάζεται, για να μπορέσει να
κακοπάθει και να υποφέρει. Με τον τρόπο αυτό, αφότου μας έπεισε με αυτά που
ανέχθηκε ότι μας αγαπά με τρόπο που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο,
ξαναστρέφει προς το πρόσωπό Του τον άνθρωπο, ο οποίος απέφευγε μέχρι τώρα τον
αγαθό Θεό, επειδή είχε πειστεί ότι τον μισούσε.
Και αυτό είναι το πιο πρωτοφανές από όλα!
Γιατί δεν υπέφερε μονάχα, παθαίνοντας τα
χειρότερα και πεθαίνοντας από τα τραύματά του, αλλά και αφού επανήλθε στη ζωή
και αφού ανέστησε το σώμα του, είναι ακόμη γεμάτος με τις πληγές αυτές και τις
ουλές φέρει πάνω στο σώμα Του και οι άγγελοι με τα μάτια τους τον βλέπουν με
αυτά τα τραύματα, τα οποία θεωρεί στολίδια. Και χαίρεται να δείχνει ότι έπαθε
τόσα δεινά και ενώ απ’ τη στιγμή που το σώμα του έγινε πνευματικό έσβησε από
αυτό όλες τις φθαρτές βιολογικές λειτουργίες: το βάρος, το πάχος και όλα τα
υπόλοιπα και δεν άφησε κανένα πάθος από τα σωματικά (πείνα, δίψα, κόπωση κτλ),
τα σημάδια όμως δεν τα αφαίρεσε ολοκληρωτικά, ούτε καθάρισε εντελώς τις πληγές
του, αλλά προτίμησε να τις αφήσει λόγω της αγάπης του για τον άνθρωπο, επειδή
μέσω αυτών των τραυμάτων τον βρήκε ενώ ήταν χαμένος και μαζί με τις πληγές του
έσωσε τον αγαπημένο του.
Τι θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν
την Αγάπη;
Τι αγάπησε ο άνθρωπος με τέτοιον τρόπο; Ποια
μάνα είναι τόσο φιλόστοργη ή ποιος πατέρας αγαπά έτσι τα παιδιά του; Ή ποιος απ’ τους ενάρετους ανθρώπους καταλήφθηκε από
τέτοιον μανιακό έρωτα ώστε χάριν της αγάπης του όχι μόνο να ανέχεται να
πληγώνεται από τον αγαπημένο του και να διατηρεί ακόμη την ίδια αγάπη για τον
ανόητο αυτόν, αλλά και να θεωρεί περιουσία του τα ίδια του τα τραύματα;
Ο
έρωτας του Θεού για τον άνθρωπο – Νικόλαος Καβάσιλας, Περί της εν Χριστώ ζωής, Λόγος στ’