Δευτέρα Κυριακή των Νηστειών του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

 

Πολλοί από εμάς, περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας, κουβαλώντες στη πλάτη μας, κάποιον άρρωστο ή κάποιον που κάνει τον άρρωστο για να επιζήσει…. ή επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι να προχωράμε ή να μην προχωράμε «αιρόμενοι υπό τεσσάρων»φορτώνοντας τον εαυτό μας επάνω σε κάποιους άλλους, δικούς μας ανθρώπους. Ή ακόμα πιο συχνά, κουβαλάμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, σαν φορτίο, στην πλάτη μας, ένα εαυτό καθηλωμένο και σχεδόν ανάπηρο, δέσμιοι των παθών μας. Σχεδόν παράλυτοι….δεσμευμένοι, καθηλωμένοι.

Και σε αυτήν την περιορισμένη Καπερναούμ όπου ζούμε εισέρχεται «πάλιν» και πάλιν ο Ιησούς Χριστός.

Και το ακούμε, το μαθαίνουμε πάντα…..

Αλλά….δεν δυνάμεθα προσεγγίσαι Αυτόν…..Τον ακούμε, αλλά δεν μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε ….  «δια τον όχλον»….

Μας εμποδίζει ο όχλος που μας περιβάλλει, ο θόρυβος, οι μέριμνες…Μας κρατά καθηλωμένους από κάτω του, ο παράλυτος που κουβαλάμε, ο εαυτός μας ή αυτός που συμβάλλαμε για να είναι παράλυτος απλά και μόνο για να μην αλλάξουμε.

Ζούμε έτσι……

Και για να αλλάξει κάτι, για να φθάσουμε σε Αυτόν που ακούμε, χρειάζεται να αποστεγάσουμε τη στέγη, να ξεπεράσουμε τα όρια, να βγούμε από τον εαυτό μας, κάνοντας κάτι που μοιάζει παράλογο.

Να βγεις από τον εαυτό σου, σημαίνει, να μπεις στον εαυτό σου.

Επειδή έξω από εσένα, ο όχλος πάντα θα σε συνθλίβει, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, πρέπει να μπεις, στον εαυτό σου, να συγκεντρώσεις τον Νου σου, εντός σου, να αποστεγάσεις, τα στεγανά σου, για να βρεθείς εμπρός στον Χριστό.

Ολόκληρος!

Εσύ και τα πάθη σου, εσύ και οι αμαρτίες σου, όχι σε κάποια καλλίτερη ή ιδανική θέση, αλλά όπως πραγματικά είσαι.

Εσύ, οι άλλοι, ο παράλυτος που κουβαλάς επάνω σου ή μέσα σου, ο κράβαττος που έγινε ο περιορισμένος σου κόσμος.

Μόνον έτσι, ολόκληροι, φθάνουμε εμπρός στον Χριστό. Με όλη μας την πορεία και έτσι, εύκολα, ο Χριστός θα μας θεραπεύει και θα μας δείξει ένα δρόμο που σίγουρα ξέραμε και πριν, τον δρόμο προς το σπίτι μας.

Μας οδηγεί εκεί που ήμασταν και πριν, στον οίκον μας, αλλά, τώρα εντελώς αλλιώτικους. Θα έχουμε μαζί μας τον κράβαττον της πρώην ζωής μας, για να έχουμε την μνήμη της αμαρτωλότητας μας, το όριο της ασθένειάς μας, για να μην ποτέ υπερηφανευθούμε.

Είναι πολύ σημαντικό, σήμερα, να το καταλάβουμε αυτό: Ολόκληροι προσπίπτουμε στον Χριστό. Αυτό που είμαστε. Και ο Χριστός μας θεραπεύει. Όμως, εμείς, πρέπει να αποστεγάσουμε το χώρο που ορίσαμε να μας συνέχει, να μας πνίγει. Και τους άλλους.

Αυτό μας διδάσκει ο Ησυχασμός και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Όταν ο άνθρωπος συγκεντρώσει τον Νου του και από όχλος ή από τετράδα, γίνει ο ένας, το ένα μοναδικό πρόσωπο, όταν στην πραγματικότητα, μείνει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ θα ακούσει εκείνο το θαυμάσιο:

«Σοι λέγω…..»! «έγειρε και άρον….και ύπαγε…..!».

Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να παραμερίσουμε, όχλους, στέγες, αυτούς που μας κουβαλάν και τους κουβαλάμε και να βρεθούμε ΜΟΝΟΙ, ενώπιον Του. Αυτό θα είναι το μέτρο της πίστης μας. Όταν μείνεις μόνος, τότε, θα δεις ποιόν έχεις εμπρός σου και μέσα σου.

Αλλά πόσο συχνά μένουμε μόνοι; Πότε μαζεύεται ο Νους μας, πότε το βάρος των άλλων ή το βάρος που αναθέτουμε εμείς στους άλλους μας άφησε, μη παράλυτους να κινηθούμε πέρα από τα όρια ενός κρεβατιού….;

Ησυχασμός είναι αυτός ο συγκλονιστικός ενικός: Το «σοι λέγω…!»

Ακούγεται μόνο από τον Χριστό, προς τον ένα, τον μόνο, τον ολόκληρο Άνθρωπο.    

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Εκ του κατά Μάρκον

Δεν είμαστε ποτέ μόνοι στα πάθη μας.

Θα αναζητήσουμε πάντα κι άλλους κι όλοι μαζί θα σχηματίσουμε ένα πρόβλημα, μία καθήλωση, μία παραλυσία. Και θα φέρουμε στην πλάτη μας το πρόβλημα των άλλων ή και θα φερόμεθα υπό των άλλων, στις πλάτες τους, επάνω στο κράβαττο των καθηλώσεων και των εμμονών μας. Περιορισμένοι, βαστάζοντες και υπο-βασταζόμενοι.

Και σχεδόν πάντα, αφού σχηματίσουμε αυτό το συγκύτιο, ενωμένοι παράλογα, στέρεα και με έναν κράβαττο φορέα μεταξύ μας, θα γίνουμε ένα και οι άλλοι γύρω μας οι «έτεροι» όχι εταίροι, αλλά ξένοι , που τελικά και αυτοί θα μας καθηλώνουν στην θέση μας.

Κι όταν θα εισέλθει ο Ιησούς εις τη Καπερναούμ της δικής μας ζωής, θα σπεύσουν όλοι να ακούσουν τον λόγο αυτού κι εμείς δυσκίνητοι στους εγκλωβισμούς μας, «αιρόμενοι υπό τεσσάρων» ίσως, να μην δυνάμεθα προσεγγίσαι αυτώ, δια τον όχλον των ήδη πολλών και παρωχημένων αμαρτιών μας.

Συχνά είμαστε σε μιαν τέτοια κατάσταση.

Όμως η πίστη μας είναι αυτή που θα μας σώσει. Γιατί αυτή η πίστη δύναται να μας οδηγήσει σε μια υπέρβαση «παράλογη» σαν και αυτήν των προσώπων της σημερινής παραβολής.

Να χαλάσουμε τα όρια που η αμαρτία μας δημιούργησε, να αποστεγάσουμε την στέγη των περιορισμών μας, να χαλάσωμεν τον κράβαττον των καθηλώσεων και των αναπηριών μας, και να «καταίβομεν» κυριολεκτικά, σε εκείνο το βάθος της καρδιάς μας, σε εκείνον τον οίκο που εισήλθεν ο Ιησούς για να μας συναντήσει. Και βέβαια για να μας θεραπεύσει.

Ιδών την πίστη μας.

Αδελφοί μου, αυτή είναι η διαδικασία για να βγούμε από τον περιορισμένο κόσμο που χτίσαμε γύρω από το κρεβάτι των αμαρτιών μας. Να αποστεγάσουμε στέγες, να χαλάσουμε την βολικότητα της αναπηρίας μας.

Αυτή είναι η εξουσία που έχει ο Υιός του Ανθρώπου, ο Χριστός, επί της γης και επί της ζωής μας.

Το μόνο που χρειάζεται, παρά τη δυσκολία μας, με όσους έχουμε μπλέξει το συγκύτιο της ζωής μας, να μην πάψουμε να προχωρούμε προς τον οίκον όπου έχει εισέλθει ο Κύριος.

Μαζί με αυτούς τους συν-κρατούμενους μας, μαζί με τον κράβαττο της αναπηρίας μας που μας συν-έχει και μας κρατά μαζί.

Τι είναι αυτό που μας κρατά μαζί;

Ας αναλογισθούμε ο καθένας μας ξεχωριστά.

Με τι «κράβαττο» έλκουμε και δένουμε κάποιους μαζί μας;

Είναι οι δεσμοί οικογενειακοί, ερωτικοί, οικονομικοί, κάποιας ανάγκης; Και ποιας μορφής είναι;

Και όπως και να είναι, να μάθουμε σήμερα, ότι με αυτά τα πρόσωπα που καθηλωθήκαμε, με αυτά και θα σωθούμε, όλοι μαζί.  Εάν αποστεγάσουμε τους περιορισμούς μας, εάν χαλάσουμε τις καθηλώσεις μας, εάν ξεπεράσουμε την «αδυναμία» προσέγγισης που νομίζουμε ότι προκαλούν οι «άλλοι» γύρω μας.

Και αυτά όλα, εδώ, στην επίγειο ζωή μας, στη κάποια Καπερναούμ, που παροικούμε.

Για αυτό και αυτή η τόσο ωραία και σημαντική λεπτομέρεια: Και όταν θα λάβουμε την άφεση των αμαρτιών μας και όταν θα λάβουμε από τον Κύριο, την σωτήρια εντολή: « ύπαγε εις τον οίκον σου», θα ακούσουμε και ας το ακούσουμε και το «άρον τον κράβαττον σου».

Μαζί, αδελφοί, θα πάρουμε, όσο θα πορευόμαστε στην επίγειο ζωή και την μνήμη του ποιοι ήμασταν. Η άφεση είναι «σχεδόν» πλήρης.

Θα κουβαλήσουμε πάνω μας, στην συνείδησή μας, την βάση της πριν καθήλωσής μας. Για να εργασθούμε με ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Για να συν-χωρέσουμε και συν-παθήσουμε τους άλλους.

Η πορεία προς τον οίκον μας είναι ενεργή και ενεργείται με επίγνωση της αμαρτωλότητας και της φύσης μας που επέλεξε κράβαττους, φέροντες και φερομένους.

Ίσως, εκεί, στο οίκο μας, απαλλαχθούμε από όλα, όταν φθάσουμε, έως τότε όμως, εναντίον πάντων, ας γινόμαστε αιτία Δόξας του Θεού.

Αμήν.