Νομίζουμε ότι είμαστε όλα
αυτά…γύρω μας υπάρχουν αγροί, βόδια, σχέσεις και όλα αυτά έχουν βρει τόσο χώρο
μέσα μας που να νομίζουμε ότι είμαστε όλα αυτά. Αγοράσαμε αγρούς και
σπίτια και έχουμε ανάγκη να τα βλέπουμε, ζεύγη βοών που πορευόμαστε να
τα δοκιμάσουμε, να δούμε τι μπορούμε να κατορθώσουμε με αυτά κάναμε σχέσεις,
γάμους και δια τούτο ου δυνάμεθα ελθείν……
Πού; Σε δείπνο μέγα!!!!
Καλεσμένοι σε δείπνο μέγα, όπου όλα έτοιμα εστίν πάντα!!
Και εμείς απαντάμε:….; έχεμε παρητημένον!!!
……Και ο χρόνος είναι του …δείπνου.
Είναι δηλαδή το….εσπέρας… Η πρόσκληση δεν εμποδίζει μας ούτε από αγρούς, ούτε
από βόες, ούτε από σχέσεις….. Το Δείπνο που μας καλούν, είναι το εσπέρας, είναι
μετά από όλα αυτά…
Αλλά όλα αυτά, έχουν μπει τόσο
βαθιά μέσα μας που μας ακολουθούν ακόμα και όταν δεν είναι στην ζωή μας. Για
αυτό και έχουμε παραιτηθεί από αυτή την λαμπρή πρόσκληση, το….εσπέρας.
Τα πράγματα που αγοράσαμε μας ακολουθούν
ακόμα κι’ όταν δεν είναι στην πραγματικότητά μας.
………….έχεμε παρητημένον.
Αλλά ο οίκος του Θεού ήταν
γεμάτος και πρέπει πάλιν να γεμισθεί….και ο Κύριος είναι Αυτός που λέγει και
γίνεται ως επέταξε., ίνα γεμισθεί ο οίκος μου.
Ούτε λεπτό, αδελφοί μου, να μην
ξεχνάμε αυτήν την φράση: «ίνα γεμισθεί ο οίκος μου». Είναι ο Μόνος σκοπός της ζωής
μας, της ζωής, ολόκληρου του Σύμπαντος.
Όσους αγρούς και εάν έχουμε αγοράσει,
ότι κι’ αν προσπαθούμε με δύο ζευγάρια βόδια, με μίαν γυναίκα, το Μόνο που
ενεργεί πραγματικά και ενεργείται πραγματικά είναι αυτή η θέληση:
ίνα
γεμισθεί ο οίκος μου.
Και θα βρεθούν πολλοί , χωρίς αγρούς, αυτοί που είναι «έξω» εις τας οδούς και φραγμούς…..που θα αναγκασθούν να εισέλθουν, πτωχοί από δεσμεύσεις, ανάπηροι από βούληση προς τις δεσμεύσεις, χωλοί και τυφλοί και έτσι λιγότερο ταυτισμένοι με αγρούς και βόες αναγκαστικά……ελεύθεροι…. όμως ο Θεός θα πει…εισάγαγε ώδε!!!!!
Και θα πει ο δούλος, δηλαδή ίσως
εγώ και εσείς…. «γέγονε ως επέταξας».
Ίσως, αδελφοί μου, εάν δεν
είμαστε δούλοι σε αγρούς και βόες και σχέσεις, ίσως να είμαστε δούλοι
Θεού, θα ανακαλύψουμε ότι όταν γίνεται στην ζωή μας « ως επέταξε» ο Θεός « έτι
τόπος εστί….»
Τέτοια ευρυχωρία, τέτοια άνεση,
τέτοια πληρότητα.
Ενώ εμείς περιορισμένοι από τις αισθήσεις
μας έχουμε μονίμως ανάγκες και εξερχόμαστε έξω του εαυτού μας «δοκιμάσαι αυτά» …και
αυτά ….και άλλα πολλά……
Κι όμως, αδελφοί μου, το Δείπνο
που έχουμε προσκληθεί, είναι ….το εσπέρας…..
Όταν τελειώνουν όλα αυτά…
Όταν θα ‘πρέπε να τελειώνουν….
Αδελφοί μου, λοιπόν χωλοί και
τυφλοί, εις οδούς και φραγμούς, έτι τόπος εστίν…είναι ώρα του Δείπνου.
Έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμα εστί
πάντα…..!!!!!
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ
ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ
Εκ του κατά Λουκά
«Έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμα εστί
πάντα»..
Τι καλλίτερο θα μπορούσαμε να ακούσουμε δύο εβδομάδες πριν τα
Χριστούγεννα; «Έρχεσθε», μια
πρόσκληση γεμάτη βεβαιότητα «ότι ήδη έτοιμα εστί πάντα», όλα είναι από πριν
έτοιμα.
Από κάποιον οικοδεσπότη, τον
οικοδεσπότη του κόσμου ετούτου. Ο οποίος στην πιο όμορφη στιγμή του χρόνου,
ποιεί δείπνον μέγα, έτσι Μέγας που είναι και ο ίδιος και καλεί πολλούς, έτσι
πολύ που είναι η αγάπη του. Τα πάντα, ήδη έτοιμα. Για εμάς. Η
πρόσκληση του Θεού μια πρόσκληση σε γιορτή, που ορίζεται από τη λέξη «έρχεσθε».
Κάθε στιγμή της ζωής μας ,
αδελφοί, κάποιος μας καλεί σε μια έτοιμη γιορτή. Σε μια έτοιμη χαρά.
Αν το σκεφθείτε, από το χάραμα
που μέσα σε μια έκρηξη χρωμάτων η μέρα διαδέχεται την νύχτα, μια πρόσκληση
είναι και αυτή σε μια χαρά. Την χαρά της καινούργιας μέρας, μια πρόσκληση να
πετύχουμε και να χαρούμε αυτό το θαύμα που θα συντελεσθεί και σήμερα μπροστά
στα μάτια μας, για εμάς.
Κι όταν το δειλινό, τα χρώματα
ηρεμούν και μας οδηγούν στην μυστική ομορφιά της νύχτας, άλλη μια πρόσκληση για
γιορτή, για χαρά, να ευφρανθούμε για τον όμορφο κόσμο που μας χάρισε ο Μεγάλος
Θεός και να συμμετάσχουμε, να τον κοινωνήσουμε αυτόν τον κόσμο, να τον
μεταλάβουμε σε δείπνο χαράς.
Και κάθε άνθρωπος που μας
πλησιάζει είναι ένας δούλος του οικοδεσπότη αυτού του κόσμου, που μας καλεί να
συνυπάρξουμε εμείς και οι άλλοι, εκλεκτοί, πλάσματα του Δημιουργού εκλεκτά.
Και σήμερα, Κυριακή των
Προπατόρων, στην καρδιά ενός χειμώνα, στα προεόρτια των Χριστουγέννων, όλα,
μια ετοιμασία για δείπνο χαράς.
«Έρχεσθε» το μόνο που
ακούν τα αυτιά μας.
Όμως δεμένοι σε αγρούς που
αγοράσαμε και νομίζουμε ότι μας ανήκουν, ακολουθώντες ζεύγη βοών των πέντε αισθήσεων μας που καταντούν
παραισθήσεις έτσι που τα ζεύσαμε και μας έζευσαν και πορευόμαστε οπίσθω τους,
δοκιμάζοντας συνεχώς επιθυμίες και αισθήματα…
Ή δεμένοι με γυναίκα απομονώσαμε τα πάντα γύρω και δεν δυνάμεθα πλέον ελθείν μιας και νομίσαμε, ότι ο γάμος θα μας έκανε εμάς τους ίδιους οικοδεσπότες κάποιου μικρού στενού χώρου. Μπερδεμένοι, μέσα στον ελάχιστο ιδιόκτητο αγρό μας, ακολουθούντες τις διπλές, πάντα, επιθυμίες μας, έγινε ακόμα και ο σύντροφός μας, άρνηση για έξοδο από τον εαυτό μας.
Και απαντάμε « ου δύναμαι ελθείν».
Πάντα για κάποιον άλλον.
Όμως κάποιοι άλλοι, έμειναν
πτωχοί, δίχως αγρούς και δεσμεύσεις. Με πολλές ελλείψεις, τυφλοί για τον κόσμο
και ανάπηροι, τόσο που ποτέ δεν δέθηκαν πίσω από βόδια κι άφησαν τους εαυτούς
τους σε πλατείες και ρύμες της πόλεως. Εκτέθηκαν. Οι ελλείψεις τους, τους
άφησαν έξω, στο δρόμο, εκεί που ίσως θα συναντούσαν αυτό που τους λείπει.
Αν καταλάβαμε ποτέ πόσο πτωχοί,
ανάπηροι και τυφλοί είμαστε, θα μείναμε έξω, σε πλατείες και ρύμες, ψάχνοντας,
επαιτώντας.
Ζητιάνοι, ανέστιοι και πένητες,
από ταπείνωση, παρίες.
Αν γελαστήκαμε και δεν
αναγνωρίσαμε τη χωλότητα και τη τυφλότητά μας, τότε αγοράσαμε αγρούς που δεν
ήταν δικοί μας, πήραμε από πίσω βόδια και κάναμε τη γυναίκα που παντρευτήκαμε
άρνηση για πιο πέρα. Και οργίσαμε με την ανοησία μας το Θεό.
Γιατί ο οίκος του Θεού θα γεμίζει
πάντοτε από εκείνους τους τυφλούς και τους ανάπηρους, από εκείνους του δρόμου.
Και πάντοτε θα προσέρχονται σ’ αυτόν οι άνθρωποι «του
δρόμου».
Ας σκεφτούμε, αδελφοί μου, τι
θεωρούμε τον εαυτό μας…Γιατί η αναπηρία μας, η τυφλότητά μας, η χωλότητά μας, είναι η ανθρωπιά μας. Και μέσα σ’ αυτή την
αδυναμία μας
θα δεχθούμε την πρόσκληση. Θα
αναγκασθούμε να προχωρήσουμε προς το δείπνο.
Όλα τα άλλα, που έχουμε, νομίζουμε ότι
κατέχουμε, θα μας οδηγούν πάντα στο «έχε
με παρητημένον»
Στην άρνηση της χαράς, της όντως χαράς.
Αδελφοί, η ζωή μας είναι Δρόμος. Είναι ο Δρόμος.
Μη γελιόμαστε με αγρούς… Ο δρόμος που μας
οδηγεί στην Χριστού Γέννηση.
Εντός
μας,
εκτός Βηθλεέμ. Στην πτωχεία και στην ελευθερία του σπηλαίου.
Στην βασιλεία των ουρανών.
Καλά Χριστούγεννα!!