Το Ευαγγέλιον των Χριστουγέννων.

 

Στεκόμαστε απέναντι από το γεγονός εντελώς……. «ανθρώπινοι»….συναγάγουμε αρχιερείς και γραμματείς και ζητούμε πυνθάνεστε παρ’ αυτών «πού ο Χριστός γεννάται;»…..αναζητάμε άλλους, μάγους εξ’ ανατολών «πέμψας αυτούς, εις Βηθλεέμ» και τους λέμε «επάν δε εύρηται, απαγγείλατέ μοι όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ»…

Είμαστε πάντα….εκτός εαυτού, στραμμένοι πάντοτε προς τα έξω, «συναγάγουμε πάντας» εκτός από τον εαυτό μας, καλούμε μάγους ενώ εμείς είμαστε βασιλείς του εαυτού μας και εν ημέραις που εμείς βασιλεύουμε στην Ιουδαία της δικής μας ζωής, Χριστός γεννάται!! Μπροστά μας, εντός μας, παντού γύρω μας… Μας ταράζει το γεγονός και όλα τα Ιεροσόλυμα της ζωής μας ταράζονται μαζί μας…

Ένας κόσμος μπερδεμένος, δομημένος γύρω από αρχιερείς, εμάς και τους άλλους, που ενώ, όλοι μας γνωρίζουμε, όλοι μας ζούμε το γεγονός στις ημέρες μας, ψάχνουμε περισσότερο το πρόσωπο ο ένας του άλλου, ακόμα και όταν εξακριβώσουμε τον χρόνο του φαινομένου Αστέρος, ακόμα και τότε, λέμε σε άλλους, σε έναν άλλο μας εαυτό,…εξετάσατε, εύρητε, απαγγείλατέ μοι…. όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ…..

Κρύβει όχι μόνον αναβολή αλλά και δόλο η κίνησή μας αυτή….Αυτή η περιπλάνησή μας έξω από τον εαυτό μας κρύβει δόλο. Κρύβει ακόμα και πρόθεση….φόνου….κατά του Παιδίου…..

Είμαστε σταθερά προσηλωμένοι στα Ιεροσόλυμα της ζωής μας, παρασύρουμε ο ένας τον άλλο, αργούμε….όλα γεννιούνται σήμερα, λίγο πιο πέρα σε Βηθλεέμ εγγύς, μέσα στον δικό μας χρόνο.

Η Βηθλεέμ είναι ο χώρος όπου ήλθε και έστη ο Αστήρ, επάνω ού ήν το Παιδίον.

Αυτό που πρέπει να νιώσουμε «χαράν μεγάλην σφόδρα» και να αφήσουμε τα Ιεροσόλυμα της καθήλωσής μας, ελθόντες εις την οικίαν, πεσόντες, να προσκυνήσομεν  Αυτόν.

Κίνηση, αδελφοί μου, κίνηση….από….προς…από τον Νου στην καρδιά, από τη ταραχή μας, στον οίκο όπου το Παιδίον μετά της Μητρός Αυτού.

Κι όταν μπορέσουμε, σήμερα πρέπει να μπορέσουμε να βγούμε από τον εαυτό  που όλο ρωτά και να φθάσουμε εκεί που ο Χριστός γεννάται, πεσόντες, είναι η πιο όμορφη στιγμή μας, πεσόντες αφού αφήσουμε όλα, τα πάντα, πεσόντες, θα προσκυνήσουμε Αυτόν……..

Και τότε, αδελφοί μου, ο Νους θα κατέβει στην καρδιά μας, εκεί δηλαδή που στέκει ο Αστέρας.

Και τότε ολόκληρη η ύπαρξή μας, ολόκληρος ο εαυτός μας, θα ανοίξει, θησαυρούς, δώρα, χρυσόν, λίβανον και σμύρνα, το τρισυπόστατο της ζωής μας και της πραγματικής μας σχέσης με τον Θεό……

Μια κένωση, η μόνη κένωση…..

Αυτό που θα μας κάνει επιτέλους, εδώ, απόψε,……κατ’ όναρ…..,μη ανακάμψαι προς Ηρώδην, να μην γυρίσουμε εκεί που είμασταν, αλλά, δι’ άλλης οδού να αναχωρήσουμε, αδελφοί μου, επιτέλους στην χώραν μας.

Αμήν.

 

 Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ

ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 

«…Ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα λέγοντες.

Πού εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; Ίδωμεν γαρ αυτού τον αστέρα εν ανατολή και ήλθομεν προσκυνείσαι αυτώ..»

Και εμείς, σήμερα, εδώ. Ακολουθούντες ο κάθε ένας από εμάς και άλλα σημάδια. Άλλοτε χωρίς να ξέρουμε, από τη μακρινή μας πατρίδα, από τη προσωπική μας περιπλάνηση, κάτι μας φέρνει απόψε, εδώ.

Οι Προφήτες για τη Σάρκωση του Θεού από την ώρα πού ειπώθηκαν, σημάδεψαν τις ζωές μας.

Θα έλθει ο Υιός του Θεού και θα γεννηθεί κατά σάρκα από Μητέρα Παρθένο.

Μόνο να είμαστε «αγραυλούντες» αυτήν ώρα, ποιμένες πράοι και γαλήνιοι σε μια νύχτα γεμάτη συναισθήματα.

Να θυμηθούμε, όσο μπορούμε, και την δική μας γέννηση, την δική μας μοναδική, σάρκωση και αν η καρδιά μας αντέχει, και την δική μας θέωση.

Όλες οι Προφητείες μέσα στην ιστορία προετοίμαζαν τους ανθρώπους για την έλευση του Μεσσία, για τη σάρκωση του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος. Για την ταφή και την Ανάσταση.

Και σε εμάς, σε κάθε μας βήμα, αυτό μας λέγει ολόκληρος ο κόσμος γύρω μας.

Κάθε φύλλο που πέφτει το φθινόπωρο και πεθαίνει, ο σπόρος που θάβεται στην γη και περιμένει να δώσει καρπό εκατονταπλασίονα, κάθε φορά που η βροχή σμίγει με το χώμα, το μήνυμα της δικής μας γέννησης, του θανάτου και της ανάστασης, μας προφητεύει το βιβλίο της φύσης που έγραψε ο Θεός.

Μόνο να ακούσουμε, να καταλάβουμε, να διακρίνουμε ανάμεσα στα αστέρια εκείνον τον Αστέρα που έβλεπαν οι Μάγοι και να τον ακολουθήσουμε. Και να τον θέσουμε σκοπό της ζωής μας έτσι « ίδωμεν γαρ τον Αστέρα αυτού εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι Αυτώ» να μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας για την ζωή μας.

Αλλοιώς, ματαίως πορευόμεθα…..

Το θέλημα του Θεού, αδελφοί, οδήγησε σε αυτήν την μοναδική στιγμή της ολοκλήρωσης ολόκληρης της Κτίσης.

Στην Θεοτοκία από  την Παρθένο Μαρία, του Σωτήρα.

Η απέραντη αγάπη του Θεού γεννά ζωή και την δική μας ζωή.

Ο κάθε ένας από εμάς προσωπικά, ήλθε στον Κόσμο από τη θέληση του Θεού και την ανθρώπινη επιθυμία.

Η ζωοποιός ενέργεια του Αγίου Πνεύματος έφερε πνοή ζωής και για τον καθ` έναν από εμάς προσωπικά. Και ο κάθε ένας από εμάς μια μοναδική ύπαρξη, μια μοναδική εκπόρευση της Αγάπης του Θεού.

Μια μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα που γεννήθηκε στην ύπαρξη και έχει σαν στόχο την όντως ύπαρξη,

Την Θεοτοκία, την εν Χριστώ Γέννηση, την Θέωση και την Ανάσταση.

Θα ακουμπήσουμε σήμερα εδώ, αν έχουμε, Σμύρνα από την επίγνωση του επικείμενου και σίγουρου θανάτου μας, Χρυσό από τον κόπο και τον μόχθο της ζωής μας, και Λίβανο από την επιθυμία μας να λατρεύουμε τον Θεό.

Εδώ, είναι παρών το Θείο Βρέφος, τα σπάργανά του είναι και σάβανα και η φάτνη του μοιάζει με μνήμα, γιατί έρχεται να νικήσει τον θάνατο, δια του θανάτου, έρχεται να ολοκληρώσει τη ζωή.

Μαζί μας από σήμερα θα πορευθεί, εν σαρκί, και πάλιν μαζί μας.

Από την σκοτεινή νύχτα του Δεκέμβρη έως την άνοιξη του Πάσχα.

Γεμάτος αγάπη θα βαδίσει δίπλα μας από Βρέφος, έως Νυμφίος, θεραπεύοντας τη χωλότητα και τη τυφλότητα μας, ανασταίνοντας τους νεκρούς που έχουμε θάψει μέσα μας.

Από σήμερα θα μαίνεται ο Ηρώδης της φονικής μας εξωστρέφειας, και οι εγωκεντρικοί στρατιώτες της ανομίας μας θα ψάχνουν όπως θανατώσουν Αυτόν, Μέσα μας.

Μπλεγμένοι στα όρια ενός κόσμου που όλο απογράφεται χωρίς ποτέ να καταφέρνει να αναγνωρίσει εαυτόν, υπακούοντας εντολές ενός Καίσαρα που δεν μας αγαπά, δρόμους σκολιούς, δαιδαλώδεις.

Νυχτερινούς   «από Αβραάμ έως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσερες και από Δαυίδ έως μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί  δεκατέσσερες και από μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού, γενεαί δεκατέσσερες».

Τόσο μακρινή είναι η προσωπική μας περιπλάνηση αδελφοί.

Μόνο να είναι «έως Χριστού», για να αξίζει ο κόπος.

Και ας μην ξεχνάμε. Ο αστέρας της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας να μην σβήσει ποτέ από το βλέμμα μας.

Αυτός ο αστέρας μας φέρνει και πάλιν εδώ απόψε «και έστη επάνω ου ήν το Παιδίον».

Να ανοίξουμε λοιπόν απόψε τα μάτια της καρδιάς μας και να βρούμε το Παιδίον μετά της Μαρίας της Μητρός αυτού, και να χαρούμε χαράν μεγάλη.

Μόνον αδελφοί, ας μην ανακάμψωμεν πάλιν προς τον Ηρώδη της προσωπικής μας αυτοκτονίας και ματαίωσης, αλλά «χρηματισθέντες κατ όναρ» δι άλλης οδού να επιστρέψουμε προς τη χώρα μας.

Προς την κοινή, καινή μας Πατρίδα.

Καλά Χριστούγεννα, Καλά Θεοφάνια.

Σε όλους μας