Τι είναι η Βασιλεία των Ουρανών;
Ίσως το ένα, το μοναδικό δηνάριο, που θα
λάβουμε στο τέλος, οι βαστάσαντες το βάρος της ημέρας και τον καύσωνα, της ζωής
μας.
Ίσως, ακόμα καλλίτερα, η Βασιλεία των Ουρανών να είναι, ο οικοδεσπότης όστις
εξέρχεται άμα πρωί μισθώσας εργάτας εις τον αμπελώνα αυτού.
Ίσως να είναι και αυτός ο ίδιος ο
αμπελώνας η Βασιλεία των Ουρανών.
Κι εμείς είμαστε άλλοτε καθισμένοι στην
αγορά, αργοί, καθηλωμένοι, ακίνητοι, άλλοτε πιστεύοντες ότι κανείς δεν μας
θέλει, κανείς δεν μας μίσθωσε, αργοί, καθηλωμένοι σε μια ψευδαίσθηση που σαν
αιτία έχει τους άλλους, «ουδείς υμάς
εμισθώσατο».
Κι ακόμα κι αν εν τέλει, η συνάντησή μας με
την Βασιλεία των Ουρανών και με τον οικοδεσπότη αυτής, δεν μας ικανοποίησε,
πάλιν η Βασιλεία και ο οικοδεσπότης αυτής θα κινηθεί, απόλυτος, γεμάτος Αγάπη
θα μας αποκαλέσει: «Εταίρε».
Την ομορφότερη λέξη του κόσμου,
εταίρε, τόσο που να μοιράζεται μαζί μας τα πάντα, έταιρος προς έταιρον,
αποκαλύπτοντας τον Εαυτό του, την επιθυμία του για συμμετοχή, για κοινωνία. Για
ένωση.
Εταίρε, ουκ αδικώ σε.
Αυτό το δηνάριο είναι από την αρχή του
κόσμου, από την αρχή της Δημιουργίας, από την δική μας Αρχή του καθ’ ενός από
εμάς. Από την γέννηση μας.
Όταν ήλθαμε από του μηδενός, ΟΛΟΚΛΗΡΟΙ,
πλήρεις, υιοί Θεού, στο κόσμο του Θεού, από την αρχή, αυτό το δηνάριο, ήταν κι
έμεινε δικό μας. Όποιαν ώρα κι αν προσήλθαμε στον αμπελώνα.
Ότι και αν μας καθυστέρησε, πάντοτε ο εαυτός
μας, έφθασε μια στιγμή, έστω και στην ενδεκάτη, εάν εισήλθαμε στον αμπελώνα,
για να απολάβουμε αυτό που από την αρχή, ήταν δικό μας, το ΕΝΑ δηνάριο.
Σίγουρα στη ζωή μας, όλοι μας, αγωνιστήκαμε για περισσότερα, νομίσαμε ότι πλείονα ληψόμεθα. Γιατί διανύσαμε πολύ από το βάρος της ημέρας και του καύσωνα.
Και σχεδόν πάντα, ΣΥΓΚΡΙΝΑΜΕ τον εαυτό μας
με τους άλλους και δικαιώσαμε τον εαυτό μας, περιμέναμε περισσότερα. Πάντα
αυτοί οι άλλοι, οι ελθόντες κατά την ενδέκατην ώραν, και αυτοί έλαβαν ένα
δηνάριον.
Γιατί η αγάπη ου μεμέρισται. Δεν μοιράζεται η
αγάπη. Ο οικοδεσπότης γνωρίζει, είναι δίκαιος, γνωρίζει αυτό το τόσο σπουδαίο,
ένα δηνάριο, που έχουμε όλοι που είναι η Βασιλεία των Ουρανών.
Μέσα σ’ αυτήν την τέλεια ενότητα, που θα
φθάσουμε, όταν φθάσουμε, πέρα από κάθε δική μας λογική ή κρίση. Εκεί, θα
γνωρίσουμε πως είναι η κρίση του Οικοδεσπότη, που γνωρίζει τόσο καλά τον
καθ’ ένα από εμάς, ώστε να δώσει αυτό που του ανήκει, αυτό το ένα
δηνάριο, χωρίς να κρίνει, αλλά ποιώντας «ό
θέλω εν τοις εμοίς», όπως λέγει.
Δικοί Του είναι οι αγαθοί.
Το μάτι μας, αδελφοί, ας μην είναι πονηρό, ας
μην κοιτά τον διπλανό, ας μην μετρά τον χρόνο του, τον κόπο του, την σχέση του
με τον εαυτό του και το Θεό.
Το δηνάριο είναι ίσο για όλους.
Αυτή είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Είναι το «έξεστι μοι ποιήσαι ό θέλω, εν τοις εμοίς..» είναι του Θεού ο
κόσμος και ο Αμπελώνας και το δηνάριον.
Δικός μας όμως, είναι ο ΟΦΘΑΛΜΟΣ
και ο τρόπος που αυτός κοιτάει, επίσης, δικός μας.
Αυτό να το ξέρουμε, δεν μετράει ο δρόμος και
ο κόπος, αλλά ο τρόπος που
κοιτάμε…………