«Ου γαρ
απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνει τον κόσμον αλλ’ ίνα σωθεί ο κόσμος δι αυτού».
Ο Σταυρός, αγαπητοί
μου αδελφοί, δεν
είναι λοιπόν σημείο κρίσεως αλλά σημείο σωτηρίας.
Είναι ο Σταυρός
που οριοθετεί τον
Κόσμο του Θεού
μέσα σε τούτο, τον
υλικό κόσμο. Η
κάθετος και
η οριζόντια
μιας μοναδικής ενότητας, η
δίοδος προς άλλη
διάσταση.
Δεν ήλθα για να κρίνω
τον κόσμο αλλά για
να σώσω τον κόσμο.
Και πως γίνετε
αυτό;
Αρκεί ο καταβάς
εκ του ουρανού
να ανεβεί στον
σταυρό.
Όπως αιώνες πριν,
στην έρημο, ήταν
αρκετό να κοιτάξουν οι άνθρωποι τον
όφη που ο
Μωησής ύψωσε επί
της ράβδου και εσώζοντο. Μόνο
να κοιτάξουν.
Την ράβδο που
χτύπησε και έτρεξε
νερό. Που έκανε
τον άνυδρο τόπο βιώσιμο
για τους ανθρώπους.
Πάνω στο ξύλο
του Σταυρού θα
ανέβει ο Υιός
του Ανθρώπου για να σταυρω0εί. Κι
έτσι να σώσει
τον άνθρωπο. Φάνηκε καθαρά ότι ο μόνος
τρόπος σωτηρίας είναι
η θυσία.
Ο μόνος τρόπος να
κερδίσει ο
άνθρωπος ζωή αιώνιο
είναι να θυσιαστεί ο Ζωοδότης Για να
πιστέψουμε σε αυτόν.
Ο άνθρωπος δεν
θα μπορούσε να πιστέψει αν
ο Χριστός δεν
έφθανε έως εκεί.
Στην απόλυτη προσφορά.
Στην απόλυτη Θυσία.
Κι αυτό έπρεπε
να γίνει ορατό. Όπως στην
έρημο με τον
όφη και το
ξύλο. Έπρεπε αυτό να
μπορούν να το
ιδούν οι άνθρωποι με τα
υλικά μάτια.
Ώρες πολλές έμεινε ο Λυτρωτής
επί του ξύλου
κρεμάμενος. Για να υπάρξει αυτό
το γεγονός μέσα
στην ανθρώπινη ιστορία.
Που μέσω του ξύλου
του Σταυρού ανακαινίζεται η κτίση.
Αποκτά την δυνατότητα
Θέωσης.
Ο Σταυρός από
την στιγμή που
δέχεται πάνω του
το Σώμα του Χριστού, γίνετε
η πρώτη σεσωσμένη
ύλη. Είναι πολύ σημαντικό αυτό
αδελφοί. Είναι η πρώτη σωτηρία
της ύλης. Και για αυτό το Τίμιο
ξύλο λατρεύτηκε μόνον
αυτό και τόσο έντονα. Για αυτό και
ο Σταυρός έκλεισε
μέσα του ολόκληρη
την Εκκλησία και
έγινε το σύμβολο της.
Θα λέγαμε την αντιπροσώπευσε καθ
ολοκληρίαν. Και αιώνες
τώρα, αρκεί
να φέρει κανείς
επάνω του τον
Σταυρό και μόνον
αυτό, αρκεί για
να τον κάνει
«χριστιανό».
Και ο άνθρωπος, αντιμετωπίζει συνεχώς μιαν «σταυρική» ύπαρξη. Στέκεται μετέωρος, όπως ο σταυρός σε μιαν διάσταση οριζόντια και κάθετη, ανάμεσα ουρανού και γης, ανάμεσα στην σάρκα και στο πνεύμα, ανάμεσα σε τούτη την ζωή και στην επέκεινα. Την αιώνιο.
Ο Σταυρός γίνετε το
σημάδι μας έτσι
κι αλλιώς. Ο
Σταυρός που ο καθένας
από εμάς κουβαλά
στην πλάτη του
είναι σταυρός πόνου
φθοράς και θανάτου. Είναι μία καθήλωση
σε τέσσερα σημεία. Είναι
το περιορισμένο της ανθρώπινης ύπαρξης. Χέρια
πόδια δεμένα. Αυτό
είναι η φύση.
Μα ο Χριστός
ανεβαίνει πάνω σε
αυτό το ξύλο.
Με αγάπη. Προσφέρεται, για να ελευθερώσει ακριβώς από αυτά τα
δεσμά. Σταυρώνεται επάνω
σε αυτό τον
Σταυρό, απλώνει τα
χέρια και τα
πόδια στην καθήλωση
για να υψωθεί
πάνω από την γη.
Να σταθεί πρώτος
Αυτός στην μετέωρη εκείνη διάσταση που
θα χώριζε τον
χρόνο και τον
τόπο. Βρέθηκε με την θυσία του
σε ένα σημείο
που κανείς πριν δεν είχε
βρεθεί. Όλοι οι άνθρωποι
πριν απ’ Αυτόν είχαν
«σταυρωθεί» αλλά όλοι
είχαν πεθάνει. Εκείνος πρώτος θα αγιάσει
το ξύλο. Θα
το κάνει Τίμιο.
Γιατί για πρώτη
φορά αυτό θα
γίνει εκούσια. Αυτή είναι η
διαφορά. Και
θα αναστηθεί.
Μόνον ο Θεός
θα μπορούσε να
«εγκαινιάσει» κάτι
τέτοιο. Ο άνθρωπος
όσο και αν
ανέβαινε πνευματικά ποτέ
δεν θα μπορούσε
από μόνος του
να συλλάβει την
έννοια της θυσίας. Δεν θα
μπορούσε από
μόνος να δοθεί
στον θάνατο με τέτοιο
τρόπο. Το κάνει
ο Θεός και
με την πίστη σε
αυτόν τον Θεό,
τώρα, μπορεί ο
καθένας να σωθεί.
Αυτό είναι η
Παγκόσμια Υψωσις.
Ολόκληρος ο κόσμος να αποκτήσει αυτήν την διέξοδο. Ο Τίμιος Σταυρός θα δείχνει με
τους δύο του
άξονες την πύλη
της Σωτηρίας. Την Αγάπη.
«ούτο γαρ ηγάτησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ έχει ζωήν αιώνιον».
Και όταν αυτός
ο Υιός του
Θεού, ανελήφθη, πάλιν
ο Σταυρός έμεινε εις
τον τόπο αυτού.
Από τον Γολγοθά
μέχρι τον καθένα
από εμάς. Σαν μια πύλη
ανοιχτή. Σαν μία
μόνη διέξοδος ολόκληρης της κτίσης προς
το αιώνιο.
Κοιτάς τον Σταυρό
και σώζεσαι. Σημειώνεις
επάνω σου τον σταυρό
και σώζεσαι. Γιατί;
Γιατί τώρα πλέον
ο Σταυρός αυτό
σημαίνει. Παγκόσμια Ύψωσις. Καινή κτίσις. Νέα
κτίσις.
Και πρώτο κομμάτι
της, ο Τίμιος
Σταυρός.
Τον τοποθετούμε πάνω από τα
μνήματα. Λέμε έτσι
πως αυτό το κομματάκι
γης γίνεται Χώρα
του Αχώρητου Τον
βάζουμε πάνω από
τις Εκκλησιές μας
και λέμε αυτό
είναι κτήμα του Θεού.
Τον σχηματίζουμε πάνω
στο σώμα μας
και έτσι το καθαγιάζουμε. Σταυρώνουμε την τροφή μας
για να την κάνουμε φάρμακο σωτηρίας.
Ο Σταυρός πάνω
οπό τα πάντα.
Πάνω από τον
κόσμο. Για να
σωθεί ο κόσμος.
Αμήν.