«Είπεν ο Κύριος: καθώς θέλετε
ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως».
Σ’ αυτήν εδώ την πρόταση,
αγαπητοί μου αδελφοί, αποκαλύπτεται ένα πολύ σημαντικό ευαγγελικό νόημα: Της
ταύτισης του ατόμου με τον Άλλο.
Της εκκλησιαστικής ενότητας των
προσώπων.
Από την εγωκεντρική «ασφάλεια»
του ατόμου, στην λυτρωτική σχέση προσώπων. Σχέση που
προϋποθέτει να νιώσεις τον άλλον ως εαυτόν και να αρχίσεις
να διακρίνεις τις ανάγκες του. Και αυτό είναι εύκολο με τον τρόπο που προτείνει
σήμερα το Ευαγγέλιο. Όσο εύκολο είναι να ξέρουμε τι θέλουμε για τον εαυτό μας,
άλλο τόσο εύκολο είναι να γνωρίσουμε τις ανάγκες του άλλου. Αρκεί να βγούμε από
το εγώ, στο εσύ. Και τότε δεν δανείζουμε μόνον αυτόν από τον οποίο
περιμένουμε να λάβουμε, δεν κάνουμε το καλό σε εκείνους που μας κάνουν το καλό,
αλλά αποχτούμε την δυνατότητα να αγαπάμε
τους εχθρούς μας.
Πως είναι δυνατόν να γίνει
αυτό; Μα είναι αυτό που μας δόθηκε στην αρχή του Ευαγγελίου. Να ταυτίσουμε το
εγώ μας με το εσύ. Του πλησίον. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακούσαμε πιο
κάτω:»έσεσθε υιοί του Υψίστου..», γινόμαστε έτσι ένα με τον Θεό, που είναι
«χρηστός επί τους αχαρίστους και πονηρούς», αυτό είναι αδελφοί μου όποιος
μοιράζει τους συνανθρώπους του σε αμαρτωλούς και αναμάρτητους, σε δικούς και
ξένους. Σε αυτούς που δέχεται και σ’ αυτούς που απορρίπτει. Αχάριστος
και πονηρός.
Αυτή είναι μια στάση ζωής όμως
που προϋποθέτει την πίστη στον Θεό και στην ενεργό Του παρουσία μέσα στο χρόνο.
Στην ζωή την εδώ, την οποία εκείνος που έχει πίστη, δεν διαχωρίζει από την άλλη
αλλά ζει σε μια συνεχή ενότητα το παρών με το αιώνιο.
Και με αυτήν τη πίστη, αγαπητοί
μου αδελφοί, μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει να αγαπήσει τον εχθρό του. Βλέποντας
συνεχώς πέρα από αυτά που φαίνονται. Για αυτό και ακούμε αυτή τη λέξη «μισθός»
«έστε ο μισθός υμών πολύς». Είναι το πνευματικό κέρδος, αυτό που μένει, αυτό
που έχει αξία. Πέρα από δανεισμούς και διεκδικήσεις. Είναι μια σημαντική έννοια
αυτή του «μισθού» και πρέπει να την έχουμε στο νου μας μόνο μέσα στα πλαίσια
της αγάπης του Θεού.
Εάν αποζητάμε συνεχώς την
ενότητα μας με τον άλλο και με τον Θεό τότε ο μισθός μας είναι πολύς , γιατί
πολύ είναι το έλεος που δείξαμε. Πολύ είναι το έλεος που θα μας δείξουν «μηδέν
απελπίζοντες». Γιατί είναι μεγάλη η αξία που έχει ο καθένας από εμάς
μέσα στο κόσμο. Είναι μοναδική η θέση μας έτσι που ο καθένας μας να μπορεί να
εξισωθεί με το Θεό και σώσει το συνάνθρωπο. Δίνοντας ελπίδα «μηδέν
απελπίζοντες».
Ούτε τον αμαρτωλό..ούτε τον
εχθρό.