Η μικρή ξεχασμένη λέξη "ευχαριστώ".

 

‘Eνα παράπονο βγήκε κάποτε από τα πανάγια χείλη του Χριστού μας, τα χείλη που έσταζαν μέλι, τα γλυκύτατα χείλη. Παράπονο για την αχαριστία, που έδειξαν οι εννέα από τους δέκα λεπρούς, τους οποίους με τρόπο θαυμαστό ο μέγας ιατρός θεράπευσε.

Το παράπονο αυτό του Κυρίου μας φανερώνει πόσο βαριά ασθένεια είναι η λέπρα. Η λέπρα όχι του σώματος, αλλά της ψυχής. Δηλαδή η αχαριστία. Και επειδή ο κίνδυνος να προσβληθούμε και εμείς από την επικίνδυνη αυτή ασθένεια είναι μεγάλος, γι' αυτό αξίζει να επιμείνουμε σ' αυτό το σημείο. Να δούμε:

Πώς εκδήλωσαν οι εννέα λεπροί την αχαριστία τους τότε.

Πώς κινδυνεύουμε να την εκδηλώνουμε εμείς σήμερα, και

Πού βρίσκεται ο καθένας μας.

Φρικτή ασθένεια η λέπρα, αγαπητοί αναγνώστες. Οι δέκα άνδρες, για τους οποίους κάνει λόγο το Ευαγγέλιο, είχαν προσβληθεί από την τότε αθεράπευτη αυτή μάστιγα. Και τι μάστιγα! Το σώμα τους γεμάτο πληγές, το πρόσωπο παραμορφωμένο, τα μέλη τους .σιγά σιγά να νεκρώνονται.

Σ’ αυτή την κατάσταση τους συνάντησε ο Κύριος μας στην είσοδο μιας πόλης. Ή μάλλον δεν τους συνάντησε, αλλά από μακριά, «πόρρωθεν», τους αντίκρυσε. Εκείνοι τότε τον παρακάλεσαν θερμά να τους θεραπεύ­σει. Και ο φιλεύσπλαχνος Κύριος το έκανε. Τους παρήγγειλε να πάνε να τους δούνε οι Ιερείς, για να βεβαιώσουν την θεραπεία τους, και, καθώς πήγαιναν, έγιναν καλά: «εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν».

Τι χαρά τότε! Τι ευτυχία! Τι πανηγυρισμοί με τους συγγενείς και τις οικογένειες τους! Στιγμές μοναδικές, απερίγραπτες! Εκεί ακριβώς όμως η λέπρα ξαναχτύπησε. Όχι το σώμα πλέον, αλλά την ψυχή τους. Μέσα στον θόρυβο της χαράς οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι λησμόνησαν τελείως τον Κύριο, τον ευεργέτη τους. Δεν επέστρεψαν να του πουν ένα «ευχαριστώ» για το μεγάλο καλό πού τους έκανε. Από τους δέκα ένας μόνον γύρισε πίσω και έπεσε με δάκρυα ευγνωμοσύνης στα πόδια του Κυρίου μας. Και ο ένας αυτός δεν ήταν Εβραίος. Ήταν αλλοεθνής, Σαμαρείτης.

Αυτή η αχαριστία των εννέα λεπρών προκάλεσε το δίκαιο παράπονο του Κυρίου μας. Μήπως όμως αυτό το παράπονο αφορά και εμάς;

Βέβαια σήμερα, αιώνες μετά το θαύμα αυτό του Κυ­ρίου μας, η λέπρα έχει αντιμετωπιστεί. Τα σύγχρονα φάρ­μακα την κατέστησαν ακίνδυνη. Έπαυσε πια να αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο των ανθρώπων. Όμως...

Όμως η άλλη λέπρα, η λέπρα της ψυχής, η αχα­ριστία, όχι μόνο δεν θεραπεύτηκε, αλλά μάλλον χειρο­τέρευσε. Στις μέρες μας μάλιστα κινδυνεύει να πάρει την μορφή επιδημίας.

Αχαριστία προς ποικίλες κατευθύνσεις. Μεταξύ μας πρώτα πρώτα. Πόσοι άνθρωποι πού ευεργετούν, εισπράττουν στο τέλος περιφρόνηση και ύβρεις; Πόσοι γονείς, πού μεγάλωσαν τα παιδιά τους κυριολεκτικά χύνοντας αίμα, δεν πετάγονται αργότερα σαν άχρηστα έπιπλα στα γηροκομείο; Πόσοι πνευματικοί πατέρες δεν προδίδονται και βρίζονται από τα πνευματικά τους παιδιά, τα οποία με κόπους και ιδρώτες προ­σπάθησαν να οδηγήσουν στην αγκαλιά του Χριστού; Αχαριστία επίσης προς τον Θεό. Προς τον Θεό, ο οποίος μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, μας πλημμύρισε με τις ευεργεσίες Του, μας καλεί να ενωθούμε μαζί Του, να ζήσουμε αιώνια στη βασιλεία Του. Για τίς άπειρες αυτές δωρεές Του πολλοί από μας τί του ανταποδίδουμε; Τον ευγνωμονούμε; Μήπως τον λησμονούμε; Μήπως μόνον όταν έχουμε ανάγκη τρέ­χουμε κοντά Του, μόλις περάσει όμως η ανάγκη αυτή, συνεχίζουμε την ανέμελη ζωή μας;

Από το περιστατικό αυτό των δέκα λεπρών προ­κύπτει το συμπέρασμα πως οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι. Ο καθένας μας λοιπόν πού βρίσκε­ται; Να μια ευκαιρία να ανακρίνουμε τον εαυτό μας. Και να σημειώσουμε ότι η ευγνωμοσύνη δεν είναι λόγια και συναισθηματισμοί μόνον, είναι κυρίως πράξη. Ο Σαμαρείτης επέστρεψε πίσω και έπεσε στα πόδια του Κυρίου. Και για μας ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, ση­μαίνει να αγωνιζόμαστε να εφαρμόζουμε τις εντολές Του και προς τους ανθρώπους, να μη λησμονούμε ποτέ τους ευεργέτες μας.

Και αυτό το «ευχαριστώ» να είναι θερμό και ζωντανό. Όχι πέντε τυπικά λόγια ψευτοευγένειας, αλλά πέντε λόγια της καρδιάς μας, όλο θέρμη και ειλικρίνεια.

Η ευγνωμοσύνη μας θα σταματήσει τα δάκρυα των γονιών μας. Το «ευχαριστώ» μας θα χαρίσει το χαμό­γελο της ικανοποίησης στους μικρούς δορυφόρους της καθημερινής μας ζωής, στο θυρωρό, τον ταχυδρό­μο, τον οδοκαθαριστή, τον οδηγό αυτοκινήτου, που με την παρουσία τους ομορφαίνουν τη ζωή μας.

Υπάρχουν άνθρωποι πού δείχνουν την ευγνω­μοσύνη τους με ένα τρόπο εκπληκτικό. Η ιστορία του Χριστιανισμού έχει να παρουσιάσει θαυμάσια  δείγματα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό και τους συνανθρώπους. Στον ελευθερωτή των ψυχών τους οι πιστοί πρόσφεραν την υπακοή τους μέχρι θανάτου και άλλοι έκαναν το παν για να ευχαριστήσουν τους ευεργέτες τους. Προς αυτές τις υψηλές κορυφές ας κατευθυνόμαστε όλοι. Την αχαριστία ας την πολεμήσουμε. Αυτή την κακία που είναι παιδί του εγωισμού, αγκάθι της κοινωνίας, δυναμίτης της συνεργασίας, δολιοφθορέας της κοινω­νίας, ας την απομακρύνουμε από την ψυχή μας.

Αγαπητοί αναγνώστες, διπλό θαυμασμό μας προ­καλεί το θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών. Θαυ­μάζουμε το μέγεθος της ευεργεσίας του Κυρίου και το μέγεθος της αχαριστίας των ανθρώπων. Οι δέκα λε­προί μέχρι εκείνη την ημέρα ήταν απόκληροι της κοι­νωνίας, διωγμένοι μέσα στην έρημο. Ζούσαν μακριά από τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Μόνιμη συντροφιά τους ο πόνος και η θλίψη. Ζωντανοί νεκροί.  Ξαφνικά όμως μέσα στο σκοτάδι της δοκιμασίας τους, έλαμψε το φως της θεραπείας τους. Ο ήλιος της δικαι­οσύνης, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύ­ριος, μόλις άκουσε την κραυγή τους «ελέησον ημάς», τους θεράπευσε.

Ευεργέτης μέγιστος των δέκα λεπρών ήταν ο Κύρι­ος. Δεν ήταν όμως μόνον εκείνων, είναι και δικός μας. Πρώτος και μέγιστος ευεργέτης όλων των ανθρώπων είναι ο Χριστός. Ό,τι έχουμε είναι δικό του. Τα υλικά και πνευματικά αγαθά, δώρα του Κυρίου είναι. Η ζωή μας, η πνοή μας, η ειρήνη και η γαλήνη μας, η περιου­σία μας και τόσα άλλα από τα παντοδύναμα χέρια του Θεού εξήλθαν.

Αδελφοί μου, η ψυχική ευγένεια δεν έχει εθνι­κότητα, είναι οικουμενική. Μας το διδάσκει, μέσα από το Ευαγγέλιο, ένας «αλλοεθνής». Είναι το μάθημα που αγνόησε ο άνθρωπος όχι μόνο του καιρού μας, αλλά, φοβάμαι, κάθε εποχής. Είναι η ευγνωμοσύνη, η μικρή ξεχασμένη λέξη «ευχαριστώ»! Ας ήταν να την πούμε μία μόνο στιγμή που να καλύπτει ολόκληρη τη ζωή! Να ανακαλύψουμε την πηγή της, την οποία ο Θεός ευδόκησε να τοποθετήσει στο βάθος της ύπαρξης που αγαπάει.

Κύριε,  Εσύ έχυσες το Αίμα Σου για την σωτηρία μας. Απάλλαξέ μας οπό την αχαριστία και κάνε, ώστε αυτός ο χρόνος αλλά και όλη μας η ζωή να είναι ένας ύμνος ευγνωμοσύνης προς την άπειρη αγάπη Σου.

Αμήν.

Καλή και Ευλογημένη χρονιά!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος