Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.

 

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθεί, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»

Να απαρνηθείς τον εαυτό. Να απολέσεις την ψυχή σου για να την σώσεις. Να μπορέσεις να βγεις από την ασφάλεια του Εγώ για να δοκιμάσεις να ζεις με άλλο τρόπο. Να ανοιχτείς στο Εσύ, σε ένα τρόπο ύπαρξης που προϋποθέτει , Σταυρό.

Να ακολουθήσεις Χριστό.

Όλη μας η ζωή, τις ποιο πολλές φορές, μένει ασφυκτικά προσηλωμένη γύρω από τις δικές μας, ατομικές, ανάγκες. Αναζητούμε να κερδίσουμε τον κόσμο όλο και χάνουμε τον κόσμο όλο. Γιατί τίποτα δεν μας ανήκει κι ας είναι τα πάντα για εμάς. Κι αυτό το περίεργο γίνεται, γιατί όλα είναι φτιαγμένα για όλους. Όλα μοιράζονται, κενώνονται, κοινωνούνται και τίποτα δεν μπορεί να ιδιοποιηθεί.

Η αγωνία μας όλη είναι παρά φύσιν.

Ζητάμε να κρατήσουμε το χρόνο. Τον κόσμο ή τους ανθρώπους και όλα κυλούν τελικά, μας ξεφεύγουν και ενώ κάποια στιγμή, νομίζουμε ότι κερδίσαμε τον κόσμο όλο, γιατί αποκτήσαμε ή αγαπήσαμε ή πλουτίσαμε ή πείσαμε κάποιους ή τον εαυτόν μας για την μοναδικότητα μας, τότε πάλιν ανατρέπονται τα έργα μας. Και μας ξεφεύγουν. Και χάνουμε την ψυχή μας αν απελπιστούμε. Αν δεν αλλάξουμε τρόπο. Αν δεν μετανοήσομε. Αν δεν ακολουθήσουμε Χριστό.

Να απαρνηθώ τον Εαυτό, σημαίνει να αλλάξω τα όρια μου. Να τα μεταθέσω από το Εγώ στο Εσύ και να ανακαλύψω τον Άλλον. Και να ανακαλύψω την Εμπιστοσύνη στον Άλλο. Να εμπιστευτώ τον Θεό και να μην ζω μόνος αλλά να ζω Μαζί. Να αναγνωρίσω δηλαδή την ζωή πέρα από την αγωνία του θανάτου. Γιατί η σταυρική πορεία είναι και αυτό: «νικώ την αγωνία του θανάτου». Όχι τον θάνατο διότι είναι αναπόφευκτος αλλά την αγωνία για τον θάνατο και ανοίγομαι προς την ελευθερία.

Αυτό μας διδάσκει σήμερα το Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Και τοποθετείται στο μέσον της Σαρακοστής, την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης. Στο μέσον μιας περιόδου κατά την οποίαν η Εκκλησία μας, μας καλεί να «χάσουμε», να απολέσουμε. Για λίγο. Σαν δοκιμή, σαν άσκηση. Να χάσουμε κάτι από τις τροφές, από την ευχαρίστηση, από την ηδονή. Για να δούμε πως είμαστε δίχως αυτά. Για λίγο. Νηστεία θα πει προσπάθεια για ελευθερία, θα πει ανοίγομαι σε κάτι πιο απλό, εκούσια μειώνω τις απαιτήσεις μου, χαρίζω στον εαυτό μου ένα διάλειμμα στην εγωκεντρική του αγωνία κτήσης του κόσμου.

Τον προσκαλώ σε μια σχέση πέρα από την ηδονή και την εγωκεντρική ευχαρίστηση σε μια σχέση με ένα Χριστό που αίρει τον Σταυρό αυτού, εδώ σε αυτόν τον παρόντα χρόνο, δίπλα μας.

Η πορεία μας μέσα σε αυτήν την σαρακοστή, αν νηστέψουμε, αν ασκηθούμε θα είναι μια πορεία συνάντησης με Εκείνον που βαδίζει δίπλα μας, ταπεινός, διακριτικός και αθόρυβος. Αν όχι, θα παραμείνουμε στην αγωνία της ανάγκης. Στο θόρυβο των επιθυμιών μας στην καθημερινή δουλεία του θανάτου.

Κάθε μέρα μια μέρα για να κερδίσουμε τον κόσμο. Και να χάσουμε την ψυχή μας. Κάθε μέρα μια προσπάθεια μοναχική, να αποφύγουμε τον θάνατο.

Τον δικό μας ή των έργων μας ή των σχέσεων μας. Κι όμως

«εισί τινές των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Εδώ αδελφοί μου, ανάμεσα μας είναι κάποιοι που δεν θα γευθούν τον θάνατο μέχρι να δουν την βασιλεία του Θεού, Εν δυνάμει, αδελφοί μου. Εν δυνάμει.

Καλή δύναμη στην συνέχεια.

Καλή αρχή.

 

Τρίτη Κυριακή των Νηστειών

Εκ του κατά Μάρκον.

Ο Τίμιος Σταυρός, είναι σημείο. Ένα σημείο που βλέπουμε όλοι, ένα σημείο φανέρωσης της αγάπης του Θεού. Ένα σημείο γενικότερα, της αγάπης.

Επάνω στο Σταυρό φανερώθηκε το μέγεθος αλλά και η ποιότητα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Αλλά και ο τρόπος αυτής της αγάπης. Για να βλέπουμε αυτό το σημείο και να μετράμε και εμείς την αγάπη που έχουμε ή που νομίζουμε ότι έχουμε.

Όμως, ο δικός μας Σταυρός, ο προσωπικός, είναι και τόπος. Είναι μια περιορισμένη, μικρή έκταση, ίσα που να χωράει το σώμα μας, την ύπαρξή μας. Επάνω σε αυτόν τον ελάχιστο Σταυρό, είμαστε καθηλωμένοι, περιορισμένοι. Πάντα μόνοι, οι άλλοι Σταυροί, οι χιλιάδες άλλοι Σταυροί, είναι….. άλλοι……

Το σώμα μας περιορίζεται, υποφέρει από την υλικότητά του, κάθε δοκιμή που κάναμε να ζήσουμε εκτός Σταυρού, μας έφερε περισσότερο πόνο.

Τα σώμα, πρέπει, να πεθάνει. Πρέπει να απαρνηθεί ο άνθρωπος την εξάρτησή του από αυτό, πρέπει να δει τον εαυτό του πέρα από αυτό, ακριβώς για να μην πεθάνει. Για να σώσει τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος είναι διπλός τη φύση και όταν χάνει αυτόν τον πλούτο, στην συνείδηση του, όταν γίνεται, ας πούμε, περισσότερο σώμα, γίνεται περισσότερο εγώ, προσηλώνεται πάνω στο εγώ αυτό, το στείρο, σταυρώνει τον εαυτό του, σε ένα πόνο δίχως όφελος. Να μην πεθάνει. Να μην χάσει, να μην υψωθεί από την γη.

Πάνω όμως, πάντα, σε αυτόν τον Σταυρό, συντελείται η σωτηρία. Γιατί επάνω σε αυτήν την δοκιμασία, ο άνθρωπος πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, δηλαδή, την στειρότητα, την μάταια ύπαρξη, την καθήλωση σε ένα σώμα που πεθαίνει και να άρει τον Σταυρό του, αντί να φέρεται επάνω σε Σταυρό, να άρει αυτόν τον Σταυρό και να ακολουθήσει Χριστό.

Τότε αυτός ο Σταυρός, γίνεται ελαφρύς. Τότε αυτός ο Σταυρός, γίνεται σημείο. Και φαίνεται.

Και η ύπαρξη του ανθρώπου αποκτά προοπτική. Προσφέρεται, Ακολουθεί Χριστό.

Ας μετρήσουμε, αδελφοί, πόσο περιορισμένος είναι ο τρόπος που ζούμε. Πόσο σταυρωμένοι επάνω στο εγώ μας είμαστε, σε μια μάταια προσπάθεια να ζήσουμε χωρίς να χάσουμε.

Ας κοιτάξουμε σήμερα, προς αυτό το Σημείο, προς το σημείο του Τίμιου Σταυρού, για να πιστέψουμε σε αυτό το σημείο, σαν σημείο σωτηρίας.

Να αφεθούμε να χάσουμε, αυτό που νομίζουμε για τη ζωή μας.

Και σίγουρα τότε θα μπορέσουμε να σηκώσουμε στη πλάτη μας αυτό που είναι όντως ζωή, αυτό που είναι ελαφρύ και χρηστό, το να ακολουθήσουμε, Χριστό.

 

Καλή Ανάσταση.