Κυριακή δευτέρα εκ του κατά Λουκά.

«Είπεν ο Κύριος: καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως».

Σ’ αυτήν εδώ την πρόταση, αγαπητοί μου αδελφοί, αποκαλύπτεται ένα πολύ σημαντικό ευαγγελικό νόημα: Της ταύτισης του ατόμου με τον Άλλο.

Της εκκλησιαστικής ενότητας των προσώπων.

Από την εγωκεντρική «ασφάλεια» του ατόμου, στην λυτρωτική σχέση προσώπων. Σχέση που προϋποθέτει να νιώσεις τον άλλον ως εαυτόν και να αρχίσεις να διακρίνεις τις ανάγκες του. Και αυτό είναι εύκολο με τον τρόπο που προτείνει σήμερα το Ευαγγέλιο. Όσο εύκολο είναι να ξέρουμε τι θέλουμε για τον εαυτό μας, άλλο τόσο εύκολο είναι να γνωρίσουμε τις ανάγκες του άλλου. Αρκεί να βγούμε από το εγώ, στο εσύ. Και τότε δεν δανείζουμε μόνον αυτόν από τον οποίο περιμένουμε να λάβουμε, δεν κάνουμε το καλό σε εκείνους που μας κάνουν το καλό, αλλά αποχτούμε την δυνατότητα να αγαπάμε τους εχθρούς μας.

Πως είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Μα είναι αυτό που μας δόθηκε στην αρχή του Ευαγγελίου. Να ταυτίσουμε το εγώ μας με το εσύ. Του πλησίον. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακούσαμε πιο κάτω:»έσεσθε υιοί του Υψίστου..», γινόμαστε έτσι ένα με τον Θεό, που είναι «χρηστός επί τους αχαρίστους και πονηρούς», αυτό είναι αδελφοί μου όποιος μοιράζει τους συνανθρώπους του σε αμαρτωλούς και αναμάρτητους, σε δικούς και ξένους. Σε αυτούς που δέχεται και σ’ αυτούς που απορρίπτει. Αχάριστος και πονηρός.

Αυτή είναι μια στάση ζωής όμως που προϋποθέτει την πίστη στον Θεό και στην ενεργό Του παρουσία μέσα στο χρόνο. Στην ζωή την εδώ, την οποία εκείνος που έχει πίστη, δεν διαχωρίζει από την άλλη αλλά ζει σε μια συνεχή ενότητα το παρών με το αιώνιο.

Και με αυτήν τη πίστη, αγαπητοί μου αδελφοί, μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει να αγαπήσει τον εχθρό του. Βλέποντας συνεχώς πέρα από αυτά που φαίνονται. Για αυτό και ακούμε αυτή τη λέξη «μισθός» «έστε ο μισθός υμών πολύς». Είναι το πνευματικό κέρδος, αυτό που μένει, αυτό που έχει αξία. Πέρα από δανεισμούς και διεκδικήσεις. Είναι μια σημαντική έννοια αυτή του «μισθού» και πρέπει να την έχουμε στο νου μας μόνο μέσα στα πλαίσια της αγάπης του Θεού.

Εάν αποζητάμε συνεχώς την ενότητα μας με τον άλλο και με τον Θεό τότε ο μισθός μας είναι πολύς , γιατί πολύ είναι το έλεος που δείξαμε. Πολύ είναι το έλεος που θα μας δείξουν «μηδέν απελπίζοντες». Γιατί είναι μεγάλη η αξία που έχει ο καθένας από εμάς μέσα στο κόσμο. Είναι μοναδική η θέση μας έτσι που ο καθένας μας να μπορεί να εξισωθεί με το Θεό και σώσει το συνάνθρωπο. Δίνοντας ελπίδα «μηδέν απελπίζοντες».

Ούτε τον αμαρτωλό..ούτε τον εχθρό.    

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής καταγόταν από τη Βησθαϊδά της Γαλιλαίας. Ήταν ψαράς. Ο Άγιος Ιωάννης ήταν ο αγαπημένος μαθητής τού Χριστού.

Ο Ιωάννης ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και νεότερος αδελφός του αποστόλου Ιακώβου. Στην αρχή ήταν μαθητής του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου και κατόπιν έγινε μαθητής του Κυρίου. Ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού και μάλιστα μαθητής «ον ηγάπα ο Ιησούς» (Ιωαν. ια΄ 20), δηλαδή, τον οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Η Εκκλησία του απένειμε την προσωνυμία του Θεολόγου και στην αγιογραφία εικονίζεται με έναν αετό κοντά στο κεφάλι του.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στην αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε.

Αγαπούσε πολύ τον Διδάσκαλό του. Τον ακολούθησε και στις πιο δύσκολες ώρες της επίγειας ζωής Του.

Όταν οι άλλοι μαθητές ήταν κρυμμένοι «διά τον φόβον των Ιουδαίων», αυτός ήταν παρών στην σύλληψή Του, στην δίκη και στον Γολγοθά, όπου κάτω από τον Σταυρό του εμπιστεύθηκε ο Χριστός την μητέρα Του. Μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον Πέτρο αποτελούσαν την τριάδα τον μαθητών που έλαβε μαζί του ο Χριστός στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, στο όρος Θαβώρ, όπου «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», καθώς και στην Γεσθημανή, όπου προσευχήθηκε πριν από το πάθος Του.

Ο Ιωάννης είναι ο συγγραφέας του 4ου κατά σειρά Ευαγγελίου στην Καινή Διαθήκη, το θεολογικότερο όλων και θεωρούμενο ως Ευαγγέλιο της αγάπης, καθώς επίσης τριών Καθολικών Επιστολών και της Αποκάλυψης.

 Τη ζωή του κοντά στον Κύριο τη γνωρίζουμε μέσα από τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Ο Ιωάννης συνέχισε έντονα την δράση του και μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Αυτός και ο Πέτρος ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν μετά την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος σε όλο τον κόσμο το λόγο του Κυρίου.

Η παράδοση, επίσης, μας λέει ότι ο Ιωάννης κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία, και ιδιαίτερα στην Έφεσο, όπου με την προσευχή του κατέστρεψε το ναό της Αρτέμιδος και οδήγησε στο Χριστιανισμό τετρακόσιες χιλιάδες ειδωλολάτρες. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Δομετιανού βασανίστηκε και εξορίστηκε στη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη.

Ο Ιωάννης έζησε γύρω στα 100 χρόνια (κοιμήθηκε ειρηνικά γύρω στο 105 με 106 μ.Χ.). Εκείνο, όμως, που αξίζει να αναφέρουμε, είναι η φράση που συνεχώς έλεγε στους μαθητές του: «Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34), που σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και όταν οι μαθητές του ρώτησαν γιατί συνεχώς τους λέει την ίδια φράση, αυτός απάντησε «διότι είναι εντολή του Κυρίου, και όταν αυτό μόνο γίνεται, αρκεί».

Κατά την παράδοση, προγνώρισε τον θάνατό του, και παίρνοντας επτά από τους μαθητές του, βγήκε έξω από την πόλη, οπότε του έσκαψαν σε σχήμα σταυρού τον τάφο του, μπήκε μέσα και εκεί παρέδωσε το πνεύμα του.

Οι πιστοί Εφέσιοι μαθαίνοντας τα καθέκαστα, έσπευσαν να του δώσουν τον τελευταίο ασπασμό, αλλ’  όταν άνοιξαν τον τάφο του, είδαν με έκπληξη και συγκίνηση ότι το σκήνωμά του έλειπε, κατά αντιστοιχία με αυτό που συνέβη και στην Παναγία, γι’ αυτό και η Εκκλησία μας θεώρησε ότι και εκείνος μεταστάθηκε, πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εν σώματι στους ουρανούς.

Η Εκκλησία τιμά τη μετάσταση του αγίου την 26η Σεπτεμβρίου.

 

 

 

 

Κυριακή πρώτη εκ του κατά Λουκά.

 

«Επιστάτα, δι όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν..»

Πόσο ανθρώπινη είναι αυτή η ομολογία, αγαπητοί μου αδελφοί.

Πόσο κοντινή στη ζωή μας. Στη ζωή όλων μας.

Κόπος και προσπάθεια για τόσα και τόσα και, «ουδέν ελάβομεν».

Ο ένας λόγος που φανερώνεται στη φράση αυτή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ότι ήταν νύκτα: «όλης της νυκτός κοπιάσαντες» και ο άλλος ότι ήταν χωρίς Χριστό.

Πάλευαν μόνοι. Μέσα στα κλειστά νερά μιας λίμνης. Το πρωί, όταν χαράζει, μαζί με το φως της ημέρας έρχεται ο Κύριος και προτείνει:

«Επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν». 

Τι όμορφη πρόταση. Πόσο όμορφη αυτή η σκηνή. Γυρίστε πίσω, χαλάστε τα δίχτυα, «εις άγραν».

Ο Θεός Πατέρας, ο Θεός της αγάπης που εμφανίζεται στην κάθε ζωή, στου καθενός μας την ζωή, σε κείνη την δύσκολη ώρα της δια νυκτός πορείας μας, όταν η κόπωση, μερικές φορές το παράπονο, και όχι σπάνια και η απελπισία, γεννά αυτό το «επιάσαμεν ουδέν».

Προσπαθήσαμε αλλά «ουδέν ελάβομεν».

Και ο Χριστός, ευθείς, θα μας δείχνει πάντα την δική του κατεύθυνση, εκείνη την τόσο απλή, αλλά κεκρυμένη από το σκότος της νυκτός,  πορείας, λέγοντας:

«Βγείτε στο βάθος, εκεί που ίσως μέχρι τώρα δεν τολμήσατε και ρίξτε τα δίκτυα σας, αλλά εις άγραν». Δηλαδή, ξέροντας γιατί ψάχνετε. Για να ψαρέψετε.

Πρέπει ο Χριστός να το διευκρινίσει αυτό το «εις άγραν» γιατί,  εμείς οι άνθρωποι, πολύ συχνά κάνουμε κάτι, αγωνιζόμαστε για κάτι, χωρίς να γνωρίζουμε, χωρίς να έχουμε ξεκάθαρο σκοπό. Και είναι και αυτός ένας λόγος για τον οποίον «ουδέν ελάβομεν».

Εδώ, σήμερα, ο Κύριος δείχνει τον τόπο: «εις βάθος». Τι λέει; Ψαρέψτε στα βαθιά. Θέλει τόλμη, αγαπητοί μου αδελφοί, να ψαρέψουμε στα βαθιά. Δηλαδή βαθιά μέσα μας. 

Το δεύτερο που δείχνει σήμερα ο Χριστός, είναι ο σκοπός: «εις άγραν» λέγει. Πρέπει να ξέρουμε γιατί κοπιάζουμε. Και ακούσατε την τόσο όμορφη απάντηση του Μαθητού.

«Επί τω ρήματι σου χαλάσω το δίκτυον». Για σένα. Όλα τα άλλα σαν να τα άκουσε και σαν να μην τα κατάλαβε. Όμως για σένα, για χάρη σου, να χαλάσω τα δίκτυα. 

Ας βάλουμε μέσα στην καρδιά μας αυτήν την απάντηση. Κι αν δεν αντέχουμε το ψάρεμα «στα βαθιά» κι αν ο σκοπός μας δεν ήταν «προς άγραν», για χάρη Του όμως «και τούτο ποιήσαντες, συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ».

Μόνο αυτή η Αγάπη, φθάνει. Αυτή η Αγάπη που φέρνει την υπακοή στον λόγο του Θεού και μπορεί να ανατρέψει όλη την ματαιότητα της ζωής μας, να πάρει το παράπονο του καθενός από εμάς και με μια κίνηση να τα αλλάξει όλα.

Ο Χριστός που μας συναντά κάθε νέο πρωί, εκεί δίπλα στη βάρκα του κόσμου μας, δίπλα στα δίκτυα του προσωπικού μας αγώνα. Και κάνει τα περιορισμένα μας όρια, τον κλειστό μας κόσμο τόσο πλατύ που «διερρήγνυτο δε το δίκτυον αυτών».

Έσπαγαν τα δίκτυα, αγαπητοί μου αδελφοί. Εκεί που δεν είχαν τίποτα, δεν έφταναν τα δίκτυα. Τόσο πλάτυνε ο κόσμος. Και φώναξαν και άλλους και τους διπλανούς να έλθουν και εκείνοι, να μοιραστούν το «πλήθος των ιχθύων» Και τόσο πολύ φορτώθηκαν εκείνοι που για χάρη Του χάλασαν ότι είχαν, που κινδύνευαν να βυθιστούν.

Τόσος πλούτος αδελφοί μου στο Χριστό. Τόσο αλλιώτικα πράγματα που ο Πέτρος, τρόμαξε, είδε τον εαυτόν του και είπε «ανήρ αμαρτωλός ειμί», «έξελθε απ εμού».

Η αγάπη του Χριστού, η αποκάλυψη της δωρεάς έφερε αυτήν την αλλοίωση στο Πέτρο που τον έκαμε να δει έτσι τον εαυτό του.

Η αγάπη αλλάζει Τα πάντα. Τα δίκτυα σχίζονται, βουλιάζουν οι βάρκες. Και πάλιν ο Χριστός, πλαταίνει και πιο πέρα τα όρια. «Μη φοβού, από νυν ανθρώποις έση ζωγρών».

Από τώρα και πέρα θα πιάνεις ανθρώπους. Όλη αυτή η διαδικασία, όλη αυτή η συνάντηση της αγάπης, αυτό το σκοπό είχε. Την σωτηρία. «Μη φοβού». Εσύ για χάρη μου βγήκες στα βαθιά, είδες με τα μάτια σου τις δωρεές μου και μπόρεσες να τις μοιραστείς με άλλους. Απόχτησες τα υλικά που όλη την νύκτα επιθυμούσες. Και τρόμαξες. Τρόμαξες για την τόση αγάπη εκείνου που στα πρόσφερε δωρεάν. Και ένιωσες ανάξιος αυτής της δωρεάς. Χάθηκε το παράπονο, θεραπεύτηκε και τη θέση του πήρε η μετάνοια.

Η καρδιά γέμισε από αγάπη.

Και «νυν ανθρώποις εση ζωγρών».

Κυριακή πρώτη εκ του κατά Λουκά 

«Και καταγαγόντες τα πλοία επί την γην, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ»

Όμως πριν απ΄αυτό «όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν».

Ο προηγούμενος χρόνος, ένας χρόνος σε σκοτάδι πάνω σε πλοία περιορισμένοι ,με δίκτυα που μας κρατούσαν, δίκτυα προς άγραν προσδοκιών επιθυμιών.

Γύρω μας πάντα η λίμνη με τα στενά της όρια, γύρω μας οι άλλοι, και εκείνοι μέσα στο ίδιο σκοτάδι «προς άγραν» αγρεύοντες και αγρευόμενοι. Μοιάζουμε όλοι με τους Αποστόλους εκείνης της ημέρας, αδελφοί. Φορτωμένοι στα δίχτυα των δικών μας δεσμών και δεσμεύσεων, αρπαγμένοι πάνω σε πλοία που οδηγούμε και μας οδηγούν, φυλακισμένοι στα νερά μιας λίμνης. Όλη τη νύχτα κοπιάζομεν και πιάνομεν ουδέν.

Αλλά, πάντα σε ενεστώτα χρόνο, «εστώς ο Ιησούς παρά την λίμνη Γεννησαρέτ», ο Χριστός στέκει δίπλα, δίπλα στη λίμνη μας, δίπλα στη ζωή μας, δίπλα στα πλοία μας, δίπλα στα δίκτυα μας και πρέπει να κάνουμε ότι έκαμαν και οι αλιείς της διηγήσεως μας «αποβάντες απ΄αυτών, απέπλυναν τα δίκτυα».

Προσέξτε, αδελφοί μου, όταν Τον είδαν οι αλιείς, κατέβηκαν από τα πλοία της μέριμνας και του βιοπορισμού και απέπλυναν τα δίκτυα.

Τα άφησαν στην άκρη, με φροντίδα, με τάξη. Παραμέρισαν για λίγο τη καθημερινότητα, για να ακούσουν το Χριστό. Αυτόν που τους είδε, τους γνώριζε και στάθηκε δίπλα τους. Τον γνώρισαν και εκείνοι.

Και δέχτηκαν το καινούργιο, το νέο και έκαναν αυτό που τους είπε. Έριξαν τα δίκτυα εκεί που τους όρισε και είδαν να γεμίζουν επιτέλους από πλήθος ιχθύων πολύ. Κάλεσαν και άλλους να μοιραστούν αυτό το πλούτο, αυτή τη χαρά, την αποκάλυψη.

Με αυτό τον τρόπο συναντιέται μαζί μας ο Κύριος, αδελφοί.

Στο κόπο μας, στο καθημερινό μας αγώνα και πολλές φορές, χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς καν να τον αναγνωρίσουμε γεμίζει την ζωή μας πλήθος ιχθύων πολλών. Και το πλοίο μας βαραίνει τόσο όσο ώστε βυθίζεσθαι αυτό, από τον πολύ πλούτο, από τη δωρεά, από την αγάπη. Και με αυτό τον καλό τρόπο, αδελφοί μου, ίσως Τον γνωρίσουμε.

Ίσως αναγνωρίσουμε την παρουσία του, την αγάπη του και όπως ο Πέτρος, πέσουμε στα γόνατα και μην αντέχοντας την τόσο αγάπη, τότε θα πούμε «έξελθε απ΄εμού ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί Κύριε».

Μέσα σε αυτή τη συνάντηση, έρχεται η αυτογνωσία. Όχι με την τιμωρία, αλλά με τη Δωρεά. Όχι με το φόβο αλλά με τη συμπάθεια.

Όχι από καθέδρας, αλλά εδώ δίπλα μας στο πλοίο και στα δίκτυα, επί τη άγρα των ιχθύων.         

 

Ο Ναός είναι ο επίγειος Ουρανός.

 

Στον ναό νιώθω ολοφάνερη την παρουσία του Κυρίου, της Μητέρας Του, των ουράνιων δυνάμεων και όλων των αγίων. Ο ναός είναι ο επίγειος ουρανός.

Εδώ αναγνωρίζεις και αισθάνεσαι τον εαυτό σου ως πραγματικό μέλος του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας Του, ιδιαίτερα την ώρα της θείας Λειτουργίας.

Ω, πώς πρέπει να ζω για ν’ αξιώνομαι να βρίσκομαι σ’ αυτόν τον επίγειο ουρανό!

Η Εκκλησία είναι η μητέρα όλης της ανθρωπότητας που πιστεύει σωστά στον Θεό. Ικανοποιεί τις ζωτικές ανάγκες της ψυχής και του σώματος. Βοηθάει τον άνθρωπο με τη δύναμη του Κυρίου Ιησού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος.

Είναι η μεγάλη πνευματική οικογένεια στην οποία ο Θεός είναι ο πατέρας μας, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η μητέρα μας, οι άγγελοι και οι άγιοι είναι τα μεγάλα αδέλφια μας και εμείς όλοι είμαστε αδέλφια, καθώς μας γέννησε η Εκκλησία στην κολυμβήθρα, όταν βαπτιστήκαμε. Τα μικρότερα αδέλφια είναι φυσικό να τιμούν τα μεγαλύτερα και να τα παρακαλούν να προσεύχονται στον Θεό, αφού είναι φίλοι Του.

Ο Κύριος δεν θέλει να μας οδηγήσει με τη βία στη σωτηρία. Δεν χρησιμοποιεί βία, για να μη γίνει αποκρουστική η σωτηρία, όπως γίνεται το καθετί που δεν προέρχεται από μιαν ελεύθερη θέληση. Για μας ευχάριστο είναι μόνο εκείνο που από μόνοι μας αγαπήσαμε, εκείνο για το οποίο από μόνοι μας αγωνιστήκαμε, εκείνο που έγινε ο θησαυρός μας, η ζωή μας…

Ο Κύριος, ποτέ δεν χρησιμοποίησε βία για να ενισχύσει την πίστη σ’ Αυτόν. Δείχνοντας σεβασμό στην ελευθερία του ανθρώπου, δεν θαυματουργούσε για να εντυπωσιάσει, να φοβίσει ή να υποδουλώσει. Ήθελε να ελκύσει χωρίς να εξαναγκάσει.

Γι’ αυτό, πριν θαυματουργήσει, αναζητούσε στις ψυχές έναν μικρό σπόρο εμπιστοσύνης, μια σπίθα πίστεως και αγάπης. Με το θαύμα ο σπόρος φύτρωνε, βλάσταινε και καρποφορούσε την πνευματική αναγέννηση.

Όπου ο Χριστός συναντούσε μόνο δυσπιστία, εκεί, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο, δεν θαυματουργούσε.

Ο Θεός από αγάπη αποκαλύπτει την αλήθειά Του στους ανθρώπους με ελευθερία. Η Εκκλησία, οδηγημένη από το Πνεύμα της αγάπης, δέχεται με ελευθερία την αλήθεια του Θεού και την παραδίδει στα παιδιά της. Και εκείνα πάλι με ελευθερία δέχονται από τη μητέρα τους Εκκλησία την αλήθεια και την εγκολπώνονται με αγάπη.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018.

 

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

 

Είπεν ο Κύριος: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτο μοι...»

«Όστις θέλει» λοιπόν. Ένας Θεός ελεύθερος, που προσκαλεί ελεύθερα, όποιον θέλει, να ακολουθήσει εκεί όπου ο ίδιος, Πρώτος, υπάγει.

«Οπίσω μου», μας λέγει. Ανάμεσα στους ανθρώπους, στους παραλυτικούς, τους τυφλούς και τους δαιμονισμένους. Σε εκείνους που πεινούν, που διψούν, στους δυνατούς και τους αδυνάτους.

Οπίσω Του, όπου εκείνος περπάτησε ήδη, εκεί που χάρηκε, εκεί που δάκρυσε, εκεί που ησύχασε τη θάλασσα, που προσευχήθηκε μέχρι δακρύων. Στον κήπο των Ελαιών και εκούσια στο δρόμο προς το Γολγοθά.

«Οπίσω μου», θα πει όλα αυτά.

Να αγγίξεις το χέρι του λεπρού, εκείνου που φοβάσαι, να μοιραστείς το ψωμί του τελώνη και να φύγεις έχοντας πάντα δίπλα σου μία πόρνη.

Να υπάρξεις χωρίς φόβο. Χωρίς τους περιορισμούς του Εγώ, με αγάπη.

Να σηκώσεις έτσι το Σταυρό σου, τον Σταυρό Του. Να απαρνηθείς τον εαυτό σου, να ταυτιστείς με το Θεό.

Να χάσεις! Αυτή είναι η τρέλα του Σταυρού.

Να δεχθείς να χάσεις! Την ψυχή σου, την έννοια του κέρδους, να κινηθείς δίχως όφελος. Ατομικό.

Όλα χάνονται στο δρόμο του Σταυρού. Και όλοι. Γιατί όλα, πρέπει να ξαναγίνουν. Να ξανακτιστούν. Εκεί που κερδίσαμε τον κόσμο όλον, εκούσια να τον χάσουμε. Για να τον αναγνωρίσουμε. Δια του Σταυρού.

Σταυρός είναι η απάρνηση του εγώ. Είναι η Σταύρωση, εκούσιος χωρισμός από την ύλη, από την προσκόλληση στο μάταιο, από την εγωκεντρική στάση ζωής.

Σταυρός είναι η ελευθερία να αγαπάς όσους δεν σε αγαπούν. Είναι μία συνεχής χαρά για την αναπνοή που αναπνέεις, για το νερό που δροσίζει τα χείλη σου, για κάποιον που συνάντησες και τον ένοιωσες δικό σου.

Κερδίζεις τον κόσμο όλο και δεν έχεις τίποτα. Γιατί δεν ανήκεις πουθενά. Πουθενά η ψυχή σου δεν νοιώθει ανάπαυση. Μόνο τότε που ο Σταυρός σε οδηγεί στην ελευθερία, μόνο τότε κατέχεις τα πάντα.

Και μέσα σε αυτόν τον πλούτο, της ελευθερίας, γνωρίζεις Εκείνον που ακολούθησες. Γνωρίζεις Εκείνον που πήγαινε πάντοτε μπροστά σου, και που πρώτος σε είχε αναγνωρίσει. Αναγνωρίζεις Εκείνον που έζησε πριν από σένα, αυτά που ζεις εσύ τώρα, γιατί Θεός ων, έγινε άνθρωπος και έλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, πλην της αμαρτίας. Γι' αυτό και ο δικός του Σταυρός, έγινε ο πρώτος Τίμιος Σταυρός.

 Σταυρώθηκε ο αναμάρτητος,

Εκείνος που μόνο αγάπησε, και συν-χώρεσε όλους.

Αυτό μας το χαρίζει. Μας χαρίζει δηλαδή, τον Εαυτό του ολόκληρο.

Σταυρωμένο και αναστημένο.

Θεό και άνθρωπο.

Μας χαρίζει το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν ...» Όποιος θέλει όμως, να πάρει το Σταυρό του, και να ακολουθήσει ΧΡΙΣΤΟΝ !

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

 

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».

«Όστις θέλει».

Ο σταυρός του Χριστού είναι για όποιον θέλει. Για όποιον θέλει να απαρνηθεί τον εαυτόν του. Τι να απαρνηθεί δηλαδή; Όπως λέει πιο κάτω ο Ευαγγελιστής, να χάσει την ψυχή του. Για να την σώσει. Δύσκολο νόημα «να χάσει την ψυχή του»; Ναι, αλλά, «ένεκεν εμού», «και του Ευαγγελίου».

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, στην Κυριακή μετά την Ύψωση συμπυκνώνεται θα λέγαμε ολόκληρο το νόημα του Σταυρού για τον ίδιο τον άνθρωπο.

«απαρνησάσθω εαυτόν».

Να αρνηθεί δηλαδή, με την ίδια του την θέληση τον εαυτό. Μάλλον όχι να αρνηθεί, αλλά να απαρνηθεί.

Διπλό το νόημα της ελευθερίας. Της προσωπικής επιλογής. Για αυτό, αυτό το μήνυμα έχει τον αρχικό, τόσο σημαντικό ορισμό: όστις θέλει.

Ο άνθρωπος που θέλει να σηκώσει τον σταυρό του Χριστού, πρέπει να βρει την δύναμη, εκουσίως, να τα χάσει όλα. Αυτό πρέπει να γίνει μέσα στην ίδια του την ψυχή, και με τέτοια ένταση που να ανατρέψει ολόκληρο τον εγωκεντρικό τρόπο ύπαρξης της «φυσικής» ύπαρξης, που να γίνει το φυσικά αδύνατον. Αυτό που με τόσο περίεργο, «παράλογο», τρόπο εκφράζει το σημερινό Ευαγγέλιο.

Θα σώσει την ψυχή του, όποιος την χάσει.

Θα μπορέσει να με ακολουθήσει όποιος απαρνηθεί τον εαυτόν του. Όποιος βγει από τα στενά όρια της εγωκεντρικής ζωής, θα κατανοήσει την ζωή του Σταυρού. Γιατί;

«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» Ακούμε τώρα τον αντίποδα της ζωής του Σταυρού. Να κερδίσεις τον κόσμο όλον. Εάν ζεις και κινείσαι εκτός Χριστού, μπορείς να κερδίσεις και τον κόσμο όλον. Αλλά, παρόλα αυτά, τελικά να ζημιώσεις την ψυχή σου. Το αθάνατο κομμάτι. Δίνεται δηλαδή ένας ξεκάθαρος ορισμός της σωτηρίας της ψυχής για όποιον θέλει. Απάρνηση. Σταυρός. Συνταύτιση με τον Χριστό.

Και έτσι, ελεύθερα, έτσι, μέσα σ αυτήν την ελευθερία και ο Χριστός ταυτίζεται μαζί μας. Και μας ζητά να απομακρυνθούμε όχι μόνο από την εγωκεντρική ύπαρξη, αλλά και από

«την γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι…».

Μιλήσαμε, αγαπητοί αδελφοί, και την περασμένη Κυριακή, για την θέση του Σταυρού. Σήμερα, κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώνεται αυτό το νόημα.

Η θέση. Του Σταυρού:

Ζούμε μέσα στο «φυσικό» εγώ, αλλά με δική μας θέληση, μπορούμε να το απαρνηθούμε, για να μπορέσουμε να ομολογήσουμε Χριστό. Ζούμε μέσα στην γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι, αλλά δεν ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε Χριστό. Και με την απώλεια της ίδιας μας της ψυχής, με την απώλεια ολόκληρου του κόσμου, ένεκεν του ευαγγελίου, θα γνωρίσουμε την ελευθερία.

Της όντως ζωής. Της εν Χριστώ, εν Σταυρώ ζωής.

Εκείνης της ζωής, που θα ζήσουν κάποιοι «των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γέυσονται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλεία του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Προσέξατε, αδελφοί. Το ευαγγέλιο γνωρίζει έναν χρόνο. «των ώδε εστηκότων».

Μιλά για εμάς όλους.