Ζούμε μεγάλο μέρος της ζωής μας,
περιμένοντας….Για αυτό δεν ζούμε πραγματικά….γιατί, αντί να ζούμε…,
περιμένουμε…
Να εκπληρωθεί ο χρόνος για το ένα ή το άλλο,
να γίνουμε αυτό ή το άλλο, να αποκτήσουμε, ή αργότερα, περιμένουμε, πάλι
περιμένουμε, να γίνουν κάτι οι άλλοι, οι δικοί μας άνθρωποι. Περιμένουμε πότε
και εκείνοι θα εκπληρώσουν τις δικές τους ή τις δικές μας προσδοκίες.
Και ο χρόνος που μας δόθηκε για να γνωρίσουμε
τον εαυτό μας, περνά χωρίς να έρθουμε ποτέ στον εαυτό μας.
Πάντα έξω….,πάντα εκτός του Ναού,….και από
τον όμορφο κόσμο που μας χάρισε ο Θεός, εμείς, πάντα περιμένουμε, καθηλωμένοι
βέβαια, στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που επιλέξαμε να ζούμε.
Και δεν ζούμε…….Τι δεν ζούμε;
Αυτό που τόσο φανερά συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας…
Την Βασιλεία των Ουρανών! Γιατί, η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα μας
και έξω μας, αλλά όχι κάπου μακριά, είναι Δίπλα,
αλλά δεν την βλέπουμε…Γιατί σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουμε μέσα μας, όλο είμαστε με
το βλέμμα στραμμένο στους άλλους.
Και ο Συμεών σήμερα, ήλθε εν τω Πνεύματι εις
το Ιερόν…εν αυτώ τω Πνεύματι που ζωοποιεί τα πάντα, που συνέχει τα πάντα, που
μας κρατάει ζωντανούς….. «μη ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου»
Αυτό είναι το σταθερό σημείο στην ύπαρξή μας. Αλλά συμβαίνουν και τόσα άλλα γύρω
μας που δεν βλέπουμε.
Ο ήλιος ανατέλλει μέσα σε έναν θρίαμβο
χρωμάτων και δύει δοξάζοντας τον Δημιουργό ζωγραφίζοντας όλες τις αποχρώσεις
του πορφυρού. Οι θάλασσες ανταποκρίνονται κυματίζοντας όλο το φάσμα του
γαλάζιου και πνέοντας μιαν αύρα θαυμάσια, γεμάτη αρώματα. Το κάθε δένδρο στο
διάβα μας πλέκει τα κλαδιά του με τον άνεμο, συνθέτοντας τις πιο ήρεμες
μελωδίες του κόσμου. Κάπου αναβλύζει μια πηγή, κάπου ένα κοτσύφι δοκιμάζει τις
πρώτες του συνθέσεις…
Και εμείς δεν τα έχουμε όλα αυτά, ούτε καν
προσέξει. Γιατί όλο κάτι περιμένουμε, να εκπληρωθεί και εμείς δεν
εκ-πληρωνόμαστε ποτέ.
Και δεν βγαίνουμε στο κατώφλι του Ναού του Ναού μας, να θαυμάσουμε όλον αυτόν τον πανέμορφο κόσμο….γιατί όλα αυτά είναι γράμματα που σκόρπισε ο Θεός γύρω μας για να διαβάσουμε για Αυτόν…
Για αυτό και έρχεται ο ίδιος ο Θεός, πάντα, προς εμάς, Πρόσωπον προς
Πρόσωπον, προς μιαν Υπαπαντή, «του ποιήσαι αυτούς κατά το ειθισμένον του νόμου
περί αυτού…»
Ο Χριστός έρχεται μέσα από την Μίαν Ουσία Του
αλλά πάντα με την διπλή Του Φύση, την Θεία και την Ανθρώπινη, ζεύγος τρυγόνων ή
δύο νεοσσούς περιστερών, φέρων διπλούς λοιπόν τη φύση, για να Τον προσλάβουμε…
και να ζήσουμε….!
Ο Συμεών ζούσε πραγματικά…..Για αυτό δεν
μπορούσε «ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου…»
Και εμείς, ο μόνος τρόπος για να βγούμε από
τον θάνατο στον οποίο παραδιδόμαστε, είναι απλώς, να δούμε Αυτόν που πάντα
έρχεται και να Τον δεχτούμε, εις τας αγκάλας μας, να δουν οι οφθαλμοί μας το σωτήριον
του, που έχει ετοιμάσει εμπρός στα μάτια μας.
Η σημερινή εορτή αδελφοί μου, η Υπαπαντή,
είναι η συνάντηση μας με την
Βασιλεία των Ουρανών που έρχεται, που είναι,
υπάρχει, συμβαίνει….εδώ και τώρα.
Ας μην περιμένουμε σε λάθος σημεία. Λάθος ανθρώπους….Γιατί δεν θα γνωρίσουμε θάνατο
μέχρι να τον δεχθούμε. Αλλά ούτε και πραγματική ζωή, όσο δεν ερχόμαστε «εν
Πνεύματι στο Ιερόν….»
Και επειδή ο Κύριος σήμερα έρχεται μεν αλλά
«ούτος κείται εις πτώσιν και Ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον….»
Αυτό, ας το σκεφτούμε καλά.
Αμήν.
Η Υπαπαντή
Ζούμε σχεδόν συνεχώς, σε μίαν αναμονή……ζούμε
περιμένοντας…. Κάτι να τελειώσει, κάτι να αρχίσει, κάτι να έλθει, κάτι να φύγει….ζούμε
σε μια τρέλα….. Τις πιο πολλές φορές, ζούμε περιμένοντας να πεθάνουμε…. Τόσο
πολύ φοβόμαστε να πεθάνουμε που ούτε μια μέρα, δεν περνά χωρίς αυτή τη
πειρασμική σκέψη. Έτσι ορίζουμε το χρόνο με πολύ στενά όρια, ασφυκτικά στενά,
όπου ασφυκτιούμε κι’ εμείς, στα όρια του εγώ….. Αυτό είναι άλλο….
Ο προφήτης Συμεών ζούσε σε μια αναμονή όμορφη,
σε μια συνεχή επέκταση του εαυτού του, τόσο που να μην υπάρχει εαυτός, να μην
μετράει ο χρόνος, προσηλωμένος στο πραγματικό χρόνο, που είναι εκείνος του Εσύ….έξω
από τον εαυτό, μέσα δηλαδή στο πραγματικό Εαυτό, που είναι η συνεχής συνύπαρξη
με Χριστό….
Είτε Τον περιμένεις, είτε Τον σφίγγεις στην
αγκαλιά σου, είτε Τον αισθάνεσαι παρόντα εντός σου και είσαι πλήρης, είτε Τον
αισθάνεσαι απόντα και πάλι πλήρης είσαι, γιατί ξέρεις Τι σου λείπει…..
Γιατί το Πνεύμα ποτέ δεν μας αφήνει…..
Ο Συμεών, ζούσε εν Πνεύματι και ήλθε εν
Πνεύματι εις το Ιερόν και εδέξατο Αυτόν εις τας αγκάλας αυτού……Είναι η στιγμή, η
πραγματική στιγμή της σωτηρίας του ανθρώπου…
Ο Θεός πάντα ως παιδίον νέον,
προσέρχεται, Αυτός προς τον άνθρωπο, εις το Ιερόν όμως, μέσα από διαδικασίες γνωστές
και οικίες προς τον άνθρωπο,…..ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών….
Διαδικασίες μιας διαδρομής από και προς, ποιώντες κατά το εθισμένον.
Είναι ο δρόμος της εκκλησίας, όπως τον
γνωρίζουμε, ένας δρόμος που μας εδόθη, ένας δρόμος που μας έχει συνεπάρει
χρόνια τώρα….όλους μας που ήρθαμε σήμερα εδώ, ο καθ’ ένας μας από το δικό του
δρόμο, ο καθ’ ένας μας με τη δική του προσφορά, τη δική του θυσία….
Εδώ στην Εκκλησία, αναπαύεται ο Νους μας σε
μια γλυκιά αναμονή, όπως ο Συμεών, αναπαύεται η ψυχή μας, όπως η Άννα η Προφήτης
, η ψυχή μας που είναι πάντα ακέραια, πάντα εν το ιερό….χωρίς ούτε κι εμείς…πολλές
φορές να το ξέρουμε.
Γιατί η ψυχή μας ανήκει εδώ…..
Όταν, αδελφοί μου, όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, στην εκκλησία, στην Υπαπαντή, θα συμβούν και στο προσωπικό χρόνο του
καθ’ ενός από εμάς, όταν δηλαδή Νους, σώμα
και ψυχή θα αγκαλιάσουν το Παιδίον, θα ευλογήσουμε τον Θεό.
Θα δουν οι οφθαλμοί μας το σωτήριον Του Θεού,
θα δούμε τι ετοίμασε ο Θεός κατά πρόσωπο πάντων των λαών. Έως τότε δεν βλέπουμε…..
ή βλέπουμε αυτά ή αυτούς που δεν ….υπάρχουν.
Αυτή είναι η πορεία μας, αδελφοί μου, η όντως
πορεία μας, όλα τα άλλα, σημεία, αντιλεγόμενα διαλογισμοί μάταιοι και πολλές φορές
αντίθετοι…..
Θα το καταλάβουμε, όταν θα νιώσουμε….ειρήνη
….
Θα το καταλάβουμε, όταν θα πάψουμε για μια στιγμή,
μέσα σε μια στιγμή να νιώθουμε φόβο, για κάθε τι που δεν υπάρχει πραγματικά,
φόβο για τον θάνατο. Ολόκληρη η ύπαρξη μας που τώρα ζει διαχωρισμένη, θα γίνει
ένα…..και θα πούμε το «νυν απολύεις τον δούλο σου Δέσποτα»…..εν ειρήνη….
Με αυτό ας μείνουμε
σήμερα με το….εν ειρήνη.