«Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητος μου..»
Ο άνθρωπος της σημερινής
παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν είχε κανένα λόγο να αναζητάει Χριστό. Πλήρης
από τις αρετές του, τις οποίες φύλαξε εκ νεότητος του, «προσήλθε τω Ιησού πειράζων αυτόν και λέγων..» Προσήλθε «πειράζων»,
με τη σιγουριά εκείνων που νομίζουν ότι έχουν τα πάντα. Ακόμα
και τον Θεό, ανάμεσα στα αποκτήματα τους. Με τη σιγουριά και σκληροκαρδία που
δίνει στον άνθρωπο, η μοναξιά, η μοναξιά της έλλειψης του κάθε πόνου. Έτσι, ένα
του απομένει. Ένα τον απασχολεί ακόμη:
«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»
Όλα στο πρώτο πρόσωπο. Όλα τα
αιτήματα, για τον εαυτό. Τι θα κάνω για να κληρονομήσω την αιώνιο ζωή. Και μέσα
σε αυτήν την σιγουριά, βέβαια, δεν αναγνωρίζει τον Θεό.
Και δεν του αποκαλύπτεται ούτε και Εκείνος.
«Τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ειμή εις ο Θεός».
Και ο άνθρωπος που τα έχει όλα,
θα πάρει την απάντηση, έτσι ακριβώς όπως έθεσε ο ίδιος το ερώτημα:
«έτι εν
σοι λείπει»
Μόνο ένα του λείπει ακόμα: Όλα
όσα έχεις, πώλησον και δώστα στους πτωχούς και θα βρεις έτσι θησαυρό στους
ουρανούς. Όλα όσα έχεις…και όπως είπαμε, ο άνθρωπος της παραβολής μας είχε τα
πάντα. Εκ νεότητος του. Και ένα του έλειπε: να χάσει τα πάντα.
Αγαπητοί μου αδελφοί, κάθε
συνάντηση με τον Θεό, για τον καθένα από εμάς, είναι ένα μέτρημα: Τι έχουμε ,
τι κατέχουμε και ποια είναι η αξία που έχουν αυτά όλα στην καρδιά μας. Αν
φυλάξαμε, όλες τις εντολές, ένα λείπει ακόμα, να τα δώσουμε όλα και να
ακολουθήσουμε Χριστό. Χωρίς τίποτα άλλο. Να αφήσουμε στους φτωχούς τα πάντα.
Ένα λείπει, λοιπόν…μα δεν είναι
ένα, τελικά. Αφού όλα αυτά έχουν γίνει μία «περι-ουσία» για εμάς, τέτοια που
όπως στον άνθρωπο της παραβολής, αν θα κληθούμε να τα αφήσουμε, θα γίνουμε «περίλυποι».
Αν φυλάξαμε τις εντολές, τι μας
λείπει; Τι φέρνει στην καρδιά μας λοιπόν, αυτό το συναίσθημα της
λύπης; Από τι δεν μπορούμε να αποχωριστούμε;
Απέναντι στέκει ο ίδιος ο Θεός
που λέγει το «εν σοι λείπει».
Και στον καθένα μας, ένα μας
λείπει. Μα αν προχωρήσουμε, αν κάνουμε αυτό το βήμα, αυτό που τόσο μας
τρομάζει, τότε θα βρούμε τον θησαυρό. Στους ουρανούς.
Πόσο σπουδαίο είναι το σημερινό
μήνυμα, αγαπητοί μου αδελφοί.
Αλλού λοιπόν είναι ο θησαυρός.
Κι όχι σε αυτά που εμείς
νομίζουμε.
Η ύπαρξη μας ταυτίζεται
με τα εδώ. Πλησιάζουμε το Θεό με αιτήματα που έχουν να κάνουν με τα εδώ. «Τι ποιήσω» αναρωτιόμαστε συνεχώς. Κάθε
πρωί που ξυπνάμε, τι θα κάνουμε σήμερα; Τι θα κάνουμε για όλα αυτά που ίσως δεν
έχουν και πολύ αξία; Ενώ, ένα, μας λείπει. Αλλά αυτό το ένα κι όταν ακόμα το
υποψιαζόμαστε, μας φέρνει λύπη.
Περίλυποι γινόμαστε.
Γιατί δεν έχει να κάνει, αυτό
το ένα με αυτά, τα πάντα που κάναμε, αλλά με εκείνο που δεν έχουμε κάνει ακόμα,
το:
«δεύρο ακολούθει μοι» είναι που τα ανατρέπει όλα. Αυτό το «δεύρο ακολούθει μοι» ας το εξετάσουμε ο
καθ’ ένας ξεχωριστά. Ας δούμε ο καθ’ ένας ξεχωριστά που είναι ο θησαυρός του,
τι κατέχει εκ νεότητος και δεν αποχωρίζεται. Και μέσα σε αυτήν την συνάντηση με
τον εαυτό και τον Θεό, τον αγαθό Θεό, θα πούμε σίγουρα κι εμείς εκείνο το:
«και τις δύναται σωθήναι;», ποιος μπορεί να σωθεί; Τόσο θα
τρομάξουμε, τόσο αδύναμοι θα νιώσουμε παρά τα όποια πλούτη ή τις όποιες αρετές
μας.
Είδατε πόσο σίγουρος προσήλθε
στην αρχή της παραβολής εκείνος ο άνθρωπος που νόμιζε ότι είχε τα πάντα. Και
πόσο αδύναμοι αισθάνονται στο τέλος όλοι όσοι ανακαλύπτουν μέσα από το διάλογο
με την Αλήθεια, την Αλήθεια.
Αυτό είναι τελικά το μεγάλο
όφελος, αδελφοί μου, της παρουσίας μας εδώ. Να συναντιόμαστε, να
εκκλησιαζόμαστε, με την αλήθεια. Και
από την φόρα και τη σιγουριά που ο άνεμος του κόσμου μας δίνει, να φτάνουμε στο
«τις δύναται σωθήναι» εκείνων που
άκουσαν τελικά.
Ένα λοιπόν ακόμα μας λείπει.
Για αυτό λυπούμαστε. Ένα.
Ας το
αναζητήσουμε