Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

 

Είπεν ο Κύριος: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτο μοι...»

«Όστις θέλει» λοιπόν. Ένας Θεός ελεύθερος, που προσκαλεί ελεύθερα, όποιον θέλει, να ακολουθήσει εκεί όπου ο ίδιος, Πρώτος, υπάγει.

«Οπίσω μου», μας λέγει. Ανάμεσα στους ανθρώπους, στους παραλυτικούς, τους τυφλούς και τους δαιμονισμένους. Σε εκείνους που πεινούν, που διψούν, στους δυνατούς και τους αδυνάτους.

Οπίσω Του, όπου εκείνος περπάτησε ήδη, εκεί που χάρηκε, εκεί που δάκρυσε, εκεί που ησύχασε τη θάλασσα, που προσευχήθηκε μέχρι δακρύων. Στον κήπο των Ελαιών και εκούσια στο δρόμο προς το Γολγοθά.

«Οπίσω μου», θα πει όλα αυτά.

Να αγγίξεις το χέρι του λεπρού, εκείνου που φοβάσαι, να μοιραστείς το ψωμί του τελώνη και να φύγεις έχοντας πάντα δίπλα σου μία πόρνη.

Να υπάρξεις χωρίς φόβο. Χωρίς τους περιορισμούς του Εγώ, με αγάπη.

Να σηκώσεις έτσι το Σταυρό σου, τον Σταυρό Του. Να απαρνηθείς τον εαυτό σου, να ταυτιστείς με το Θεό.

Να χάσεις! Αυτή είναι η τρέλα του Σταυρού.

Να δεχθείς να χάσεις! Την ψυχή σου, την έννοια του κέρδους, να κινηθείς δίχως όφελος. Ατομικό.

Όλα χάνονται στο δρόμο του Σταυρού. Και όλοι. Γιατί όλα, πρέπει να ξαναγίνουν. Να ξανακτιστούν. Εκεί που κερδίσαμε τον κόσμο όλον, εκούσια να τον χάσουμε. Για να τον αναγνωρίσουμε. Δια του Σταυρού.

Σταυρός είναι η απάρνηση του εγώ. Είναι η Σταύρωση, εκούσιος χωρισμός από την ύλη, από την προσκόλληση στο μάταιο, από την εγωκεντρική στάση ζωής.

Σταυρός είναι η ελευθερία να αγαπάς όσους δεν σε αγαπούν. Είναι μία συνεχής χαρά για την αναπνοή που αναπνέεις, για το νερό που δροσίζει τα χείλη σου, για κάποιον που συνάντησες και τον ένοιωσες δικό σου.

Κερδίζεις τον κόσμο όλο και δεν έχεις τίποτα. Γιατί δεν ανήκεις πουθενά. Πουθενά η ψυχή σου δεν νοιώθει ανάπαυση. Μόνο τότε που ο Σταυρός σε οδηγεί στην ελευθερία, μόνο τότε κατέχεις τα πάντα.

Και μέσα σε αυτόν τον πλούτο, της ελευθερίας, γνωρίζεις Εκείνον που ακολούθησες. Γνωρίζεις Εκείνον που πήγαινε πάντοτε μπροστά σου, και που πρώτος σε είχε αναγνωρίσει. Αναγνωρίζεις Εκείνον που έζησε πριν από σένα, αυτά που ζεις εσύ τώρα, γιατί Θεός ων, έγινε άνθρωπος και έλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, πλην της αμαρτίας. Γι' αυτό και ο δικός του Σταυρός, έγινε ο πρώτος Τίμιος Σταυρός.

 Σταυρώθηκε ο αναμάρτητος,

Εκείνος που μόνο αγάπησε, και συν-χώρεσε όλους.

Αυτό μας το χαρίζει. Μας χαρίζει δηλαδή, τον Εαυτό του ολόκληρο.

Σταυρωμένο και αναστημένο.

Θεό και άνθρωπο.

Μας χαρίζει το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν ...» Όποιος θέλει όμως, να πάρει το Σταυρό του, και να ακολουθήσει ΧΡΙΣΤΟΝ !

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

 

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».

«Όστις θέλει».

Ο σταυρός του Χριστού είναι για όποιον θέλει. Για όποιον θέλει να απαρνηθεί τον εαυτόν του. Τι να απαρνηθεί δηλαδή; Όπως λέει πιο κάτω ο Ευαγγελιστής, να χάσει την ψυχή του. Για να την σώσει. Δύσκολο νόημα «να χάσει την ψυχή του»; Ναι, αλλά, «ένεκεν εμού», «και του Ευαγγελίου».

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, στην Κυριακή μετά την Ύψωση συμπυκνώνεται θα λέγαμε ολόκληρο το νόημα του Σταυρού για τον ίδιο τον άνθρωπο.

«απαρνησάσθω εαυτόν».

Να αρνηθεί δηλαδή, με την ίδια του την θέληση τον εαυτό. Μάλλον όχι να αρνηθεί, αλλά να απαρνηθεί.

Διπλό το νόημα της ελευθερίας. Της προσωπικής επιλογής. Για αυτό, αυτό το μήνυμα έχει τον αρχικό, τόσο σημαντικό ορισμό: όστις θέλει.

Ο άνθρωπος που θέλει να σηκώσει τον σταυρό του Χριστού, πρέπει να βρει την δύναμη, εκουσίως, να τα χάσει όλα. Αυτό πρέπει να γίνει μέσα στην ίδια του την ψυχή, και με τέτοια ένταση που να ανατρέψει ολόκληρο τον εγωκεντρικό τρόπο ύπαρξης της «φυσικής» ύπαρξης, που να γίνει το φυσικά αδύνατον. Αυτό που με τόσο περίεργο, «παράλογο», τρόπο εκφράζει το σημερινό Ευαγγέλιο.

Θα σώσει την ψυχή του, όποιος την χάσει.

Θα μπορέσει να με ακολουθήσει όποιος απαρνηθεί τον εαυτόν του. Όποιος βγει από τα στενά όρια της εγωκεντρικής ζωής, θα κατανοήσει την ζωή του Σταυρού. Γιατί;

«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» Ακούμε τώρα τον αντίποδα της ζωής του Σταυρού. Να κερδίσεις τον κόσμο όλον. Εάν ζεις και κινείσαι εκτός Χριστού, μπορείς να κερδίσεις και τον κόσμο όλον. Αλλά, παρόλα αυτά, τελικά να ζημιώσεις την ψυχή σου. Το αθάνατο κομμάτι. Δίνεται δηλαδή ένας ξεκάθαρος ορισμός της σωτηρίας της ψυχής για όποιον θέλει. Απάρνηση. Σταυρός. Συνταύτιση με τον Χριστό.

Και έτσι, ελεύθερα, έτσι, μέσα σ αυτήν την ελευθερία και ο Χριστός ταυτίζεται μαζί μας. Και μας ζητά να απομακρυνθούμε όχι μόνο από την εγωκεντρική ύπαρξη, αλλά και από

«την γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι…».

Μιλήσαμε, αγαπητοί αδελφοί, και την περασμένη Κυριακή, για την θέση του Σταυρού. Σήμερα, κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώνεται αυτό το νόημα.

Η θέση. Του Σταυρού:

Ζούμε μέσα στο «φυσικό» εγώ, αλλά με δική μας θέληση, μπορούμε να το απαρνηθούμε, για να μπορέσουμε να ομολογήσουμε Χριστό. Ζούμε μέσα στην γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι, αλλά δεν ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε Χριστό. Και με την απώλεια της ίδιας μας της ψυχής, με την απώλεια ολόκληρου του κόσμου, ένεκεν του ευαγγελίου, θα γνωρίσουμε την ελευθερία.

Της όντως ζωής. Της εν Χριστώ, εν Σταυρώ ζωής.

Εκείνης της ζωής, που θα ζήσουν κάποιοι «των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γέυσονται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλεία του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Προσέξατε, αδελφοί. Το ευαγγέλιο γνωρίζει έναν χρόνο. «των ώδε εστηκότων».

Μιλά για εμάς όλους.